เปิดตัวสมาคม สูงกินลม ไว้ไม่มีหงอย ... แห่งปะเทศไทย (ป้านู๋บี)

ความคิดเห็นที่ 16 : (บัวเหล่าที่ 5)

[INDENT]อ้าง:
มันทรมานหายใจไม่เต็ม ใครเป็นแบบผมบ้าง
หรือผมจะทำดีไม่ได้ ตอนนี้ผมก็จะสู้ บอกกับตัวเองว่า
ถ้าสวดมนต์หรือนั่งสมาธิตายก็ยอม แต่มันทรมานมาก
ช่วยแนะนำวิธีด้วยครับ หรือผมเป็นบ้าไปแล้ว มันสับสนจริงๆ
ตอนนี้ผมชักไม่แน่ใจเสียแล้วว่าผมจะดีได้
*******************************

โหย ฟังแล้วซีเรียสจังเลยอ่ะค่ะ
คุณเคร่งครัดและคาดหวังกับบางสิ่งเกินไปไหมคะเนี่ย ?
อิฉันเองก็เคยนั่งสมาธิเหมือนกัน
แต่ไม่เคยเป็นงี้ซักที นะ
อย่างมากก็แค่ถูกความง่วงมาล่อลวงนิดหน่อย
และสุดท้าย อิฉันเก๊าะโยนการนั่งสมาธิทิ้ง
แล้วหนีตามมันไป อิอิ

ถามตัวเองก่อนสิคะ ว่า
ปฏิบัติธรรมเพื่ออะไร ?
สวดมนต์เพื่ออะไร ?

ตอบโจทย์ เหล่านี้ให้ได้ก่อนเริ่มปฏิบัติ
อีกอย่างตรวจสอบศีลคุณด้วยว่าทำได้ครบไหม
พลั้งเผลออะไรไปหรือเปล่า
เคยมีพระท่านหนึ่งบอกว่า
ถ้าจะฝึกสมาธิให้เป็นไว
ต้องถือศีลห้า ให้ได้ซะก่อน
หมายถึง ทำได้จริง ๆ นะ ไม่ใช่คิดว่าทำได้
ยิ่งศีลข้อมุสา มันรักษายากมั่ก ๆ เลย
ตราบใดที่เรายังอ้าปาก โอกาสผิดมีถึง80 เปอร์เซนต์

อืม...กรรมฐาน ก็เหมือนเสื้อผ้านะ
มีถึง 40 สไตล์ ให้คุณเลือกใช้
คุณก็เลือกให้เหมาะกับจริตจะกร้าน ของคุณสิคะ

ถ้าอันไหนทำแล้วไม่ตรงสเปค
ก็เลิกซะ หาดีไซน์ใหม่ที่ตรงใจ
ทำแล้วทุกข์ จะฝืนทำไปทำไมกันคุ๊ณ
เลือกในแบบที่เป็นตัวเองดีก่า

อย่างน้อยก็น่าจะมีซัก อัน ในสี่สิบแบบ
ที่ถูกจริตคุณ มั่งแหล่ะ
หรือถ้าไม่มีจริง ๆ ก็ ครีเอทใหม่
เป็น กรรมฐานทางเลือก ( แบบที่ 41 )
ยุคนี้แนวคิดนอกคอก เอ๊ย นอกกรอบ
มันอินเทรนด์จะตายไปแหะ ...แหะ...

แต่ถ้าไม่ชอบ สมถะกรรฐาน ก็น่าจะลองวิปัสนาดูนะ
อืม... จากประสบการณ์ 1 วัน ก่อนแหกค่ายปฏิบัติธรรม
และ ประสบการณ์เดินจงกรมรอบโรงบาล มา ประมาณ 1 เดือน
แบบทำมั่งไม่ทำมั่ง(แล้วแต่เมนูอาหาร )555
อิฉันขออนุญาตแลกเปลี่ยนประสบการณ์เจ้าค่ะ

จำได้ว่า ตอนถูกบังคับ เอ๊ย ขอความร่วมมือให้เข้าค่ายปฏิบัติธรรม
อิฉันก็ถูกจับให้นั่งสมาธิเหมือนกั๊น
แต่อิฉันมันประเภทจิตไม่ว่างอ่ะค่ะ
นั่งสมาธิทีไร เอาแล้ว
จิตมันเริ่มฟุ้งซ่านกระเซ็นกระสายประจำเลย
มีโน่นมีนี่ให้คิดอยู่เรื่อย แถมวางโปรแกรมให้เสร็จ
เย็นนี้จะกินอะไร ค่ำนี้จะดู ทีวีเรื่องไหน
ซื้อเป๊บซี่มากินดีไหม ฯลฯ

