[ สุขใจ ดอท คอม บ้านหลังเล็กอันแสนอบอุ่น ] ธรรมะ พุทธประวัติ ฟังธรรม ดูหนัง ฟังเพลง เกมส์ เบาสมอง ดูดวง สุขภาพ สารพันความรู้

ผู้ให้แสงสว่างได้ชื่อว่าให้ดวงตา - ทีปโท โหติ จกฺขุโท{กินททสูตร ๑๕/๔๒}










นับเป็นเวลาหลายสิบปี แต่เพิ่งเข้าใจธรรม{ขั้นการ

ฟัง}ที่ทรงแสดงเหตุและผลของสภาพธรรมนั้น ๆ มีแต่ลักษณะสภาพธรรมเท่านั้นที่

เกิดปรากฏให้ระลึกศึกษา ไม่ใช่สัตว์ ไม่ใช่บุคคล ไม่ใช่ตัวตน เพราะเกิดขึ้นเพียงชั่ว

ขณะแล้วก็ดับไปไม่มีสภาพธรรมใดกลับมาเกิดซ้ำอีกเลยในสังสารวัฏฏ์ที่เพิ่งเริ่มเข้า

ใจก็เพราะยังเจริญเหตุของปัญญาไม่เพียงพอได้ฟังคำบรรยาย{แนวทางเจริญ

วิปัสสนา ครั้งที่ ๑๘๗๘}ท่านอาจารย์บรรยายไว้สรุปได้ว่า..............................

เหตุให้เกิดปัญญา มี ๔ ประการ คือ

๑. โดยกรรม

๒. โดยอุปัติ

๓. โดยความแก่รอบแห่งอินทรีย์

๔. โดยความห่างไกลจากกิเลส

โดยกรรม คือ การกระทำ การที่จะเข้าใจพระธรรมที่ลึกซึ้ง ยากที่จะรู้ตามนั้น ไม่ใช่เรื่อง

ง่าย ๆ เลย พระผู้มีพระภาคทรงบำเพ็ญพระบารมีถึงสี่อสงไขยแสนกัปล์และในพระชาติ

สุดท้ายก็ยังต้องทรงใช้เวลาถึง ๖ ปีก่อนจะตรัสรู้เป็นพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าเมื่อ

ตรัสรู้แล้วก็ทรงน้อมพระทัยที่จะไม่ทรงแสดงธรรม เพราะว่าพระธรรมนั้นลึกซึ้งและรู้ตาม

ได้ยาก ดังนั้นเมื่อต้องการปัญญา คือ ความเข้าใจสภาพธรรมจึงต้องมีกัลยาณมิตร

เพื่อฟัง ศึกษา สนทนา พิจารณา ไต่ถาม แม้แต่วิชาภาษาไทย ภาษาอังกฤษที่ใช้เวลา

ค้นคว้าไม่นาน ก็ยังต้องเรียนในโรงเรียนหลายปีกว่าจะอ่านออกเขียนได้ต้องมีครูจับ

มือฝึกให้เขียนให้อ่านทีละตัวทั้ง ๆ ที่ความรู้นั้นเพียงพอที่จะเลี้ยงอัตภาพในชาตินี้เท่า

นั้นก็ยังทุ่มเทสละเวลาเกือบครึ่งชีวิตเพื่อศึกษาเล่าเรียนแต่ธรรมนั้นติดต่อไปตลอด

จนกว่าจะหมดภพชาติไม่เกิดอีกก็ยังไม่ให้เวลาศึกษาพิจารณาค้นคว้าเท่าวิชาการ

ทางโลกดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจว่าทำไมปัญญาจึงน้อยนักเพราะวันหนึ่ง ๆ ใช้เวลา

ศึกษาพิจารณาพระธรรมสักกี่นาที{บางวันอาจจะไม่เลยก็ได้}

โดยอุปัติ.......การเกิดในประเทศที่สมควรหรือในโลกที่ไม่เบียดเบียน คือ เกิดในที่มีพระ

ธรรมคำสั่งสอนที่ถูกต้องมีกัลยาณมิตรที่คอยช่วยเหลือแนะนำชี้ทางถูกทางผิดซึ่ง

พวกเราก็โชคดีที่เกิดในประเทศไทยและวิถีชีวิตทำให้ได้พบกับท่านอาจารย์{สุจินต์

บริหารวนเขตต์} ที่เป็นกัลยาณมิตรผู้มีเมตตาคอยแนะนำให้ระลึกเสมอว่า ทุกอย่าง

เป็นธรรม ไม่ใช่สัตว์ ไม่ใช่บุคคล ไม่ใช่ตัวตน

โดยความแก่กล้ารอบแห่งอินทรีย์ ครั้งแรกเมื่อเริ่มฟัง ก็พอใจที่ได้ยินเสียงเพราะๆของ

ท่านอาจารย์ และชอบฟังเรื่องราวในพระสูตร โดยเฉพาะชาดก รู้สึกสนุกดี ไม่ได้ใส่ใจ

รายละเอียดของธรรมที่มีในพระสูตรหรือชาดกนั้น ๆ ฟังด้วยความเพลิดเพลินเสีย

มากกว่า แต่เมื่อฟังหลาย ๆ ปี ก็เริ่มเข้าใจขึ้นเพราะไม่หยุดฟังเหมือนต้นไม้ที่เริ่มจากต้น

เล็ก ๆ ค่อย ๆ เติบโตขึ้น และเมื่อถึงเวลาก็ออกดอกออกผลขออย่างเดียว คือ....{อย่าหยุด

ศึกษาหยุดพิจารณาธรรม}