กระทู้เมื่อเร็วๆ นี้

สุขและทุกข์
โดย พระภาวนาสุตาภิรัต (ชอบ พุทฺธสโร)
วัดพิชโสภาราม ต.แก้งเหนือ อ.เขมราฐ จ.อุบลราชธานี

ถ้าเราไม่มีกรรมฐานเราก็จะไปโกงคนอื่นต่อไปอีก เราก็จะไปโลภของคนอื่นต่อไปอีก แต่ถ้าเรามีกรรมฐานเราก็กำหนด “โลภหนอๆ” หรือว่า “อยากได้หนอๆ” บาปใหม่มันก็ไม่เกิดขึ้นมา บาปเก่ามันก็จะหมดลงไปๆๆๆ ในที่สุดขันธสันดานของเราก็บริสุทธิ์ หรือว่าบุคคลใดเป็นประเภทโมหะ ลุ่มหลง มืดมนอนธการ เหมือนปิดตาเข้าถ้ำ ไม่รู้ดีรู้ชั่ว ไม่รู้บุญรู้บาป ไม่รู้ประโยชน์ในโลกนี้ไม่รู้ประโยชน์ในโลกหน้า ไม่รู้ว่าประโยชน์อย่างยิ่งคือพระนิพพานเป็นอย่างไร ไม่รู้เรื่องไม่รู้ราว เรียกว่าความมืดมนอนธการ หรือว่าคนตาบอดกับคนใจบอดนั้นต่างกัน คนตาบอดก็เป็นทุกข์ในชาตินี้ คนตาบอดไม่สามารถที่เดินไปไหนได้คล่องแคล่วว่องไว แต่ว่ายังสามารถที่จะคลำทางไปได้ ยังสามารถไปสำเร็จกิจของตนเองได้

เหมือนกับบิดามารดาของสุวรรณสามตาบอด ก็สามารถไปอาบน้ำ สามารถไปขับไปถ่ายไปกินอะไรได้หมด สามารถเจริญฌาน สามารถถือศีลได้เหมือนกับบิดามารดาของสุวรรณสาม แต่ว่าคนใจบอดให้ทานก็ให้ไม่ได้ เพราะอะไร เพราะว่าใจบอดแล้ว รักษาศีลก็รักษาไม่ได้ เพราะอะไร เพราะว่าใจบอดมองไม่เห็นคุณของทาน มองไม่เห็นคุณของศีล ไม่ต้องกล่าวไปกับการเจริญสมถะกรรมฐาน ไม่ต้องกล่าวไปถึงการเจริญวิปัสสนากรรมฐาน เพราะอะไร เพราะว่าใจบอด คนใจบอดนี้ตายไปแล้วย่อมไปสู่อบายภูมิ ย่อมไปเกิดในนรก เปรต อสุรกาย สัตว์เดรัจฉาน เพราะอะไร เพราะว่าไม่ได้ทำคุณงามความดี ไม่สร้างสมอบรมบารมีใส่ตนเอง

การที่คณะครูบาอาจารย์ทั้งหลายได้มาร่วมกันจัดงานปริวาสกรรมนี้ ถือว่าเป็นบุญใหญ่ มีอานิสงส์ใหญ่งานบุญอะไรก็ตาม เราคิดดูว่างานบุญอะไรที่จะมีบุญมากเท่ากับบุญปริวาสกรรมมีมั้ย ฮีตสิบสองคลองสิบสี่ บุญออกพรรษาก็ดี บุญกฐินก็ดี หรือว่าบุญข้าวจี่ก็ดี บุญผเวสก็ดี บุญบั้งไฟ บุญสรงน้ำ ตลอดถึงบุญชำระ บุญเข้าพรรษา บุญข้าวสาก บุญข้าวประดับดินอะไรต่างๆ บุญเหล่านี้จะสู้บุญปริวาสกรรมมั้ย หรือว่าบุญบวชก็ดี บุญอะไรก็ดี สร้างโบสถ์ สร้างวิหารก็ดี สร้างศาลาก็ดี สร้างพระพุทธรูปก็ดี บุญเหล่านั้นมันจะสู้บุญปริวาสกรรมมั้ย เราคิดดูซิ บุญปริวาสกรรมนั้นมีหมด ให้ทานก็อยู่ตรงนี้แหละ รักษาศีลก็อยู่ตรงนี้ ฟังธรรมก็อยู่ตรงนี้ แสดงธรรมก็อยู่ตรงนี้ หรือว่าบุญเจริญสมถกรรมฐานก็อยู่ตรงนี้ บุญสมาธิสมาบัติก็อยู่ตรงนี้ บุญวิปัสสนาญาณก็อยู่ตรงนี้ บุญบรรลุมรรคผลนิพพานก็อยู่ตรงนี้ นี่เราคิดดูซิ เป็นมหาบุญ เป็นมหากุศล เกิดขึ้นชั่วครั้งชั่วคราว ปีหนึ่งมีอยู่ ๙ คืน ๑๐ วัน ถ้าบุคคลใดทันก็ทัน ถ้าบุคคลใดไม่ทันบุญนั้นก็จะผ่านพ้นไป เรียกว่าน้ำขึ้นให้รีบตัก หรือว่าเป็นกาลทาน เรียกว่าเป็นการถวายทานตามกาล ไม่ใช่ว่าบุญกฐินเป็นกาลทานอย่างเดียว การประพฤติปฏิบัติธรรมนี้ก็ถือว่าเป็นกาลทาน

