|
หัวข้อ: พระเจ้า ๕๐๐ ชาติ เรื่องที่ ๓๗ อินทสมานโคตตชาดก : ฤๅษีผู้ว่ายาก เริ่มหัวข้อโดย: Kimleng ที่ 17 ตุลาคม 2563 20:43:28 (http://www.sookjaipic.com/images_upload_2/13576513404647__500_320x200_.jpg) พระเจ้า ๕๐๐ ชาติ เรื่องที่ ๓๗ อินทสมานโคตตชาดก ฤๅษีผู้ว่ายาก ในอดีตกาลครั้งเมื่อพระเจ้าพรหมทัตเสวยราชสมบัติอยู่ในกรุงพาราณสี พระโพธิสัตว์เกิดในตระกูลพราหมณ์ เมื่อเจริญวัยก็เกิดเบื่อทางโลก ออกบวชเป็นฤๅษี เป็นครูของเหล่าฤๅษี ๕๐๐ ตน อาศัยอยู่ในป่าหิมพานต์ ในครั้งนั้นบรรดาฤๅษีเหล่านั้น ได้มีฤๅษีชื่อ อินสมานโคตร เป็นผุ้ว่ายากไม่เชื่อฟัง ฤๅษีเลี้ยงลูกช้างไว้เชือกหนึ่ง อาจารย์ได้ทราบข่าวจึงเรียกฤๅษีนั้นมาถามว่า “เขาว่าเธอเลี้ยงลูกช้างไว้จริงหรือ” ฤๅษีตอบว่า “จริงขอรับอาจารย์ ข้าพเจ้าเลี้ยงลูกช้างไว้เชือกหนึ่ง แม่มันตาย” อาจารย์พูดเตือนว่า”ขึ้นชื่อว่าช้าง เมื่อเติบโตมักฆ่าคนเลี้ยง เธออย่าเลี้ยงลูกช้างนั้นเลย” ฤๅษีกล่าวว่า “ท่านอาจารย์ผมไม่อาจทิ้งมันได้” อาจารย์กล่าวว่า “ถ้าเช่นนั้นเธอจักได้รู้เอง” ดาบสเลี้ยงช้างนั้น ต่อมามันมีร่างกายใหญ่โต คราวหนึ่งพวกฤๅษีพากันไปในที่ไกลเพื่อหารากไม้และผลาผลในป่า แล้วพักอยู่ ณ ที่นั้น ๒-๓ วัน ช้างก็ตกมันทำลายอาศรมเสียกระจุยกระจาย ทำลายหม้อน้ำดื่ม โยนแผ่นหินทิ้ง ถอนแผ่นกระดานแขวนทิ้ง แล้วเข้าไปยังที่ซ่อนแห่งหนึ่งคอยมองดูทางมาของฤๅษี ด้วยหวังว่าจักฆ่าฤๅษี อินทสามานโคตรหาอาหารไว้ให้ช้าง เดินมาก่อนฤๅษีทั้งหมด เห็นช้างนั้น จึงเข้าไปหามันตามความรู้สึกที่เป็นปกติ ช้างนั้นออกจากที่ซ่อนเอางวงจับฟาดลงกับพื้น เอาเท้าเหยียบศีรษะขยี้ให้ถึงความตาย แล้วแผดเสียงดังเข้าป่าไป พวกดาบสที่เหลือจึงแจ้งข่าวนั้นให้อาจารย์ทราบ อาจารย์จึงกล่าวว่า “ไม่ควรทำความคลุกคลีกับคนชั่ว” แล้วกล่าว “บุคคลไม่ควรทำความสนิทสนมกับคนชั่ว ผู้รู้ประโยชน์อยู่ไม่พึงทำความสนิทสนมกับคนชั่ว เพราะคนชั่วนั้นแม้อยู่ร่วมกันเป็นเวลานาน ก็ย่อมทำความชั่วเหมือนช้างผู้ทำลายอินทสมานโคตรฉะนั้น บุคคลพึงรู้ได้ว่า ผู้นี้เช่นเดียวกับเรา ด้วยศีล ด้วยปัญญา และแม้ด้วยสุตะ พึงทำไมตรีกับบุคคลผู้นั้นนั่นแหละ เพราะการสมาคมกับสัตบุรุษนำมาซึ่งความสุขแท้” อาจารย์สอนหมู่ฤๅษีว่า “ธรรมดาคนเราไม่ควรเป็นผู้สอนยาก ควรศึกษาให้ดี แล้วให้จัดการเผาศพอินทสมานโคตรดาบส เจริญพรหมวิหาร ได้เข้าถึงพรหมโลก ธรรมนิทานชาดกเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า “อย่าเป็นคนดื้อรั้น ต้องเชื่อคำสอนของอาจารย์” พุทธศาสนสุภาษิตประจำเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า โย อตฺถกามสฺส หิตานุกมฺปิโน โอวชฺชมาโน น กโรติ สาสนํ กโปตกสฺส วจนํ อกตฺวา อมิตฺตหตฺถตฺถคโตว เสติฯ ผู้ใดมีผู้หวังดี มุ่งอนุเคราะห์เกื้อกูล ช่วยว่ากล่าวตักเตือนอยู่ แต่ไม่ยอมทำตาม ผู้นั้นย่อมถึงความย่อยยับ นอนเสียใจอยู่ เหมือนกาไม่เชื่อคำนกพิราบ เลยตกอยู่ในมือศัตรู (๒๗/๔๒) (http://www.sookjaipic.com/images_upload_2/22975826139251_hqdefault_1_Copy_.jpg) ขอขอบคุณเว็บไซต์ .youtube.com (ที่มาภาพ) |