ปาฏิหาริย์กระต่ายผีเสื้อ

ปาฏิหาริย์กระต่ายผีเสื้อ (นิทานอัศจรรย์)

เรื่อง นำบุญ นามเป็นบุญ

ภาพ เบ็ญจมาศ คำบุญมี

กาล ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีกระต่ายน้อยตัวหนึ่งเป็นกระต่ายที่ชอบอ่านหนังสือมากเป็นพิเศษ
เจ้ากระต่ายน้อยมักจะหอบหนังสือไปนอนอ่านเล่นในทุ่งดอกไม้ทุกวัน กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่โชยมาตามสายลม
ทำให้ช่วงเวลาในการอ่านหนังสือของเธออบอวลไปด้วยกลิ่นอายแห่งความสดชื่น

วันหนึ่งในขณะที่เจ้ากระต่ายตัวน้อยกำลังนอนอ่านหนังสือ อยู่เพลินๆ
มีผีเสื้อแปลกหน้าบินตรงเข้ามาเกาะที่หน้าผากของเจ้ากระต่ายน้อย ราวกับว่ามันอยากจะขออ่านหนังสือด้วย
แม้กระต่ายน้อยขนปุยจะเพิ่งเคยพบกับผีเสื้อตัวนี้เป็นครั้งแรก แต่เธอกลับรู้สึกผูกพันกับเจ้าผีเสื้ออย่างประหลาด

เมื่อเวลาผ่านไปเจ้าผีเสื้อกับกระต่ายก็ค่อยๆ คุ้นเคยกันมากขึ้นเรื่อยๆ
ในยามที่กระต่ายน้อยน้ำตาคลอเพราะอ่านหนังสือแสนเศร้า
เจ้าผีเสื้อก็จะคอยขยับปีกเพื่อสร้างสายลมเบาๆ พัดเป่าให้น้ำตาแห้ง
กระต่ายน้อยจะมาอ่านหนังสือที่เดิมทุก ๆ วัน

ส่วนเจ้าผีเสื้อก็จะคอยบินมาเกาะที่หูหรือหน้าผากของกระต่ายน้อยไม่เคยเว้น
กระต่ายน้อยอยากคุยกับเพื่อนปีกสวยของเธอมาก
แต่ผีเสื้อกับกระต่ายใช้ภาษาแตกต่างกันด้วยเหตุนี้
กระต่ายน้อยจึงทำได้แค่เพียงใช้นิ้วเล็กๆ ของเธอลูบปีกแสนสวยของเจ้าผีเสื้ออย่างแผ่วเบา
เพื่อสื่อความรู้สึกภายในใจว่าเธอห่วงใยเจ้าผีเสื้อมากเพียงไหน

แต่ แล้ววันหนึ่ง เจ้ากระต่ายก็ได้ค้นพบกับความจริงที่น่าตระหนก
วันนั้น กระต่ายน้อยมารอเจ้าผีเสื้อที่ทุ่งดอกไม้เช่นเดิม ผีเสื้อมาช้ากว่าที่เคย
เจ้ากระต่ายจึงอ่นหนังสือที่เตรียมไว้รอไปพลางๆ ก่อน
กระต่ายน้อยหยิบหนังสือชื่อ "ผีเสื้อ" ออกมาอ่าน เธออยากรู้จักเจ้าฝีเสื้อมากขึ้น

ดังนั้น เธอจึงไปยืมหนังสือเล่มนีน้มาจากห้องสมุด
กระต่ายน้อย พลิก หนังสืออ่านทีละหน้าๆ อย่างตั้งใจ
และแล้ว... เธอก็ได้เรียนรู้ว่า ผีเสื้อเป็นแมลงปีกสวยที่มีอายุแสนสั้น
หลังจากที่ผีเสื้อออกมาทำหน้าที่ของมันได้ไม่นานนัก
มันก็จะต้องลากจากโลกนี้ไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ

กระต่ายน้อยฉุกคิดถึงเพื่อนของเธอขึ้นมาทันที
เจ้าผีเสื้อไปอยู่เสียที่ไหน ทำไมจึงยังไม่มาหาเธอนะ?
กระต่ายน้อยนึกกังวลจนทำอะไรไม่ถูก
เจ้าผีเสื้อมีความสำคัญต่อเธอมาก
กระต่ายน้อยไม่อยากให้เจ้าผีเสื้อจากเธอไปชั่วนิรันดร์

