[ สุขใจ ดอท คอม บ้านหลังเล็กอันแสนอบอุ่น ] ธรรมะ พุทธประวัติ ฟังธรรม ดูหนัง ฟังเพลง เกมส์ เบาสมอง ดูดวง สุขภาพ สารพันความรู้

ก้องเอาใบโพธิ์กลับมาวางไว้บนหิ้งพระที่บ้านตามที่พ่อกับแม่แนะนำ ข้างหิ้งพระมีพระบรมฉายาลักษณ์ของในหลวงและพระราชินีใส่กรอบแขวนอยู่ ก้องมองภาพที่เห็นเบื้องหน้าด้วยความรู้สึกภูมิใจที่ได้ใบโพธิ์มาบูชาพระและทั้งสองพระองค์เหมือนกับที่แม่เก็บดอกไม้มาบูชาจากวันนั้นก้องก็เฝ้าดูว่าจะเกิดการเปลี่ยนแปลงอะไรขึ้นกับใบโพธิ์ ก้องเชื่อว่าใบโพธิ์ใบนี้เป็นใบไม้วิเศษ และน่าจะเกิดสิ่งอัศจรรย์ขึ้นสักอย่างตามจินตน
าการของก้อง แต่หลายวันผ่านไปไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนมีเหตุการณ์อื่นมาดึงความสนใจของเขาไปวันหนึ่งมีหมาหลงตัวหนึ่งเดินเข้ามาในบ้านของก้อง ก้องดีใจมากและอยากที่จะเลี้ยงมันไว้ทีแรกพ่อคิดจะไล่มันไป แต่ก็รู้สึกสงสารและนึกเอ็นดูในความแสนรู้ของมัน แม่ตักอาหารมาให้มันกินเมื่อกินอิ่ม
แล้วมันก็ไม่ยอมไปไหน พ่อกับแม่จึงยอมให้ก้องเลี้ยงมันไว้ เพราะเห็นว่าก้องยังไม่เคยเลี้ยงหมาและมันก็อาจจะเป็นเพื่อนเล่นของก้องได้ แม่ตั้งชื่อมันว่าลมหวน ตามชื่อเพลงที่แม่ชอบ เพียงชั่วเวลาไม่นานลมหวนก็กลายเป็นเพื่อนรักของก้อง และกลายเป็นผู้อารักขาก้องยามเข้าป่าขึ้นเขา ก้องสั่งให้ลมหวนทำตามคำสั่งได้หลายอย่าง สั่งให้เห่ามันก็เห่า สั่งให้หยุดมันก็หยุด สั่งให้คาบของไปให้แม่ หรือเอาห่อข้าวไปส่งให้พ่อที่สวนก็ได้ ตกกลางคืนลมหวนก็จะนอนที่หน้าประตูบ้าน หรือบางคืนก้องก็จะเปิดประตูให้ลมหวนเข้ามานอนด้วย
คืนหนึ่งกลางดึกของคืนวันเพ็ญก้องเปิดประตูให้ลมหวนเข้ามานอนด้วยเช่นเคย ท่ามกลางความมืด แสงจันทร์ลอดผ่านช่องว่างระหว่างฝาบ้านส่อง
ตรงไปที่ใบโพธิ์บนหิ้งพระ แล้วทันใดนั้นใบโพธิ์ที่วางอยู่บนหิ้งก็ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีเหลืองแล้วเข้มขึ้น ๆ จนกลายเป็นสีทอง และแล้วในบ้านก็สว่าง
