ตายไม่มีจากหนังสือ อภัยทาน รักบริสุทธิ์ โดย
: ปิยโสภณ วัดพระราม ๙ กาญจนาภิเษก
“สัตว์ทุกชนิดกลัวตาย เพราะคิดว่าความตายเป็นภัยร้ายแรงของชีวิต ผวาว่าความตายใครๆ หลีกเลี่ยงไม่ได้ เกิดความสิ้นหวังท้อแท้ว่า
ความตายไม่อาจรักษาด้วยการเยียวยาใดๆ แต่ความจริงแล้วความตายนี้แลคือทิพยโอสถชนิดเลิศ ที่ธรรมชาติใช้รักษาโรคร้ายทุกชนิดของธาตุขันธ์ ความตายจึงมิใช่สิ่งที่น่ากลัวเพราะความตายเป็นทิพยโอสถของชีวิต”
สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสสอนให้พิจารณามรณสติเพื่อบรรเทาความมัวเมาในชีวิต ในเวลา ในความประมาท ก็เพราะต้องการให้คนมีสติตื่นตัว ให้รู้ว่า ความตายอยู่แค่ปลายจมูกเท่านั้น เรารู้วันเวลาเกิดได้ แต่เวลาตายเราไม่รู้ และไม่มีทางจะรู้ด้วยหากไม่เจริญมรณสติเป็นประจำการเจริญมรณสติ คือ
นึกถึงความตายบ่อยๆ อย่างนี้
จะสอนใจให้กล้าเผชิญความจริงได้ไม่ยาก
เมื่อพิจารณาความจริงอีกขั้นหนึ่ง
เหนือจากสมมติสัจจะคือ พิจารณาให้เห็นความจริงตามหลักธรรมชาติ มองทุกอย่างให้เห็นเป็น
อนัตตา ปราศจากตัวตนที่ควรเข้าไปยึดมั่น อย่างที่ตรัสแสดงใน
อนัตตลักขณสูตร เราก็จะเข้าใจได้ว่า
ความตายไม่มี และไม่มีอะไรตาย สิ่งที่เราเรียกว่า ตาย เป็นแต่เพียงการปรับตัว และเปลี่ยนสภาพของธาตุ ๔ คือ ดิน น้ำ ลม ไฟ กับวิญญาณ
ของธาตุเท่านั้น ตามธรรมดาของร่างกาย
เป็นทุกข์และอยู่ได้ยาก ต้องมีการปรับเปลี่ยนตลอดเวลา เราเห็นกันทุกคน แต่มีน้อยที่ใส่ใจ ขอให้พิจารณาง่ายๆ ดังนี้ จากเล็กสุดในท้องแม่ เลือดก้อนหนึ่งค่อยเจริญเติบโตมาเป็นตัวคน เมื่อโตมากก็จำต้องออกมาอยู่นอกท้องแม่ มิฉะนั้นจะเกิดปัญหา เราสมมติเรียกว่า “เกิด” แท้จริงการเกิดก็คือวิธีเปลี่ยนแปลงสภาวะที่ทนได้ยากอย่างหนึ่งของธรรมชาตินั่นเอง จากนั้นก็เป็นก้อนเลือดมีชีวิต นอนแบเบาะ หัดกิน หัดพูด หัดคลาน หัดรับสัมผัสจากโลกใบใหญ่นอกครรภ์แม่ การพึ่งตัวเองมีมากขึ้นตามลำดับ
เขาต้องกินเอง ดื่มเอง หัดเดินเอง และการที่ได้คิดเอง ทำเองนี่แล เป็นความปรารถนาสุดยอดของชีวิต
