[ สุขใจ ดอท คอม บ้านหลังเล็กอันแสนอบอุ่น ] ธรรมะ พุทธประวัติ ฟังธรรม ดูหนัง ฟังเพลง เกมส์ เบาสมอง ดูดวง สุขภาพ สารพันความรู้

(http://2.bp.blogspot.com/-JsM-IWOtY8U/UFQS6iteyzI/AAAAAAAAA8c/azK2JDPpWQI/s1600/0d50cab03.gif)

พลิ้วพลิ้วผล็อย.ลอยลมลู่.สู่พื้นธารกว้าง
.ร่วงลาร้าง.ดังจิตใจคว้าง.ลอยตามหวาม.หวิวอารมณ์..
.โถ.พอใบเก่า.ก็ทิ้งเจ้า..ลงเคล้าโลกตรม.
ดูแล้วมัน.ขื่นมันขม .ใบไม้ค่อยจม.จูบน้ำ..

.ฉันนี่คล้าย..ใบไม้ไฉนนั่นนา.
ชีวิตถึงคราไร้ค่า.ดูโลกร้างรา.อาธรรม...
รอเวรเดนตาย.เลวร้าย.รับเคราะห์กรรม.
ใบไม้พรำ.ฉันเซปักปำ.คว่ำลงซบ.ซมจนโศกครวญ

...รักเอ๋ยรัก.พอประจักษ์.ก็มักจะเศร้า
.ก่อนเคยเคล้า.คลอสุขโลมเล้า
.เมาปราณหวาน.รักรัญจวน.ฉันยังจำได้

.ใบไม้ร่วงโลมโฉม.หน้านวล
.วันนั้นเราสุข.เราสรวล.ชีวิตชื่นชวน.ดื่มฝัน
.ฉันลูบไล้...ใบไม้ตามผม.พุ่มพวง

.ความรักเหมือนใบไม้ร่วง
.รักพรากหลอนลวง.ชีวัน
.รอยกรรมอำพราง.จึงร้างลานิรันดร์
.ความรักนั้น.ฉันตายจากมัน

"ห่วงใยนะ..ขม..ค่ะ"

http://youtu.be/GKn3GGCbh_0

ขอบคุณเพลงเพราะๆ จากYou Tube.

(http://img90.imageshack.us/img90/1387/17117oe8.gif)


“ตอบใจตัวเองมานาน...แอบรอคอยเธอก็รู้”

อยากให้เธอลองตรองดู ...ในความทรงจำ เก็บไว้

ต่างคนมีทางต้องเดิน...อาจมีเวลาต้องไกล

หนึ่งคนยังคงคอยใจ...ยังคงคอยไปอย่างนั้น

อยู่ไกลกันเกินครึ่งฟ้า...หากยังมีใจถึงกัน

จะโยงใยความสัมพันธ์...จนมาพบกันใกล้ตา......”


(http://i260.photobucket.com/albums/ii21/watchari/09-4copy.jpg)


ชอบเพลงนี้ด้วยน่ะค่ะ ขอบคุณนะคะที่นำมา
แบ่งปัน


(http://sl.glitter-graphics.net/pub/59/59597qskkiq4q0q.gif)

(http://www.img-alegoo.com/images/flowers/new/17.gif)

 ขอบคุณน๊า...    (:PING:)

(http://www.bloggang.com/data/g/guitarboy/picture/1248278921.jpg)
นำมาฝากค่ะ

 (:88:)

(:LOVE:) (:LOVE:) (:LOVE:)

(http://www.mylovegolden.com/mcontents/1088670441mylovegoldencom2.gif)

ดีใจนะ..ยังมีเราที่รักและผูกพัน (ฉัน)
ดีใจนะ..ยังมีกันและกันอยู่ในใจ (เบอร์นาร์ด)
ดีใจนะ..ยังมีเพื่อนเช่นเธออยู่ในใจไม่เปลี่ยนแปลง..... (ฉัน)
ดีใจนะ..ยังมีฉันมีเธอตลอดไป (เบอร์นาร์ด)

(http://www.mylovegolden.com/mcontents/1088670441mylovegoldencom4.gif)

คิดถึง...อย่าท้อนะ..เพื่อนรัก...
เพราะฉันคิดถึงร้องเรียกหา
ในคืนดาวอ่อนล้าฟ้าหม่น
ขอให้คิดถึงถ้อยคำเพื่อน
เฝ้าห่วงใยด้วยไมตรี
คิดถึง คิดถึ๋ง คิดถึ๊ง
หอบความหวานซึ้งมาถึงนี่
วอนเพื่อนยาเมตตาแลปรานี
ขอบอกเธอคนดี...ว่าผู้หญิงคนนี้คิดถึงเธอ

(http://btgsf1.fsanook.com/weblog/img/entry_gallery/160/801773/45853_004.jpg;r:width=415,height=415;file:49fd2e.jpg)

(http://btgsf1.fsanook.com/weblog/img/entry_gallery/160/801773/45853_005.jpg;r:width=415,height=415;file:49fd2e.jpg)

(http://www.oknation.net/blog/home/blog_data/218/1218/images/Lasalle/0227.jpg)

วันที่แสนเศร้า...เหงา...และเซร็งงงง...อะ...

วันนี้ทั้งที่มันเป็นวันหยุดแท้ๆ
แต่เค้าก้อยังต้องไปทำงานกันอีก
เฮ้อ! มันช่างเป็นวันที่แสนเศร้า
เหงา และเซร็งงงงงง สุดๆๆๆ ฟร้อยยยยยย....

เรื่องมันยากตั้งกะ
ตอนที่ต้องงัดเอาเรือนร่างออกมาจากที่นอนให้ได้ตั้งกะเช้า
ที่นอนรุ่นนี้มันต้องทำมาจากแม่เหล็กแหงมๆๆๆๆ
เพราะกว่าจะงัดขึ้นได้ ใช้เวลาไปร่วมชั่วโมง ฝันได้เป็นเรื่อง
กะว่าจะถอดใจยอมแพ้ ...นอนต่อ
หากสันหลังจะงอก จะยาวขึ้นอีกนิดหน่อย ก็ช่างมันเฮอะ!

คิดดู...นะ
ต้องอดดูทั้งปลากัดงับอาหารเม็ด
อดดูนกกระจอกเถียงกัน
อดดูข้างบ้านจูจี้กันก่อนขึ้นรถโรงเรียน
แล้วยังคดีเด็ดๆ...ตำรวจจับคนไม่ใส่หมวกกันน็อคอีกล่ะ

นั้น..กล้วยแขก 1 ถุง ชาเขียว 1 แก้ว
แต่กลับนั่งหลับคาป้ายรถเมล์..
ว้าววววว.....กางเกงแดง-เสื้อมะนาวโซดา คอตั้ง....เปรี้ยววววววว....ดูดไม่จืด

หรือ
นี้คือมุมส่วนตัว เป็นโต๊ะทำงานรกๆ
ที่รกมาก จนถึงรกที่สุด
แต่โต๊ะรกๆ จะดูดีกว่าไม่รก
เหมือนงานแยะไง แต่จริงๆ ว่าง...

อย่างี้!
คงจำไม่ได้เหมือนกันว่ามีงานอะไรต้องเคลียร์มั่ง..?
เพราะดูการแต่งตัวแล้ว สมองคงว่างเปล่า

ส่วนหัวใจฉัน มันหล่นหายไปไหนไม่รุ
ยังดีนะ ที่ฉันจำตัวเองได้ เออ ยังดีจริงๆ อ่ะแหละ

บ่ายๆ หาเรื่องลงไปเดินฆ่าเวลาเล่น
แวะไปบ้านข้างๆ หน่อย
สาวๆ ที่บ้านนั้น น่ารักมั่กๆๆๆ
หากเคล้าคอคงอุ่นดีจัง

โอ้ย! กลับบ้านดีก๋าาาาาาาาาาา
ได้เวลากลับไปนอนตีพุงต่อที่บ้านแว้วววววว

ผมน่ะเซนต์เบอร์นาร์ด เป็นเพื่อนคู่ใจของมนุษย์มาอย่างยาวนาน
โดยเฉพาะสายพันธุ์ผมสามารถช่วยชีวิตคนเราเอาไว้ได้อีกด้วย
ผมขนาดใหญ่ที่สุด น้ำหนักมากที่สุด แต่ก็ใจดีที่สุด...น่ะ..โฮะโฮะโฮะ

