|
หัวข้อ: พระเจ้า ๕๐๐ ชาติ เรื่องที่ ๑๗๓ ลุฏภิกชาดก : นางนกไส้กับช้างเกเร เริ่มหัวข้อโดย: Kimleng ที่ 11 เมษายน 2567 16:41:56 (http://www.sookjaipic.com/images_upload_2/13576513404647__500_320x200_.jpg) พระเจ้า ๕๐๐ ชาติ เรื่องที่ ๑๗๓ ลุฏภิกชาดก นางนกไส้กับช้างเกเร ครั้งพระเจ้าพรหมทัตครองราชสมบัติในกรุงพาราณสี ในครั้งนั้นมีโขลงช้าง ๑ โขลงอาศัยอยู่ในป่าหิมพานต์โดยมีพญาช้างผู้มีน้ำใจเป็นจ่าฝูง ช้างโขลงนี้จะออกเที่ยวหากินไปยังที่ต่างๆ แล้วก็กลับมายังที่อยู่ของตนตามเดิม มีนางนกไส้ตัวหนึ่ง ออกไข่เลี้ยงดูอยู่บนทางเดินของช้าง วันหนึ่งมันเห็นโขลงช้างเดินมาตามทาง เกรงว่าพวกลูกๆ จะถูกช้างเหยียบตายหมด ก็เลยขอร้องพญาช้างให้คุ้มครองป้องกัน พญาช้างมีน้ำใจเมตตา จึงยืนคร่อมรังนางนกไว้อย่างเข้มแข็ง พอโขลงช้างผ่านไป พญาช้างบอกนางนกว่า “พอข้าไปแล้วจะมีช้างเกเรตัวหนึ่งผ่านมาทางนี้ เจ้าจะต้องขอร้องเขาเอาเอง” นางนกได้ฟังก็เข้าไปขอร้องช้างเกเรอย่างนอบน้อมที่สุด แต่ช้างเกเรไม่สนใจทั้งยังพูดว่า ข้าจะเหยียบลูกของเจ้าให้แบนแต๊ดแต๋ นางนกไส้คิดว่าคงไม่อาจของร้องช้างนี้ได้แน่ จึงไปขอความช่วยเหลือจากกา ให้กาใช้จงอยปากจิกตาช้างให้บอด จากนั้นก็บินไปขอความช่วยเหลือจากแมลงวันหัวเขียว เพื่อให้หยอดไข่ใส่ตาช้างให้บอด สุดท้ายก็ไปขอความช่วยเหลือจากกบให้กบขึ้นไปร้อง อ๊บ อ๊บ อ๊บ! อยู่บนยอดเขาและตีนเขา เพื่อลวงให้ช้างเข้าใจผิดว่ามีน้ำอยู่บนยอดเขาหรือข้างล่าง จะได้ตกลงไปตายบนเหวลึก จากนั้น กาก็รีบบินมาหาช้างเกเรที่กำลังเดินมาอยู่ ปรี่เข้าไปจิกตาสองข้างของช้างจนแตกเลือดไหล ทันใดนั้น แมลงวันหัวเขียวก็รีบมาหยอดไข่ขาวใส่ตาช้างจนบอดสนิท ได้รับความเจ็บปวดเป็นอันมาก ช้างเดินไปมารู้สึกหิวกระหายน้ำเป็นกำลัง ได้ยินเสียงกบร้องอยู่บนเขา จึงปีนขึ้นเขาไป แต่แล้วกบก็กระโดดลงมาร้องข้างล่าง ช้างเข้าใจว่าน้ำคงอยู่ข้างล่าง จึงเดินลงมา แต่มันก้าวพลาดจนพลัดตกลงไปในเหว เสียชีวิตทันที นางนกไส้ดีใจมากที่ช้างเกเรตาย มันขอบคุณเพื่อนทั้งสาม แล้วมีชีวิตอยู่รอดปลอดภัยตลอดมา นิทานชาดกเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า “อย่าได้สร้างเวรกับใครๆ เพราะผลร้ายจะสนองตอบอย่างรุนแรงเช่นกัน” พุทธศาสนสุภาษิตประจำเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อเวเรน จ สมฺมนฺติ เวรย่อมระงับได้ด้วยการไม่จองเวร (๒๗/๑๗๙) ที่มา : นิทานชาดกจากพระไตรปิฎก : พระเจ้า ๕๐๐ ชาติ ฉบับสมบูรณ์ จัดพิมพ์เผยแพร่ธรรมโดย ธรรมสภา สถาบันบันลือธรรม |