[ สุขใจ ดอท คอม บ้านหลังเล็กอันแสนอบอุ่น ] ธรรมะ พุทธประวัติ ฟังธรรม ดูหนัง ฟังเพลง เกมส์ เบาสมอง ดูดวง สุขภาพ สารพันความรู้

เวลาที่เราจะให้ของอะไร ๆ กับผู้อื่นเรามักจะเลือกหาของดี ๆ ให้เขาเพราะเรารู้ว่าเป็นธรรมชาติของคนที่อยากจะได้แต่ของดี ๆ ไม่มีใครอยากได้ของไร้ค่าหรือมีค่าน้อยบางคนเกร็งเกินไปไม่กล้าให้ของเล็กน้อยแก่ผู้อื่นเพราะเกรงจะไม่เป็นที่ถูกใจจึงสรรหาของมีค่ามากไปให้จนผู้รับไม่กล้าใช้ เพราะมันดีเกินไปได้แต่เก็บใส่ตู้โชว์ ไม่ยอมใช้จนตายไป ลูกหลานก็เอาไว้โชว์ต่อไปอีก




ญาติโยมโดยทั่วไปก็เหมือนกันเวลาทำอาหารถวายพระมักจะเน้นพวกแกงต้มผัดเอาไว้ก่อนถึงจะทำประณีตอย่างไรก็ตามพระท่าน
ก็ฉันไม่ใคร่ได้หรอกเพราะท่านฉันจำเจอยู่ทุก ๆ วันอยู่แล้วมันเบื่อได้เหมือนกัน ไม่ใคร่มีใครเอาน้ำพริก ผักไปถวายลองเอาไปถวายซิท่านฉันข้าว
ได้มากเลยแหละน้ำพริก ผัก เป็นอาหารที่ปรุงแต่งรสน้อยกว่าพวกแกงผัดซึ่งปรุงแต่งรสจนบางครั้งเพียงได้กลิ่นก็เกิดอาการคลื่นเหียนเวียนหัวเสียแล้ว เพราะฉะนั้น อย่ามองข้ามน้ำพริกว่าเป็นอาหารเล็กน้อย ไม่สำคัญ เพราะน้ำพริกนี่แหละทำให้ชาวนาชาวไร่มีร่างกายสมบูรณ์
กรณีที่ผมเล่ามานี้ เคยมีกรณีข้างเคียงเกิดขึ้นในสมัยรัชกาลที่ ๔ เรื่องมีว่า.................................
สมเด็จ ฯ โต ได้รับนิมนต์ให้ไปฉันในพระราชวังพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ทรงประเคนไตรแพร สมเด็จฯ โตท่านก็เอาไตรแพรนั้นเช็ดปาก เช็ดมือยุ่งไปหมดพระจอมเกล้าฯ ร.๔ ทรงทักว่า ไตรเขาดี ๆ เอาไปเช็ดเปรอะหมด
สมเด็จฯ โต ตอบสวนมาทันทีว่า อะไร ๆ ก็ถวายได้ผ้าเช็ดมือถวายไม่ได้ อาตมภาพก็ต้องเอาผ้าไตรของอาตมาเช็ดอาตมาเองเป็นอันได้บริโภคของทายกแล้วไม่เป็นศรัทธาไทยวิบัติผ้าเช็ดมือผืนเล็ก ๆ ราคาผืนไม่กี่บาทแต่ไม่มีใครคิดซื้อหามาถวายพระไม่รู้ว่าเพราะอะไร อะไร ๆ ก็ถวายได้แต่ผ้าเช็ดมือถวายกันไม่ได้การกระทำของสมเด็จฯ โต เป็นการสอนให้รู้ว่าอย่าเห็นแต่สิ่งของสำคัญจนลืมของเล็ก ๆ น้อย ๆ เพราะบางทีของเล็กน้อยก็สำคัญไม่ใช่ย่อยเหมือนกัน

สาธุครับ

ถูกต้องที่สุดเลย