ถ้าบุคคลใดทำทานทัน บุคคลนั้นก็ได้ประโยชน์ บุคคลนั้นก็ได้อานิสงส์ แต่ถ้าบุคคลใดผัดวันประกันพรุ่ง คิดว่าวันนี้เรายังไม่ไป วันนี้เรายังไม่ทาน วันนี้เรายังไม่รักษาศีล วันนี้เรายังไม่ประพฤติปฏิบัติธรรม กาลเวลามันก็ล่วงเลยไป น้ำขึ้นให้รีบตัก ถ้าน้ำลดลงแล้วอีกวัน ๒ วัน ๓ วัน วันที่ ๕ คณะครูบาอาจารย์ก็แยกกันกลับบ้าน กลับวัดกลับวา วัดแห่งนี้ก็จะไม่มีการประพฤติปฏิบัติธรรมแล้ว นี่เรียกว่าญาติโยมจะมาเห็นพระรวมกันอย่างนี้เป็นของหายาก เราเห็นพระเป็นร้อยไม่ใช่เป็นของหายาก เราเห็นพระเป็น ๓๐๐ ๔๐๐ ๕๐๐ ไม่ใช่เป็นของหายาก แต่เราเห็นพระเดินจงกรม นั่งภาวนานี้เป็นของหายากมาก เป็นของหายาก เป็นของประเสริฐ เพราะอะไร เพราะว่าเป็นหนทางแห่งการพ้นทุกข์ พระพุทธเจ้าประพฤติปฏิบัติธรรมอย่างนี้จึงพ้นไปจากความทุกข์

บุคคลถ้าไม่ประพฤติปฏิบัติธรรมแล้วจะประเสริฐอย่างไรเล่า บุคคลผู้ประพฤติปฏิบัติธรรมถึงจะไม่ได้บรรลุมรรคผลนิพพาน เป็นพระโสดาบัน สกทาคามี อนาคามี แต่เป็นผู้ประพฤติปฏิบัติธรรมเหมือนกับพระอริยเจ้า เราทำบุญทำทานกับท่านก็เหมือนกับว่าเราทำบุญทำทานกับพระอริยบุคคล บุญใหญ่อานิสงส์ใหญ่มันก็เกิดขึ้นมา เรียกว่าบุญใหญ่อานิสงส์ใหญ่นั้นท่านอุปมาอุปไมยว่าบุคคลที่ทำบุญทำทานกับบุคคลผู้ไม่มีศีล หรือว่ามีศีลน้อย ไม่บริสุทธิ์ หรือว่าทำกับบุคคลผู้ที่ไร้ศีลก็เหมือนกับหนองน้ำเล็กๆ

