"บวชเพราะแม่ยาย"

"บวชเพราะแม่ยาย"

ในสมัยหนึ่ง พระพุทธเจ้าประทับอยู่วัดเชตวัน เมืองสาวัตถี
ทรงปรารภแม่ยายหูหนวกคนหนึ่ง ...
เรื่อง.....มีอยู่ว่า

ในเมืองสาวัตถีมีพ่อค้าคนหนึ่ง
มีศรัทธาเลื่อมใส่ในพระพุทธศาสนา ถือศีลห้าเป็นประจำ
วันหนึ่งเขาไปฟังธรรมที่วัดเชตวัน
ขณะนั้นแม่ยายได้ไปเยี่ยมครอบครัวของเขา
แต่แม่ยายคนนี้หูแกค่อนข้างตึง
เมื่อไปถึงบ้านพบแต่ลูกสาวอยู่บ้านไม่พบลูกเขย
จึงเอ่ยปากถามลูกสาวว่า
"นี่ลูกผัวเอ็งนะยังรักเอ็งอยู่รึเปล่า มีเรื่องทะเลาะกันบ้างไหม?"

ลูกสาวตอบว่า
"แม่..คนดีๆ อย่างลูกเขยแม่คนนี้นะ แม้บวชแล้วก็ยังหายาก"

ยายแกฟังคำพูดของลูกสาวไม่ชัด..ได้ยินแต่คำว่า"บวช"เท่านั้น
จึงร้องตะโกนขึ้นด้วยความตกใจกว่า
"อ้าว..ผัวเอ็งไปบวชแล้วหรือ"

ชาว บ้านเรือนข้างเคียงกันได้ยินเช่นนั้นก็พากันพูดว่า

"พ่อค้าไปบวชเสียแล้ว"

คนที่เดินผ่านไปมาจึงพูดคุยกันแต่เรื่องพ่อค้าออกบวช แล้ว
ฝ่ายพ่อค้าเจ้าของ
เรื่องหลังจากฟังธรรมเสร็จก็เดินกลับบ้าน

ขณะนั้นมีชายคนหนึ่งได้เดินตรงมาจับแขนเขาถามว่า

"ข่าวว่าท่านบวชแล้ว ลูกและเมียของท่านพากันร้องไห้อยู่ที่บ้านมิใช่หรือ"

พ่อค้าไม่พูดอะไรได้แต่คิดว่า เรายังไม่ได้บวชก็มีคนว่าเราบวชแล้ว
ข่าวดีเช่นนี้ไม่ควรให้หายไปไหน
ตกลงเราควรจะบวชในวันนี้ละ
จึงเดินกลับวัดเชตวัน
เข้าเฝ้าพระพุทธเจ้า กราบทูลเรื่องนั้นแก่พระองค์
หลังจากอุปสมบทได้ไม่นานก็บรรลุธรรมเป็นพระอรหันต์
เพื่อคลายความสงสัยของพวกภิกษุ
พระพุทธองค์จึงนำอดีตนิทานมาสาธก ว่า...

กาล ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
พระโพธิสัตว์เกิดเป็นพ่อค้าในเมืองพาราณสี มีแม่ยายหูตึง เช่นกัน
วันหนึ่งเขาเดินทางไปนอกเมืองด้วยราชกรณียกิจอย่างหนึ่ง
ได้เกิดเรื่องทำนองเดียวกันนี้ขึ้น
เมื่อเขากลับเข้าเมืองมาทราบข่าวนั้น
จึงไปทูลลาพระราชาออกบวชด้วยการกล่าวเป็นคาถาว่า

" ข้าแต่พระองค์ผู้เป็นจอมแห่งชน ในกาลใด
บุคคลได้รับสมัญญาว่าผู้มีกัลยาธรรมในโลก
ในการนั้นนรชนผู้มีปัญญาว่าผู้มีกัลยาณธรรมในโลก
ในกาลนั้นนรชนผู้มีปัญญาไม่
ควรให้ตนเสื่อมจากสมัญานั้นเป็นธุระสำคัญ
แม้ด้วยหิริ ข้าแต่พระองค์ผู้เป็นจอมแห่งชน
สมัญญาว่าผู้มีกัลยาณธรรมในโลกข้าพระองค์ได้รับแล้วในวันนี้
ข้าพระองค์พิจารณาเห็นสมัญญานั้นอยู่ จักขอบวชในวันนี้
เพราะข้าพเจ้าองค์ไม่มีความพอใจในการบริโภคกามคุณในโลกนี้"

เขาได้บวชเป็นฤาษีอยู่ป่าหิมพานต์จนตลอดชีพ
ตายแล้วไปเกิดในพรหมโลก

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า :
คำพูดของผู้คน สามารถชักจูงความคิดของคนให้กระทำความดีความชั่วได้
ที่มา : หนังสือนิทานชาดก เล่มที่ ๒
โดย พระมหาสุนทร สุนฺทรธฺมโม (เสนาซุย)