|
หัวข้อ: พระเจ้า ๕๐๐ ชาติ เรื่องที่ ๑๕๑ อัฏฐานชาดก : มหาเศรษฐีหนุ่มตัดขาดหญิง เริ่มหัวข้อโดย: Kimleng ที่ 30 มกราคม 2567 09:14:35 (http://www.sookjaipic.com/images_upload_2/13576513404647__500_320x200_.jpg) พระเจ้า ๕๐๐ ชาติ เรื่องที่ ๑๕๑ อัฏฐานชาดก มหาเศรษฐีหนุ่มตัดขาดหญิง ในโลกนี้ไม่มีอะไรจะยิ่งใหญ่กว่าการมีมิตรที่รู้ใจและเข้าใจ ดั่งเช่นพระเจ้าพรหมทัตกับมหาชนเศรษฐีที่เป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่ยังเด็ก เล่นโคลนหิน ดินทราย ปั้นลูกดิน จนกระทั่งเรียนก็เรียนที่เดียวกันจนจบคณะทิศาปาโมกข์แห่งหนึ่ง ต่อมาพระบิดาของพระเจ้าพรหมทัตสวรรคต พระองค์ก็สืบราชสมบัติแทนพระบิดา มหาธนก็เป็นเศรษฐีค้าข้าวประจำเมืองพาราณสีสืบต่อจากบิดา ทุกๆ วันมหาธนเศรษฐีจะเข้าวังไปเฝ้าพระเจ้าพรหมทัตเสมอ มีเรื่องต่างๆ มาแลกเปลี่ยนกันคุยกันอย่างถูกคอ วันไหนไม่เจอกันก็เหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง นครพาราณสีมีหญิงโสเภณีรูปงามนางหนึ่ง เป็นหญิงหน้าตาสละสลวย พูดจาไพเราะอ่อนหวาน เอาใจคนเก่ง ชอบแต่งเนื้อแต่งตัว ดูแลตนเองเสมอ ไม่มีใครเทียบเท่านางได้ อยู่มาวันหนึ่ง เพื่อนของเศรษฐีชวนไปเที่ยวที่หอนางโลม เกิดติดใจหญิงผู้นี้ จึงแวะเวียนไปบ่อยๆ พักหลังต้องจ่ายเงินวันละ ๑,๐๐๐ กหาปณะ เพื่อแลกกับการได้อยู่กับนางหลายชั่วโมง จนไม่มีเวลาเข้าเฝ้าพระราชาหลายวัน วันหนึ่งเศรษฐีพูดคุยกับพระราชาตั้งแต่บ่ายจนถึงเย็น ออกจากราชสำนักคิดจะกลับบ้านไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่แล้วจึงจะออกไปหานางผู้เลอโฉม แต่กลัวเสียเวลาที่จะอยู่กับนางน้อยลง จึงไปหานางที่หอนางโลมเลย พอไปถึงนางออกมาต้อนรับและกล่าวถามว่า “ท่านมีเงิน ๑,๐๐๐ กหาปณะหรือเปล่า” เศรษฐีตอบว่า “น้องรัก วันนี้พี่มาผิดเวลายังไม่ได้กลับไปเอาเงินที่บ้าน วันพรุ่งนี้จะเอามาให้เป็น ๒,๐๐๐ กหาปณะเลยนะจ๊ะ” “พวกเราเป็นหญิงบริการ จะมาติดค้างกันอย่างนี้ไม่ได้ ถ้าไม่มีเงินก็กลับไปซะ” เศรษฐีอ้อนวอนนางอยู่นานสองนาน แต่นางกลับสั่งให้คนมาไล่เศรษฐีไป เศรษฐีคิดว่า เราให้เงินนางมากถึง ๘๐ โกฏิได้ แต่มาวันนี้นางเห็นเราไม่มีเงิน นางกลับไล่เราอย่างกับทาส ด่าเราเสียๆ หายๆ หญิงผู้นี้ไม่ต่างอะไรกับขอทาน ใจสกปรก อกตัญญู ชั่วช้า เขาพิจารณาโทษของหญิงว่าร้ายนัก ก็เกิดเบื่อหน่ายในกามอย่างรุนแรง เขาจึงออกเดินทางเข้าป่าหิมพานต์ในคืนนั้นและออกบวชทันที อาศัยอยู่ริมแม่น้ำคงคา สร้างอาศรมเล็กๆ บำเพ็ญภาวนาเรื่อยมา ฝ่ายพระเจ้าพรหมทัตแปลกใจว่า เพื่อนรักหายไปไหน ไม่เข้าเฝ้าหลายวัน จึงถามอำมาตย์ว่า “เพื่อนเราหายไปไหน ไม่มาสนทนากับเราเลย เจ้าจงไปดูซิว่าบ้านเขามีปัญหาอะไรหรือไม่” อำมาตย์ไปสืบความมาแล้วทูลเรื่องราวทั้งหมดให้พระราชาทรงทราบ จึงโกรธผู้หญิงคนนี้มาก ถึงกับไล่นางเข้าป่าไปตามเศรษฐีกลับมาให้ได้ ถ้าไม่ได้จะประหารชีวิตนางซะ นางกลัวจะโดนฆ่าจึงออกเดินทางเข้าป่าหาพระฤๅษีจนทั่วป่า ในที่สุดนางก็ได้พบ และอ้อนวอนให้พาะฤๅษีกลับไปกับนาง เพราะนางสำนึกผิดแล้ว ขอให้พระฤๅษียกโทษกับสิ่งที่ทำไปนั้น แล้วเมื่อกลับไปจะไม่ทำอย่างนี้อีก พระฤๅษีได้ฟังก็คิดว่าไม่กลับไปแน่ๆ จะขออยู่บำเพ็ญภาวนาในป่าหาทางสงบให้กับชีวิตดีกว่า ถึงจะเอาอะไรมาฉุดก็จะไม่ไป และให้นางกลับไปคนเดียว นางโสเภณีกลับมาทูลเรื่องทั้งหมดให้พระราชาฟังและขออภัยโทษ พระราชาทรงให้อภัยโทษ แต่ทรงขู่ว่าอย่าทำตัวอย่างนั้นอีก ให้เลิกเสีย ไม่เช่นนั้นจะไม่ไว้ชีวิตอีก นิทานชาดกเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า “เพื่อนกินหาง่าย เพื่อนตายหายาก” พุทธศาสนสุภาษิตประจำเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า โหติ ปานสขา นาม โหติ สมฺมิยสมฺมิโย คนเป็นเพื่อนแต่เวลาดื่มเหล้าก็มี เป็นเพื่อนแต่ปากว่าก็มี (๑๑/๑๖๖) ที่มา : นิทานชาดกจากพระไตรปิฎก : พระเจ้า ๕๐๐ ชาติ ฉบับสมบูรณ์ จัดพิมพ์เผยแพร่ธรรมโดย ธรรมสภา สถาบันบันลือธรรม |