ความยิ่งใหญ่ของชีวิตอยู่ที่ได้รับอิสรภาพตามลำดับ เป็นอิสระทั้งกายและใจตามที่พระพุทธองค์ตรัสสอนเรื่องวิมุติ ความหลุดพ้น แท้จริงแล้วก็คืออิสรภาพนั่นเอง เพราะหลุดพ้นจากบ่วงจึงเป็นอิสระแล้ว อะไรคือ บ่วงคล้องชีวิตต่อมาเมื่อโตขึ้นอีกหน่อย เขาก็หัดเดินเอง วิ่งเอง วินาทีแรกที่เขาเกินเองได้โดยที่ไม่มีคุณแม่คอยประคอง เป็นวินาทีแห่งความสุข เมื่อเขายืนด้วยลำแข้งของตนเอง
ได้เป็นอิสระไม่เป็นภาระของใคร เป็นตัวของตัวเองแล้ว
ความภูมิใจจะเกิดขึ้นทันที
เขาจะรู้สึกมั่นใจ
ในชีวิต แต่ก็มั่นใจเพราะมีคุณพ่อคุณแม่ยืนเคียงข้าง เพราะภายในจิตลึกๆ ก็ยังต้องการที่พึ่งอยู่ ใจยังต้องมีที่พักพิงที่มั่นคง นั่นคือที่พึ่งอันอบอุ่นจากคุณพ่อคุณแม่
วัยเด็กนี้เอง เป็นวันที่หนูน้อยต้องได้รับการอบรมบ่มเพาะปลูกฝังจริต นิสัย ใจคอ เรียนรู้ดีชั่ว ควรมิควร
เรียนรู้ ถูกกับผิด จากคุณพ่อคุณแม่
ก่อนที่จะออกไปสู่โลกกว้าง ทางไกล
การเรียนรู้ถูกกับผิดนั้น เรียนได้จากทุกสถานที่ เพราะเป็นขาวกับดำชัดเจน และมีกฎเกณฑ์ตายตัว ส่วนการจะรู้ว่าอะไร ควรไม่ควร นั้นยาก
ต้องใช้ใจต่อใจ ใช้จิตสำนึกแทนตัวอักษร ซึ่งคุณพ่อคุณแม่
เท่านั้นจะให้เราได้ดีกว่าใครๆ ในข้อนี้
บางครั้งสิ่งที่ว่าถูกต้องนั่นเองกลับเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำ ไม่ควรพูด ไม่ควรคิด เรื่องละเอียดอ่อนเช่นนี้
คนที่จะกล้าบอกเรา ก็มีแต่คนที่รักเราจริงๆ เท่านั้น
แล้วใครเล่าจะรักเราบริสุทธิ์ มีความเมตตาอาทร และอ่อนโยนเท่ากับพ่อแม่
โตมาหน่อย เราก็ต้องเรียนรู้โลกกว้าง มีการศึกษา มีงานทำ มีครอบครัว แล้วชีวิตใหม่ต้วน้อยก็ถือกำเนิดมาดูโลกกับเราอีก เจ้าหนูน้อยก็เป็นอย่างที่เราเคยเป็น เขาเริ่มต้นชีวิตอย่างที่เราเคยเริ่มต้นมา วันผ่านไป วัยก็ตามมา แต่สิ่งที่ผ่านมามิใช่เพียงกาลเวลาที่ผ่านไป
ทุกอย่างได้จารึกปรัชญาชีวิตเอาไว้ให้เราได้รำลึกถึงทุกเหตุการณ์ณ์เสมอ แม้ความจำจะลืมบางอย่างไป
แต่ใจยังจดจำขณะที่ลูกเจริญไปข้างหน้า ความชราตามหาเรา วัยเราเจริญลง วัยลูกเจริญขึ้น ก็มาถึงช่วงวัยแก่เฒ่า เราอาจคิดว่าตัวเองแก่ เพราะเห็นหน้าตาเหี่ยวย่น ผมหงอก ฟันหลุด เจ็บปวด ป่วยไข้ไม่สบาย เรี่ยวแรงหมด นั่งโอย แม้นอนก็ยังโอย เราคิดว่านี่คือวัยชรา
ความเป็นจริงเราชรามา
ตั้งแต่เกิด ชรามาเยือนเราตั้งแต่อยู่ในท้องแม่ แต่เราไม่คิดกันเท่านั้นเอง