(http://images.thaiza.com/34/34_20090615114921..jpg)

(http://sl.glitter-graphics.net/pub/2743/2743598k3zpiov2hq.gif)

ค่ำคืน .. ใช่มืดมิดเสมอไป
Posted by สายน้ำพระจันทร์

ในความเป็นชีวิตเรามักมีความหวั่นกังวล และบางครั้ง “กลัว”
เหมือนเรากลัวความมืดในยามกลางคืน ไม่ว่าจะด้วยเรื่องอันใดก็ตาม
ใช่หรือไม่ที่ในยามกลางวันเรามักรู้สึกปลอดภัยกว่ายามค่ำคืนหรือในความมืด
คงเป็นเพราะเราไม่อาจมองเห็นสภาพแวดล้อมและความเคลื่อนไหวรอบตัวเรา
ได้กระจ่างเท่าและบางครั้งคิดไปว่าอาจมีปัจจัยที่อาจก่อเกิดอันตรายหรือความหวั่นกลัว
โดยที่ไม่อาจคาดเดาได้หรือแท้ที่จริงเราอาจหวั่นกังวลต่อความมืด

มิใช่หวาดกลัวต่อ “ค่ำคืน”
เพราะในความเป็นจริง “ค่ำคืน”
เป็นเพียงแค่ช่วงเวลาที่เคลื่อนผ่านของธรรมชาติเพื่อสร้างสมดุลให้สรรพสิ่งบนผืนโลก

ช่วงเวลากลางวันและยามค่ำคืนจริงเป็นเรื่องที่เป็นไปตามธรรมดาของวัฎจักร
ที่สรรพชีวิตต้องเรียนรู้ที่จะ “ปรับสภาพ”  เพื่อการดำรงอยู่
คงเช่นเดียวกับในความเป็นชีวิตของคนเราที่อาจมีทั้งช่วงเวลาที่มืดมนและสุขสดใส

“ค่ำคืน”  ของชีวิตอาจไม่ใช่ “ความมืด”และถึงอย่างไรในความมืดก็ใช่ว่าเราไม่อาจเห็น
เพราะเมื่อเราปรับสายตาให้คุ้นชินเรายังอาจเห็นแม้ภาพจะไม่แจ่มชัดเท่าก็ตามที

เมื่อชีวิตต้องเผชิญกับช่วงเวลา “ค่ำคืน” ไม่ว่ามันสั้นหรือยาวนานเพียงไร
อย่าเพียงหวั่นกังวลหรือหวั่นเกรงโดยไม่คิดหาหนทางใด ๆ
หรือสิ้นหวังกับการ “มองเห็น” ทางออก

ช่วงเวลาค่ำคืนของโลกเราต้องใช้สายตาเพ่งกว่าปกติ
และเช่นเดียวกันในยามค่ำคืนของชีวิตเราต้องใช้ “สติ” ให้มากกว่าเดิม
 “ปรับดวงตาของจิตใจ”  และตั้งสติให้ดีเพื่อการดำรงอยู่และดำเนินต่อไป
อย่าให้ความหวั่นกลัวในชีวิตบั่นทอนกำลังใจในการมีชีวิตอยู่

ขอเพียงดวงใจของเราอย่า “มืดบอด” ต่อการหาหนทาง
อย่าสิ้นหวังกับความมืดมนที่อาจเพียงผ่านมาชั่วขณะหนึ่งหนึ่ง
ที่เป็นไปเพื่อจะให้ “ยามเช้า” เคลื่อนเข้ามาสู่ชีวิตเรา.. เมื่อถึงเวลา

(http://sl.glitter-graphics.net/pub/1301/1301861gn9erv3w6c.gif)

(http://img43.imageshack.us/img43/1210/lonely22.jpg)

คอยน้องข้องใจ.. เจ้าจากไปใหนใยจึงลืมพี่..
เจ็บไข้ไฉนเหตุใดป่านนี้ ป่านนี้ ป่านนี้มิเห็นหน้า...

 (:88:)   (:PING:)   (:88:)

(http://hilight.kapook.com/admin_hilight/spaw2/imghilight4/newimages/231010.jpg)

(http://i234.photobucket.com/albums/ee208/decnote/Good-Night/good-night.gif)

หากวันนี้..วันหน้า..

รอบกายเธอ..ไม่มีใครเลยสักคน

ขอเพียง..มีสายลมเบา..

พัดเอื่อยเฉื่อย..โชยแผ่วพริ้ว.

เข้ามากระทบผิวกาย

ซึมซาบเข้าไปในความรู้สึก..

ทำให้หัวใจส่งความรู้สึก..นึกถึง.. "ใครคนหนึ่ง "..

เกิดเป็นความรู้สึกที่เรียกว่า.."คิดถึง"..ขึ้นมา..

..ความรู้สึก..คิดถึง..เป็นความรู้สึกของอารมณ์ที่น่าประหลาด.

ไม่อาจจะเข้าใจได้ บอกไม่ถูก

เป็นความรู้สึกที่อธิบายออกมาได้ยาก

บางครั้ง..รู้สึกได้ว่าปลายทางแห่งความคิดถึง..

ส่งผลให้เกิดอารมณ์ และความรู้สึกที่แตกต่างอย่างมากมาย..

บนปลายทางแห่งความคิดถึง..

บางขณะ..อาจทำให้เรารู้สึกเหงาจับใจ

ณ.ปลายทางแห่งความคิดถึง..

บางขณะ..อาจทำให้รู้สึกเศร้าจนอยากร้องไห้..

. . . ห า ก อ่ า น บ ท ก ล อ น แ ล้ ว ร้ อ งไ ห้ . . .

. .นั้ น คื อ ล ม ห า ย ใ จ ข อ ง ค ว า ม คิ ด ถึ ง. .

(http://i174.photobucket.com/albums/w109/angelzz_2007/1187584011.jpg)

ค่ำคืนที่เคยเปลี่ยวเหงานั้นคงห่างหายไป
ในขณะที่กาลเวลาที่เริ่มเหนื่อยล้ากับการรอคอย

แล้วทุกอย่างจะกลับมาดังเดิมอีกครั้ง
ดั่งใบไม้ที่ร่วงโรย  ที่บัดนี้ใบอ่อนกำลังผลิรับแสงนั้น

คงไม่ได้แตกต่าง
กับคำปลอบโยนชโลมใจในยามที่เหนื่อยล้า
กำลังใจและความห่วงใยที่ไม่อาจลืมเลือนในห้วงวันเวลา

ดั่งแสงแห่งฉ่ำชื่นทอดผ่านความเหงาเข้ามาภายใน
ผ่านหน้าต่างแห่งความเดียวดายของความว่างเปล่า
ทอสายใยสว่างไหวในความเงียบ....

หากแต่ค่ำคืนนี้..คงเป็นการดี
ถ้าฉันจะขอบคุณใครสักคน..

(http://www.212cafe.com/boardvip/user_board/cm99/picture/01249_3.gif)

ขอบคุณ..หนุ่มใต้ใจดี..ค่ะ

(http://j.static.fsanook.com/category/2009/12/21/7/b/6006947_5.jpg)

