|
หัวข้อ: เสื้อของแม่ เริ่มหัวข้อโดย: ขม..ค่ะึึ ที่ 22 กรกฎาคม 2553 12:32:58 (http://www.tarad.com/icecy/img-lib/spd_20070728213047_b.jpg) ..เสื้อของแม่..… “ ยังไม่กลับหรือครับพี่ ” เสียงทักทายจากโต๊ะทำงานข้างๆ “ อืม ยัง ก่อน งานยังไม่เสร็จเลย กลับก่อนก็ได้นะ ” “ งั้นผมกลับก่อนนะพี่ ” ผม ยิ้ม ขณะที่ก้มลงมองนาฬิกา 20.39 น. มันก็สมควรอยู่หรอก ที่จะออกจากออฟฟิต ไปหาไรทาน กลับบ้านพักผ่อน หรือทำอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่ที่นี่ ที่ทำงาน กบโต๊ะสี่เหลี่ยมและเอกสารที่กระจัดกระจายอยู่เต็มโต๊ะ ซึ่งหากจะมองอีกทีผมว่ามันเริ่มจะลุกลามไปใต้โต๊ะ รอบตัว หรือบางทีมันอาจแวะเวียนไปโต๊ะข้างๆบ้างแล้วก็เป็นได้ “ เออ.. ว่าแต่พรุ่งนี้วันแม่พี่ พาแม่ไปเที่ยวไหนหรือครับ ไปพักผ่อนบ้างนะพี่ บายครับ ” เสียงประตูปิดดังก้องทั่วทั้งห้อง มัน เป็นอย่างนี้เสมอในความเงียบ แสงไฟจากหลอดนีออนทั่วตัวตึกมี น้อยลงในเวลาที่ล่วงเลย ผมมองอย่างเฉยๆ แล้วทำงานต่อ ผมว่าบางทีแสงจากหน้าจอคอมพิวเตอร์สว่างมากกว่าเสียด้วยซ้ำ และ มันก็คุ้นเคยกับผมมากกว่าแสงสว่างจากหลอดไฟนั้นหลายเท่า ผมว่ามันเป็นอย่างนี้มา หลายปีแล้วหละ ความเคยชินกับงาน กับการกลับบ้านดึก กับการอยู่ คนเดียว คิดๆไปแล้ว ผมว่าบางทีมันเหงาได้ใจเหมือนกันนะว่ามั้ย อืม! ใช่ซินะ พรุ่งนี้ ก็เป็นวันแม่อีกแล้ว มันเร็วนะว่ามั้ย... ในช่วงเวลาที่ผันผ่านในแต่ละปี ผมจำได้ว่าปีที่แล้ว ผมพลาดโอกาสที่จะได้พูดคุยกับแม่ในวันพิเศษนี้ ผมไม่มีอะไรให้ แม่ในปีนั้น หรือหากมองอีกทีผมไม่ได้อยู่บ้านในวันพิเศษนี้มา สิบกว่าปีแล้ว มันนานพอควรเหมือนกัน แต่ก็เถอะเราก็ยังได้คุยกันบ้างในช่วง เวลาที่คิดถึง ยามเหงา หรือในยามที่เงินเดือน ไม่พอใช้ ( อย่างหลังช่วงนี้เป็นบ่อย หรือเพราะผมคิดถึงแม่มากขึ้นก็ไม่รู้นะ ) หลายวันที่ผ่านมานี้ผมได้คุยกับพี่สาวที่ บ้านมากขึ้นกว่าที่เคย เสียงไอแห้งๆ ของแม่ดังแว่วๆ มาตลอดขณะที่ผมพูดคุย พร้อมทั้งเสียงบ่นของพี่สาวถึงแม่ที่ไม่สบายแล้ว ไม่ยอมไปหาหมอ “ แค่เป็นหวัดเอง เดี่ยวก็หาย ” เสียงแม่บ่นพึมพำอยู่ใกล้ๆ ฝนตกทุกวัน พี่สาวผมบอก อากาศไม่ค่อยดีนัก หลานๆไม่สบายกันถ้วนหน้า พาไปหาหมออาการดีขึ้นมากแล้วหละ ก็มีแต่แม่นี่แหละ ดื้อพูดอะไรไม่ค่อยจะฟัง คิดเพียงแค่เป็นหวัด เดี่ยวก็หายเอง ไปหาหมอเสียดายตังค์เปล่าๆ ผมก็ ได้แต่บอก ให้กำลังใจถึงความเป็นอยู่ในช่วงมรสุมเช่นนี้ ผมเข้าใจถึงเหตุผลความดื้อของแม่ดี ฝนตกเกือบทุกวัน ยางกรีดไม่ได้และนั่นหมายถึงรายได้ก็หายไปด้วยเช่นกัน แม่อดทน เสมอเท่าที่ผมจำได้ แม่ไม่ค่อยบ่นถึงความเจ็บป่วยมากนักนอกเสียจากที่มันร้ายแรงจริงๆถึงจะไปหา หมอ แม่เป็นคนที่แข็งแรงคนหนึ่งเมื่อเทียบกับผู้หญิงวัยห้าสิบกว่าๆ นั่น อาจเป็นเพราะแม่ไม่เคยหยุดหย่อนจากการทำงาน แม่บอกว่านี่แหละเป็นการออกกำลังกายที่ดี และนี่ก็คงเป็นเหตุผลของแม่ที่ไม่อยาก มาอยู่กับผมที่เมืองหลวง ท่านคงไม่มีอะไรทำเหมือนที่บ้าน วันแม่ปีที่นี้ผมชิงส่ง