|
หัวข้อ: กระดาษเคลือบยาพิษ ภูมิปัญญาของคนจีน เริ่มหัวข้อโดย: Kimleng ที่ 16 เมษายน 2567 13:28:41 (http://www.sookjaipic.com/images_upload_2/15685057474507_05_Copy_.jpg)
(http://www.sookjaipic.com/images_upload_2/86704236972663_06_Copy_.jpg) (http://www.sookjaipic.com/images_upload_2/64833613153960_07_Copy_.jpg) (http://www.sookjaipic.com/images_upload_2/26454008743166_08_Copy_.jpg) กระดาษเคลือบยาพิษ ภูมิปัญญาของคนจีน ประเทศจีน เป็นประเทศที่มีเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรมที่สืบทอดผ่านต่อความคิดรุ่นต่อรุ่นมาอย่างยาวนาน โดยเฉพาะภูมิปัญญาในการผลิตกระดาษขึ้นเป็นครั้งแรกของโลก ซึ่งคิดค้นโดย ไช่หลุน ปราชญ์เมธีสมัยราชวงศ์ฮั่น (ฮั่นตะวันออก) โดยการนำเปลือกของต้นไม้ ป่าน เศษผ้า และตาข่ายดักปลาแช่น้ำรวมกันให้เปื่อยแล้วนำไปบดผสมกันจนป่น หลังจากนั้นนำมาตากแห้งจนกลายมาเป็นแผ่นๆ โดยเรียกว่า กระดาษไช่หลุน ซึ่งการผลิตกระดาษของไช่หลุน นับว่าเป็นต้นกำเนิดของประดิษฐกรรมและวิทยาการต่างๆ ของโลก และที่สำคัญกระดาษนับว่าเป็นสัญลักษณ์มงคลของลูกหลานพันธุ์มังกร และเป็นหนึ่งในสี่สิ่งล้ำค่าในห้องหนังสือ (เหวินฝางซื่อเป่า) ที่ต้องมีซึ่งประกอบด้วย พู่กัน (ปี่) หมึก (ม่อ) กระดาษ (จื่อ) และจานฝนหมึก (เอี้ยน) ต่อมาในสมัยราชวงศ์ถัง มีการผลิตกระดาษซึ่งทำมาจากฟางข้าวและเปลือกไม้จันทน์ขึ้น เรียกว่า กระดาษซวนจื่อ เป็นกระดาษที่มีคุณภาพดี ลักษณะเนื้อกระดาษมีความเหนียว สามารถซึมซับน้ำและหมึกได้เป็นอย่างดี มีความเรียบลื่นและอ่อนนุ่ม สามารถม้วนเก็บไว้ได้โดยง่าย มีน้ำหนักเบา และคุณสมบัติที่พิเศษที่สุดคือ สามารถถ่ายทอดความงามของหมึกและสีได้เป็นอย่างดี สีหมึกยังคงเข้มและสดเสมอ อีกทั้งยังสามารถรักษาสภาพของงานจิตรกรรมและลายตัวอักษรให้คงทนถาวรนับร้อยนับพันปี โดยที่เนื้อกระดาษไม่เปื่อยยุ่ย ทั้งนี้กระบวนการผลิตกระดาษซวนจื่อที่มีชื่อเสียง ซึ่งตั้งอยู่มณฑลอันฮุยของจีนนั้น ยังได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นมรดกทางวัฒนธรรมที่จับต้องไม่ได้ จากองค์การยูเนสโก เมื่อปี พ.ศ.๒๕๕๒ (ค.ศ. 2009) อีกด้วย สำหรับผู้อ่านท่านใดต้องการเห็นหรือสัมผัสกระดาษซวนจื่อ รวมถึงอ่านเรื่องราวต่างๆ ที่นำมาเขียนอักษรด้วยพู่กันจีนนั้น สามารถหาอ่านได้ที่ห้องหนังสือนานาชาติ สำนักหอสมุดแห่งชาติ ซึ่งภายในห้องหนังสือนานาชาติ ได้รวบรวมและให้บริการหนังสือซึ่งเป็นภาษาของแต่ละประเทศ จำนวน ๖๔ ประเทศ รวม ๕๕ ภาษา