จ้าขึ้นนด้วยแสงสีเหลืองทองราวกับเวลากลางวัน ทุกคนตกใจตื่นขึ้นมานั่งรวมกันที่ฝาบ้าน แม่กอดก้องไว้แน่นสายตาทุกคู่เพ่งมองไปที่หิ้งพระซึ้งขณะนี้มีใบโพธิ์สีทอง วางอยู่ แต่ครู่เดียวแสงสีเหลืองทองก็ดับวูบลง ความมืดกลับมาอีกครั้งคงเหลือแต่สีทองของใบโพธิ์เรืองรองอยู่บนหิ้งนั้น พ่อจุดตะเกียงแล้วทำใขแข็งเดินไปที่หน้าหิ้งใบโพธิ์ แม่กับก้องยังคงนั่งตกตะลึง ลมหวนเห่าเสียงดัง จนก้องต้องสั่งให้มันหยุด บัดนี้ใบโพธิ์บนหิ้งได้กลายเป็นใบโพธิ์ทองคำไปแล้วพ่อค่อย ๆ หยิบขึ้นมาดูอย่างระมัดระวัง ใบโพธิ์เกือบจะหล่นจากมือด้วยน้ำหนักของทองคำทั้งสามคนนั่งดูใบโพธิ์ทองคำจนสว่าง

ข่าวใบโพธิ์กลายเป็นทองคำแพร่กระจายไปทั้งหมู่บ้าน ชาวบ้านต่างมาขอดูและเมื่อรู้ว่าก้องได้ใบโพธิ์ใบนี้มาจากต้นโพธิ์บนยอดเขาก็เกิดอยากได้ขึ้นมาบ้าง บ้างก็ว่าอยากได้เอาไว้บูชาเพื่อเป็นสิริมงคลแก่ครอบครัว บ้างก็อยากได้ไว้เป็นทรัพย์สินเก็บไว้ใช้ยามขาดแคลน เพราะที่ผ่านมาชาวบ้านไม่มีความจำเป็นต้องมีทรัพย์สินเงินทอง บางคนก็คิดวาดฝันกันไปต่างๆ นานา เช่น อยากจะย้ายออกไปจากหมู่บ้าน หรือคิดไปไกลถึงขั้นเป็นเศรษฐีในเมือง เพราะรู้ดีว่าหากอยู่ในหมู่บ้านนี้ถึงแม้จะมีทรัพย์สินก็ไม่มีอะไรให้ซื้อหา ที่ดิน ที่นา ข้าวปลาอาหารก็มีเท่า ๆ
กันทุกคน แล้วชาวบ้านก็นัดแนะกันขึ้นเขาเพื่อไปเก็บใบโพธิ์ทองคำ
เมื่อชาวบ้านขึ้นไปถึงยอดเขาก็พบว่าต้นโพธิ์ทิ้งใบร่วงเอาไว้ที่ใต้ต้นจนไม่ เหลือแม้สักใบ ราวกับต้นโพธิ์จะรู้ถึงความปรารถนาของชาวบ้านที่ใคร่อยากจะได้ใบโพธิ์ทองคำ เพื่อสร้างความสุขจึงสลัดใบไว้ให้ ชาวบ้านนับร้อยเก็บใบโพธิ์ตามแต่ปัญญาและภาชนะจะพึงมี บ้างก็ใส่กระสอบ บ้างก็เอาหีบขึ้นมาแม้แต่กระเป๋าเสื้อกระเป๋ากางเกงก็ใส่ใบโพธิ์ไปจนเต็ม ตอนนี้ไม่เหลือใบโพธิ์แม้สักใบ ต้นโพธิ์ที่เคยมีใบสดเขียว รูปทรงงดงามราวพานพุ่มถวายพระดูน่าเคารพบูชา บัดนนี้เหลือเพียงกิ่งก้านที่ดูแสนเศร้าไร้ใบและไร้ชีวิตชีวาชาวบ้านต่างมีความสุขที่ได้ใบโพธิ์ทองคำมาเป็นสมบัติ เว้นแต่ครอบครัวของก้อง