ของบางอย่างไปให้แม่เสียก่อนตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว ก่อนที่ผมจะมีงานท่วมหัวแล้วไม่ได้ให้อะไรกับแม่เหมือนปีก่อนๆ ผมคิดอยู่นานเหมือนกันที่ตัดสินใจซื้อ ไม่ใช่อะไรหรอกผมลังเล เรื่องขนาดของมันกับตัวของแม่ต่างหากหละ เลือกแล้วเลือกอีกจนแม่ค้ามองหน้า เสื้อวันแม่สีฟ้า หน้าอกปักรูปหัวใจสีเหลืองทับลายปักของดอกมะลิ ผมว่า มันสวยดี แม่คงใส่ได้นะผมคิดในใจ พร้อมทั้งยืน ยันกับเจ้าของร้านถึงการเปลี่ยนกรณีใส่ไม่ได้ และเย็นวันนี้เสียง โทรศัพท์จากที่บ้าน พร้อมทั้งเสียงที่ผมรู้สึกได้ถึงความอิ่ม ใจของพี่สาว “ แม่ได้เสื้อแล้วนะ แม่ดีใจใหญ่เลย ” ผมรู้สึกเขินๆยังไงไม่รู้เหมือนกันที่ ได้ยินพี่สาวบอกอย่างนั้น มันแปลกนะ เวลาที่เราให้อะไร พ่อ แม่ ในวันปกติ หรือพูดคุยถามไถ่ทุกข์สุขกัน ผมว่ามันปกติไม่ได้มีอะไร แต่ ในวันพิเศษเช่นนี้มันเขินอายอย่างบอกไม่ถูก “ แต่แม่ใส่ไม่ได้นะ มันใหญ่ละยาวเกินไป ” อ้าว ทำไงหละทีนี่ผมคาดคะเนผิดพลาดหรือนี่ ผมบอกให้พี่สาวส่งกลับมาเปลี่ยน ที่ร้านใหม่ ผมรู้สึกนึกเสียใจนิดๆ ที่ไม่โทรไปสอบถามก่อน หรืออาจเป็นเพราะผมลืมขนาดตัวของแม่เสียแล้ว คงไม่ ผม จำแม่ได้ดีทีเดียว รอยยิ้มแม่ เสียงแม่ ทุกๆอย่างที่เป็นแม่ ซึ่งคงเป็นเพราะอายุที่เยอะขึ้น ร่างกายที่เริ่มอ่อนล้าจากการ ป่วยไข้ อาจทำให้แม่ผอมลงก็เป็นได้ “ ไม่เป็นไรหรอก แม่เค้าเอาไปแก้ทรงแล้วหละ ใส่ ได้แล้ว ” พี่สาววบอกกับผม ..ตั้งแต่ได้รับของจากไปรษณีย์ แม่แกะกล้องพัสดุทันทีที่ได้รับ แม่มี รอยยิ้มที่ตื้นตันใจ จนพ่อแซวว่า ไอ้ลูกพวกนี้มันรู้จักแต่แม่มันจริงๆ แม่ลองใส่เสื้อทันที เมื่อ ใส่ไม่ได้ แม่ก็ไม่รีรอที่จะบังคับพ่อให้พาไปส่งที่ร้านตัดเสื้อเพื่อแก้ทรง พี่สาวพูดปนเสียงหัวเราะว่า “ ที่แม่รีบไปเปลี่ยนไม่ใช่อะไรหรอก แม่อยากจะใส่ไปงานวันแม่ที่อำเภอนะ ” ผมอดอมยิ้มไม่ได้เมื่อพี่สาวพูดจบ และวางโทรศัพท์ไป อืม .. ผมรู้สึกดีจัง 21.45 น. คิดว่าคงมีแต่ผม คนเดียวเท่านั้นในเวลาเช่นนี้กับพรุ่งนี้ที่เป็นวันหยุด งานต่างๆ ยังคงวางอยู่เต็มโต๊ะ ผมลุกขึ้นเดินออกมาสูดอากาศเย็นๆ ภายนอกตัวตึก แสงไฟระยิบระยับที่ผมเห็นไกลๆเบื้องหน้า คงมีผู้คนไม่น้อยที่กำลังเผชิญชีวิตเหมือนกับผม หรือบางทีอาจลำบากมากกว่าผมด้วยซ้ำ ในขณะเดียวกันคงมีใคร สักคนที่กำลังพูดคุยอยู่กับแม่ ทานข้าวอยู่กับแม่ หรือ กำลังนอนหลับภายใต้อ้อมแขนของแม่ และคงมีใครอีกหลายคนกำลังมองรูปถ่ายของผู้เป็นแม่ โดยที่ไม่มีวันได้พบเจอกันอีกแล้ว แต่ก็เถอะ..ผมเชื่อว่าคงไม่มี..ความรักใดจะยิ่งใหญ่เท่าความรักของแม่อีกแล้วหละ ป่านนี้แม่คงหลับไปแล้ว หรือ แม่อาจนอนไม่หลับ เพราะเสื้อตัวนั้น..ก็อาจเป็นไปได้ว่ามั้ย…. (:RL:) เสื้อตัวนั้น…เสื้อของแม่ อืม….ผมรู้สึกดีจัง... (:PING:) โดยหนุ่มใต้ใจดี... (http://lh4.ggpht.com/_C44DA0eKab0/Snp_JcCw9zI/AAAAAAAAAFg/OpNhKowxSRQ/s800/T230709_03P.gif) หัวข้อ: Re: เสื้อของแม่ เริ่มหัวข้อโดย: หมีงงในพงหญ้า ที่ 22 กรกฎาคม 2553 18:22:40 (o0!) (o0!) (o0!) (o0!)
|