(http://www.sookjaipic.com/images_upload_2/84611106746726_1.jpg)
ภาพ : หลังฉากอุปรากรจีนปากน้ำโพ เทศกาลตรุษจีน ปีพุทธศักราช ๒๕๖๐
บทปลงสังขาร (http://www.watpamahachai.net/images.jpg)
บทปลงสังขาร (เกสาผมหงอก) | เกศาผมหงอก | | บอกว่าตัวเฒ่า |
| ฟันฟางผมเผ้า | | แก่แล้วทุกประการ |
| ตามืดหูหนัก | | ร้ายนักสาธารณ์ |
| บ่มิเป็นแก่นสาร | | ใช่ตัวตนของเรา |
| แต่ล้วนเปื่อยเน่า | | เครื่องประดับกายเรา |
| โสโครกทั้งตัว | | แข้งขามือสั่น |
| เส้นสายพันพัว | | เห็นน่าเกลียดกลัว |
| อยู่ในตัวของเรา | | ให้มึนให้เมื่อย |
| ให้เจ็บให้เหนื่อย | | ไปทั่วเส้นขน |
| แก่แล้วโรคา | | เข้ามาหาตน |
| ได้ความทุกข์ทน | | โศกาอาวรณ์ |
| จะนั่งก็โอย | | จะลุกก็โอย |
| เหมือนดอกไม้โรย | | ไม่มีเกสร |
| แก่แล้วโรคา | | เข้ามาวิงวอน |
| ได้ความทุกข์ร้อน | | ทั่วกายอินทรีย์ |
| ครั้นสิ้นลมปาก | | กลับกลายหายจาก |
| เรียกกันว่าผี | | ลูกรักผัว (เมีย) รัก |
| เขาชักหน้าหนี | | เขาว่าซากผี |
| เปื่อยเน่าพุพอง | | เขาเสียมิได้ |
| เขาไปเยี่ยมมอง | | เขาบ่ได้ต้อง |
| เกลียดกลัวนักหนา | | เขาผูกคอรัด |
| มือเท้าเขามัด | | รัดรึงตรึงตรา |
| เขาหามเอาไป | | ทิ้งไว้ป่าช้า |
| เขากลับคืนมา | | สู่เหย้าเรือนพลัน |
| ตนอยู่เอกา | | อยู่กับหมูหมา |
| ยื้อคร่าพัลวัน | | ทรัพย์สินของตน |
| ขนมาปันกัน | | ข้าวของทั้งนั้น |
| ไม่ใช่ของเรา | | เมื่อตนยังอยู่ |
| เรียกว่าของกู | | เดี๋ยวนี้เป็นของเขา |
| แต่เงินใส่ปาก | | เขายังควักล้วงเอา |
| ไปแต่ตัวเปล่า | | เน่าทั่วสรรพางค์กาย |
| อยู่ในป่ารก | | ได้ยินเสียงนก |
| กึกก้องดงยาง | | ได้ยินหมาใน |
| ร้องไห้ครวญคราง | | ใจจิตอ้างว้าง |
| วิเวกวังเวง | | มีหมู่นกแขวก |
| บินมาร้องแรก | | แถกขวัญของตน |
| เหลียวไม่เห็นใคร | | อกใจวังเวง |
| ให้อยู่ครื้นเครง | | รำพึงถึงตัว |
| ตายไปเป็นผี | | เขาไม่ไยดี |
| ทิ้งไว้น่ากลัว | | ยิ่งคิดยิ่งพรั่น |
| กายสั่นระรัว | | รำพึงถึงตัว |
| อยู่ในป่าช้า | | ผัว (เมีย) มิ่งสินทรัพย์ |
| ยิ่งแลยิ่งลับ | | ไม่เห็นตามมา |
| เห็นแต่ศีลทาน | | เมตตาภาวนา |
| ตามเลี้ยงรักษา | | อุ่นเนื้ออุ่นใจ |
| ศีลทานมาช่วย | | ได้เป็นเพื่อนม้วย |
| เมื่อตนตายไป | | ตบแต่งสมบัติ |
| นพรัตน์โพยภัย | | เลิศล้ำอำไพ |
| อัตตะกิเลสมากมี | | ศีลพาไปเกิด |
| ได้วิมานเลิศ | | ประเสริฐโฉมศรี |
| นางฟ้าแห่ล้อม | | ห้อมล้อมมากมี |
| ขับกล่อมดีดสี | | ฟังเสียงบรรเลง |
| บรรเลงสมบัติ | | แก้วเก้าเนาวรัตน์ |
| นับน้อยไปหรือ | | คุณพระทศพล |
| ที่ตนนับถือ | | พระธรรมนั้นหรือ |
| สั่งสอนทุกวัน | | พระสงฆ์องค์อารีรัก |
| มาเป็นปิ่นปัก | | พระกรรมฐาน |
| เอออวยสมบัติ | | นพรัตน์โอฬาร |
| ดีกว่าลูกหลาน | | ประเสริฐเพริดเพรา |
| ลูกผัว (เมีย) ที่รัก | | บ่มิเป็นตำหนัก |
| รักเขาเสียเปล่า | | เขามิตามช่วย |
| เพื่อนม้วยด้วยเรา | | ไปหลงรักเขา |
| เห็นไม่เป็นการ | | รักตนดีกว่า |
| จำศีลภาวนา | | บำเพ็ญศีลทาน |
| จะได้ช่วยตน | | ให้พ้นสงสาร |
| ลุถึงสถาน | | ได้วิมานทอง |
| ผู้ใดใจพาล | | หลงรักลูกหลาน |
| จะต้องจำจอง | | เป็นห่วงตัณหา |
| เข้ามารับรอง | | ตายไปจะต้อง |
| ตกจตุรบาย ฯ | | นิพพานนัง สัมปัจจะโย โหตุ |