|
หัวข้อ: ปัญญาญาณแห่งการอภัย เริ่มหัวข้อโดย: เงาฝัน ที่ 09 มิถุนายน 2553 04:59:00 (http://www.oknation.net/blog/home/blog_data/874/16874/images/DALAI.jpg) ปัญญาญาณแห่งการอภัย ปัญญาญาณแห่งการอภัยเป็นหนังสือเกี่ยวกับองค์ท่านทะไลลามะโดยผ่านทางบทสนทนาแลกเปลี่ยนกับนักข่าวชาวจีนชื่อ วิกเตอร์ ชาน คำถามแรกที่ วิกเตอร์ ชาน ได้ถามองค์ทะไลลามะคือ “ท่านเกลียดคนจีนหรือไม่” พระองค์ตอบเป็นภาษาอังกฤษอย่างกระชับทันควันว่า “ไม่” ท่านกล่าวต่อไปว่า ”ท่านมีความขัดแย้งกับพรรคคอมมิวนิสต์จีน แต่ไม่ใช่กับชาวจีน ท่านคิดเสมอว่าชาวจีนเป็นเหมือนญาติพี่น้องและท่านก็ให้อภัยกับสิ่งที่ชาวจีนทำอย่างสิ้นเชิง” หนังสือปัญญาญาณแห่งการอภัยถือเป็นสมบัติอันล้ำค่าสำหรับข้าพเจ้า เพราะทุกครั้งที่โกรธหรือเกลียดใครมาก็ตาม ข้าพเจ้าจะพยายามนึกถึงหนังสือเล่มนี้เสมอ สิ่งที่ได้จากการอ่านหนังสือเล่มนี้คือการมองโลกด้วยความรู้สึกดี มีเหตุการณ์หนึ่งเกิดขึ้นในนิวยอร์ก องค์ทะไลลามะทรงบรรยายธรรมที่เซ็นทรัลปาร์คโดยมีผู้คนมาฟังท่านประมาณ 100,000 คน วิกเตอร์ ชาน ได้ถามองค์ทะไลลามะว่า “ทำไมพระองค์ถึงได้เป็นที่ดึงดูดใจผู้คนมากนัก” ทรงใคร่ครวญและตรัสอย่างจริงจังว่า “ฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองวิเศษอะไร อาจเป็นเพราะข้อดีเล็กๆ น้อยๆ ตรงที่ฉันมีจิตเป็นกุศล แน่ล่ะบางครั้งฉันอาจหงุดหงิดรำคาญใจบ้าง แต่ลึกๆ ไม่เคยให้ร้ายหรือคิดร้ายต่อผู้ใด ทั้งพยายามคิดถึงผู้อื่นให้มาก ด้วยเชื่อว่าผู้อื่นนั้นสำคัญกว่าตัวเอง ผู้คนชอบฉันคงเพราะฉันมีจิตใจที่ดี” หนังสือเล่มนี้เขียนโดย วิกเตอร์ ชาน กับองค์ทะไลลามะ ซึ่งเกิดจากการสนทนาและประสบการณ์ร่วมกัน เป็นหนังสือที่ไม่หนามากนัก เราสามารถอ่านหนังสือเล่มนี้ให้จบได้ภายใน 2-3 วัน ข้าพเจ้ามีหนังสือเล่มนี้และได้แนะนำให้เพื่อนใกล้ตัวได้อ่าน หวังว่าการมองโลกด้วยความรู้สึกดีขององค์ทะไลลามะจะทำให้คนอ่านมีความสุขกับชีวิตมากขึ้น (:88:) http://www.oknation.net/blog/JumPoon/2010/06/08/entry-1 (http://www.oknation.net/blog/JumPoon/2010/06/08/entry-1) หัวข้อ: Re: ปัญญาญาณแห่งการอภัย เริ่มหัวข้อโดย: เงาฝัน ที่ 09 มิถุนายน 2553 05:52:46 (http://www.onopen.com/upload/15n_lama_wideweb__430x274.jpg) ครั้งหนึ่ง มีผู้สื่อข่าวฝรั่ง ได้มาติดตามถ่ายทำชีวิตประจำวันของดาไลลามะ เพื่อทำสารคดี ชีวิตของท่าน ผู้สื่อข่าวคนนี้ได้มองเห็นว่าทุกที่ ที่ดาไลลามะเดินผ่านไป จะมีชาวธิเบตที่แสนจะยากจน จะนำของมาให้ดาไลลามะ และท่านก็รับเอาไว้ ผู้สื่อข่าวฝรั่ง รู้สึกว่าบางอย่างมันผิดปรกติ!! ทำไมคนที่ยากจนต้องเอาสิ่งของที่เรียกว่า" ดีที่สุดที่เขามี" มาให้คนที่รวยกว่า ก็คือ ดาไลลามะ กันละ? เขาสงสัย และไม่ค่อยพอใจแต่ไม่พูดอะไร จนกระทั่งมาถึงบ้านหลังหนึ่ง มีหญิงชรา แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าขาดวิ่น เก่าและสกปรก ได้นำกระโปรงตัวหนึ่งที่เธอเย็บและปักอย่างสวยงาม ออกมามอบให้ ดาไลลามะ!! และนั้นคือจุดสิ้นสุดของความอดทน!! เขาหันไปต่อว่าดาไลลามะว่า "คุณไปรับของจากคนที่แสนจะยากจน และอดอยากมากกว่าคุณได้ไง มันไม่ถูกต้อง !!” "แล้วคุณจะเอากระโปรงตัวนี้ไปทำอะไร คุณเป็นผู้ชาย คุณใส่มันไม่ได้ซะด้วยซ้ำไป!!" ดาไลลามะตอบแบบใจเย็นว่า "คุณ! ที่ผมรับสิ่งของจากคนจนเหล่านี้ไม่ได้เพื่อตัวผมเองหรอกนะ แต่ผมรับเพื่อ "ความสุขของคนเหล่านั้น" มันเป็นความสุขใจที่เกิดจากการที่เขาได้ทำบุญ!! ได้ให้!! ถ้าไม่มีคนรับ "ความสุขจากการให้"จะเกิดขึ้นได้อย่างไร!!" ผู้สื่อข่าวเริ่มจะเข้าใจ ในสิ่งที่คนตะวันตกอย่างเขาไม่เข้าใจ!! และสิ่งของที่ดาไลลามะ รับจากหมู่บ้านนี้ก็ จะถูกแจกจ่ายให้อีกหมู่บ้านหนึ่ง.. กระโปรงตัวนั้นก็เช่นกัน ท่านได้ไปให้กับหญิงชาวบ้านผู้ยากจนอีกหมู่บ้านหนึ่ง.. สรุปว่าทุกคนมีความสุข!! คนในหมู่บ้านนี้ที่ให้ท่านก็มีความสุข!! คนอีกหมู่บ้านหนึ่งที่รับของจากท่าน ก็มีความสุข!! ความสุขเกิดกับทั้ง2หมู่บ้าน โดยมีดาไลลามะเป็นคนกลาง.... (http://www.dhammajak.net/gallery/albums/userpics/%B7%E8%D2%B9%B7%D0%E4%C5%20%C5%D2%C1%D0.jpg) " ททมาโน ปิโย โหติ " " ผู้ให้ ย่อมเป็นที่รัก " ขอบคุณที่มาข้อมูลจาก... น้อง เรน....ค่ะ ufoatkaokala11. |