ที่ไม่ได้ตามคนอื่น ๆไปเก็บใบโพธิ์ เพราะเห็นว่ามีไว้บูชาแค่เพียงใบเดียวก็เพียงพอแล้ว เมื่อถึงคราวที่จะส่งก้องหรือน้องไปเรียนในเมือง หากเอาไปขายก็คงได้เงินมากขณะที่ชาวบ้านสมปรารถนากับการได้ครอบครองทรัพย์สมบัติ ร่ำรวยเป็นเศรษฐีกันทั่วหน้า และกำลังคิดฝันว่าจะเอาทองคำมากมายไปใช้จ่ายหาความสุขกันอย่างไร ภายในหมู่บ้านก็เริ่มเกิดเหตุการณ์แปลก ๆ ขึ้นหลายอย่าง กลุ่มแม่บ้านที่ไปตักน้ำที่ลำธารพบว่าน้ำในลำธารค่อย ๆ ลดลงเรื่อยๆ ลำธารที่เคยมีน้ำไหลรินอยู่ตลอดเวลา บัดนี้ก็ไหลน้อยลงจนแห้งขอด เมื่อไม่มีน้ำในลำธาร น้ำในบ่อและในร่องผักร่องสวนก็แห้งเหือดไปด้วย
แม้แต่น้ำใต้ดินก็คงจะเหือดแห้งไปหมด ต้นข้าวกำลังยืนตาย ผลไม้ในสวนก็เริ่มเหี่ยวเฉาเพราะขาดน้ำ

ชาวบ้านเริ่มเดือดร้อน ตามหาน้ำกันจ้าละหวั่น และต่างก็หวังว่าจะเป็นเพียงภัยแล้งชั่วคราว พ่อก้องเสนอตัวขึ้นไปสืบหาสายน้ำที่บนเขา เพื่อน ๆ กลุ่มหาของป่าอาสาขึ้นไปด้วย ส่วนผู้นำหมู่บ้านก็นำชาวบ้านขุดบ่อหาน้ำบาดาล ชาวบ้านต่างมาช่วยกันขุดและขนดิน ทั้งผู้ชาย ผู้หญิง เด็ก และคนชรา หรือแม้แต่คนพิการต่างก็ร่วมมือร่วมใจกันคนละไม้ละมือ ถึงแม้จะขุดเป็นหลุมลึกลงไปถึงสามช่วงคนยืนแต่ก็ยังไม่เจอน้ำ พบแต่หินและทรายแห้งจนเป็นฝุ่น เมื่อไม่พบน้ำชาวบ้านต่างก็หิ้วกระป๋องเปล่าเดินคอตกกลับบ้าน แม้บ้านบางคนถึงกับร้องไห้ออกมาด้วยกลัวว่าจะไม่มีน้ำให้ลูก ๆ กิน หรือไม่สามารถหุงข้าวทำกับข้าวได้ ความลำบากยากแค้นเข้าปกคลุมไปทั่วทั้งหมู่บ้าน
กลุ่มของพ่อก้องที่ขึ้นเขาพบว่าป่าบนเขาแห้งแล้งไปหมด ต้นไม้ใหญ่น้อยทิ้งใบร่วงจนหมดและกำลงจะยืนต้นตาย ระหว่างทางเต็มไปด้วยใบไม้ร่วงไม้ไผที่เคยตัดกระบอกหาน้ำดื่มได้บัดนี้ตัดเท่าไหร่ก็ไม่มีน้ำสักหยุด ทุกคนมุ่งไปสู่ที่หมายคือตาน้าผุดที่ใต้ต้นโพธิ์ แต่เมื่อสำรวจพื้นดินแถวๆ นั้นก็ไม่พบตาน้ำเสียแล้ว แม้ร่องรอยก็ลบเลือนแห้งไป พ่อสังเกตพบว่าความแห้งแล้งกระจายตัวจากโคนต้นโพธิ์นี่เอง ตอนนี้ต้นโพธิ์อยู่ในสภาพใกล้ตายเต็มที เปลือกแห้งกลายเป็นสีน้ำตาลไหม้ แค่จับก็หลุดล่อนออกมาเป็นแผ่น ผู้ฒ่าผู้แก่ในหมู่บ้านแนะ นำให้จัดพิธีบวงสรวงเทวดาประจำหมู่บ้านตามประเพณีดั้งเดิมที่ไม่ได้ทำกันมา นาน เนื่องจากหมู่บ้านไม่เคยมีเรื่องเดือดร้อนอะไร ชาวบ้านช่วยกันจัดเตรียมข้าวของเครื่องเซ่นอาหารต่างๆ นานา รวมทั้งสิ่งสำคัญก็คือน้ำ ซึ่งขณะนี้ชาวบ้านมีเหลือกันอยู่เพียงน้อยนิด ทุกบ้านจะต้องตักน้ำมาคนละกระบวยเพื่อถวายเทวดา เพราะเชื่อว่าหลังจากทำพิธีแล้วเทวดาก็จะเมตตามอบน้ำกลับมาให้หมู่บ้านดังเดิม
