[ สุขใจ ดอท คอม บ้านหลังเล็กอันแสนอบอุ่น ] ธรรมะ พุทธประวัติ ฟังธรรม ดูหนัง ฟังเพลง เกมส์ เบาสมอง ดูดวง สุขภาพ สารพันความรู้

http://ia310804.us.archive.org/2/items/pray_music/PMS1280002.MP3






เมื่อหลีจีนอ๋อง ได้อ่านหนังสือรับสั่งของ พระเจ้าตงหัวฮ่องเต้ ให้ยกกองทัพไปตีเมืองเชียงอานแล้ว ก็จัดโต๊ะสุราอาหารมาเลี้ยงดู เทียะเปงซือเป็นที่สำราญตลอดเวลาสิบวันที่พักอยู่ในเมืองซาถอ แต่ก็ไม่ได้ยินว่าหลีจีนอ๋องจะพูดถึงการยกกองทัพไปเมื่อไร เทียะเปงซือ จึงถามหลีจีนอ๋องว่า ท่านจะยกกองทัพไปช่วยพระเจ้าตงหัวหรือไม่
หลีจีนอ๋องก็ว่า........ในฤดูนี้เป็นเทศกาลแล้งกำลังหนาวนัก แผ่นดินก็แห้งหญ้าซึ่งจะให้ม้ากินก็ขัดสน จะเดินกองทัพไปเห็นจะได้ความลำบากนักประการหนึ่งในเขตแขวงเหล่านี้ ถ้าเป็นฤดูหนาวแล้ว มักเกิดความไข้เจ็บชุกชุม คิดว่าจะงดรออยู่พอฝนตกลงมาบ้าง จึงจะยกกองทัพไป การซึ่งจะช่วยปราบปรามข้าศึกศัตรู ทำนุบำรุงบ้านเมืองให้เรียบร้อยนั้น ข้าพเจ้าคิดจะฉลองพระคุณพระเจ้าตงหัวจริง ๆ หาได้บิดเบือนไม่…….......

เทียะเปงซือจึงว่าในแผ่นดินถังทุก วันนี้ เจ้านายและขุนนางราษฎรพากันแตกตื่นวุ่นวาย ทิ้งที่ภูมิลำเนาบ้านเมือง ไปเที่ยวซุกซ่อนอยู่โดยมาก เปรียบเหมือนหนึ่งไฟไหม้บ้านเรือน มีแสงเพลิงอันร้อน ไม่มีผู้ใดอาจจะเข้ารอได้ ซึ่งท่านจะยกกองทัพไปช่วยนั้น ก็เหมือนหนึ่งท่านเอาน้ำไปดับไฟ ขุนนางและราษฎรในเมืองถัง ตั้งใจคอยท่านอยู่ทุกเช้าค่ำ
ขณะนั้นเอง นางเล่าฮุย ภรรยาใหญ่ของหลีจีนอ๋องยืนแอบฟังอยู่ จึงร้องออกมาจากข้างในว่า..............................หลีจีนอ๋องก็เห็นชอบตามคำของภรรยา จึงให้หานายทหารมาพร้อมกัน สั่งให้เกณฑ์ทหารฮวนและทหารจีนสี่สิบหมื่น ให้พร้อมสรรพไปด้วยเครื่องศาตราวุธ ให้ทันกำหนดในเจ็ดวัน แล้วให้ หลีซือหงวน ผู้บุตร เป็นกองลำเลียงจัดเสบียงอาหารของแห้งของสด ตามส่งกองทัพอย่าให้อดอยากได้ ครั้นถึงวันฤกษ์ดีก็ยกกองทัพออกจากเมืองซาถอ เดินพ้นแดนฮวนเข้าแดนจีน จัดแพและเรือข้ามแม่น้ำเฮกฮอแล้วก็เดินบกไปอีกไม่นาน ก็พบกับนายทหารผู้หนึ่งแต่งตัวใส่เกราะถืออาวุธ ขี่ม้านำหน้าทหารมาประมาณสามร้อยเศษ แจ้งว่าชื่อ จิวเต๊กอุย เป็นนายทหารใหญ่มาตั้งเป็นกองโจรอยู่ หลีจีนอ๋องก็ยินดีเพราะรู้จักว่าเป็นคนมีฝีมือเข้มแข็ง รู้การชำนิชำนาญทั้งทหารและพลเรือน เมื่อลองกำลังกันประมาณร้อยเพลงไม่แพ้ชนะกันแล้ว หลีจีนอ๋องก็เกลี้ยกล่อมให้ร่วมกำลัง ช่วยปราบศัตรูของแผ่นดินได้สำเร็จ และแต่งตั้งให้เป็นกุนซือที่ปรึกษาในกองทัพ
...........
