ดินสอกับปากกา

ดินสอกับปากกา

เมื่อ 100 ปีมาแล้ว..ปากกาด้ามแรกก็ได้เกิดขี้น บนโต๊ะทำงานแห่งหนึ่ง

เจ้าดินสอไม้ตัวน้อยมองดูเจ้านายของมันด้วยความอาลัย
"ทำไมนายเปลี่ยนไป ไม่รักข้าเหมือนแต่ก่อน ไม่ใช้งานข้าล่ะ"

เจ้าปากกาซึ่งตอนนี้อยู่ในมือของนักธุรกิจชายผู้หนึ่ง
ซึ่งเป็นเจ้านายของดินสอไม้และปากกาด้วย
มองเห็นเจ้าดินสอไม้ซึ่งหดหู่ใจอยู่ ก็พูดข่มทับเจ้าดินสอว่า
"นี่ เจ้าดินสอไม้ ก็เจ้าน่ะมันล้าสมัยแล้ว ไม่มีเจ้านายคนไหนอยากใช้งานเจ้า ในการเขียนหรอก
ข้าน่ะมีทั้งความคมชัด เขียนลื่น ไม่มีวันไส้หักเหมือนตัวเจ้า เจ้านายจึงรักข้ามากกว่าเจ้าอย่างแน่นอน"

เมื่อ เจ้าดินสอไม้ได้ยินเจ้าปากกาพูดเช่นนี้ จิตใจที่ห่อเหี่ยวอยู่แล้วยิ่งทับทวีมากขึ้นไปอีก
มันตัดสินใจที่จะฆ่าตัวตาย โดยกลิ้งตัวเองให้หล่นจากโต๊ะทำงาน
เมื่อหล่นจากโต๊ะทำงานมันก็รู้ตัวว่ามันยังมีชีวิตอยู่ ก็รู้ตัวว่าคงไม่มีอะไรดีไปกว่านี้

เมื่อเสร็จสิ้นการทำงาน
นักธุรกิจเผลอทำเจ้าปากกาตกที่พื้น โดยไม่สนใจเก็บเช่นกัน
ในตอนเย็นน้องชายของนักธุรกิจ เขามีอาชีพเป็นนักวาดภาพ
ได้มาเจอเจ้าดินสอไม้ และปากกาหล่นบนพื้นทั้งคู่ เขาก็เก็บมันไปใช้

มาถึงตอนนี้ทุกท่านที่อ่านคงเดาได้ว่าจะเป็นอย่างไร
ใช่แล้ว!!
เจ้าดินสอไม้ที่ไม่เคยได้รับการเอาใจใส่จากเจ้านายนักธุรกิจ
แต่กลับมีคุณค่ากับเจ้านายนักวาดภาพ มันถูกใช้งานจนตัวมันสูญสลายไป
แต่กลับได้ภาพที่สวยงาม ยังคงคุณค่าให้ผู้พบเห็นได้ชื่นชม
ซึ่งมันมีองค์ประกอบในภาพนั้น

ส่วนเจ้าปากกาหลังจากที่ถูกนักวาดภาพเก็บไป
มันก็อยู่แต่ในกล่องไม่เคยถูกหยิบมาใช้งานอีกเลย
จนหมึกมันแข็งใช้งานไม่ได้
พอจะถูกใช้งานอีกที มันก็หมดอายุ เขียนไม่ออก
แต่ตัวมันไม่สูญสลายไป
ยังคงทิ้งร่างกายเอาไว้เป็นภาระต่อเจ้านาย
มันจึงถูกทิ้งในถังขยะต่อไป

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า "ตัวเราย่อมมีคุณค่าเสมอ แต่ต้องให้ถูกกับงาน"