|
หัวข้อ: พระเจ้า ๕๐๐ ชาติ เรื่องที่ ๑๑๖ สาลุกชาดก : วัวกินหญ้าไม่กินข้าว เริ่มหัวข้อโดย: Kimleng ที่ 14 กรกฎาคม 2566 17:30:16 (http://www.sookjaipic.com/images_upload_2/13576513404647__500_320x200_.jpg) พระเจ้า ๕๐๐ ชาติ เรื่องที่ ๑๑๖ สาลุกชาดก วัวกินหญ้าไม่กินข้าว มีวัวพี่น้องสองตัวทำงานรับใช้มนุษย์อยู่ในบ้านหลังหนึ่ง ตัวพี่ชื่อ แดงใหญ่ ตัวน้องชื่อ แดงเล็ก บ้านหลังนั้นมีลูกสาวกำลังอยู่ในวัยแรกรุ่น ซึ่งกำลังเตรียมการแต่งงานกับลูกชายตระกูลหนึ่ง จึงมีการขุนหมูตัวหนึ่งชื่อ สาลุกะ เป็นอย่างดี ด้วยข้าวยาคูและข้าวสวย สาลุกะ วันๆ ไม่ทำอะไร กินแล้วก็นอนอย่างเดียว ร่างกายจึงใหญ่โตอ้วนท้วนสมบูรณ์ วัวตัวน้องเห็นแล้วไม่พอใจ จึงกล่าวกับวัวตัวพี่ว่า “พี่แดงใหญ่ เราสองตัวรับใช้ตระกูลนี้มานาน อาศัยเรี่ยวแรงของเราแท้ๆ แต่ให้เรากินแค่หญ้ากับฟางและแกลบ ส่วนเจ้าหมูสาลุกะเขาให้กินอย่างดี ไม่ต้องทำอะไรเลย กินแล้วก็นอนอย่างเดียว” “เจ้าอย่าริษยามันเลย อีก ๒-๓ วันข้างหน้า จะมีงานวิวาห์ลูกสาวเจ้าของบ้าน เจ้าหมูสาลุกะที่เขาขุนอย่างดี ก็จะถูกฆ่านำมาทำอาหารให้แขกกินกันในงาน” ๒-๓ วันต่อมาก็มีงานวิวาห์ของลูกสาวเจ้าของบ้าน เจ้าภาพนำหมูสาลุกะไปฆ่านำมาทำแกงอ่อมให้ชาวบ้านที่มาในงานกินกันอย่างอร่อย โคสองพี่น้องเห็นความวิบัติของหมูแล้วก็พูดขึ้นว่า “หญ้า ฟาง และแกลบ เป็นอาหารอันประเสริฐสำหรับเราแล้ว เราไม่ต้องการยาคูและข้าวสวยหรอก” นิทานชาดกเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า “กินอยู่แต่พอดี อายุยืนยาว” พุทธศาสนสุภาษิตประจำเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า สนฺตุฏฺฐี ปรมํ ธํ ความพอใจเป็นยอดทรัพย์ (๒๕/๓๕) ตุฏฺฐี สุขา ยา อิตรีตเรน พอใจตามมี ยินดีตามได้ นำสุขมาให้ (๒๕/๔๙) ที่มา : นิทานชาดกจากพระไตรปิฎก : พระเจ้า ๕๐๐ ชาติ ฉบับสมบูรณ์ จัดพิมพ์เผยแพร่ธรรมโดย ธรรมสภา สถาบันบันลือธรรม |