ตามันหลับแต่ใจมันเตลิดเปิดเปิงไปเรื่อย ๆ นะ
ยิ่งไอ้แบบให้นับลมหายใจแบบนับลูกแกะ นี่ยิ่งแล้ว
นับผิด ๆ ถูก ๆ อยู่เรื่อย นับไปนับมา
อ้าว ตะกี้ตูนับถึงเท่าไรแล้วล่ะหว่า
23 หรือ 43 แล้วเนี่ย ไม่ไหวเลยตู
นับเลขสู้เด็กอนุบาลยังไม่ได้เลยนะเนี่ย

หรือจะนั่งสมาธิแบบ พุทธโธ ก็ยังสติแตก
ท่องไปท่องมา ก็เริ่มสับสน
ตายแล้ว ตกลงหายใจเข้าพุทธ หรือ โธ กันแน่ฟะเฮ้อ

ส่วนเดินจงกรม (ครั้งแรกในชีวิต)
ตอนเข้าค่าย ฯ นี่ก็เหมือนกัน
เดินไปก็เซ็งไป ตีนก็เดิน ตาก็มองส่ายไปเรื่อย

อุ๊ย หน้าต่างบานนี้แกะลายได้สวยจังคนทำเก่งแฮะ
แต่ฉันชอบศิลปะแบบบารอค กับยุคเรอเนซองน์มากกว่า
โบสถ์ที่ ไมเคิล แองเจโล สร้างสรรก็ไม่เลวนะ สวยคลาสสิคดี

เอ ? แล้วเย็นนี้กินอะไรดีว๊า
ยำผักกระเฉดก็ไม่เลวนะ
แต่ต้องบอกแม่ค้าว่า
ขอแบบเผ็ดกว่า ชาวบ้าน สัก ห้าเท่า
ตะวานจืดชืดเหลือเกิน

ส่วนศีลแปดที่พระจารย์
บังคับเอ๊ยยแนะนำให้ถือน่ะหรือ
ถือมาก ๆ คงเมื่อยน่าดูเลย
ขออนุญาต ปล่อยวาง
ด้วยการฝากพระประธานเอาไว้ก่อนนะคะ
ว่าง ๆ จะมาขอคืน

โหย ร้อยแปดเรื่องเลยแหล่ะคุณเอ๊ยยยย ที่คิด จุ๊ก ๆ จิ๊ก ๆ น่ะ
ประมาณ คิดแล้วก็ลืม จำไม่ค่อยได้หรอกว่า
ระหว่างที่เดินนั้นคิดอะไรไปบ้าง
พอคิดจนไม่มีอะไรจะคิดแล้วก็เริ่มเบื่อ

โอ๊ยเมื่อไรมันจะเสร็จซะทีเนี่ย
เดินกลับไปกลับมาตามหลังพระจารย์มานานแล้วนะ
ไหนว่า ยี่สิบนาทีไง ทำไมมันอืดดดดดนักฟะ
ช่างเป็น ยีสิบนาทีที่นานโครตตตตตตตตตตต

ตอนหลังเลยแก้เซ็งด้วยการเดินไปนับหน้าต่างไป มั่ง
หมดจากหน้าต่างก็มานับแผ่นกระเบื้องปูพื้น มั่ง
นับจนแผ่นกระเบื้องแทบสึก
เวลามันก็ยังไม่ถึง ยี่สิบนาทีอยู่ดี เฮ้อ

สุดท้ายเลยนึกในใจว่า เอาวะถ้ามันน่าเบื่อนัก
ก็ เปลี่ยนจากเดินจงกรม มาเป็นหัดเดินแบบ ก็แล้วกัน
เปลี่ยนวัดเป็นแคทวอล์ค ซะเล๊ยยยยย
คิดว่ากะลังเดินแบบที่มิลานก็แล้วกัน
จะได้ฝึกบุคลิกภาพไปด้วย 5555

ปกติเวลานางแบบเดิน เขาจะเดินเป็นเส้นตรงอ่ะ
ส้นเท้าหน้า จะอยู่แนวเดียวกับ ปลายเท้าหลัง ดูแล้วสง่าดี
เบื่อเดินจงกรมนัก อิฉันก็เลยหัดเดินแคทวอล์ค มันซะเลย
แถมสภาพแวดล้อมก็ดันเป็นใจซะด้วย
พื้นที่เดินมันปูกระเบื้อง
ใช้เป็นเส้นเป็นแนว ให้หัดเดินแบบได้พอดิบพอดี

