[ สุขใจ ดอท คอม บ้านหลังเล็กอันแสนอบอุ่น ] ธรรมะ พุทธประวัติ ฟังธรรม ดูหนัง ฟังเพลง เกมส์ เบาสมอง ดูดวง สุขภาพ สารพันความรู้

ในสมัยพุทธกาล นานกว่า 2,500 ปี มาแล้ว มีชายชราคนหนึ่ง หน้าตาหม่นหมอง น่าสงสาร แขนขามีแต่หนังหุ้มกระดูก เสื้อผ้าก็เก่า
ขาดกระรุ่งกระริ่ง ตาก็บอด ถือไม้เท้าเดินคลำทางเปะปะไปตามถนนสะพายซอเก่า ๆ ไว้ที่บ่าขวา มือขวาถือไม้เท้า มือซ้ายถือกะลาสำหรับขอทาน
ชายชราคนนี้ เดิมทีแกเป็นคนร่ำรวย มีลูกถึง 7 คน แกเลี้ยงดูส่งเสียลูกให้มีการศึกษาดีได้แต่งงานมีครอบครัวแล้ว แกจึงได้แบ่งสมบัติให้ลูกทุก ๆ คน
แต่ลูกของแกไม่มีใครรับเลี้ยงดูพ่อแม่ เพราะกลัวจะเป็นภาระ ต่างก็แยกกันไปอยู่คนละทิศละทาง จึงทำให้ต้องอยู่กันเพียงสองคนตายาย หลายปี
ผ่านไป
ไม่เคย มีใครห่วงใยมาเยี่ยมพ่อแม่เลยคนน้องก็คิดว่าพี่ ๆ คงไปดูแล้วส่วนพี่ ๆ ก็คิดว่าน้อง ๆ คงดูแลแล้ว นี่แหละที่โบราณว่าลูกสิบคนพ่อแม่เลี้ยง
ได้ พ่อ - แม่เพียงสองคน แต่ลูกสิบคนเลี้ยงท่านไม่ได้
พ่อ - แม่ผู้อาภัพทั้งสอง อยู่กินกันไปอย่างว้าเหว่ ต่อมาบ้านของแกถูกไฟไหม้ ทุกอย่างวอดวายไปในกองเพลิง รวมทั้งเมียของแกด้วย ชายชราเสียใจมาก ต้องเที่ยวเร่ร่อนขอทาน โดยสีซอขับบรรเลงเพลงไปตามที่ต่าง ๆ จนกระทั่งวันหนึ่งได้ไปพบ พระผู้เป็นที่พึ่งของสัตว์โลกท่านจึงคิดอุบายให้ โดยแต่งเพลงให้บทหนึ่งให้แกไปขับร้องตามชุมชนต่าง ๆ สมัยนั้นพระพุทะเจ้ายังมีพระชนม์ชีพอยุ่ 2 ผัวเมียชราผู้นี้เป็นพรามห์ ต่อมาบ้านของแก่ถุกไฟไหม้ เมียของแกก็ตายในกองเพลิงนั้นด้วย ชายชรารู้สึกเสียใจมาก ะรรมดาเพื่อนบ้านนั้นเขาให้กินก็แค่ชั่วครั้ง - ชั่วคราวจะให้กินตลอดไปนั้นไม่มี แกก็เกรงใจเขาจึงเที่ยวเร่ร่อนขอทาน โดยสีซอบรรเลงเพลงไปตาม 4 แยกข้างถนน ข้างตลาดจนวันหนึ่งได้พบพระพุทะเจ้าเล่าเรื่องให้พระองค์ทรงทราบ พระผู้เป็นที่พึงของสรรพสัตว์จึงคิดอุบายให้โดยแต่งเป็นเพลงบทหนึ่ง ให้แกท่องแล้วขับร้องไปตามชุมชนต่าง ๆ ในคัมภีร์พระไตรปิฏกนั้นเป็นเพลงภาษาบาลี..................................................


ทันโฑวะ กิระ เสยโย ยัญเจ ปุตตา อะนัสสะวา

จัณฑัมปิ โคณัง วาระติ

อะเถ จัณฑัมปิ กุกกุรัง

อันธะกาเล ปุเร โติ

คัมภีรเร คาธะเมธะติ

ทันฑัสสะ อะนุภาเวนะ ชิลิตวา ปะฏิติฏฐะติ

สรุปแล้วแกพึ่งลูกไม่ได้ แกพึ่งไม่เท้าแทนลูก ลุกอตัญญูมีค่าเท่าไม้เท้าหงิก ๆ งอ ๆ ไม่ได้ เมื่อเราอ่านภาษาบาลีแล้วเราไม่รู้สึกว่ามันไพเราะ เพราะว่ามันคนละภาษาจึงขอยกร้อยกรองมาเป็นภาาาไทยดังต่อไปนี้................................................

