ถ่ายภาพโดย Sometime สงวนลิขสิทธิ์ตามกฏหมาย
ภาวนาคือการอบรมเจริญปัญญาจนกว่าปัญญานั้นจะเจริญขึ้น ๆ จนรู้ชัดใน ลักษณะของสภาพธรรมที่กำลังปรากฏตามปกติในชีวิตประจำวัน คือ ในขณะนี้เอง ชีวิตของทุกคนดำรงอยู่เพียงชั่วขณะจิตเดียว เพราะว่าจิตเกิดขึ้นขณะหนึ่งแล้ว ก็ดับ เป็นปัจจัยให้จิตขณะต่อไปเกิดขึ้นแล้วก็ดับ แต่ว่าเกิดดับอย่างรวดเร็ว เมื่อไม่รู้ว่า เป็นจิตแต่ละขณะซึ่งเกิดดับ ก็เป็นเราที่เดี๋ยวเป็นกุศล เดี๋ยวเป็นอกุศล เดี๋ยวก็เป็นสุข เดี๋ยวก็เป็นทุกข์ ซึ่งความจริงแล้วเป็นจิตแต่ละขณะ แล้วก็เกิดขึ้นเพียงชั่วขณะเดียวจริง ๆ ผู้ที่รู้ตัวเองว่า มีกิเลส จึงศึกษา
พระธรรม ย่อมต่างกับผู้ที่ดีส่วนอื่น แต่ไม่ศึกษา พระธรรมเพราะเข้าใจว่าดีแล้ว ศึกษาพระธรรมเพื่ออะไร ? ถ้าศึกษาเพื่อขัดเกลากิเลส ก็เริ่มจากการที่ค่อย ๆ เข้าใจตัวเอง เพราะว่าธรรมเป็นเรื่องของตัวเองทั้งหมด ตั้งแต่ตื่นจนหลับ ตั้งแต่เกิด จนตาย พระธรรมที่พระผู้มีพระภาคทรงแสดง เป็นเรื่องของแต่ละบุคคลจริง ๆ เรื่อง ของการเห็น แล้วก็ชอบใจ ไม่ชอบใจ เกิดการกระทำทางกาย ทางวาจาที่เต็มด้วย กุศลจิตบ้าง อกุศลจิตบ้าง เป็นต้น