และแล้วฉันก็เพลิดเพลินกับการ เดิน แคทวอล์คในวัด จนลืมเบื่อ
ภาพอิฉันที่ชาวบ้านเห็นตอนนั้นน่ะ
แหมดูแล้วเหมือนฉันจะประสบความสำเร็จ
กับการเดินจงกรมมากเลยแหล่ะ
ดูมันสงบ เยือกเย็น ไม่ยุกยิก
ขะมักขะเม้นกับการเดินดีมาก
( ดูคล้ายตั้งใจกับการเดินจงกรมมั่ก ๆ แต่จริง ๆ แล้วไม่ใช่เล๊ยยย )

แต่พอคิดแบบนี้ ทำแบบนี้ ดูเหมือนเวลามันไวขึ้นนะ
แป๊บ ๆ ก็หมดเวลาเลยมั้ง เงยหน้าอีกทีเฮ้ย หมดเวลาแล้วเหรอ
แถมตอนหลัง จิตมันยังติดนิสัย
เห็นเส้นตรงที่พื้นเป็นไม่ได้
ต้องเตร่มาฝึกเดินแบบ เรื่อยเลยอ่ะ อิอิ

และสิ่งหนึ่งที่อิฉันได้เรียนรู้ผ่าน
การ เดิน แคทวอล์คในวัด ก็คือ
การตั้งใจทำอะไรซ้ำไปซ้ำมา
ให้จิตมันจดจ่ออยู่กับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง จิตมันก็จะนิ่ง สงบ
แล้วก็เกิดเป็น สมถะสมาธิ
ซึ่งจะทำให้เราลืมความรู้สึกที่ปรุงแต่งขึ้นมาได้โดยง่าย

หลัง ๆ มานี่พอหัดเดินจงกรม ( รอบ โรงบาล ) ด้วยตัวเอง
ก็คลำทางผิด ๆ ถูก ๆ มาจนได้เรียนรู้ว่า
หลักการทำสมาธิ มันก็แค่ การฝึกจิตให้มีสติ รู้เท่าทัน
และ ที่สำคัญ คือ ต้องอยู่กับปัจจุบันขณะ ให้ได้

ถ้าคุณเดินจงกรม คุณจงเอา สติไว้ที่ตีน
ทุกขณะที่ตีนเคลื่อนที่ คุณต้องรู้ตัวเสมอว่า
แต่ละวินาที ตีนมันอยู่ ณที่ใด

ถ้าคุณกำหนดลมหายใจ
ทุกขณะที่ลมมันเคลื่อนที่ผ่านตะหมูก คุณก็ต้องรู้ตัวเสมอว่า
แต่ละวินาที ลมมันอยู่ที่ไหน
แต่อิฉันว่าใช้วิธีดูการเคลื่อนไหวของท้อง
( เทคนิคยุบหนอพองหนอ ดีกว่านะ มันเห็นชัดกว่า)

พูดง่ายแต่ทำยากนะ
ยิ่งอิฉัน มันเริ่มต้นฝึกกรรมฐาน
เพราะต้องการลดความอ้วน ซะด้วย
กะลดพุงด้วยการเดินจงกรม แทนการวิ่งจ๊อกกิ้ง น่ะ(เพราะวิ่งแล้วมันเหนื่อย )
ให้มันได้งี้ดิ ดีนะที่ไม่เตลิดเปิดเปิงเข้ารกเข้าพง ซะก่อน เฮ้อ

ตอนแรกที่หัดจงกรม ก็ยุ่งยากใจเหมือนกัน
ทำยังไงเวลาเดิน ใจมันก็ไม่เคยสัมพันธ์กับตีน เลย
ตีนมันเดินเร็วมาก ๆ จิตตามไม่ทัน
จังหวะไหนมันก้าว จังหวะไหนมันหยุด
มันกะไม่ถูกอ่ะ พอเท้าหนึ่งหยุด อีกเท้าก็เดิน
จับจังหวะไม่ได้ เลย มันจะเอาไงกับตูวะเนี่ย
สุดท้ายก็พะวักพะวนแล้วตกลงตูจะให้จิตมันตามตีนข้างไหนดีล่ะเนี่ย เฮ้อ

ตอนหลังมีคนแนะนำว่า ตีนไหนมันเคลื่อนไหว
ก็ให้จิตมันอยู่กับตีนนั้นแหล่ะ
ที่สำคัญ คือต้องอยู่กับปัจจุบันขณะ
ก้าวก่อน ๆ ที่เดินแล้วจิตมันไม่นิ่งก็ตัดทิ้งเลย
ไม่ต้องคิดถึงมัน
ให้นึกถึงเฉพาะก้าวที่กำลังย่างออกไปขณะนั้นก็พอ