หลายครอบครัวที่ไม่มีน้ำตัดสินใจขนเอาใบโพธิ์ทองคำออกมาเร่ขายเพื่อนแลกกับน้ำ เพราะต้องกินต้องใช้และที่สำคัญต้องหาน้ำไปร่วมพิธีบวงสรวง มิฉะนั้น เทวดาอาจจะโกรธและไม่เมตตาประทานน้ำให้ครอบครัวของเขา แต่ก็ไม่มีใครยอมแลกทองคำกับน้ำเพราะต่างก็ต้องการน้ำเช่นเดียวกัน ชาวบ้านจึงทำได้เพียงปันน้ำให้กันเพื่อใช้ในพิธีบวงสรวงเท่านั้น ๆ พ่อซึ่งเคารพศรัทธาและเชื่อว่าต้นโพธิ์เลี้ยงชาวบ้านตลอดมา ถึงกับน้ำตาไหล ทุกคนเดินกลับหมู่บ้านด้วยความสิ้นหวัง

ซุ้มพิธีบวงสรวงประดับตกแต่งด้วยกิ่งไม้และดอกไม้แห้งเพราะต้นไม้ทุกต้น เหี่ยวเฉาไปนานแล้ว บนโต๊ะมีหม้อน้ำตั้งอยู่เพื่อให้ชาวบ้านทยอยเอาน้ำจากบ้านของตนมาใส่คนละ กระบวย บางบ้านมีมาแค่ครึ่งกระบวย ผู้เฒ่าของหมู่บ้านนำสวดหลายคาถา ทุกคนในหมู่บ้านต่างมีส่วนร่วมในพิธีกรรมจนจบ แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีน้ำไหล ไม่มีฝนตก ทุกคนกังวลมากขึ้นเรื่อย ๆ
ชาวบ้านจำนวนหนึ่งมาชุมนุนกันที่บ้านของผู้นำเพื่อปรึกษาหารือกัน ก้องกับลมหวนติดตามพ่อมาด้วย ผู้นำชาวบ้านได้แต่บอกให้รอและขอให้ทุกคนปฏิบัติตัวให้ดี เพื่อให้เทวดาสงสารเห็นใจและส่งน้ำมาให้ถ้าไม่ไหลมาตามลำธารก็อาจจะตกลงมาเป็นฝน แต่นี้สามวันเข้ามาแล้ว ถ้าเทวดาเห็นใจทำไมจึงต้องให้รออีก หรือจะให้ชาวบ้านล้มตายเสียก่อน จากการพูดคุยกันฉันท์มิตรก็เริ่มมีการถกเถียงขึ้นเสียงกัน เช่น มีการขอให้คนที่มีน้ำเหลือมากๆ ไม่กักตุนน้ำ และยอมให้คนอื่นๆ เอาใบโพธิ์ทองคำหรือสิ่งหนึ่งสิ่งใดมาแลกน้ำได้ ฝ่ายที่มีน้ำเหลืออ้างว่าน้ำที่มีอยู่แค่พอจุนเจือครอบครัว หากยอมให้แลกจนหมดแล้วครอบครัวของเขาจะทำเช่นไร ใครจะรับผิดชอบ ก้องตกใจและไม่เข้าใจอารมณ์ฉุนเฉียวของบรรดาผู้ใหญ่ ซึ่งก้องไม่เคยเห็นมาก่อน
เพราะที่ผ่านมาทุกคนล้วนจิตใจดีมีเมตตาอารีต่อกันทั้งนั้น
