|
หัวข้อ: โชคดีแค่ไหนแล้วที่ยังมี "แม่" เริ่มหัวข้อโดย: หมีงงในพงหญ้า ที่ 12 สิงหาคม 2554 17:21:12 จุดเริ่มต้นเรื่องราวปวดร้าวยิ่ง ได้แต่นิ่งเกินจำหลักวาดอักษร ครูให้เขียนการบ้านเรื่องมารดร หนูสะท้อนทุกครั้ง . . . หลั่งน้ำตา จักให้เขียนเริ่มต้นจนใจแท้ คำว่า " แม่" . . . ยิ่งใหญ่จริงไหมหนา ตั้งแต่จำความได้ในจินตนา ภาพใบหน้า . . . แม่นั้นเป็นฉันใด ตั้งแต่หนูลืมตามาดูโลก พบแต่โศก . . . หดหู่ครูรู้ไหม รสสัมผัสอันอบอุ่นที่คุ้นใจ เป็นอย่างไรไม่รู้ . . . หนูไม่มี เห็นคนอื่นพร้อมพรั่งทั้งแม่พ่อ เฝ้าพะนอเอาใจให้สุขี ยามหกล้มช่วยยื้อยุดฉุดชีวี ปลอบฤดีเรียกขวัญพลันกลับคืน เฝ้าประคองสองมือแม่ดูแลลูก รักพันผูกห่วงใยมิใช่ฝืน ต่างกับหนูยามช้ำต้องกล้ำกลืน ก้อนสะอื้นในอกจนตกใน ไร้คำปลอบยามหม่นต้องทนทุกข์ ไร้คำปลุกยามพรั่นหวาดหวั่นไหว ไร้ที่พึ่งพักพิงอิงทางใจ ไร้สิ่งใดที่ใครเขามีกัน . . . ยามจะนอนไร้ลำนำบทขับกล่อม ที่รายล้อมคือความเหงาเศร้าโศกศัลย์ กอดตัวเองอุ่นกายในบางวัน แต่ใจนั้นหนาวอยู่มิรู้คลาย แทนความนัยตอกย้ำเด็กกำพร้า คือน้ำตาหยาดรินมิสิ้นสาย อยากจะเขียนเสกสรรค์คำบรรยาย สื่อความหมายคล้ายสมองต้องตีบตัน จึงยากเค้นอักษรป้อนความหมาย ที่เรียงรายคือน้ำตามาปลอบขวัญ แทนหยาดหมึกจารึกไว้นัยสำคัญ ถึงแม่นั้น . . . คือน้ำตาที่พร่านอง จารจากใจถึงแม่จ๋า . . . ว่าลูกรัก ชาตินี้ลูกบุญน้อยนักจักสนอง หากชาติหน้าถ้ามีให้สมปอง ทุกครรลองพร้อมหน้ากันสวรรค์ดล กระดาษเปล่าเล่าความด้วยน้ำตา แทนอักษราเรียงความติดตามผล ส่งคืนครูด้วยใจหากได้ยล หนูหมองหม่นทุกทีที่เรียงความ . . . ที่มาจาก Postjung |