[ สุขใจ ดอท คอม บ้านหลังเล็กอันแสนอบอุ่น ] ธรรมะ พุทธประวัติ ฟังธรรม ดูหนัง ฟังเพลง เกมส์ เบาสมอง ดูดวง สุขภาพ สารพันความรู้

สัตว์อันความตายมาถึงแล้ว จำจะต้องละสิ่งทั้งปวงแล้วและไป ทรัพย์ก็ดี ยศก็ดี พวกพ้องก็ดี ที่มีประโยชน์ในเวลายังมีชีวิต ก็เป็นหมดกิจจะตามเกื้อกูลได้ ที่สุดสรีระก็ต้องทอดทิ้งไว้เหนือปฐพี เว้นไว้แต่กรรมที่ได้ทำแล้วเป็นข้างดีหรือข้างชั่ว นั้นแลชื่อว่าเป็นของเขา

เขาจะพาเอากรรมนั้นแลไป กรรมนั้นแลจะติดตามเขาเหมือนเงาตามตน เพราะเหตุนั้น ควรทำความดีความงามสั่งสมไว้ เป็นดุจเสบียงไปสู่สัมปรายภพ บุญย่อมเป็นที่พึ่งของสัตว์ทั้งหลายในปรโลก

---

คนเราเมื่อมีลาภ ก็มีเสื่อมลาภ
เมื่อมียศ ก็มีเสื่อมยศ
เมื่อมีสุข ก็มีทุกข์
เมื่อมีสรรเสริญ ก็มีนินทา
เป็นของคู่กันมาเช่นนี้
จะไปถืออะไรกับปากมนุษย์
ถึงจะดีแสนดี มันก็ติ

ถึงจะชั่วแสนชั่ว มันก็ชม
นับประสาอะไร พระพุทธเจ้าผู้ประเสริฐเลิศยิ่งกว่ามนุษย์และเทวดา
ยังมีมารผจญ ยังมีคนนินทาติเตียน
ปุถุชนอย่างเราจะรอดพ้นจากโลกะธรรมดังกล่าวแล้วไม่ได้

ต้องคิดเสียว่า เขาจะติก็ช่าง ชมก็ช่าง
เราไม่ได้ทำอะไรให้เขาเดือดเนื้อร้อนใจ
ก่อนที่เราจะทำอะไร เราคิดแล้วว่าไม่เดือดร้อนแก่ตัวเราและคนอื่นเราจึงทำ
ใครจะนินทาว่าใส่ร้ายอย่างไรก็ช่างเขา

บุญเราทำ กรรมเราไม่สร้าง
พยายามสงบกาย สงบวาจา สงบใจ
จะต้องไปกังวล กลัวใครติเตียนทำไม
ไม่เห็นมีประโยชน์ เปลืองความคิดเปล่า ๆ

---