เหตุใดจึงจะต้องยกกองทัพไปต่อฤดูฝน ก็บัดนี้พระเจ้าตงหัวเชื้อวงศ์ของท่านได้ความทุกข์ร้อน เปรียบเหมือนอยู่ระหว่างแห่งคมอาวุธ ไม่รู้ว่าจะดับสูญไปวันใดควรที่ท่านจะรีบร้อนเร่งยกกองทัพไปโดยเร็ว ธรรมดาชนทั้งหลายที่เป็นญาติหรือมิตรสหาย จะช่วยอุปถัมภ์บำรุงกัน ให้เห็นบุญคุณ ก็เมื่อคราวมีทุกข์ร้อนอย่างนี้หลีจีนอ๋องก็ว่า เจ้าเป็นสตรีจงตริตรองจัดแจง แต่การงานในบ้านในเรือนที่จะเป็นประโยชน์ของเจ้าเถิด การทัพศึกสงครามนี้หาใช่ธุระของเจ้าไม่อย่ามาว่ากล่าวคิดอ่านให้ล่วงเกินไป นางเล่าฮุยก็ตอบว่า...............................................
ตัวท่านก็เป็นพระญาติวงศ์เนื่องมาในแผ่นดินถัง ควรจะเจ็บร้อนแทนให้มากจึงจะชอบ ประการหนึ่งขุนนางหัวเมืองทั้งปวง ซึ่งอยู่ในเขตแดนแผ่นดินถังนั้นก็คงจะมีคนดีมีสติปัญญาและฝีมือ ถ้าเขาอาสาแผ่นดินกำจัดฮ่องเฉาได้เสียก่อนแล้ว ภายหลังท่านจะเข้าไปเฝ้าพระเจ้าตงหัวนั้น จะมีหน้าไปดูใครได้ ประการหนึ่งตัวท่านกับบุตร ก็ได้เล่าเรียนศึกษา ตำรับพิชัยสงครามและเพลงอาวุธไว้ชำนิชำนาญ ทั้งทแกล้วทหารก็มีมากบริบูรณ์ เมื่อคราวจะทำศึกสงคราม ให้มีชื่อเสียงปรากฎอยู่ในแผ่นดิน แล้วมารั้งรอดังนี้เล่า วิชาการที่ได้ศึกษาเล่าเรียนมานั้น จะมิเสื่อมสูญเปล่าหรือ ข้าพเจ้าเห็นการดังนี้ จึงอาจมาตักเตือนท่าน...........................................

วันหนึ่งกองทัพของหลีจีนอ๋องเดินทางมาถึงเขาปวยฮอซัว พิเคราะห์ดูเห็นเขานั้นใหญ่กว่าเขาทั้งปวง และบังเกิดลมพายุพัดหนัก แลเห็นเสือตัวหนึ่งสูงใหญ่เท่ากระบือ เดินมาตามเชิงเขา ทหารทั้งหลายก็พากันตกใจวิ่งหนีไปหมด หลีจีนอ๋องจึงเอาเกาทัณฑ์ยิงไปถูกเสือนั้น เมื่อเสือวิ่งหนีหลีจีนอ๋องก็ขับม้าตามไป พวกทหารก็หายตกใจพากันวิ่งตามหลีจีนอ๋องไปด้วย ครั้นถึงคลองน้ำแห่งหนึ่ง เสือกระโดดข้ามคลองไปได้ หลีจีนอ๋องกับทหารก็หยุดดูอยู่ริมฝั่งหลีจีนอ๋องเห็นว่าเป็นคนมีฝีมือและกำลังเข้มแข็งกล้า หาญ อยากได้ตัวมาเป็นทหารของตน จึงให้ทหารร้องบอกไปว่า เสือตัวนี้นายเราเลี้ยงไว้ บัดนี้พามาไล่เนื้อหาอาหารกิน เหตุใดเจ้าจึงทุบตีเสือของเจ้านายเราตาย เจ้าของแพะร้องตอบว่า............................................
