พระเจ้า ๕๐๐ ชาติ เรื่องที่ ๑๒๗ คูถปาณกชาดก : หนอนท้าช้างสู้

พระเจ้า ๕๐๐ ชาติ เรื่องที่ ๑๒๗ คูถปาณกชาดก
หนอนท้าช้างสู้

ในอดีตกาล ชาวอังคะและมคธต่างก็ไปมาหาสู่กันและกันเสมอๆ วันหนึ่งชาวบ้านพวกหนึ่งพากันไปกินเหล้าที่บ้านหลังหนึ่งที่พรมแดนของรัฐทั้งสอง พวกเขาสนุกเมามายกันจนถึงเช้าจึงพากันกลับบ้าน
   เวลาที่คนเหล่านั้นไปกันแล้ว แมงกุ๊ดจี่ตัวหนึ่งเห็นสุราที่เขาทิ้งไว้ตรงที่นั่งกัน จึงเข้าไปดื่มด้วยความกระหายจนเมามายไต่ขึ้นบนกองคูถ คูถสดๆ ก็ยุบลงหน่อยหนึ่ง เมื่อกุ๊ดจี่ไต่ขึ้นไป มันก็ร้องว่าแผ่นดินทานตัวเราไม่ไหว
   ขณะนั้นเองช้างตกมันตัวหนึ่งมาถึงที่นั้นได้กลิ่นคูถแล้วรังเกียจก็หลีกไป หนอนเห็นช้างนั้นแล้วเข้าใจว่าช้างนี้กลัวเราจึงรีบหนีไป เราควรจะต่อสู้กับช้าง จึงร้องเรียกช้างขึ้นว่า “ท่านช้าง! ท่านก็เป็นผู้กล้า เราก็เป็นผู้กล้า ถ้าจะมาสู้กันอีกสักตั้ง เราจะสนุกไม่ใช่น้อย มาซิช้าง ท่านจงกลับมาก่อน ท่านกลัวหรือจึงได้หนีไป ขอให้พวกชาวอังคะและมคธได้เห็นความกล้าหาญของเราทั้งสอง”
   ช้างนั้นแผดเสียงร้องได้ฟังคำของหนอนนั้นแล้ว จึงกลับไปหาแมงกุ๊ดจี่ แล้วกล่าวดุดันว่า “เราจักไม่ใช้เท้า งา งวง ฆ่าเจ้าเลย แต่เราจะฆ่าเจ้าด้วยขึ้ ไอ้แมงกุ๊ดจี่เอ๊ย หนอนเน่าอย่างเจ้าต้องตายด้วยของเน่าจึงจะสมกัน”
   กล่าวดังนั้นแล้ว ช้างก็ถ่ายอุจจาระกองใหญ่ลงบนตัวแมงกุ๊ดจี่อย่างรุนแรง แมงกุ๊ดจี่ไม่อาจจะมุดออกจากกองอุจจาระได้ จึงขาดใจตายในเวลาต่อมา

นิทานชาดกเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
“คนพาล โง่เขลา ชอบทำเรื่องไม่เข้าท่าให้ตนเองต้องเดือดร้อน”

พุทธศาสนสุภาษิตประจำเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
อธุรายํ นิยุญฺชติ
คนโง่เขลา ย่อมประกอบในทางอันไม่ใช่ธุระ (๒๗/๓๕๕)

ที่มา : นิทานชาดกจากพระไตรปิฎก : พระเจ้า ๕๐๐ ชาติ ฉบับสมบูรณ์ จัดพิมพ์เผยแพร่ธรรมโดย ธรรมสภา สถาบันบันลือธรรม