ตอนเราเป็นเด็กกำลังหัดก้าวเดิน

ทุกย่างก้าวมีคนคอยล้อมหน้าล้อมหลัง

เพราะกลัวเราจะหกล้มแล้วร้องไห้

แต่ถึงอย่างไรสุดท้ายก็มีบ้างที่การประคับประคองพลั้งเผลอ

เด็กน้อยหกล้มเสียงร้องไห้แผดจ้า

โอ๋...โอ๋...คนดี...อย่าร้องนะ  อ่ะเป่าเพี้ยง.....หาย

เด็กน้อยยิ้มร่าแม้จะมีคราบน้ำตาติดอยู่ข้างแก้มก็ตามที

เมื่อเวลาผ่านไปจากวันเป็นเดือนจากเดือนเป็นปี

ฉันเชื่อว่าคงมีอีกหลายครั้งหลายหนที่เราหกล้ม

หกล้มโดยที่ไม่มีใครคอยประคับประคองล้อมหน้าล้อมหลัง

หกล้มโดยที่เราต้องลุกขึ้นยืนด้วยตัวเอง

แต่การหกล้มในแต่ละครั้ง

ความเจ็บปวดมันอาจแตกต่างกันไปบ้าง

บางครั้งแค่สะดุดแล้วหกล้มมันก็ไม่ได้เจ็บมากมาย

บางครั้งหกล้มหน้าคะมำทำเอาหัวร้างข้างแตก

นั้นย่อมเจ็บปวดมากมายกว่าจะรักษาแผลให้หาย

หากแต่การหกล้มแต่ละครั้งถ้ามันแค่เจ็บเพียงร่างกาย

ก็หมายถึงว่าแผลทางกายสามารถรักษาให้หายได้ในเวลาที่ไม่นานนัก

แล้วถ้าผลของการหกล้มทำให้เรารู้สึกเจ็บปวดที่ใจ

ก็จงเชื่อเถิดว่าเวลาจะช่วยรักษา

ให้ความเจ็บปวดทางใจบางเบาและบรรเทาลงได้เช่นกัน

งั้นก็คงไม่แปลกอะไร

ถ้าเราจะล้มลง....แม้ว่าจะเจ็บบ้างก็ไม่เป็นไร

เพราะถึงอย่างไรเวลาก็จะช่วยรักษาความเจ็บปวดให้มันหายไป

ไม่มีใครที่ยอมจะจมจ่อมอยู่กับความพ่ายแพ้หรอก

เมื่อหกล้มฉันเชื่อว่าทุก ๆ ครั้งเราจะต้องลุกขึ้นยืนได้ใหม่อีกแน่นอน

จะแปลกอะไรถ้าใครหลาย ๆ คนจะหกล้มบ่อย ๆ ในชีวิต

จะแปลกอะไรถ้าใครหลาย ๆ คนจะเจ็บปวดกับการหกล้มเสมอ

แต่ที่หน้าแปลกนั้นคือ...ยิ่งล้มมากเท่าไหร่

กับทำให้เราเข็มแข็งขึ้นและกล้าที่จะเผชิญกับความไม่ท้อถอยตลอดไป

ขอบคุณ..คือฉัน

(http://p.mthai.com/picpost/2007-09-12/344467_7516402.jpg)

(http://www.diarythai.com/v2/bluerain/images/20080622_53hyfr8.jpg)

หากใครจะให้เปรียบเปรยว่า...
"ผู้หญิงเป็นเหมือนหนังสือเล่มหนึ่ง"
หนังสือที่ผู้ชายหลายต่อหลายคนอยากอ่านเพียงเพื่อต้องการรู้ตอนจบ
พวกเขามักอ่านผ่าน ๆ พอให้จับใจความได้
และรีบเร่งให้ถึงตอนจบอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

ใช่ --ไม่ใช่ -- เป็น --ไม่เป็น --ได้ --ไม่ได้ --รัก --ไม่รัก

พวกเขาใส่ใจกับตอนจบเหล่านั้น
จนลืมที่จะเก็บรายละเอียดมากมายที่บรรจุอยู่ในหนังสือ
พวกเขารีบจนลืมที่จะเปิดหน้าหนังสือแต่ละหน้าด้วยความทะนุถนอม
เขาคงลืมคิดไปว่าหนังสือนั้นบอบบางเพียงใด

ใครบางคนทำหนังสือหลายเล่มฉีกขาด
แต่เขาไม่มีความใส่ใจพอจะย้อนกลับมาปะรอยขาดนั้น
เมื่อเขาได้อ่านมจนถึงตอนจบแล้วไม่ได้อย่างที่ใจหวัง
เขาก็ทิ้งขว้างอย่างไร้ค่า
ใครอีกหลายคนที่หยิบหนังสือขึ้นมา

....เปิดหน้าแรก....ข้ามไปหน้าสุดท้าย....ไม่ได้ดั่งใจก็วางไว้ดังเดิม

ฉันว่าผู้หญิงทุกคนคงจะรอคอยใครสักคน
ที่จะหยิบหนังสือขึ้นมาด้วยความใส่ใจ
ตั้งใจอ่านแต่ละหน้าอย่างใจเย็น
ซึมซับบทกวีงดงามที่บรรจงเขียนด้วยถ้อยคำที่ไพเราะ
และค้นหาความหมายที่แท้จริงของหนังสือเล่มนั้น

ฉันคิดว่ามันคงดีนะถ้าหากเราจะมีเวลาสักชั่วอึดใจ
เพียงช่วงเวลาที่มากพอจะสังเกตุใบไม้สักใบ
ผลิออกจากก้าน เติบโต เปลี่ยนสี และร่วงหล่น
เพื่อให้ทั้งผู้หญิงและผู้ชายได้เรียนรู้
ทำความรู้จักซึ่งกันและกัน
เพื่อคำตอบที่ถูกต้อง ตรงใจของทั้งสองฝ่าย
เพื่อที่จะได้เลือกคนมายืนข้างกายได้อย่างถูกต้อง

และถ้ามีคนตั้งคำถามแก่ฉัน
ฉันจะไม่เร่งรีบให้คำตอบใครในช่วงเวลาที่จำกัด
และถ้าต้องตอบจริง ๆ คำตอบของฉันคือ
"ไม่ พร้อมกันนี้ฉันจะไม่มีความเสียใจ"
แม้ว่าท้ายที่สุดจะได้รับรู้ว่าใครคนนั้นคือ "คนที่ใช่" ก็ตาม
เพราะฉันไม่อาจจะเอาหัวใจมาเสี่ยงได้

ฉันเชื่อว่า หนังสือทุกเล่มมีคุณค่าอยู่ในตัวของมันเอง
ถ้าหากว่าใครสักคนหรือหลายคนจะไม่เรียนรู้จัก....
ซึมซับเนื้อความที่ลึกซึ้งในนั้น
นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าคุณค่าในหนังสือเล่มจะลดลง

นี่จึงเป็นสิ่งที่ฉันบอกตัวเองเสมอว่า
"จงรออย่างยินดีและเต็มใจจนกว่าจะเจอคน ๆนั้น"

(http://img368.imageshack.us/img368/7121/1720080321163646ck0.jpg)

(http://www.212cafe.com/boardvip/user_board/cm99/picture/00930_50.jpg)
 (:PING:)

(http://i207.photobucket.com/albums/bb56/nobutafon/darkpiz28.jpg)

ฟ้าเก็บกลั้นรอยโศกกลัวโลกหมอง

ดินปิดปากป่าวร้องมองเมินหนี

กรวดก้อนหินสั่นสะเทือนสะเทิ้นฤดี

เมื่อแม่น้ำสายนี้.......มีน้ำตา

แล้ง....เมื่อความอาดูรมาสูญสิ้น

ไร้.....ความห่วงใยพังภินท์ยากเสาะหา

น้ำ......เคยริน ดื่ม กิน ทั่วพารา

ใจ......คนกลับเห็นค่าแค่ข้ามคืน

แม่จึงหลั่งน้ำตาด้วยอาดูร

วีถีทางสิ้นสูญแสนขมขื่น

แขนแม่เคยเหยียดยาวอย่างยั่งยืน

กลับกล้ำกลืนฝืนทนด้วยคนทำ

ไหลล่องท่องเดินทางจาก...ทิเบต

ผ่านน่านเขตแผ่นดินใหญ่.....ไหลเหลื่อมล้ำ

ลุล่วงถึง ไทย - ลาว ยาวจดจำ

สุดสิ้นคำ แม่น้ำโขง.....ลงขะแมร์

เขาวางเขื่อนกั้นขวางทางน้ำผ่าน

ธรรมชาติก็ถึงกาลม้วยมรณ์แท้

นับวันไปข้างหน้า รอเฝ้าแล

จะมองเห็นเพียงแค่ รอยสายธาร

สายน้ำหลัก เริ่มลด อดก็เพิ่ม

ต้นทุนเดิม ข้นแค้น ทุกข์แสนล้าน

น้ำไร้ปลา นาไร้ข้าว  จึงร้าวราน

จนดักดาน ทุกบ้านเรือนเหมือนเหมือนกัน

วันนี้น้ำ ยังกระเซ็น เห็นปลาว่าย

วันข้างหน้า อาจสูญหาย จากเธอ - ฉัน

ค่ำคืนนี้ ยังทอภาพ ทาบเงาจันทร์

ค่ำคืนหน้า อาจในฝัน เท่านั้นเอง

ลมอีสาน.......