เสือ ของท่านเลี้ยงไว้ทำไมมากินแพะของเราเล่า ท่านจงเอาแพะของเราคืนมา เราจะคืนเสือนี้ให้แก่ท่าน…….ก็เห็นเสือตัวนั้นไปพบแพะเข้าฝูงหนึ่งเจ้าของนอนหลับอยู่ เสือก็ไล่จับแพะได้ตัวหนึ่ง หลีจีนอ่องกลัวเสือจะกินเจ้าของแพะเข้าไปด้วย จึงให้ทหารตะโกนร้องเรียกเจ้าของแพะแต่ก็ไม่ตื่นจนฝูงแพะแตกตื่นวิ่งเข้าไปโดนจึงตกใจตื่นขึ้น คนผู้นั้นแลไปเห็นเสือกำลังกินแพะของตนอยู่ก็โกรธ จึงถอดเสื้อออกจากตัว นุ่งกางเกงคาดเอวมั่นคงแล้ว ก็ตรงเข้าไปจับเสือด้วยมือเปล่า เสือก็กระโดดเข้ากัด แต่เจ้าของแพะหลบทัน เสือกระโดดข้ามไปล้มลง คนผู้นั้นก็วิ่งเข้าไปกอดคอเสือเข้ามือหนึ่ง อีกมือหนึ่งก็ชกเสือจนแน่นิ่งไป แต่คนผู้นั้นคิดว่ายังไม่ตาย จึงเอาสองมือจับหัวจับหางเสือโยนทิ้งลงกับศิลาจนตายแน่ พวกทหารของหลีจีนอ๋องก็พากันดูจนตกตลึงไปหมดว่าแล้วก็จับเสือตัวนั้นโยนข้ามคลองมาให้ หลีจีนอ๋องก็ให้ทหารยกเสือนั้นขึ้น ก็หามีผู้ใดยกขึ้นไม่ หลีจีนอ๋องจึงให้หลีซือหงวนไปพูดจาชักชวนเกลี้ยกล่อม คนผู้นั้นเข้ามาหา แล้วซักถามชื่อแซ่ที่อยู่
ชายผู้นั้นก็บอกว่าตนเองแซ่อันชื่อเก๊งซือ กำพร้าบิดามารดาไม่มีที่พึ่งอาศัยจึงไปอยู่ที่บ้าน เตงบุนโห เป็นคนเลี้ยงแพะมาได้สิบปีแล้ว หลีจีนอ๋องจึงว่าเจ้านี้มีกำลังแข็งแรงมากกว่าคนทั้งปวง แต่ซึ่งฝีมือเพลงอาวุธนั้นไม่รู้ว่าจะดีหรือชั่วประการใด อันเก๊งซือ จึงบอกว่า.............................

ถ้าท่านจะชุบเลี้ยงข้าพเจ้าให้มีชื่อเสียงแล้ว ข้าพเจ้าจะยอมเป็นคนใช้ของท่าน กว่าจะหาชีวิตไม่ และซึ่งฝีมือเพลงอาวุธนั้น ข้าพเจ้าก็ได้เล่าเรียนอยู่ เมื่อข้าพเจ้าไปเที่ยวที่เขาถิลั่งซัว พบผู้วิเศษบนเขานั้น ให้ตำรับพิชัยสงครามสามฉบับ แล้วหัดเพลงอาวุธให้ข้าพเจ้าทุก ๆ เพลง ข้าพเจ้าก็อุตส่าห์ซ้อมหัดอยู่ จนชำนิชำนาญทั้งฝีมือเกาทัณฑ์และเพลงต่าง ๆ แต่หารู้ที่ว่าจะเข้าทำราชการอยู่กับผู้ใดไม่ ด้วยเป็นคนอนาถาหาญาติมิได้ จึงต้องทนเลี้ยงแพะอยู่จนทุกวันนี้………....................................
หลีจีนอ๋องก็ให้ทหารไปตามตัว เต็งบุนโหมา แล้วแกล้งถามว่ารู้จักชายผู้นี้หรือไม่ เตงบุนโหก็บอกว่าชายผู้นี้ชื่ออันเก๊งซือ เป็นคนเลี้ยงแพะของตน หลีจีนอ๋องก็บอกว่า......................................................
อันเก๊งซือนี้เป็นบุตรของเรา เมื่ออยู่ในครรภ์มารดานั้น ฝนแล้งราษฎรทำนาไม่ได้ผลก็พากันอดอยาก ต่างคนต่างเที่ยวหากิน จึงได้พลัดพรากจากกันไป เราก็ไปเที่ยวสืบเสาะติดตามมาช้านานแล้ว บัดนี้มาพบเป็นคนเลี้ยงแพะอยู่ จึงไล่เรียงไต่ถามดูก็รู้ชัดว่าเป็นบุตรของเรา ครั้งนี้เราจะยกกองทัพไปตีเมืองเชียงอานกำจัดฮ่องเฉา ซึ่งเป็นกบฏต่อแผ่นดินเสีย แต่จะขอเอา อันเก๊งซือไปในกองทัพด้วย ซึ่งท่านได้เลี้ยงดูมานั้น เราจะให้ทรัพย์สินเงินทองไว้เป็นรางวัล
เต็งบุนโห ได้ฟังจึงบอกว่า................................................