และหนึ่งในประเทศที่มีจำนวนหนังสือมากที่สุดคือ หนังสือภาษาจีน โดยให้บริการต้นฉบับหายากและรูปเล่มปัจจุบัน ณ ที่นี้จะขอกล่าวถึงหนังสือภาษาจีนหายากซึ่งมีอายุมากกว่าร้อยปี คือ หนังสือชุดประวัติศาสตร์จีน โดยแบ่งออกเป็นยุคราชวงศ์ต่างๆของจีน อาทิ ราชวงศ์ฉิน ราชวงศ์ฮั่น ราชวงศ์ชิง เป็นต้น ซึ่งมีจำนวน ๑,๖๐๐ เล่ม ที่สำคัญหนังสือชุดนี้ได้แสดงให้เห็นถึงภูมิปัญญาของคนจีนอย่างแท้จริงในการคิดค้นวิธีในการดูแลรักษากระดาษให้มีระยะการใช้งานที่ยาวนานและไม่มีแมลงกัดกินทำลายกระดาษ ซึ่งความพิเศษของหนังสือชุดนี้คือ เนื้อหาภายในเล่ม ถูกเขียนขึ้นด้วยพู่กันจีนลงบนกระดาษซวนจื่อ ซึ่งถูกย้อมด้วยน้ำคั้นจากต้นชวนหวงป้อ พืชสมุนไพรจีนที่ให้สีเหลือง โดยน้ำคั้นที่ได้นั้นมีคุณสมบัติสำคัญในการป้องกันแมลง แต่สำหรับใบรองปกหนังสือนั้นจะถูกเคลือบด้วยสารเคมี ที่เรียกว่าสารหนูซึ่งเป็นสารพิษและเป็นอันตรายต่อสุขภาพ ซึ่งอาจารย์แห่งสถาบันภาษา มหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ และอาจารย์ประจำคณะภาษาเอเชียและแอฟริกา มหาวิทยาลัยภาษาต่างประเทศปักกิ่ง ที่เดินทางมาค้นคว้าและเยี่ยมชมสำนักหอสมุดแห่งชาติ ได้ให้ข้อมูลว่า เหตุที่เป็นเช่นนั้นมีเหตุผลเพื่อป้องกันหนอนและแมลงกัดกินทำลายกระดาษและเล่มหนังสือ เนื่องจากในอดีตยังไม่มีนวัตกรรมและเทคโนโลยีในการป้องกันแมลงดังเช่นปัจจุบัน สำหรับสารหนูที่เคลือบบนใบรองปกนั้นมีสีส้มเนื่องจาก สีส้มหรือสีเหลืองเป็นสีสัญลักษณ์ซึ่งบ่งบอกถึงสีแห่งจักรพรรดิและความยิ่งใหญ่ และยังให้ข้อสันนิษฐานเพิ่มเติมว่า ใบรองปกของหนังสือชุดนี้นั้นจะถูกพับและเย็บรวมเล่มไม่สามารถเปิดได้เพื่อไม่ให้สีฟุ้งกระจาย เป็นการป้องกันนักอ่านที่ชอบเอานิ้วแตะน้ำลายเปิดเล่มหนังสือ ซึ่งจะก่อให้เกิดอันตรายต่อสุขภาพของผู้อ่าน ดังนั้นหนังสือชุดนี้จึงต้องอยู่ในความดูแลของบรรณารักษ์ หากผู้ใช้บริการต้องการอ่านหนังสือชุดนี้จะต้องปฏิบัติตามระเบียบที่สำนักหอสมุดแห่งชาติกำหนด (http://www.sookjaipic.com/images_upload_2/70382310077547_01_Copy_.jpg) ภาพ : ไช่หลุน ปราชญ์เมธี (ขันที) สมัยราชวงศ์ฮั่น (ฮั่นตะวันออก) (http://www.sookjaipic.com/images_upload_2/70382310077547_01_Copy_.jpg) ภาพ : กระดาษซวนจื่อ (http://www.sookjaipic.com/images_upload_2/15239563335974_03_Copy_.jpg) ภาพ : ต้นชวนหวงป้อ (http://www.sookjaipic.com/images_upload_2/94140348666244_04_Copy_.jpg) ภาพ : เปลือกไม้ชวนหวงป้อตากแห้ง ขอขอบคุณ "สำนักศิลปากรที่ ๑๐ นครราชสีมา" (ที่มาเรื่อง-ภาพประกอบ) |