(http://www.ketsirinorchid.com/picture/1257589003.jpg)

(http://www.thaimtb.com/webboard/159/79661-38.jpg)

ในเมืองใหญ่  ท้องฟ้า แม้ว่ากว้าง

แต่ไม่มีที่ว่าง โผผกผิน

มีมากมาย ตึกใหญ่โตเต็มแผ่นดิน

แต่ไร้สิ้น  รังนอน ทอดถอนใจ

นกเอ๋ย  นกขมิ้น อ่อนแรงล้า

ปีกเจ้าหนา หนักนัก ยากบินไหว

ตีนเจ้าช้ำ รอยแผล แลหนองใน

ฝันเจ้าใฝ่ไหม้เป็นเถ้าเขาหมางเมิน

กลับเถอะ คอนเคยอยู่ อู่เคยนอน

ลากสังขาร ลาจร มุ่งห่างเหิน

รกรากเก่ารอเจ้าเฝ้าเผชิญ

ขอเพียงเดินกลับมาไม่ว่ากัน

นกขมิ้นเหลืองอ่อน ไร้คอนเกาะ

ค่ำคืนจันทร์หัวเราะเพราะทิ้งฝัน

เดินก้มหน้า ไม่สู้แรง แสงตะวัน

ด้วยเดิมพัน ชีวิตเจ้า เราแพ้แล้ว!

ลมอีสาน.....

(http://www.oknation.net/blog/home/blog_data/127/44127/images/01356_8.jpg)

(http://www.oknation.net/blog/home/blog_data/114/40114/images/00277qo5.jpg)

............"ประสาดิน"............

ใบข้าวพลิ้วเริ่มบรรเลงเพลงชีวิต
พรหมลิขิตกำพืดมาจากนาไร่
ทั้งกองฟางข้าวลอมหลอมดวงใจ
ชีวิตใหม่ฉันคนนี้ที่ปลายนา

ทั้งกลิ่นโคลนสาบควายไม่วายคิด
สาบตมติดตัวตามเต็มมังสา
ไม่ตกแต่งแต้มหัวใจใส่มารยา
จากผืนนานั้นแน่อย่างแท้จริง

แมลงปอล้อลมเล่นก็เห็นสวย
แม้นแพงพวยในผืนนาน่าดูยิ่ง
บัวดอกเล็กเด็กตัวดำน่าขำจริง
รวมทุกสิ่งมีความหมายที่ปลายนา

ของเล่นฉันเมื่อวันก่อนตอนเป็นเด็ก
ม้าก้านกล้วยตัวเล็กและด้อยค่า
เดี๋ยวย่องแย่งแข่งกันเพลินเดินกะลา
เก็บลูกหว้าแบ่งเพื่อนบ้างช่างงดงาม

รถของเล่นเข็นของจำลองจาก
รถกาบหมากรถไม้นุ่นไม้มะขาม
มีดกะเทาะเกาะแกะให้งดงาม
นั่นคือความเป็นฉันนี้ที่ท้องนา

งมหอยโข่งหอยขมตมคละคลุ้ง
เก็บผักบุ้งทอดยอดยาวขาวนักหนา
มีเพื่อนเล่นวิ่งไล่จับตามคันนา
บริสุทธิ์ไร้เดียงสาประสาดิน

(http://i410.photobucket.com/albums/pp182/kamolpat/-crop-crop.jpg)

(http://farm4.static.flickr.com/3289/3013543741_867d7a6ce3.jpg)


ตราบใดที่...ดวงตะวัน...ยังส่องแสง   
มีเรี่ยวแรง...เฉิดฉาย...ที่ปลายฟ้า
ยังสว่าง...สร้างไออุ่น...ให้โลกา   
แม้บางครา...บดบัง...ด้วยเมฆิน

แต่ไหนเลย...เมฆา...ที่มาบัง   
ฤาหยุดยั้ง...ดวงตะวัน...ให้พลันสิ้น
เพียงมินาน...ผ่านเลื่อน...เคลื่อนโบยบิน   
ทั่วทุกถิ่น...งดงาม...ตามครรลอง

เฉกเช่นดั่ง...ชีวิตคน...บนโลกกว้าง   
อาจมีบ้าง...อุปสรรค์...หนักสมอง
เพียงสติ...ตั้งมั่น...หมั่นไตร่ตรอง   
แล้วมินาน...แสงทอง...ก็ผ่องพรรณ

เมื่อเกิดเป็น...สัตว์โลก...ในทางเลือก   
หุ้มด้วยเปลือก...อารมณ์...ผสมฝัน
หลีกไม่พ้น...สุข-เศร้า...คละเคล้ากัน   
ในชีวิต...ประจําวัน...นั้นต้องมี

หากมีทุกข์...อย่าท้อแท้...แก่ชะตา   
อย่าคิดว่า...ทุกข์-โศก...ไม่โยกหนี
เมื่อหรรษา...ดีใจ...ให้พอดี   
แล้วชีวี...จะพานพบ...ภูมิต้านทาน

                             โดย... เพลงผ้า

(http://gotoknow.org/file/a_kerdjumroon/1105834cme1lwaolqxi2.gif)

การเดินทางแต่ละวัน...
เหมือนเป็นการเก็บเกี่ยวข้อมูลตอบคำถามของชีวิตเรา
การเดินทางในสนนสายเดิม ๆ ในเส้นทางเดิม ๆ ถ้าเพียงแต่เราช่างสังเกตสักนิด
จะพบสิ่งต่าง ๆ มากมายน่าสนใจไม่รู้จบ

บ่อยครั้งการได้พบเห็นคนอื่น...การได้สังเกตชีวิตอื่น ๆ ที่แตกต่างจากเรา
กลับกลายเป็นกระจกที่ส่องให้เห็นตัวเราเอง...
อย่างเช่นการได้เห็นคนไร้บ้าน
คนที่อาศัยข้างถนนเป็นที่ซุกหัวนอน...
แต่งตัวสกปรกมอมแมมหรือแม้แต่คนพิการ
นักแสดงศิลปะข้างถนน ที่ล้วนแต่ขอแบ่งปันเศษเหรียญจากคนที่ผ่านไป
เพื่อแลกกับการมีชีวิตอยู่ไปวันๆ
ความสุขใจหรือความพอใจในชีวิตของเขาเหล่านั้น
ดูช่างได้มาอย่างง่ายดาย...ในความขัดสน ไม่มีบ้าน ไม่มีความมั่นคง ไม่มีอนาคต
รวมทั่งไม่มีแม้แต่เสื้อผ้าใหม่ ๆ
ดูราวกับว่า...พวกเขามีชีวิตอยู่ได้...โดยไม่เดือดร้อนอะไร

เมื่อกระจกเหล่านี้ส่องมาที่ตัวเรา...
ทำให้เราพบว่า เราเองช่างเกิดมาพรั่งพร้อม...
ด้วย "โอกาสดี" แค่ไหน...ขณะที่เรามีบ้าน มีอาชีพ มีครอบครัวที่อบอุ่น
และมีเพื่อนฝูงอยู่มากมาย...
เรายังมักหาเรื่องไม่พอใจ ชีวิตตัวเองได้บ่อย ๆ

บางทีเราก็โวยวายว่าโลกนี้ไม่ดีกับเรา...
เรารู้สึกว่า...ปัญหาขี้ประติ๋วของตัวเองเป็นเรื่องใหญ่
ความทุกข์ในเรื่องเล็กน้อย หยุมหยิมของเรา
ก็ดูสลักสำคัญจะเป็นจะตายเสียให้ได้
ส่องกระจกดูตัวเองให้ชัด ๆ อีกครั้ง
มันง่ายแค่ไหนที่จะทำที่เหลือของชีวิตให้มีความสุข
พอใจในสิ่งที่หามาได้...

