เกร็ดประวัติของการแต่งบทกวี ข้ามทะเลหลิงติง มีความว่า ในวันที่ ๒o เดือน ๑๒ ค.ศ.๑๒๗๘ เหวินเทียนเสียงรบแพ้ที่อู่ปัวหลิ่ง ถูกจับเป็นเชลย ปีถัดมา (ค.ศ.๑๒๗๙) วันที่ ๑๓ เดือนอ้าย ถูกคุมตัวขึ้นเหนือเพื่อไปปักกิ่ง ผ่านภูเขาหยาซาน อยู่บนเกาะกลางทะเลในอำเภอซินฮุ่ย นอกเมืองกว่างโจว ขณะนั้นแม่ทัพฝ่ายจีนชื่อ จังซื่อเจี๋ย เชิญพระจักรพรรดิืตี้ปิ่งไปประทับอยู่ที่นั่น (หยาซาน) ทหารมองโกลจะไปโจมตีจับจักรพรรดิ เอาเหวินเทียนเสียงไปด้วย และจังหวงฟั่น แม่ทัพมองโกลขอให้ช่วยเขียนจดหมายไปชักชวนจังซื่อเจี๋ยให้ยอมจำนน แต่เหวินเทียนเสียงปฏิเสธ กล่าวว่า เมื่อเราไม่สามารถช่วยพ่อแม่ได้ แล้วเราจะไปสอนให้คนอื่นทรยศต่อพ่อแม่ ทำได้อย่างไร และเขียนกวีชื่อ ข้ามทะเลหลิงติง ให้จังหงฟั่น แม่ทัพมองโกล ผู้ซึ่งอ่านแล้วชมว่ส่วนศัพท์ในบทกลอนนั้น บาทแรก{รอบรู้คัมภีร์}หมายถึง..........ได้ร่ำเรียนคัมภีร์ขงจื้อจนมีความรู้ดี
{ได้โอกาสก้าวหน้า}หมายถึง............จักรพรรดิได้ให้ตำแหน่งเป็นขุนนาง
บาทที่ ๕ กวีเล่นคำว่า หวงข่งทาน และหวงข่ง หวงข่งทาน หรือหาดทรายหวงข่งอยู่กลางแม่นำ้กังเจียง ในอำเภอวั่นอาน มณฑลเจียงซี เดิมชื่อว่า หวงกงทาน ต่อมาอ่านเพี้ยนไปเป็นหวงข่งทาง เป็นหาดที่อันตราย น้ำเชี่ยว และมีหินโสโครก จึงเป็นหาดที่อันตรายที่สุดใน ๑๘ หาดของแม่นำ้กังเจียง สมัยที่เหวินเทียนเสียงต่อสู้กับกองทัพมองโกล เคยผ่านหวงข่งทาน ส่วนคำว่า หวงข่ง นั้น แปลว่า หวาดกลัว หวั่นวิตกบทที่ ๘ คำว่าตานซิน แปลตามศัพท์ว่า หัวใจสีแดง ใช้ในความหมายถึง หัวใจที่ซื่อสัตย์ ภักดี ส่วนคำศัพท์ {ฮั่นชิน} นั้นในสมัยโบราณไม่มีกระดาษ จึงจารหนังสือไว้ในแผ่นไม้ไผ่ แล้วร้อยเชือกไว้เป็นชุด ก่อนจารต้องทำฮั่นชิง คือ การนำไม้ไผ่ไปรมควันให้ออกเหงื่อ ทำให้นำ้ระเหยออกมา การจารจะง่ายขึ้น และยังป้องกันไม่ให้ตัวมอดปลวกกิน ต่อมาภายหลังคำว่า {ฮั่นชิง} มีความหมายว่า เป็นหนังสือประวัติศาสตร์แผ่นไม้ไผ่ที่ผ่านกรรมวิธีต่าง ๆ จนจารได้เรียกว่า {ฮั่นชิง}
กลอนบทที่ ๗ และ ๘ เป็นบทที่เด่นและได้รับความนิยมมาก ชาวจีนท่องจำกันมาจนถึงทุกวันนี้ข้อมูลจากหนังสือ หยกใสร่ายคำบทพระราชนิพนธ์แปลในสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี
โปรดติดตามตอนต่อไปเร็ว ๆ นี้
Credit By..............http://poerlife.fx.gs