[ สุขใจ ดอท คอม บ้านหลังเล็กอันแสนอบอุ่น ] ธรรมะ พุทธประวัติ ฟังธรรม ดูหนัง ฟังเพลง เกมส์ เบาสมอง ดูดวง สุขภาพ สารพันความรู้

---

---

ถาม........ขอยกตัวอย่างเลยน่ะค่ะ อย่างเช่น คนที่ชอบปลูกต้นไม้มาก ชอบไปตลาดขาย

ต้นไม้เพื่อซื้อพันธุ์ไม้มาปลูกและชอบดูแลต้นไม้ ชอบอยู่บ้านอ่านหนังสือ ทำงานฝีมือ

เปรียบเทียบกับ คนที่ชอบไปตามสถานบันเทิง ชอบซื้อของเดินดูํของตามห้างสรรพ

สินค้า ชอบสถานที่หรู ๆ อยากทราบว่า ความติดข้อง ของคนสองคนมีความแตกต่างกัน

หรือไม่ ในทางโลก บุคคลแรกน่าจะดูดีกว่า ไม่ทราบว่า ทางธรรมจะอธิบายอย่างไร

---

ตอบ.........โลภะ เป็นสภาพ ที่มีจริง เป็นสภาพธรรมที่ติดข้องต้องการ โลภะ ไม่ว่าเกิดขึ้นกับใคร

ก็เป็นสภาพธรรมที่ติดข้องต้องการ และ โลภะ ติดข้องทุกอย่าง เว้นเพียงแต่โลกุตตร

ธรรมดังนั้น โลภะ ก็มีกำลังของโลภะ แตกต่างกันไป โลภะที่เกิดขึ้น บางครั้ง ก็มีกำลัง

อ่อน บางครั้งก็มีกำลังมาก ดังนั้น เราคงไม่พูดถึงเหตุการณ์แต่เมื่อไหร่ที่ ชอบมากติด

ข้องมาก ไม่ว่าจะเป็นเหตุการณ์ใดก็ตาม ดังนั้นการดูภายนอกไม่สามารถตัดสินได้

ว่าขณะไหน เป็นโลภะที่มีกำลัง ไม่มีกำลังต้องเป็นขณะจิตในขณะนั้นจริง ๆ

แต่โลภะที่มีกำลังมากที่สุด คือ โลภะที่มีความเห็นผิด โสมนัสและมีกำัลัง ดังนั้น ความ

เห็นผิดจึงน่ากลัว มีกำลังมาก เมื่อเกิดร่วมกับโลภะมูลจิต

ดังนั้นเราคงดูเหตุการณ์ต่าง ๆ รวม ๆ ไม่ได้ ต้องทีละขณะจิต ของแต่ละบุคคลชอบ

งานบ้านอาจจะมีกำลังมากกว่าก็ได้ต้องเป็นสติปัฏฐานระลึกลักษณะของสภาพ

ธรรมในขณะนั้น

โลภะ เป็นสภาพธรรมที่มีจริงเป็นอกุศลธรรม ไม่ว่าจะเกิดกับใคร ก็เป็นอกุศลธรรม

ไม่เปลี่ยนแปลงลักษณะเป็นอย่างอื่นไปได้เพราะลักษณะของโลภะ คือ ความติดข้อง  

ยินดีพอใจยึดติดในอารมณ์ในเมื่อ โลภะ เป็น(อกุศลธรรม)จึงเป็นสิ่งที่ดีไม่ได้

อกุศลธรรมจะมากหรือน้อย - ก็ไม่ดีทั้งนั้น

โลภะ เป็นสภาพธรรมที่เกิดขึ้นเป็นปกติในชีวิตประจำวัน แล้วแต่ว่าจะเป็นโลภะที่ติด

ข้องยินดีพอใจในสิ่งที่ตนมีที่ตนหามาได้ด้วยความซื่อสัตย์สุจริต(ชอบธรรม)ที่ไม่ทำ

ให้บุคคลอื่นเดือดร้อนโดยการกระทำทุจริตหรือจะเป็นโลภะที่มีกำลังกล้าจนกระทั่ง

สามารถที่จะล่วงออกมาเป็นทุจริตกรรมประการต่าง ๆ สร้างความเดือดร้อนให้แก่ผู้

อื่น แต่ถึงอย่างไรก็ตามไม่ว่าจะเป็นความติดข้องในระดับใดย่อมเป็นสิ่งที่น่า

รังเกียจทั้งนั้น เพราะเป็นอกุศลธรรมอกุศลธรรม เป็นโทษ เป็นภัย ไม่นำประโยชน์

สุขใด ๆ มาให้เลยแม้แต่น้อย

บุคคลผู้ที่ได้ฟังพระธรรม ศึกษาพระธรรมอดทนที่จะศึกษา  อดทนที่จะฟังพระ

ธรรมเท่านั้น จึงจะเห็นประโยชน์ของปัญญา ถ้าไม่มีปัญญาแล้วการที่จะลดละคลาย

กิเลส มีโลภะ เป็นต้นนั้น ย่อมเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ เมื่อมีความเข้าใจพระธรรมตามความ

เป็นจริงแล้วก็จะเป็นเหตุเป็นปัจจัยให้ระลึกถึงกิเลสของตนเอง โดยที่ค่อย ๆ ขัดเกลา

กิเลสเพราะเห็นโทษของกิเลส แล้วกิเลสทั้งหลายก็จะค่อย ๆ คลายลง กุศลทั้งหลาย

ก็จะค่อย ๆ เจริญขึ้นตามระดับขั้นของปัญญา ดังนั้น....การที่จะลดละคลายกิเลสอกุศลได้

จึงมีหนทางเดียวเท่านั้น คือ อบรมเจริญปัญญา เพื่อความเข้าใจถูก เห็นถูกใน

ลักษณะของสภาพธรรมที่กำลังปรากฏตามความเป็นจริง