แต่ถ้าบุคคลใดทำบุญกับบุคคลผู้มีศีลนั้นท่านอุปมาอุปไมยเหมือนกับน้ำนั้นกว้างใหญ่ไพศาล เหมือนกับทะเลหลวงชลาลัย นี่มันกว้างใหญ่ถึงขนาดนั้น เพราะฉะนั้นการทำบุญกับบุคคลผู้มีศีลนั้น กับพระอริยบุคคลที่เป็นเนื้อนาบุญคู่ของบุรุษ ๔ คู่ คือพระโสดาปัตติมรรค โสดาปัตติผล สกทาคามิมรรค สกทาคามิผล อนาคามิมรรค อนาคามิผล อรหัตมรรค อรหัตผลนั้นเป็นคู่บุรุษ ๔ คู่ รวมกันเป็น ๘ นี้เป็นเนื้อนาบุญ บุคคลใดได้ทำบุญกับบุคคลเหล่านี้ บุคคลนั้นก็จะได้บุญมากอานิสงส์มาก

ถ้าบุคคลนั้นระลึกถึงบุญกุศลของตนเองอยู่ แล้วก็ตายไปบุคคลนั้นก็จะไม่ไปสู่อบายภูมิ แต่พระองค์ทรงตรัสต่อไปอีกว่า ถ้าบุคคลใดยังไม่ได้บรรลุเป็นพระโสดาบัน สกทาคามี อนาคามี เป็นพระอรหันต์ก็ตาม แต่ประพฤติปฏิบัติธรรมเพื่อที่จะบรรลุเป็นพระโสดาบัน ก็เหมือนกับเราทำบุญนั้นกับพระอริยบุคคล บุญใหญ่อานิสงส์ใหญ่มันก็เกิดขึ้นมา เมื่อบุญใหญ่อานิสงส์ใหญ่เกิดขึ้นแก่บุคคลผู้ทำ แก่บุคคลผู้ปรนนิบัติเหมือนกับญาติโยมทั้งหลายมาปรนนิบัติพระสงฆ์กำลังปฏิบัติธรรม ญาติโยมก็ได้ประสบบุญใหญ่อานิสงส์ใหญ่ เมื่อเราประสบกับบุญใหญ่อานิสงส์ใหญ่ผลบุญมันเป็นอย่างไร ท่านกล่าวว่าได้เมียก็ดี ได้ผัวก็ดีก็ได้ดั่งใจตนเอง เรียกว่าเราพูดอะไรก็เข้าใจกัน ไม่ทะเลาะเบาะแว้งกัน ได้ลูกก็เป็นลูกที่ว่านอนสอนง่าย ไม่เกเร ไม่ไปเสพสุรา ยาบ้า อะไรต่างๆ เราไปอยู่ในสถานที่แห่งใดก็มีอยู่มีกินมีข้าวมีน้ำอุดมสมบูรณ์ อันนี้ก็เพราะอานิสงส์ใหญ่

โรคภัยไข้เจ็บที่ร้ายแรงรักษาไม่หาย อย่างเช่น โรคตับก็ดี โรคมะเร็งก็ดี มันก็ไม่เกิดขึ้นมา เพราะว่าเรามีบุญ เรียกว่าเราเกิดในที่แห่งหนตำบลใดฝนก็ตกต้องตามฤดูกาล โรคระบาดอะไรต่างๆ โรคร้ายสงครามต่างๆ มันไม่เกิดขึ้นมา เหมือนกับภาคใต้ เหมือนกับประเทศอิสราเอลอะไรต่างๆ ที่เกิดสงครามเสี่ยงต่อความตาย เสี่ยงต่อความพิการต่างๆ อันนี้มันเป็นเพราะอะไร เพราะว่าบุญของคนเหล่านั้นมันน้อย

การสร้างสมอบรมคุณงามความดีใส่ตนเองนั้นเป็นสิ่งที่เราทั้งหลายนั้นควรที่จะต้องพยายาม อย่างเช่นมีการประพฤติปฏิบัติธรรมในลักษณะอย่างนี้หายาก ทราบจากพระอาจารย์เดือนเด่นว่าปีนี้เป็นปีแรกมีอุปสรรค มีปัญหามากมาย แต่ก็สามารถที่จะฟันฝ่าไปได้ เพราะว่ามารย่อมไม่ยินดีในการประพฤติปฏิบัติธรรม ถ้าผู้ใดไม่ยินดีในการประพฤติปฏิบัติธรรม ผู้นั้นก็ถือว่าเป็นมาร เรียกว่าขัดขวางวิถีทางขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ผู้ใดไปขัดขวางการประพฤติปฏิบัติธรรมผู้นั้นจะตกนรกหมกไหม้ ตายไปแล้วเกิดขึ้นมาก็ถูกเขาขัดขวาง จะไม่พบพระสัทธรรม จะไม่เห็นองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า จะไม่เข้าสู่วิถีของมรรคปฏิปทา เรียกว่าจะเป็นผู้ที่ต้องตกไปสู่ความทุกข์สิ้นกาลนาน

สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่ละเอียดอ่อน อย่างเช่นทำให้บุคคลออกจากสมาธิเพียงนิดเดียว พระเดชพระคุณหลวงพ่อท่านเป็นผู้ที่มีสมาธิมากเวลาเข้าสมาธิก็เข้าสมาธิได้ไว บริกรรมพองหนอยุบหนอยังไม่ถึง ๒-๓ ครั้งก็เข้าสมาธิดับไป บางครั้งท่านพูดให้ฟังว่าท่านนั่งสมาธิไป พองหนอยุบหนอไปมันเข้าสมาธิแล้วมันดับไป พอดับไปแล้วก็ไปปรากฏนิมิต นิมิตไปเห็นกองจีวรสูงเป็นภูเขาเลากา เทือกเขาแห่งจีวร เรียกว่าเห็นจีวรวางกันเป็นไตรๆๆ ทับถมกันสูง เป็นภูเขายาวสุดลูกหูลูกตา สูงเทียมปลายพร้าวปลายตาล ท่านก็ถามบุคคลผู้ดูแลอยู่นั้นว่า อันนี้เป็นอะไร บุคคลผู้ดูแลนั้นก็บอกว่า อันนี้เป็นจีวรของภิกษุของสามเณร อ้าวภิกษุสามเณรไปไหนล่ะ พระเดชพระคุณหลวงพ่อท่านถามในสมาธิ คนที่ดูแลก็บอกว่า ภิกษุสามเณรเหล่านั้นทำความชั่วต้องอาบัติต่างๆ ตายไปแล้วก็ไปเกิดในนรก อ้าวเมื่อไปเกิดในนรกนั้นทำไมจีวรถึงมากองกัน มันเป็นกฎของนรก บุคคลผู้ที่จะไปตกนรกนั้นก็ไปแต่ตัว จีวรซึ่งเป็นธงไชยของพระอรหันต์ก็ปลิวออกแล้วก็รวมกันเป็นไตรผูกมัดกัน กองกันเป็นเทือกเขาแห่งจีวรนี้แหละ

บุคคลผู้มีศีลถ้าประพฤติปฏิบัติผิดก็ต้องไปสู่อบายภูมิ เหมือนกับนิมิตที่ท่านปรากฏขึ้นมา ท่านนั่งอยู่อย่างนั้นแหละ ท่านว่าประมาณ ๑๒-๑๔ ชั่วโมงรู้สึกตัวขึ้นมาก็แป๊ปเดียว นี้คืออำนาจของสมาธิที่เคยสงบไว้แต่ก่อน แล้วท่านเคยพูดให้ฟังครั้งหนึ่งเวลานั่งภาวนาไป พองหนอยุบหนอไม่นานมันสงบไป พอสงบไปแล้วก็ฝัน ฝันว่าเห็นสามเณรซื้อเลข ๕๐ สตางค์ไปซื้อเลขตามครูบาอาจารย์สมัยก่อนโน้นยังไม่มีคณะครูบาอาจารย์พร่ำสอน บวชตั้งแต่เป็นเณรอายุ ๑๓ ปี ก็ไปหลงซื้อเลขกับเขาครั้งเดียว ๕๐ สตางค์ บาปที่ซื้อเลขนั้นแหละทำให้ขานั้นไปแช่อยู่ในหม้อนรก เวลานั่งสมาธิไปมันสงบไปแล้วก็ขานั้นไปแช่อยู่ในหม้อนรก พอรู้สึกตัวขึ้นมาท่านกล่าวว่าขานั้นมันพองบวมปวดอยู่เป็นครึ่งเดือนหายาหาอะไรมาใส่ก็ไม่หาย เลยครึ่งเดือนไปมันก็หายของมัน อันนี้เป็นเพราะวิบากกรรมซื้อเลขแค่ ๕๐ สตางค์ ถ้าเรามีศีลแล้วเราไม่รักษาศีลมันลำบาก เรียกว่ามันเกิดความทุกข์เกิดความทรมาน ในเมื่อท่านมีสมาธิดีนั้นแหละ