ชาวบ้านคนหนึ่งมองมาที่พ่อแล้วพูดถึงสาเหตุของความเดือดร้อนที่เกิดขึ้นกับหมู่บ้านครั้งนี้ว่า เป็นเพราะพ่อยอมให้ก้องเอาใบโพธิ์ลงมาจากเขา ทำให้ต้นโพธิ์โกรธ อีกคนพูดเสริมต่อว่าถ้าผิดมันก็ผิดกันทุกคนนั่นแหละ เพราะทุกคนก็พากันไปขนใบโพธิ์ลงมาจนหมด พ่อตกตะลึงอย่างคาดไม่ถึงว่าจะโดนกล่าวโทษ พ่อพยายามอธิบายว่าต้นโพธิ์สลัดใบลงมาให้ก้องเอง และการที่ต้นโพธิ์สลัดใบให้ชาวบ้านจนหมดทั้งต้นนั้น ก็น่าจะเป็นเพราะความเมตตาที่มีต่อทุกคน แม้ว่าต้นโพธิ์เองอาจจะต้องตาย ชาวบ้านถกเถียงกันและยังกล่าวโทษกันไปมา บ้างก็โทษว่าชายคนที่กล่าวโทษพ่อก้องนั่นแหละที่เก็บใบโพธิ์มามากกว่าใคร ซ้ำยังแอบเก็บน้ำไว้เหลือเฟือ เพื่อที่จะให้ชาวบ้านเอาใบโพธิ์ทองคำมาแลก

แล้วลมหวนซึ่งนั่งร่วมชุมนุนอยู่ด้วยก็เห่าอย่างไม่มีเหตุผลเก่าจนทุกคนรำคาญ ก้องสั่งให้หยุด แต่ลมหวนก็ไม่ยอมหยุด พ่อเห็นว่าเป็นการรบกวนการประชุมมากจึงขอตัวลากลับก่อน ก้องเดินตามหลังพ่อออกมาโดยมีเจ้าลมหวนวิ่งตามอ้อมหน้าอ้อมหลัง ก้องหมดความสงสัยว่าลมหวนเห่าขึ้นกลางที่ประชุมทำไม ลมหวนคงเห็นชาวบ้านบางคนคิดไม่ดีกับเจ้านายตัวเองก้องก็รู้สึกว่าตนเองเป็นต้นเหตุของเรื่องร้ายในหมู่บ้าน ก้องรู้สึกว่าตนเองเป็นเด็กไม่ดี ซ้ำร้ายยังทำให้ชาวบ้านมองพ่อเป็นคนไม่ดีไปด้วย
แม่ไม่สบายใจมากเมื่อรู้เรื่อง คืนนั้นพ่อกับแม่คุยกันจนหลับไป ก้องนอนอยู่อีกมุ้งหนึ่งใต้หิ้งใบโพธิ์ เที่ยงคืนตรงก้องต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่อมีอะไร
เย็น ๆ หนักๆ มาอยู่ในมือ ใบโพธิ์ทองคำนั่นเอง ลมหวนยืนมองอยู่ข้างๆ แปลกที่ไม่เห่า เอาแต่กระดิกหางไปมา แล้วมุดออกจากมุ้งไปยืนที่ประตูใช้เท้าเขี่ยเบาๆ ก้องคลานตามออกมา มองลมหวนอย่างสงสัย ลมหวนเดินไปคาบย่ามประจำตัวก้องมาส่งให้ ปกติก้องจะสั่งให้ลมหวนไปคาบมาเมื่อต้อง
การจะขึ้นเขาไปหาของป่า ก้องคิดว่าลมหวนคงอยากให้ก้องขึ้นเขาพร้อมกับนำใบโพธิ์ทองคำไปด้วย ก้องมองหน้าลมหวนเหมือนจะถามให้แน่ใจ อาการลุกลี้ลุกลนที่จะออกไปข้างนอกของลมหวนคือคำตอบ ก้องจัดแจงเอาใบโพธิ์ใส่ยาม ไม่ลืมที่จะหยิบเทียบไขกับไม้ขี้ดไฟติดตัวไปด้วย ก้องกระซิบบอกลมหวนว่าเราจะขึ้นเขาไปคืนใบโพธิ์กัน ลมหวนเห่าเบา ๆ ก้องรีบเอามือผิดปาก เพราะกลัวแม่จะตื่น ก่อนออกจากบ้านก้องใช้เศษ
ถ่านคบไฟเขียนข้อความบางอย่างที่ประตู->