[ สุขใจ ดอท คอม บ้านหลังเล็กอันแสนอบอุ่น ] ธรรมะ พุทธประวัติ ฟังธรรม ดูหนัง ฟังเพลง เกมส์ เบาสมอง ดูดวง สุขภาพ สารพันความรู้

ฮุ่ยจื่อ กล่าวแก่จวงจื่อว่า “เว่ยหวัง ได้มอบเมล็ดพันธุ์น้ำเต้ายักษ์แก่ข้า และข้าก็ได้นำมาปลูกจนเติบใหญ่ ออกผลใหญ่โตบรรจุได้ห้าหาบ ข้าพยายามใช้มันเป็นภาชนะบรรจุน้ำ แต่ก็หนักจนเกินกว่าจะยกขึ้น จึงได้ผ่ามันออกเป็นสองซีกทำเป็นกระบวย กระนั้นก็ยังใหญ่เกินกว่าที่จะจ้วงลงไปตักตวงสิ่งใดขึ้นมา มิใช่เพราะความใหญ่ของน้ำเต้ายักษ์นั่น แต่ด้วยข้าคิดว่ามันไม่มีประโยชน์ใช้สอยอันใด จึงได้ทุบมันแตกแหลกเป็นเศษเสี้ยว”
       
       จวงจื่อกล่าวว่า “ท่านดูไม่ถนัดในการใช้สอยสิ่งใหญ่ ในแคว้นซ่งมีชายผู้หนึ่งมีสูตรทำยาขี้ผึ้งป้องกันมือแตกในฤดูหนาว คนในตระกูลนี้รุ่นแล้วรุ่นเล่าได้ใช้ขี้ผึ้งทามือฟอกเส้นใยไหมยังชีพ ชายนักเดินทางคนหนึ่งได้ยินเรื่องนี้จึงขอซื้อสูตรยาขี้ผึ้งนี้ด้วยราคาร้อยตำลึงทอง ชายหัวหน้าครอบครัวได้ปรึกษาสมาชิกในบ้าน ‘ตระกูลเราฟอกไหมมาหลายชั่วคนแล้ว แต่ก็ไม่เคยทำเงินได้มากกว่าสองสามตำลึงทอง ดังนั้นหากเรายอมขายสูตรลับนี้ ก็จะได้ทองถึงร้อยตำลึงในชั่วข้ามคืน ขายให้เขาไปเถอะ’ ดังนี้ ชายนักเดินทางจึงได้สูตรยานี้ และนำไปถวายอู๋หวัง ซึ่งกำลังติดพันศึกกับแคว้นเย่ว์ อู๋หวังส่งชายผู้นี้ไปเป็นแม่ทัพ ในฤดูหนาวปีนั้น กองทัพอู๋ได้สู้รบทางเรือกับกองทัพเย่ว์และตีทัพศัตรูแตกพ่าย ด้วยอานิสงส์ของขี้ผึ้งที่ช่วยรักษามือของเหล่าทหารให้ถืออาวุธได้มั่นคง ชายนักเดินทางจึงได้รับปูนบำเหน็จรางวัลเป็นที่ดินศักดินาจากดินแดนที่พิชิตมาได้นั้น
       
       ขี้ผึ้งตัวเดียวกันนี้ มีคุณค่าในการรักษามือเฉกเช่นกัน แต่คนหนึ่งได้รับประโยชน์จากมันมากถึงที่ดินศักดินา ขณะที่อีกคนกลับไม่เคยได้รับประโยชน์จากมันมากไปกว่าการยังชีพและฟอกไหมไปวันๆ พวกเขาได้ใช้ขี้ผึ้งในทางที่แตกต่างกัน ขณะนี้ท่านมีน้ำเต้ายักษ์ซึ่งบรรจุได้ถึงห้าหาบ ทำไมไม่คิดนำมันมาทำเป็นเรือล่องไปตามลำน้ำ แทนที่จะหงุดหงิดรำคาญกับความใหญ่เทอะทะและบ่นว่ามันไร้ประโยชน์ ไยท่านช่างปล่อยให้วัชพืชขึ้นรกภายในจิตใจถึงปานนี้!”


       แปลเรียบเรียงตัดตอนจากหนังสือจวงจื่อ（庄子） บทที่หนึ่ง อิสรจร （逍遥游）