[ สุขใจ ดอท คอม บ้านหลังเล็กอันแสนอบอุ่น ] ธรรมะ พุทธประวัติ ฟังธรรม ดูหนัง ฟังเพลง เกมส์ เบาสมอง ดูดวง สุขภาพ สารพันความรู้

(http://i191.photobucket.com/albums/z119/bee_99/yesterday/img-11.jpg)


http://www.4shared.com/embed/209381724/51c72351






http://www.bp.or.th (http://www.bp.or.th)




ในตลาดไม่มีใครเลยสักคนที่ไม่รู้จักเถ้าแก่ ตั๋ง เพราะแกเป็นผู้บุกเบิกตลาดแห่งนี้เป็นคนแรกแกขายทุกอย่างที่จะขายได้
ตั้งแต่ กาแฟ ไข่ลวก บุหรี่ สุราไปจนถึงปะยางรถจักรยานยนต์ พอมีเงิน
เก็บหอมรอมริบก็ซื้อที่ทางไว้....กระทั้งเวลาผ่านไปไม่กี่ปีเถ้าแก่ ตั๋ง ก็เป็นเจ้าของตลาดเต็มตัวมีแผงให้เช่าโดยไม่ต้องขายเหมือน
ก่อนหน้าที่แกก็คือเดินตรวจตลาด เก็บค่าเช่าอย่างชนิดไม่ขาดไม่เกิน
อั้วไม่ล่ายสร้างตลาดมาให้พวกลื้อติดค่าเช่าน่ะให้ลู้ซะล่วยเป็นคำพูดที่เถ้าแกชอบพูดดัง ๆ เป็นการกึ่งประจานเวลาแผงไหนผลัดค่าเช่าแก
ใคร ๆ ก็รู้จักเถ้าแก่ ตั๋ง เพราะแกจะวางท่ายิ่งใหญ่ไม่รู้จักใคร
หรือถ้าใครเดินเข้าตลาดแล้วไม่ซื้อของแกก็จะเดินไปด่าเขา
ทำตัวเป็นที่อิดหนาระอาใจกับคนในตลาดนั้น ถ้าย้ายได้ก็ย้ายหนีไปถ้าย้ายไม่ได้ก็ต้องทนรับสภาพไป
หลายปีผ่านมาเถ้าแก่ตั๋งได้ขยายครอบครัวกลายเป็นตระกูล
5 พยัคฆ์อันยิ่งใหญ่ขยายกิจการใหญ่โตประกอบกับตัวเถ้า
แก่เริ่มแก่ชราหน้าที่เก็บค่าเช่าและดูแลผลประโยชน์ก็ตกมา
ถึงลูกหลาน ที่เจริญรอยตามเถ้าแก่ตั๋งขณะเดียวกันเมื่อลูก
หลานเติบโต แบ่งแยกครอบครัวกันออกไปเถ้าแก่เคยมีอดีต
อันยิ่งใหญ่ ก็เหมือนคนแก่คนหนึ่งภายในบ้านไม่ได้รับความสนใจจากลูกหลานเรียกว่าถูกทอดทิ้ง
ก็ว่าได้..............................................

หลังจากมีการแบ่งมรดกให้ลูกหลานเป็นที่เรียบร้อยเถ้าแก่ ตั๋ง ก็ถูกส่งไปบ้านพักคนชราโดยลูก
หลานปล่อยอย่างไม่ใยดี แม้ตัวแกจะห่วงตลาดเก่าที่สร้างมากับมือ แต่ร่างกายก็ซูบซีดผอมจน
หนังหุ้มกระดูกหมดราศีความเป็นเถ้าแก่ ชีวิตต้องนั่งรถเข็นอย่างหมดสภาพ
วันหนึ่งขณะที่ตลาดจอแจด้วยผู้คนไปมาชายชราคนหนึ่ง สภาพมอมแมมไม่ต่างอะไรจากขอทานเสื้อผ้าขาดวิ่นแขนขาลีบเรียว
จนต้องนอนหมอบกับพื้นสกปรกที่ตลาดแห่งนั้นแล้วเจ้าเด็ก
น้อย 2 คนที่มองดูมองชายชราตามประสาเด็กพลางล้วงกระเป๋าหยิบเศษเหรียญสตางค์หย่อนลง
กระป๋องแล้วพูดว่าตาออกไปขอทานที่อื่นเถอะเดี๋ยวเตี่ยมาเห็นจะโดนไล่หรอก เตี่ยบอกว่าเมื่อตอนก๋งอยู่ก๋งไม่ชอบให้
ขอทานมาอยู่ในตลาด
เจ้าเด็กน้อยพูดเจื้อยแจ้วโดยไม่รู้หรอกว่า ขอทานผู้นั้นคือเถ้าแก่ ตั๋ง หรือก๋งคนที่แกพูดถึงและแกก็ยังห่วงตลาดที่แกสร้างมากับมือ

ไม่มีอะไรเที่ยงหนอคนเรา

อ่านแล้วก็น่าปลง



ปล. รูปที่ถ่ายมาเหมือนคนตายเลยครับ