|
หัวข้อ: พระเจ้า ๕๐๐ ชาติ เรื่องที่ ๗๙ มณิกุณฑชาดก : กษัตริย์ผู้ไม่หวั่นไหว เริ่มหัวข้อโดย: Kimleng ที่ 17 กุมภาพันธ์ 2565 16:06:35 (http://www.sookjaipic.com/images_upload_2/13576513404647__500_320x200_.jpg) พระเจ้า ๕๐๐ ชาติ เรื่องที่ ๗๙ มณิกุณฑชาดก กษัตริย์ผู้ไม่หวั่นไหว อำมาตย์คิดกบฎคนหนึ่งแนะนำให้พระเจ้าโกศลนำกำลังทหารบุกเข้ายึดนครพาราณสี แคว้นกาสี แล้วจับพระเจ้าพรหมทัตพระมหากษัตริย์ขังคุกไหว้ พระองค์ทรงยินยอมและไม่คร่ำครวญที่ทรงสูญเสียราชสมบัติและนครไป แต่กลับใช้เวลาที่อยู่ในคุก นั่งสมาธิ จนกระทั่งได้ญาณเหาะขึ้นกลางอากาศได้ พระเจ้าโกศลเห็นแล้วเกิดร้อนพระทัยอยู่ไม่ได้ จึงเสด็จเข้าไปใกล้ๆ กราบทูลว่า “พระองค์ทรงถูกยึดราชสมบัติทั้งหมด จะไม่เหลืออะไร ไฉนจึงนั่งสมาธิ บำเพ็ญฌาน ไม่เดือดร้อนเศร้าโศกอะไรเลย” พระเจ้าพรหมทัตตรัสตอบว่า “ทรัพย์ละทิ้งคนไปก่อนก็มี พระอาทิตย์ส่องแสงสว่างทำให้เร่าร้อนแล้วก็ลับฟ้าไป ทรัพย์ทั้งหลายเกิดขึ้นได้และก็หมดได้ ฉันใดก็ฉันนั้น หม่อมฉันเอาชนะโลกธรรมทั้งหลายได้หมดแล้ว จึงไม่รู้สึกเศร้าโศกเสียใจในยามทุกข์” “ท่านเป็นกษัตริย์ พึงใคร่ครวญให้ดีก่อนจึงค่อยลงมือทำ ถ้ายังไม่ใคร่ครวญก็ไม่ควรกระทำ เกียรติยศศักดิ์ศรีย่อมเจริญแก่พระราชาผู้ใคร่ครวญดีแล้ว แล้วจึงทำ” นิทานชาดกเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า “ผู้ประพฤติอยู่ในธรรม ในยามทุกข์ ไม่เศร้าโศกคร่ำครวญ” “ก่อนจะทำอะไรให้ใคร่ครวญเสียก่อน” พุทธศาสนสุภาษิตประจำเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า นิสมฺม กรณํ เสยฺโย ใคร่ครวญก่อนแล้วจึงทำดีกว่า (๒๗/๒๑๗๕) ที่มา : นิทานชาดกจากพระไตรปิฎก : พระเจ้า ๕๐๐ ชาติ ฉบับสมบูรณ์ จัดพิมพ์เผยแพร่ธรรมโดย ธรรมสภา สถาบันบันลือธรรม |