ในขณะนั้นเอง กระต่ายน้อยก็เหลือบไปเห็นเจ้าผีเสื้อ
เพื่อนของเธอค่อยๆ บินตรงเข้ามาหาเธอด้วยท่าทางที่ดูอ่อนแรงจนน่าสงสาร
แม้ว่าเจ้าผีเสื้อจะรู้ดีว่าวาระสุดท้ายของตนเองกำลังจะย่างกรายมาถึง
แต่มันก็พยายามรวบรวมพลังทั้งหมดที่เหลืออยู่ เพื่อที่จะกลับมาพบกับกระต่ายน้อยอีกสักครั้ง

เจ้าผีเสื้อค่อยๆ โรยตัวลงเกาะที่หนังสือซึ่งอยู่ตรงหน้าของเจ้ากระต่ายน้อย
มันมองตาเจ้ากระต่ายเหมือนจะบอกลา
จากนั้นมันก็ค่อยๆ หลับตาลงด้วยความอ่อนระโหยโรยแรง

กระต่ายน้อยรู้ดีว่า
วันนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้พบกับเจ้าผีเสื้อ
กระต่ายน้อย เศร้าใจมาก และก่อนที่เจ้าผีเสื้อจะจากเธอไป
กระต่ายน้อยก็ตัดสินใจก้มลงจูบที่ปีกของเจ้าผีเสื้อด้วยความอาลัยรัก

ทันที ที่ริมฝีปากของกระต่ายน้อยสัมผัสกับปีกของเจ้าผีเสื้อ
แสงสว่างจ้าหลากสีก็เปล่งประกายออกมาจนเจ้ากระต่ายรู้สึกแสบตาไปหมด
และเมื่อกระต่ายน้อยลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง
เธอก็มองเห็นเจ้าผีเสื้อค่อยๆ กลายร่างเป็นกระต่ายหนุ่มที่มีขนสีเทา แลดูสง่างามที่สุดเท่าที่เธอเคยพบ
กระต่ายหนุ่มส่งยิ้มหวานให้เจ้ากระต่ายสาวตัวน้อยทันที

จากนั้น กระต่ายหนุ่มก็เล่าให้กระต่ายน้อยฟังว่า
จริงๆ แล้วเขาเป็นเพียงกระต่ายตัวหนึ่งที่เผลอไปกินแครอทในสวนหลังบ้านของแม่มดใจ ร้ายเข้า
ด้วยเหตุนี้ เขาจึงถูกแม่มดสาปให้กลายเป็นผีเสื้อ
ซึ่งวิธีเดียวที่จะทำให้เขาพ้นจากคำสาปได้ก็คือ
เขาจะต้องได้รับการจุมพิตจากสุภาพสตรีที่รักเขาจากส่วนลึกของหัวใจ

กระต่ายน้อยหน้าแดงก่ำเหมือนลูกตำลึงสุก
เธอรู้สึกเขินอายที่กระต่ายหนุ่มล่วงรู้ว่าเธอรักเขามากเพียงไหน
เมื่อกระต่ายหนุ่มพ้นคำสาปจากการเป็นผีเสื้อ เขาก็พร้อมจะเอ่ยความในใจให้กระต่ายสาวตัวน้อยได้รับรู้
กระต่ายหนุ่มสารภาพว่า เขาหลงรักกระต่ายสาวตั้งแต่แรกพบ

ดั้งนั้นเขาจึงจัดสินในที่จะเข้าไปใกล้ชิดกับกระต่ายสาว
ทันทีที่ได้เห็น กระต่ายหนุ่มคุกเข่าลงเพื่อขอแต่งงานกับกระต่ายสาว
ซึ่งมันก็ไม่มีเหตุผลใดที่กระต่ายสาวจะกล่าวคำปฏิเสธ

และหลังจากนั้นไม่นาน
ครอบครัวของเจ้ากระต่ายทั้งสองก็อุ่นหนาฝาคั่งไปด้วยลูกกระต่ายตัวน้อยๆ นับเป็นร้อยๆ ตัว