ตอนนี้โปรเจคเดินจงกรม ของอิฉันก็พัฒนาขึ้นแยะเลยนะ
รู้สึกว่า ตอนเดินจงกรม จิตมันเหมือน น้ำนิ่ง ๆ
ในทะเลสาบที่ไร้ระลอกคลื่นน่ะ
จะมีเป๋ๆ ไปบ้าง แต่ก็ดึงกลับมาได้เร็วขึ้น

จากที่เคยเดินไปคิดไปว่า
เมื่อไรจะครบ สามรอบซะทีเนี่ย
จะรีบไปกินข้าวเย็น
ตอนหลังก็กลายเป็น
เดินไปเรื่อย ๆ โดยไม่เร่งรัดตัวเอง
และ ไม่ตั้งเป้าว่าจะเอาแค่ก็รอบ
พอแหงนมองฟ้าอีกทีถึงได้รู้ว่า อ้าวค่ำมืดแล้วเหรอ

อีกบทเรียนที่ได้รู้จากตรงนี้คือ
ถ้าเราไม่ยึดติดกับแต่ละย่างก้าวในอดีต
ไม่คาดหวังกับย่างก้าวที่จะเกิดขึ้นในอนาคต
และอยู่กับ ก้าวที่เคลื่อนไหว ในปัจจุบันขณะ ให้ได้
ความรู้สึกเบื่อมันก็หายหัวไปเองอ่ะ

โชคดีอยู่อย่างที่ฉันไม่ปวดเมื่อยหรือเหนื่อยเวลาเดินจงกรม
ไม่ว่าจะเดิน รอบ โรงบาล สามรอบเจ็ดรอบ ฉันก็เฉย ๆนะ
( ถ้าฟ้าไม่มืดซะก่อน ฉันจะเดินต่อไปได้เรื่อย ๆ แหล่ะ )
จะมารู้สึกว่า ตีนมันเริ่มระบม หัวใจเต้นเร็วขึ้น
หายใจถี่ขึ้นเล็กน้อย ก็ตอนเลิกเดินจงกรมแล้วนั่นแหล่ะ

แต่ก็ไม่ได้คาดหวังอะไรกับการเดินจงกรมนี่นักหรอก
ก็แค่อยากฝึกจิตให้มันตามดูรู้ทัน
สิ่งที่มากระทบได้อย่างที่ควรจะเป็นก็เท่านั้นแหล่ะ
ที่สำคัญอยากให้ จิตมันได้พักผ่อนอยู่นิ่ง ๆ ซะมั่งน่ะ
เพราะ เจ้าดวงจิตที่น่าสงสารของฉัน
มันถูกฉันใช้แรงงานให้ เกิด ๆ ดับ ๆกับผัสสะ มาหนักแล้ว
ก็เลยอยากให้โบนัส พามันไปพักผ่อน ( ด้วยการเดินจงกรม) น่ะค่าาาา

แต่เด๋วนี้ มันชักเอาแต่ใจแฮะ
พอฉันจะหาเรื่องอู้ไม่พามันมาเดินจงกรม
มันก็ทำท่างอแงใส่ฉันทู๊กที
ตลกดี นะ วันไหน ไม่ได้เดินจงกรมเนี่ย
รู้สึกเสียดายขึ้นมาเฉย ๆ เลยแฮะ( เหมือนเด็กอดขนม ) ^ - ^

____________________________________
ต่างคน.......ต่างจิต........คิดต่าง
ต่างคน.......ต่างความ.....ต่างเห็น
ต่างคน.......ต่างโต.........ต่างเป็น
ต่างคน.......จึงเห็น..........ต่างกัน

คำเตือน ! ตัวอักษรที่ฉันพิมพิ์ลงไปทั้งหมดนั้น
เป็นเพียงความคิดเห็นและมุมมองส่วนบุคคล
โปรดอย่าได้นำไปอ้างอิง / ใช้เป็น Reference
ในการทำข้อสอบ หรือ ตอบคำถามใด ๆให้กับชีวิตเลย
และหากท่านอายุต่ำกว่า 18 กรุณาอย่านั่งอ่านคนเดียว
( ควรมีผู้ปกครองอยู่ด้วยเพื่อคอยชี้แนะ ^ - ^ )
[/INDENT]จากคุณ : บัวเหล่าที่ 5 [ ตอบ: 21 ก.ย. 51

12:01 ] http://larndham.net/index.php?act=Profile&CODE=showcard&MID=20849','AddressCard','690','500','0','1','1','1')]แนะนำตัวล่าสุด 24 ก.ย. 51 [/URL]| อยู่ระหว่างการภาคทัณฑ์ |

http://larndham.net/index.php?showtopic=33108&per=1&st=16&#entry556365]