"บางทีชีวิต....ก็ไม่ได้ต้องการอะไรมากมายอย่างที่เราเคยคิด "

(http://www.bloggang.com/data/crim/picture/1235884560.jpg)

(http://picturrs.com/files/funzug/imgs/babies/vrycute_baby_01.jpg)

กับชีวิตที่เดินทางมานานพอควร
พบ ผ่าน เรื่องราว ผู้คน

ทั้งยิ้ม ทั้งร้องไห้
เก็บเกี่ยวทุกอย่างไว้หล่อหลอมให้เชื่อมั่น ก้าวเดิน

เคยร้องไห้ ร้าวราน กับใบไม้ที่ร่วงคว้าง
เคยส่งยิ้มข้ามฟ้าไปไกล วันที่ เห็นสีสวยๆของป่ารอบตัว

เคย และ เคย...
มากมาย หลากหลาย

(http://i232.photobucket.com/albums/ee274/akapong99/ninn02/008-74.jpg)

วันนี้
ที่รู้สึกว่าเติบโตขึ้นจริงๆ และค้นพบว่า
คนเรา สามารถมีความสุข ความทุกข์ ได้ด้วยตัวของเราเอง

ปัจจัยอื่นใดที่เข้ามา
ล้วนเพียงเพื่อทดสอบ ความเชื่อมั่น ความศรัทธา ความรัก
และพร้อมจะก้าวเดินอย่างถูกต้อง สง่างามของคน

เมื่อวันแบบนี้มาถึง ก็ไม่ได้ประมาท
ว่าจะสามารถดำรงชีวิตต่อไปได้โดยไม่ล้ม ไม่พลาดเจ็บอีก

(http://i232.photobucket.com/albums/ee274/akapong99/ninn02/001-100.jpg)

หาก..จากการเรียนรู้
ทราบว่า แม้ในวันแสนเหงา
แสนเจ็บปวดร้าวจนรานทุกขณะนั้น

คนเรา ก็ยังอยู่ได้ด้วยตัวเอง

หากว่า...วันหนึ่ง..."จะมี"
คนของหัวใจเพียงหนึ่งเดียว

ที่พร้อมจะเดินไปด้วยกัน
ในวันนั้น...ก็พร้อม จะก้าวเดินด้วยความมั่นใจ
พร้อมจะลุก หากพลาด
พร้อมจะแก้ไข อุปสรรค และปัญหาด้วยกัน

และพร้อมจะยืนหยัดขึ้นใหม่
หาก.. จำต้องเดินต่อไปคนเดียว

(http://picturrs.com/files/funzug/imgs/babies/vrycute_baby_03.jpg)

ทุกอารมณ์ ความคิด
ไม่ได้ ได้มาด้วยตัวเอง

หากเกิดจากทุกคน ทุกสิ่งรอบตัว
หล่อหลอมให้เป็นไป

ขอบคุณ...ทุกอย่างที่เคยเดินผ่าน
ขอบคุณทุกคน ที่เคยพบ และยังพบเจอ
ขอบคุณหัวใจที่ "มีน้ำใจ" ในการยอมรับความต่างของคนต่อคน

ขอบคุณ..ที่เชื่อมั่นในความดี ของมนุษย์ด้วยกัน
ขอบคุณน้ำใจเหล่านั้นที่เหมือนอ้อมกอด ที่แสนจริงใจ อบอุ่น มีค่า
และ ปรารถนาดีอย่างที่สุดต่อกัน

ขอบคุณ ทุกกำลังใจ ทุกรอยยิ้ม และความอบอุ่น
ณ.ที่นี้ ที่มีให้กัน

(http://img1.eyefetch.com/p/dy/667733-4f9cd27c-bc9f-46e0-b2e9-667c270f821el.jpg)

(http://www.oknation.net/blog/home/blog_data/944/40944/images/Twilight.jpg)

ท้องฟ้าของเธอ

Posted by moonsature


(http://hidaway.212cafe.com/user_blog/hidaway/lonely.jpg)


ดวงดาวหลับใหลอยู่ในท้องฟ้า

ดวงตาคู่เรียวมือที่ทาบวางบนท้องฟ้า เลือนลางสับสน

ปล่อยให้มวลดาราประดับนภา…

แสงแห่งค่ำคืน…


(http://t0.gstatic.com/images?q=tbn:2bSkTCUylYnMQM:http://gotoknow.org/file/nattaponk/preview/human-space-universe-cosmos.jpg)


เมฆดำเคลื่อนลอยคว้าหาตัวไม่เจอ, พระจันทร์ไม่มีแสงส่อง

เจ้าดาวกระพริบเอ่ยถึงความจริง

ขณะดวงใจกำลังแหลกสลาย

ระยิบระยับเป็นหยาดน้ำตาร่วงโรย

มิทันสัมผัสพื้นดิน เจ้าลมก็พัดโชยหยาดน้ำจางหายไป…

วับหายไปในตนเอง…


(http://t1.gstatic.com/images?q=tbn:bORJnyqV3nfQmM%3Ahttp://www.wallpapersphere.com/d/18474/-/the-minimalistic-sky_1680_x_1050.jpg)


ผ้าซับน้ำตาผืนใหญ่เท่าฟ้า

เรียวมือมิทันคว้าดวงใจจดจำมั่นหมาย

โลกจะเจือจางเพื่อให้ดวงใจได้กลั่นกรอง

ว่าไม่มีหรอกหยาดน้ำตาที่แห้งหายไป

เมื่อดวงใจตกเป็นทาสและร่างกายเป็นทาสของดวงใจ

เพียงมิตรซื่อสัตย์ซาบซึ้ง กอดเก็บดวงใจไว้ในห้วงอากาศเวลา...


---


(http://t3.gstatic.com/images?q=tbn:0S_PUzSUbbdGXM:http://i172.photobucket.com/albums/w24/ninfae927/DovesNTheBlueSky.jpg)

 
บนเส้นทางที่แสงส่อง ไม่อาจมองไปถึงจุดหมาย
ไม่อาจทนความวุ่นวาย
ไม่ว่าดี ไม่ว่าร้าย ไม่มีอะไรที่ยั่งยืน


(http://www.oknation.net/blog/home/blog_data/944/40944/images/bridge3.jpg)

(http://sl.glitter-graphics.net/pub/2648/2648809xhmmqqrate.gif)

ชีวิตก็เปรียบเดินอยู่บนเมืองมายา
จับต้องไม่ได้ ยึดถือไม่ได้
ทนอยู่ได้ยากเหมือนกับเรามองเห็นแสงเงา
เราจะเห็นว่าเงานั้นเป็นสิ่งที่เรามองเห็นได้
แต่ว่าเราจับต้องยึดถืออะไรไว้ไม่ได้

ถ้าใครมองดูชีวิตของเราเป็นลักษณะเหมือนมายาอย่างนี้
ท่านจะรู้ว่าท่านจะใช้ชีวิตอย่างไร อย่างไม่ยึดมั่น ถือมั่น
ศักยภาพในการใช้ชีวิตของท่านจะดีขึ้น
ท่านจะทำหน้าที่นั้นอย่างคนที่ไม่ประมาทขาดสติ
แล้วเราจะรู้ว่าผลแห่งการทำหน้าที่นั้น
ก็คือปรากฏการณ์ที่เป็นผลที่เราจะภาคภูมิใจได้

ชีวิตเป็นสิ่งที่เปลี่ยนแปลง
เวลาที่เรานั่งอยู่บนริมสายน้ำ
เราจะเห็นว่าสายน้ำไหลไปเรื่อย ๆ ไม่มีสายน้ำที่หยุดไหล

ชีวิตของเราก็เป็นกระแสแห่งการไหลเรื่อย
ขอให้ท่านรู้สึกว่ากระแสแห่งการไหลเรื่อยนี้
จะมีเมล็ดพันธุ์แห่งการกระทำ
ที่ทำให้ท่านเกิดความภาคภูมิใจในการที่ได้เกิดมา
เรามองชีวิตตามความเป็นจริงอย่างนั้น

อย่าปฏิเสธสิ่งที่เกิดขึ้น
และขอให้ท่านมองเห็นประโยชน์ของสิ่งที่เกิดขึ้น
เพื่อการดำรงอยู่
และถักทอหล่อหลอมชีวิตของท่านกับสรรพชีวิตอื่น ๆ

สติปัญญาของเราสามารถที่จะทำให้สังคมของเราดีขึ้น
จงใช้ชีวิตของเราเปรียบเหมือนมายา
ทำหน้าที่ของเราแล้วไม่ปล่อยวางให้เป็น
ขอให้ท่านมีความสุขกับการกระทำทุก ๆ การกระทำ

(http://i9.glitter-graphics.org/pub/1155/1155509xfaswovcie.gif)

(http://img221.imageshack.us/img221/5326/kp19nx5.jpg)

ไม่มีมิตรภาพใด-ใด
ที่จะคงไว้ได้นานเท่าความเป็นเพื่อน
จะเนิ่นนานเพิ่งใดก้อไม่ถูกลบเลือน
ความเป็นเพื่อนนั้นคงอยู่ตลอดไป
จึงอยากบอกให้เพื่อนรับรู้ไว้
รักที่มอบให้กับกันไม่สารพิษเจือปน
ต่อความผูกผันความเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันตลอดไป...

