[ สุขใจ ดอท คอม บ้านหลังเล็กอันแสนอบอุ่น ] ธรรมะ พุทธประวัติ ฟังธรรม ดูหนัง ฟังเพลง เกมส์ เบาสมอง ดูดวง สุขภาพ สารพันความรู้

ทักขิไณยบุคคล ๒ จำพวก [ทกฺขิเณยฺยา]

(http://forums.apinya.com/attachments/%E0%B8%AD%E0%B8%A0%E0%B8%B4%E0%B8%8D%E0%B8%8D%E0%B8%B2-%E0%B8%9B%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%95%E0%B8%B4%E0%B8%9E%E0%B8%A3%E0%B8%B0-%E0%B9%81%E0%B8%A5%E0%B8%B0%E0%B8%9A%E0%B8%B8%E0%B8%84%E0%B8%84%E0%B8%A5%E0%B8%95%E0%B8%B1%E0%B8%A7%E0%B8%AD%E0%B8%A2%E0%B9%88%E0%B8%B2%E0%B8%87/18669d1277093744-%E0%B8%9E%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%9B%E0%B8%B1%E0%B8%88%E0%B9%80%E0%B8%88%E0%B8%81%E0%B8%9E%E0%B8%B8%E0%B8%97%E0%B8%98%E0%B9%80%E0%B8%88%E0%B9%89%E0%B8%B2-%E0%B8%AD%E0%B8%B1%E0%B8%84%E0%B8%A3%E0%B8%97%E0%B8%B1%E0%B8%81%E0%B8%82%E0%B8%B4%E0%B9%84%E0%B8%93%E0%B8%A2%E0%B8%9A%E0%B8%B8%E0%B8%84%E0%B8%84%E0%B8%A5-lotus-2-gif)

    พระสุตตันตปิฎก เอกนิบาต-ทุกนิบาต เล่ม ๑ ภาค ๒  หน้าที่ 362
                สูตรที่  ๔  ว่าด้วยทักขิไณยบุคคล  ๒  จำพวก

              [๒๘๐] ๓๘.    ครั้งนั้นแล   อนาถบิณฑิกคฤหบดี   ได้เข้าไปเฝ้า

พระผู้มีพระภาคเจ้าถึงที่ประทับ        ถวายบังคมพระผู้มีพระภาคเจ้าแล้วนั่ง

ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง    ครั้นแล้วได้ทูลถามพระผู้มีพระภาคเจ้าว่า    ข้าแต่

พระองค์ผู้เจริญ     ในโลกมีทักขิไณยบุคคลกี่จำพวก     และควรให้ทานใน

เขตไหน      พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสตอบว่า     ดูก่อนคฤหบดี      ในโลกมี

ทักขิไณยบุคคล  ๒  จำพวก     คือ  พระเสขะ  ๑    พระอเสขะ  ๑     ดูก่อน

คฤหบดี    ในโลกนี้มีทักขิไณยบุคคล  ๒  จำพวกนี้แล    และควรให้ทานใน

เขตนี้.

         ครั้นพระผู้มีพระภาคเจ้าผู้สุคตศาสดาได้ตรัสไวยากรณภาษิตนี้จบลง

แล้ว   จึงได้ตรัสคาถาประพันธ์ต่อไปอีกในภายหลังว่า

               "ในโลกนี้       พระเสขะกับพระอเสขะ  เป็นผู้ควรแก่

               ทักษิณาของทายกผู้บูชาอยู่     พระเสขะ และอเสขะ

               เหล่านั้นเป็นผู้ตรงทั้งทางกาย ทางวาจา และทางใจ

               นี้เป็นเขตบุญของทายกผู้บูชาอยู่    ทานที่ให้แล้วใน

               เขตนี้มีผลมาก."

                                         จบสูตรที่   ๔

                                      อรรถกถาสูตรที่ ๔

          ในสูตรที่  ๔  มีวินิจฉัยดังต่อไปนี้.

          บทว่า  ทกฺขิเณยฺยา    ความว่า ทาน  ท่านเรียกว่า  ทักษิณา.    ท่าน

อนาถบิณฑิกคฤหบดีถามว่า    บุคคลก็เหล่าที่ควรรับทานนั้น.     ด้วยบทว่า

เสกฺโข  นี้      ท่านแสดงพระเสขบุคคล  ๗  จำพวก.     แลในบทนี้     ท่าน

สงเคราะห์แม้ปุถุชนผู้มีศีล   ด้วยพระโสดาบันนั้นแล.      บทว่า  อาหุเนยฺยา

ยชมานานํ  โหนฺติ    ความว่า   เป็นผู้ควรแก่ของที่นำมาบูชา     ของผู้ถวาย

ทาน    คือเป็นผู้รับทาน.     บทว่า   เขตฺตํ      ได้แก่   เป็นพื้นที่     คือที่ตั้ง

อธิบายว่า  เป็นที่งอกงามแห่งบุญ.

                                      จบอรรถกถาสูตรที่  ๔

    พระสุตตันตปิฎก อังคุตรนิกาย เอกนิบาต เล่ม ๑ ภาค ๑  หน้าที่ 353

                                 อรรถกถาสูตรที่ ๔
                   
         บทว่า   ทกฺขิเณยฺยานํ   แปลว่า  ผู้ควรแก่ทักษิณา  พระขีณาสพ

ทั้งหลายเหล่าอื่นก็ชื่อว่า     พระทักขิไณยบุคคลผู้เลิศ          ในบทว่า

ทกฺขิเณยฺยานํ    นั้นก็จริง     ถึงอย่างนั้น        พระเถระกำลังบิณฑบาต

ก็เข้าฌานมีเมตตาเป็นอารมณ์      ออกจากสมาบัติแล้ว      จึงรับภิกษา

ในเรือนทุกหลัง     ด้วยทายกผู้ถวายภิกษาจักมีผลมาก      เพราะฉะนั้น

ท่านจึงเรียกว่า    ผู้ควรแก่ทักขิณา