ดินสอแท่งเล็ก ๆ ในอุ้งหัตถ์พระผู้เป็นเจ้า

ดินสอแท่งเล็กๆ ในอุ้งหัตถ์พระผู้เป็นเจ้า ( 1 )

ไม่มีใครไม่รู้จัก คุณแม่เทเรซาแห่งกัลกัตตา พวกเราต่างรู้จักท่านในฐานะ บุคคลสำคัญที่ได้รับรางวัลโนเบล สาขาสันติภาพ ในปี พศ. 2522 และมีภาพข่าวเรื่องราวของท่านอยู่เป็นระยะๆ ในช่วงเวลาที่คุณแม่ยังมีชีวิตอยู่

ปัจจุบันนี้ แม้คุณแม่เทเรซาจะจากเราไปนานแล้ว แต่สิ่งที่คุณแม่กระทำไว้ให้เราชาวโลกรับรู้นั้น ข้าพเจ้าว่าอีกเป็นพันๆ ปีข้างหน้า เรื่องราวที่คุณแม่กระทำเพื่อช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์นั้นก็ยังได้รับการสรรเสริญ

เราอาจจะสนใจประวัติชีวิตของบุคคลสำคัญของโลกในมุมมองที่แตกต่างกัน งานของคุณแม่เทเรซา อาจจะไม่เป็นที่สนใจของคนรุ่นใหม่ๆ เพราะคุณแม่ไม่ได้คิดค้นอะไร ไม่ได้ประดิษฐ์อะไรไว้ให้ชาวโลกยุคใหม่ไว้ใช้เพื่ออำนวยความสะดวกในชีวิต คุณแม่เพียงแต่สำแดงความรักในพระเจ้าให้เป็นที่ประจักษ์แก่โลกเท่านั้นเอง

แต่พวกเราหลายคนยังไม่มีโอกาสได้รับรู้เรื่องราวของงานที่คุณแม่กระทำอย่างลึกซึ้งเพียงพอ เรื่องราวที่ เมื่อเราได้อ่านได้รับรู้แล้ว เราอาจจะต้องร้องไห้ แล้วถามตัวเองในใจว่า ยังคงมีบุคคลเช่นนี้ในโลกอีกหรือ ?

เนวิน ชวาลา ( Navin Chawla ) เป็นชาวฮินดู เขาได้มีเวลาช่วงหนึ่งทำงานกับคุณแม่เทเรซา และได้มีโอกาสรับรู้ถึงงานที่คุณแม่ทำเพื่อช่วยเหลือผู้คนที่กัลกัตตา เขาได้บอกเล่าเรื่องราวทั้งหมดจากใจและธรรมดาสามัญ ตรงไปตรงมาอย่างที่สุด เรื่องราวของคุณแม่ในหนังสือที่เขาเขียน ไม่ได้เขียนเพื่อเอาใจคนอ่าน หรือต้องการเขียนสรรเสริญบุคคลที่ตายจากไปแล้ว แต่เขาเขียนด้วยใจและด้วยความเคารพ และนี่เป็นมุมมองจากคนผู้นับถือศาสนาฮินดู ด้วยซ้ำ

ถ้าเราไปค้นในภาพข่าวเก่าๆ ในวันที่มีพีธีการนำร่างที่จากไปของคุณแม่ซึ่งคลุมด้วยธงชาติของอินเดีย เคลื่อนไปตามท้องถนน ท่ามกลางแขกผู้มีเกียรติอันสูงศักดิ์นานาชาติทั่วโลก จะมีภาพชายชาวอินเดียคนหนึ่งถึงกับก้มลงกราบบนพื้นถนน กราบด้วยความเคารพอย่างสูงสุด

ที่จริงแล้ว คุณงามความดีของคุณแม่เทเรซาที่กระทำ จนได้รับรางวัลโนเบล สาขาสันติภาพนั้น คืออะไร ??

คำตอบทั้งหมดมีอยู่ในหนังสือเล่มนี้ หนังสือที่ชื่อว่า คุณแม่เทเรซา นักบุญของผู้ยากไร้ และข้าพเจ้าอยากจะนำมาเล่าบางช่วงบางตอนดังนี้.....

ตอนที่คุณแม่เริ่มงานใหม่ๆ ในกัลกัตตา วันหนึ่งคุณแม่เห็นอะไรบางอย่างบนบาทวิถีคล้ายห่อผ้าขี้ริ้ว เดินเข้าไปดูใกล้ๆ ก็พบว่าเป็นสตรีวัยกลางคนคนหนึ่งนอนหมดสติอยู่ ใบหน้าโดนมดโดนหนูแทะ คุณแม่และพวกซิสเตอร์จึงพยุงตัวแกขึ้นแล้วหามไปส่งโรงพยาบาล แต่ทางโรงพยาบาลปฎิเสธไม่รับตัวหญิงผู้นี้ไว้ อ้างว่าไม่มีเตียงว่าง และอย่างไรก็ตามหญิงผู้นี้ก็กำลังจะเสียชีวิต ทางโรงพยาบาลก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่แล้ว คุณแม่จึงถามว่า แล้วจะให้พาหญิงผู้นี้ไปที่ไหนดี ทางโรงพยาบาลบอกว่าให้พากลับไปที่เดิม ที่ที่พบสตรีผู้นั้น แต่คุณแม่ไม่ยอม ในที่สุดทางโรงพยาบาลก็ให้สตรีผู้นั้นนอนบนเสื่อที่พื้น และอีกไม่กี่ชั่วโมงเธอก็เสียชีวิต ตอนนั้นเองที่คุณแม่ได้ตัดสินใจว่า ดิฉันจะหาสถานที่สำหรับคนใกล้ตายและจะดูแลพวกเขาด้วยตัวของดิฉันเอง

คุณแม่เทเรซา เคยเจอผู้หญิงคนหนึ่งนอนเพ้อเพราะพิษไข้อยู่ในกองขยะ ที่เธอชอกช้ำใจไม่ใช้เพราะพิษไข้หรือเพราะกำลังจะตาย แต่อันที่จริงแล้วเป็นเพราะเธอถูกลูกชายพามาทิ้งไว้ที่กองขยะ คุณแม่พาเธอไปที่กาลีกัท อาบน้ำและทำความสะอาดเนื้อตัวให้ แล้วเกลี้ยกล่อมอยู่พักใหญ่ให้เธอยกโทษให้ลูก ซึ่งในที่สุดเธอก็ยอมยกโทษให้ ก่อนสิ้นใจเธอยิ้มออกมาเป็นครั้งแรกขณะนอนสงบนิ่งอยู่ในอ้อมแขนของคุณแม่ คำสุดท้ายที่เธอเอ่ยกับคุณแม่คือ ขอบคุณค่ะ คุณแม่จดจำรอยยิ้มนั้นไว้ เป็นรอยยิ้มที่สวยที่สุดเท่าที่เคยได้รับมา

http://gotoknow.org/blog/sunmoola/172001