"ในความเป็นเพื่อน"
บางคนเริ่มต้นความเป็นเพื่อนกับบางคนด้วยระยะเวลาอันสั้น
บางคนกว่าจะรับใครเป็นเพื่อนก็ต้องใช้เวลาซักระยะหนึ่ง
สำหรับพวกเราก็เป็นแบบประการหลังที่ต้องใช้เวลาที่นานพอควร
แต่ก็ไม่ปฏิเสธว่าบางครั้ง "รู้สึกถูกชะตา" นั่นก็เป็นอีกกรณีที่เกิดขึ้นได้

จริงๆ ก็มีที่ความเป็นเพื่อนจะเกิดขึ้นได้แบบฉับพลัน
ประหนึ่ง "Love at the first sight" เพื่อนนะ ไม่ใช่ "ปิ๊งเลิฟ"
มันน่าจะต้องปฏิสัมพันธอะไรกันบ้าง ก่อนที่จะเอ่ยว่ารู้สึกดีต่อกันได้
บางคนอาจจะเอ่ยว่ารักได้อย่างง่ายดาย และนั่นไม่ใช่ตัวผม

บางครั้งเมื่อความเป็นเพื่อน นำมาซึ่งความใกล้ชิดจนเกินไป
มันก็อาจจะสร้างความอึดอัดระหว่างกันและกัน จนลำบากใจ
ทำไมเราจะต้องมองข้ามจุดดำนี้ไป แทนที่เราจะแก้มันก่อน
แต่เรามักจะตีกรอบเส้นบางๆ ของความเป็นเพื่อนไว้ในใจ
ไม่ใช่ว่าไม่เปิดใจ แต่คิดว่าการเริ่มต้นที่จะรู้จักกันนั้นมัน "สำคัญ"

ก่อนที่จะข้ามผ่านจากการรู้จักกันไปสู่ความสนิทกันมากขึ้นนั้น
พี่สาวแสนดีคนหนึ่งบอกว่า "อะไรคือค่าวัดว่า เราสนิทกัน"
ถ้าเทียบกับการเล่นบล็อก การเม้นท์ตอบกันไปมา นั่นก็ไม่ใช่ว่า
การที่ใครมาเม้นท์ให้เราทุกบล็อก แล้วเราไปเม้นท์ตอบเช่นกันอย่างนั้น
จะหมายถึงว่าเรารู้จัก ส นิ ท ส น ม กันเสมอไป

แค่คิดตามก็เห็นจริง นั่นน่าจะเป็นมารยาทการเล่นบล็อกมากกว่า
อยู่ที่เราด้วยว่า เราคาดหวังในความสัมพันธ์ผ่านตัวอักษรมากไปหรือเปล่า
หากเราไม่ได้คาดหวังตั้งแต่แรก สิ่งที่เราได้รับจากเพื่อนร่วมบล็อกแก็งส์นั้น
จึงให้ผลลัพท์เป็นบวก เป็นความรู้สึกดีๆ ที่ทำให้เรามองโลกได้สวยงามขึ้น
ในขณะเดียวกันบางครั้ง "ความเป็นเพื่อน" ก็อาจจะเริ่มต้นจากคำเม้นท์ดีๆ เหล่านั้นได้

เมื่อคิดจะเริ่มต้นเป็นเพื่อนกับใครสักคน เราก็จะใส่ใจมองว่า
คนที่กำลังจะคบนั้นเป็นคนเช่นไร เพราะไม่อยากให้เขารู้สึกไม่ดี
เพราะรู้ดีว่าทุกคนมีเส้นกั้นของตัวเอง เพียงแค่เขาจะแสดงออกมามากน้อยแค่ไหน
เราจึงไม่ควร "ล้ำเส้น" ความสัมพันธ์นั้น หากคิดว่าจะคบกันต่อไป
เมื่อเราเห็นใครเป็นเพื่อน เราก็คงอยากให้ความสัมพันธ์นี้ยาวนาน

ความเป็นเพื่อนจะดี จะราบรื่นไปได้ก็น่าจะอยู่ที่ความจริงใจซึ่งกันและกัน
ความเป็นเพื่อนไม่ต้องมีกฏเกณฑ์เงื่อนไขอะไรเลย นอกจาก "ความเข้าใจ"
ความเป็นเพื่อนจะยั่งยืนได้ต่อไป จนกลายเป็นความผูกผันฉันท์เพื่อนนั้น
ก็ต้องอยู่ที่ทั้งสองฝ่ายเปิดใจ "รู้ จั ก ใ ห้ แ ล ะ รั บ" เสมอกัน
ฉะนั้นจึงไม่น่าแปลกใจ ถ้าใครจะบอกว่า "เพื่อนกันนั้น แค่สบตาก็รู้ใจ"

ก็เพียงอยากบอกเล่าถึงความรู้สึกบางอย่างที่เกิดขึ้นในใจ ชั่วขณะหนึ่ง
อาจจะไม่เป็นสาระ สำหรับใคร ก็เป็นเพียงอีกเรื่องราวหนึ่ง
ของคนๆ หนึ่งที่อยากจะเขียนเล่า ถึง "ความเป็นเพื่อน"
ขอบคุณมากสำหรับความเป็นเพื่อนที่มีให้กันมา จากใครบางคนในโลกเสมือนจริงใบนี้
น่าจะรักษาไว้เป็นอย่างดี เพราะในความเป็นเพื่อนนั้นมีค่าเสมอ

(http://www.bwthai.org/blog/images/stories/nick/jin00001.jpg)

วันนี้..อากาศดี้ดี
แดดอ่อน ลมโชยกลิ่นหอมๆ เย็นๆ ของดอกพุด ดอกแก้ว ให้ชื่นใจ
อากาศแบบนี้พาให้ความเหงามาสะกิดข้างๆ เสียได้
ทั้งที่ชอบอยู่เงียบๆ คนเดียว แต่ก็ยังอดคิดไม่ได้
ใจเป็นใหญ่จริงๆ หนอ! เรา

ในบ้างเวลามีผู้คนอยู่รอบข้างเรามากมาย
แต่เราก็ยังรู้เหงาอยู่ เหมือนไม่มีใครเลย
ไม่มีใครอยากเหงา หรือเศร้าสร้อยหรอก
แต่แว๊ป!นึ่ง ของห้วงเวลา
(http://www.jccug.net/up/allimg/090720/1439441603-0.jpg)

ไม่ว่าคุณจะเข็มแข็งมากมายขนาดไหน
ใจเราเป็นแค่ก้อนเนื้อน้อยๆ ก้อนหนึ่ง
ย่อมมีเวลาห่อเหี่ยวได้เหมือนกัน
อยู่ที่เราจะหมกหมุ่นกับมันนานแค่ไหนเท่านั้น

ไม่มีใครไม่คิด ไม่มีใครไม่เคยหาสาเหตุ
เพื่อจะหยุด จะห้าม มันได้
ปล่อยให้สมองมันคิด มันเหงาบ้าง พอควร
ความคิดมาจากความรู้สึกลึกๆ ของเรา..
ไม่มีใครคนใดคนหนึ่งหยิบยื่น มาให้เราหรอกหนา

(http://sp1.fotologs.net/photo/17/5/24/angellsmille/1201171801_f.jpg)

ความเหงาเป็นเพียงเส้นใยบางๆ
ที่มันถูกหล่อหลอมขึ้นจากความรู้สึกต่างๆ
ทั้งความอาทร ห่วงใย ห่วงหา คิดถึง
ความอดทนจะทำให้อุปสรรคต่างๆ ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี
ความพยายามจะทำให้เรายังคงอยู่ได้ด้วยตนเอง
ความเชื่อใจจะทำให้ความคิดของเรามั่นคง
ความเสมอต้น เสมอปลายของใจ
จะทำให้ความคิดของเราสวยงาม
สุดท้ายความคิดถึง ก็จะก่อตัวขึ้นเป็นความเหงา

(http://www.oforrodomuido.com/jpg/G-Meu-eu-em-voce.jpg)

สิ่งเหล่านี้จะทำให้สายใยบางๆ ของความเหงา
กลายเป็นเชือกเส้นหนาที่ผูกความเหงาไว้ด้วยกัน
มันจะเป็นเชือกที่มัดเราไว้ด้วยความเหงา
เป็นเชือกที่ทำให้เราไม่อึดอัด
แต่เราก็ไม่ดิ้นรน..ที่จะหลุดออกจากเชือกเส้นนี้

เหมือนเวลาที่ไม่สามารถย้อนเดินกลับ
ทำปัจจุบันให้ดีที่สุด เพราะอดีตแก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้ว
อย่าทิ้งหัวใจของคุณไว้กับอดีต อย่าคิดว่าอดีตไม่มีวันหวนคืน
อย่าคิดว่าไม่มีพรุ่งนี้ แต่อย่าลืมบทเรียนของเมื่อวาน

ทุกชีวิตยังมีความหวังอยู่เสมอ
ปล่อยให้ชีวิตดำเนินต่อไป...ตามครรลองครองธรรม
วันหนึ่งถ้าชีวิตหวนคืนมาสู่ทางสายเก่า..
ที่เคยทำให้คุณมีความสุขระหว่างเดินทางในแต่ละก้าว..