โอ้อนิจจาตัวเรายามเฒ่าแล้ว

พวกลุกแก้วทอดทิ้งไม่เหลียวหา

หูก็หนวก - ตาบอดซมซานมา

ถือกะลาซีซอขอเขากิน

มีไม้เท้าอันเดียวเที่ยวเร่ร่อน

ง่วงก็นอนข้างถนนบนกรวดหิน

เป็นเป็นทุกข์โอดครางกลางฝุ่นดิน

ยามจะกินอาหารเศษทุเรศทรวง

ยามซวนเซจะพลาดล้มฟาดพื้น

มีไม้เท้ายันยืนได้ยึดหน่วง

ฉันซูบผอมตรอมใจตาลึกกรวง

ไม่มีลูกคอยห่วงใยเอื้ออารี

โอ้มีลูก - ลูกนั้นเนรคุณ

ไม่เกื้อหนุนทอดทิ้งให้หมองศรี

ยามฉันถูกห่านไก่ไล่จิกตี

ไม้เท้านี้ยังป้องภัยนไล่สัตว์พาล

ถูกวัวดุฟู - ฟุ่ ขู่จะขวิด

มีไม้เท้าเป็นมิตรคอยสงสาร

ใช้กวัดแกว่งคอยรักษาเป็นปราการ

ยามข้ามธารไม้เท้านำฉันไป

เมื่อเดินทางไม้เท้าบอกวิถี

ไม้เท้านี้ดีกว่าลูกเป็นไหน ไหน

คนเศษคนอกตัญญูไร้น้ำใจ

มันทำได้ใจหินสิ้นเมตตา

ลองอ่านและร้องกลับไปกลับมา มีเสียงซอเศร้า ๆ กินใจขับคลอดูเถิด ชายชราคนนั้นนั่งลงตาม 4 แยก สีซอร้องเพลงนี้ไปเรื่อย ๆ ด้วยเสียงแหบหวนสะอื้นไห้ ทำให้ผู้คนทั้งหลายที่ได้ฟังเกิดความสงสารอย่างจับใจ หยิบเงินและอาหารมาบริจาคช่วยเหลือแก และต่างนำไปวิจารณ์สาปแช่งลูกเนรคุณเหล่านั้น
จนกระทั่งข่าวนี้แพร่ไปถึงลูก ๆ ของแก ทำให้ลูก ๆ นั้นได้สำนึกพากันมารับพ่อแม่ไปเลี้ยงดู ทั้งนี้เพราะคนอินเดียในสมัยนั้นเขาถือมากในการปรนนิบัติบิดา - มารดาเขาบูชาบิดา - มารดาเสมือนเทพเจ้า เขาเชื่อฟังบิดา - มารดาไม่กล้าเถียง ไม่กล้าดื้อรั้นในสิ่งที่พ่อ - แม่ห้ามปรามเมื่อถูกสังคมรุมประนามเช่นนั้นพวกลูก ๆ ก็คิดได้ สำนึกผิด พากันมารับเอาำพ่อไปเลี้ยงดูด้วยความเอาใจใส่








ขอบุญกุศลที่ข้าพเจ้าได้กระทำนี้จงเป็นปัจจัย เกื้อหนุนสรรพชีวิตทั้งหลายให้ได้บำเพ็ญอนุตรวิถี กลับจิตแปรใจ ได้คืนจิตเดิม มีความสงบเย็นใจกาย ปราศจากเสียซึ่งสรรพกำทุกข์ ปลอดพ้นจากภัยเวร สงครามข้าวยาก ด้วยเดชะบุญนี้ จงช่วยค้ำชูบิดา - มารดา ครูบาอาจารย์ - ผู้มีพระคุณ ญาติสนิท - มิตรรัก ศัตรูหมู่มาร สรรพเจ้ากรรมนายเวร เทวาทุกชั้นฟ้า อารักษ์ทั่วชั้นดิน เหล่าภูติ นาคา - นาคี เหล่าวิญญา - หมู่เปรต - อสูรกายเหล่าสัตว์ใด ๆ จงเป็นผู้ได้รับอานิสงค์เดชะแห่งผลบุญนี้ท่วนทั่วทุกคนเทอญ......................






http://yoawarat.blogspot.com/ (http://yoawarat.blogspot.com/)

พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสคาถาประพันธ์ ดังนี้ว่า..........................................................

บุคคลผู้มีปัญญาทราม

กระทำกาย ทุจริต วจีทุจริต มโนทุจริต

และอกุศลธรรมอย่างอื่น

อันประกอบด้วยโทษ

ไม่กระทำกุศลธรรม

กระทำแต่อกุศลธรรมเป็นอันมาก

เมื่อตายไปย่อมเข้าถึงนรก