ข้าพเจ้าพิเคราะห์ดูลักษณะอันเก๊งซือนี้ สืบไปภายหน้าจะมีวาสนามากอยู่ ประการหนึ่งกำลังและฝีมือเพลงอาวุธก็เข้มแข็ง ยิงเกาทัณฑ์ก็แม่นยำ ข้าพเจ้าได้พูดอยู่เนือง ๆ ว่าจะยกนางซุยหุนผู้บุตร ให้เป็นภรรยา บัดนี้ท่านจะเอาตัวไปแล้ว ข้าพเจ้าก็ขัดไม่ได้ แต่ข้าพเจ้าก็จะขอมอบให้ไปด้วย และซึ่งท่านจะให้เงินทองเป็นรางวัลค่าเลี้ยงดูแก่ข้าพเจ้านั้น หาควรข้าพเจ้าจะรับไว้ไม่………........................
พูดดังนั้นแล้ว เต็งบุนโหก็คำนับลากลับไปบ้าน พาเอา นางซุยหุน มามอบให้เป็นภรรยาอันเก๊งซือ หลีจีนอ๋องจึงสั่งให้ทหารลอกเอาหนังเสือซึ่งอันเก๊งซือตีตายแล้วนั้น พา อันเก๊งซือ กับนางซุยหุน และทหารกลับไปค่าย หลีจีนอ๋องจึงให้ตัดเอาหนังศรีษะเสือทำหมวก เอาหนังตัวทำเสื้อเกราะ และจัดอาวุธอย่างดีมอบให้อันเก๊งซือ กับให้เจ้าพนักงานไปจัดหาม้าที่ดีมีกำลังมาก มาให้เลือกขี่ดูตามชอบใจ เจ้าพนักงานก็ไปจัดม้ามาประมาณสามสิบเศษ อันเก๊งซือลองเอามือกดหลังม้า ก็ทานกำลังไม่ได้ล้มลงทุกตัว.................................................

หลีจีนอ๋องก็ให้ไปเอาม้าที่เจ้าเมืองไซเลียงจิ๋วให้ ไว้ รูปร่างสูงใหญ่กว่าม้าทั้งปวงไม่มีใครขี่ได้ ต้องล่ามโซ่ไว้หลังค่าย ให้อันเก๊งซือดู ม้านั้นเห็นอันเก๊งซือก็ร้องขึ้นด้วยเสียงอันดัง อันเก๊งซือเอาเครื่องอานผูกเข้าพร้อมแล้วก็โดดขึ้นม้าควบดู เห็นม้านั้นมีกำลังแข็งแรงรวดเร็ว จึงขับตรงไปหน้าค่าย หลีจีนอ๋องเห็นอันเก๊งซือเลือกม้าขี่ได้ก็ยินดีครั้นอันเก๊งซือลงจากหลังม้าแล้ว หลีจีนอ๋องจึงว่า.......................................
เรามีบุตรอยู่สิบสองคนแล้ว เจ้าจงเป็นบุตรคนที่สิบสาม เราจะเปลี่ยนชื่อให้เสียใหม่ ให้เรียกว่า หลีซุนเฮ้า
แล้วหลีจีนอ๋องก็ตั้งให้เป็นขุนนางนาย ทหารใหญ่ มีทหารรองสองคน แล้วจัดทหารที่ฝีมือเข้มแข็งใจองอาจกล้าหาญ สามพันคนเรียกว่าทหารเสือ มอบให้ หลีซุนเฮ้า บังคับบัญชา หลีซุนเฮ้าก็เรียกหลีจีนอ๋องว่าบิดา
และในเวลากลางคืนวันนั้น หลีจีนอ๋องก็ให้ตั้งโต๊ะเลี้ยงขุนนาง นายทัพนายกอง จัดการแต่งงานให้หลีซุนเฮ้ากับนางซุยหุน อยู่กินเป็นสามีภรรยากัน ขุนนางนายทัพนายกองก็ให้ศีลให้พรอย่างตามธรรมเนียม
บุตรเลี้ยงคนสุดท้ายของหลีจีนอ๋อง จะมีชื่อเสียงปรากฎในแผ่นดินอย่างไร ก็คงจะต้องคอยดูกันต่อไปในภายหน้า.................................