อย่าเดินเลี่ยงมันไปอีก....นะ
เพราะน้อยนัก..ที่ถนนสายเดิมยังคงสภาพเดิมๆ
เพื่อรอให้คุณเดินย้อนกลับมา...ใหม่อีกครั้ง

(http://2.bp.blogspot.com/_02ItXzJmnlE/SY3u_UyB9PI/AAAAAAAAAng/BML4fiDik4c/s400/autumn_whisperlings.jpg)

เดินต่อไปเถอะ..
แล้วค่อยๆ ดึงใจมาพิจารณา
เจ็บ ทุกข์ โศกเศร้า ก็ใจเรา
เบิกบาน อิ่มเอม สุขสรรค์ ก็ใจเรา

ไม่มีใครอยู่กับเราได้ตลอดเวลา
ถึงอยากจะมีบ้าง..แต่แล้วเราก็ต้องอยู่คนเดียว
จะมีก็แต่ใจเราเท่านั้น ที่จะอยู่กับเราตลอดไป

บางทีใจคุณอาจเจอ จุดหมายที่คุณคิด หามาตลอดชีวิต
ในเส้นทางที่คุณเคยเหงาๆ แล้วเดินเลี่ยงมันไปก็ได้..นะค่ะ

(http://1.bp.blogspot.com/_LnswNhTvxVY/SJzG_aKp_ZI/AAAAAAAAATU/-HQtIzNgKAE/s400/fadas.jpg)

(http://lh5.ggpht.com/SCRAPS10NENNYGIRL/SO9l0x4mwkI/AAAAAAAAAvA/y0c5dixEgqA/hk.jpg)

เ ค ย คิ ด มั๊ ย ? ว่ า
อ น า ค ต ข อ ง ตั ว เ อ ง..จ ะ เ ป็ น อ ย่ า ง ไ ร ...
ไ ม่ รู้ สิ น ะ เ ร า คิ ด ว่ า โ ล ก นี้ ไ ม่ มี อ ะ ไ ร แ น่ น อ น...

ค น เ ร า มี ห ล า ย ด้ า น ... ด้ า น ดำ ด้ า น ข า ว ...
จ ะ ต้ อ ง เ ลื อ ก ว่ า เ ร า จ ะ เ อ า ด้ า น ไ ห น อ อ ก ม า...

ทำ ปั จ จุ บั น ใ ห้ ดี ที่ สุ ด
เ พ ร า ะ อ ดี ต แ ก้ ไ ข อ ะ ไ ร ไ ม่ ไ ด้ อี ก แ ล้ ว ...

อ ย่ า ทิ้ ง หั ว ใ จ ข อ ง คุ ณ ไ ว้ กั บ อ ดี ต...

อ ย่ า คิ ด ว่ า อ ดี ต ไ ม่ มี วั น ห ว น คื น ...

อ ย่ า คิ ด ว่ า ไ ม่ มี พ รุ่ ง นี้...

อ ย่ า ลื ม บ ท เ รี ย น ข อ ง เ มื่ อ ว า น...

ทุ ก ชี วิ ต ยั ง มี ค ว า ม ห วั ง อ ยู่ เ ส ม อ...
จ ง ป ล่ อ ย ใ ห้ ชี วิ ต ดำ เ นิ น ต่ อ ไ ป ...

วั น ห นึ่ ง ถ้ า ชี วิ ต ห ว น คื น ม า สู่ ท า ง ส า ย เ ก่ า ...
ที่ เ ค ย ทำ ใ ห้ คุ ณ มี ค ว า ม สุ ข ...

ร ะ ห ว่ า ง เ ดิ น ท า ง ใ น แ ต่ ล ะ ก้ าว...
จ ง อ ย่ า เ ดิ น เ ลี่ ย ง มั น ไ ป อี ก..

น้ อ ย นั ก ที่ ถ น น ส า ย เ ดิ ม ยั ง ค ง ส ภ า พ เ ดิ ม..
เ พื่ อ ร อ ใ ห้ คุ ณ เ ดิ น ย้ อ น ก ลั บ ม า ...

ล อ ง เ ดิ น ต่ อ ไ ป สิ...
บ า ง ที คุ ณ อ า จ จ ะ เ จ อ จุ ด ห ม า ย...
ที่ คุ ณ ค้ น ห า ม า ต ล อ ด ชี วิ ต....
ใ น เ ส้ น ท า ง ที่ คุ ณ เ ค ย เ ดิ น เ ลี่ ย ง มั น ไ ป ก็ ไ ด้ ...

(http://margaritarenia.pblogs.gr/files/f/206119-8ttsXKHsIK.jpg)

ขอบคุณ (:LOVE:)ข้อความดีๆ จาก เว็บไซต์ ทำดีดอทคอม

(http://www.decorreport.com/inline/home/th/40c9ad8df957f74fc30e0be96d8078a8.jpg)

แจกันหนึ่งใบ กะดอกไม้ดอกเดียว...

นานมาแล้วมีดอกไม้ดอกเล็กๆ ดอกหนึ่งอาศัยอยู่ในแจกันอย่างมีความสุข
ดอกไม้หลงรักแจกันมาเป็นเวลานาน
ส่วนแจกันเองก็ผูกพันอยู่กับดอกไม้ดอกนี้มากพอดู
ดังนั้นเราก็อาจพูดได้ว่าทั้งคู่รักกัน...

ต่อ มาวันหนึ่ง แจกันเปรยๆ กับตัวเองว่า
" น่าเสียดายเหลือเกิน ฉันเกิดมาเป็นแจกันใบสวยทั้งที
แต่ถูกประดับด้วยเจ้าดอกไม้ดอกเล็กๆนี้ดอก เดียวเท่านั้น "

เจ้าแจกันจึงคิดว่าตัวมันเองควรจะออกไปตามหาดอกไม้ดอกใหม่ที่สวยและงดงามกว่าดอกไม้ดอกเล็กๆ ที่มีอยู่...

ในวันที่ดอกไม้ออกไปรับแสงแดดและปุ๋ย
แจกันได้โอกาสจึงออกเดินป่าทันที...
มันเดินวนเวียนไปมาจนไปพบกับดอกไม้ดอกหนึ่งเข้า..

แจกันจึงตรงเข้าไปทักทาย และพูดว่า
" ว่าไงเจ้าดอกไม้ดอกเล็ก สนใจจะมาประดับแจกันอย่างฉันมั๊ยล่ะ"

เจ้าดอกไม้ตอบไปทันทีว่า ......
" ได้จริงๆเหรอ ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีสินะ
ฉันจะได้มีที่อยู่กะคนอื่นเค้าซักที อยู่ในป่าเนี่ยเงียบเหงาเต็มทน
เพราะเพื่อนๆของฉันน่ะเค้าก็ถูกพวกมนุษย์มาเก็บไปปักแจกันเหมือนกันน่ะแหละ
แต่แหมนี่ช่างเป็นเกียรติเสียจริงที่แจกันอย่างเธอมาเชิญด้วยตัวเอง "

ว่าแล้วเจ้าดอกไม่ก็ไม่รอช้า กระโดดเข้าไปอยู่ในแจกันทันที
... หลายวันผ่นไปแจกันกะดอกไม้ดอกใหม่ผูกพันเป็นเพื่อนและรักกันในที่สุด

(http://www.decorreport.com/inline/home/th/44ead230166ab39e08f6f6fcd13a542f.jpg)

จนวันหนึ่ง..ดอกไม้ดอกเดิมกลับมาจากการรับแสงแดดและปุ๋ย
มันกลับมาด้วยความดีใจที่ได้พบแจกันอันเป็นที่รักยิ่ง
แต่แล้ว..มันก็พบแจกัน ของมันมีดอกไม้ดอกเล็กดอกใหม่ปักอยู่....