พอดีวันหนึ่งหลวงตาท่านนั่งสมาธิอยู่ หลวงตากำลังเข้าสมาธิอยู่ดีๆ ท่านเป็นสามเณรก็เอานิ้วชี้ไปแทงที่สีข้างของหลวงตา ทำให้หลวงตานั้นสะดุ้งออกจากสมาธิหลังจากนั้นก็เข้าสมาธิไม่ได้ตั้งนาน ไม่ว่าท่านเข้าสมาธิอย่างไรๆ ก็เข้าไม่ได้ต้องไปขอขมาลาโทษ มีขันธ์ ๕ ไปขอท่าน ขอขมาโทษหลวงตาจึงสามารถเข้าสมาธิได้ อันนี้บาปกรรมถ้าเราเดินจงกรมนั่งภาวนาแล้วเราไม่เคารพ เราพูดเอะอะเสียงดังโวยวาย ทำอย่างโน้นอย่างนี้ทำให้บุคคลอื่นนั้นออกจากสมาธิ ก็เท่ากับเราเอาไฟเผาหัวตนเองเรียกว่าเราสร้างกองไฟขึ้นมาเผาหัวตนเอง ทำให้ปัญญาทั้งหลายทั้งปวงมันเสื่อมสิ้นไป ทำให้มืดมนอนธการ ทำบาปนานาประการ ในที่สุดก็เป็นขยะของสังคม เพราะอะไร เพราะการประพฤติปฏิบัติตัวที่ไม่ถูกต้องนี่สิ่งเหล่านี้มันเกิดขึ้นมาจากการผิดพลาดทางกาย ทางวาจา ทางใจ เพราะอะไร เพราะไม่มีกรรมฐานนี่แหละ ถ้าขาดกรรมฐานจะเป็นไปในลักษณะอย่างนี้ ทำให้เกิดเป็นคนที่ไร้ค่าไร้ราคาได้

สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่สมควร เป็นสิ่งที่ดี กรรมฐานเป็นเครื่องเจียระไน กาย วาจา ใจ ของคนให้เป็นคนดี กรรมฐานเป็นเครื่องเจียระไน กาย วาจา ใจ ของคนให้เป็นคนประเสริฐ ให้เป็นพ่อที่ดีแม่ที่ดี ผู้ใหญ่บ้านที่ดี ผู้ใหญ่ที่ดี เป็นที่พึ่งของลูกของหลานเป็นหูเป็นตาของบ้าน เป็นแสงสว่างนำญาตินำโยม นำบ้านนำเมืองให้เจริญรุ่งเรืองต่อไปก็เพราะอาศัยกรรมฐาน

วันนี้อาตมภาพได้กล่าวธรรมมาก็เห็นว่าพอสมควรแก่เวลา ในท้ายที่สุดนี้ ด้วยบุญกุศลทั้งหลายทั้งปวงที่คณะครูบาอาจารย์ตลอดถึงญาติโยมทั้งหลายทั้งปวงได้บำเพ็ญมาดีแล้ว ก็ขอให้บุญกุศลทั้งหลายทั้งปวงเหล่านั้นจงได้มารวมกันเป็นตบะ เป็นเดชะ เป็นพลวปัจจัยส่งเสริมให้คณะครูบาอาจารย์ตลอดถึงญาติโยมทั้งหลายที่มาร่วมกัน ประพฤติปฏิบัติธรรมในวันนี้จงเป็นผู้ที่มีอายุ วรรณะ สุขะ พละ ปฏิภาณ ธนสารสมบัติ ธรรมสารสมบัติ ขอให้โชคลาภร่ำรวย มั่งมีศรีสุข ขอให้เงินไหลนอง ขอให้ทองไหลมา ขอให้แคล้วคลาดปลอดภัยจากอุปสรรคอันตรายทั้งหลายทั้งปวง หายจากทุกข์ หายจากโศก หายจากโรค หายจากภัย หายจากเคราะห์ เสนียดจัญไรทั้งหลายทั้งปวง ขอให้มีโอกาสได้ประพฤติวัตรปฏิบัติธรรม นำตนให้พ้นไปจากความทุกข์ถึงสันติสุข กล่าวคือมรรคผลนิพพานในอนาคตกาลอันใกล้ๆ นี้ด้วยกันจงทุกท่านทุกคนเทอญ.