ดอกไม้เสียใจ...แจกันเสียใจ ...ดอกไม้ดอกใหม่ก็เสียใจ...
ทุกคนนิ่งเงียบไม่มีใครพูดอะไรออกมาซักคำ..

แต่แล้วดอกไม้ดอกเก่าจึงวิ่งหนีหายเข้าป่าไป
ดอกไม้ดอกใหม่ถามแจกันว่า
"ทำไมเจ้าไม่บอกกับข้าล่ะว่าเจ้ามีดอกไม้ประดับเจ้าอยู่แล้ว
ทำไมเจ้าถึงนำข้ามาประดับไว้กับเจ้าอีก
ถ้าเจ้าทำอย่างนี้ดอกไม้ดอกแรกจะเสียใจแค่ไหนเจ้าไม่รู้หรือ"

แจกันนิ่งเงียบไปซักพักใหญ่ๆแล้วก็กล่างว่า
" แต่ข้าเบื่อแล้วก็เหงา เจ้าดอกไม้ข้ารักเจ้าจริงๆนะ"

" แต่เจ้าก็จะไม่ปฏิเสธมิใช่หรือ ถ้าข้าจะบอกว่าเจ้าก็รักดอกไม้ดอกนั้นเช่นกัน "

"โถ่! เจ้าดอกไม้น้อย ความรักมันเป็นสิ่งที่ห้ามกันไม่ได้หรอกนะ มันไม่ได้แปลว่าเมื่อข้ารักเค้าแล้วข้าจะรักเจ้าไม่ได้"

" ใช่ ไม่ได้แแปลว่าเจ้าจะรักข้าไม่ได้
แต่ความรักของเจ้ามันผิดอยู่แค่เพียงที่มันเป็ความรักที่ทำร้ายคนอื่นให้ต้องเจ็บ 
และตัวข้าเองก็ไม่อยากจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับการทำร้ายเจ้าดอกไม้ที่น่าสงสาร ดอกนั้น
เพราะฉะนั้นจงออกไปตามหาเจ้าดอกไม้ดอกนั้นกับข้า คุยกันให้รู้เรื่องเล่าเรื่องจริงทั้งหมดให้เค้าฟัง
และให้คำมั่นสัญญากับเค้าว่าจะไม่ทำเช่นนี้อีก"

" แล้วเจ้าล่ะ"

" ข้าก็จะกลับไปในที่ๆข้าควรจะอยู่ที่ๆเป็นของข้า
และรอคอยแจกันที่พร้อมจะรับข้าไปประดับไว้เป็นดอกไม้ดอกสุดท้ายของการเป็นแจกัน"

(http://www.decorreport.com/inline/home/th/af68d70d508e37df2876424e07ab0b65.jpg)

ไม่รอช้า แจกันกับดอกไม้ก็ช่วยกันออกตามหาดอกไม้ที่หายไป
เมื่อทุกอย่างจบลงอย่าเรียบร้อย ดอกไม้ดอกน้อยก็กล่าวลา ดอกไม้และแจกัน
" ข้าขอคืนแจกันให้กับเจ้าผู้สมควรจะอยู่ประดับบนแจกันใบนี้
ขอให้เจ้าทั้งสองรักษาความเป็นดอกไม้และแจกันที่งดงาม
พร้อมทั้งอยู่ดูแลกันและตราบเท่าที่ชีวิตของพวกเจ้ายังคงมีอยู่
ข้าเองก็ต้องขอโทษกับเรื่องที่ผ่านมา"

พูดจบดอกไม้ก็เดินจากไปในที่ๆมันจากมาอย่างเงียบๆไม่เคยมีใครเห็นมันอีกเลย
แต่ก่อนที่มันจะเดินจากไปเจ้าแจกันแอบเห็นบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้มันรู้สึก สำนึกถึงความผิดอันใหญ่หลวง
มันได้แอบเห็นหยดน้ำตาของเจ้าดอกไม้ดอกเล็กที่ไหลรินออกมา
ราวกับจะบอกมันว่าเจ้าดอกไม้น้อยเองก็เสียใจไม่น้อยในการจากลาครั้งนี้
ตลอดเวลาที่ผ่านมาแจกันคิดว่าตัวมันเองหลงรักดอกไม้ดอกน้อยซะมากมาย
แต่แท้จริงแล้วมันคือความเหงาเพียงชั่วคราวเท่านั้น

" ข้าขอโทษ" แจกันคิดอยู่เงียบแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา
เพียงแต่เดินกลับไปเงียบพร้อมกับเจ้าดอกไม้ดอกเก่าที่ปักอยู่ในแจกันใบเดิม....

ในวันข้างหน้า...
เมื่อดอกไม้ดอกนี้เหี่ยวเฉาไป
เค้าก็จะหาดอกไม้ใหม่..มาปักแทนเสมอ
ตราบจนกว่า...แจกกันจะแตกร้าวนั้นแหละ....!

(http://gotoknow.org/file/lilygroup/getflowers.com+lily.jpg)

(http://lh4.ggpht.com/_9QJze-_72EE/SsOG_eIHQUI/AAAAAAAAAIg/Z9PDCejFytI/883175gwhw4wofza.gif)

หากว่าค่ำคืนนี้..
จันทร์ที่สาดแสงสว่างไสวงดงามนั้น
จักเปล่งประกายยามค่ำคืนได้อย่างแจ่มชัด

แสงนั้นทอดผ่านความเหงาเข้ามาภายใน
ผ่านหน้าต่างแห่งความเดียวดายของความว่างเปล่า

ประตูแห่งความหว้าเหว่เปิดรับเอาไว้อย่างอิ่มเอิบ
รอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยมิตรภาพเข้ามาทักทาย

เสียงบทเพลงแห่งสายลมหนาวกระซิบผ่านเมฆหมอกบางบางนั้น
มันช่างไพเราะจับใจ..

คำทักทายที่ไม่เคยได้เอื้อยเอ่ยมาแสนนาน กลับทำหน้าที่ได้อย่างไม่เคอะเขิน
ตอบรับกับรสสัมผัสอันอบอุ่น ที่เริ่มจะเลือนรางเต็มที

มันอ่อนนุ่ม จนน่าหลงใหล
ฉันจะโอบกอดมันไว้
เพียงภาวนาผ่านดวงจันทร์ที่สาดแสง

ให้ฉันเพียงคาดหวังและปรารถนาคงอยู่..
และแสงแห่งจันทร์ในค่ำคืนนี้

ขอบคุณ..หนุ่มใต้ใจดี..ค่ะ

(http://i10.tinypic.com/52zothy.gif)

นกน้อยบินโผผินว่อนตอนใกล้ค่ำ
เลยฝากคำถามคนดีอยู่ที่ไหน
ย่ำค่ำแล้วโอ้แก้วตายอดยาใจ
อยู่ที่ใดรู้ไหมหนอใครรอเธอ

ก่อนจากบ้านออกไปในตอนเช้า
ยังหยอกเย้าเคล้าคลอคู่อยู่เสมอ
เย็นวันนี้น้ำตาคลอรอพบเธอ
นั่งชะเง้อเพราะเธอหายกับสายลม

ถามดาวน้อยลอยเด่นเห็นเธอไหม
ถามอาทิตย์ที่ลับไปใจขื่นขม
ถามเม็ดฝุ่นละอองไอในสายลม
ถามฝนพรมปรายโปรยโรยละออง

ถามที่ใครก็ไม่เคยได้รู้ข่าว
ไร้ร่องรอยเรื่องราวเลยเศร้าหมอง
สะอื้นพร่ำนั่งร่ำไห้น้ำตานอง
รู้ไหมหนอ?ใครรอรับกลับสู่ใจ

(http://img73.imageshack.us/img73/848/13raincm14lq4.gif)

(http://www.212cafe.com/freewebboard/user_board/cocobike/picture/00468_45.jpg)

สนลู่ีลม

เมื่อไม่กี่วันก่อนได้ขึ้นไปเก็บข้อมูลวิจัยบนภูเรือ
มองไปยังต้นสนต้นหนึ่ง ที่ถูกลมตอนเย็นพัดผ่าน
ไม่นานความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมา ลมหนาวมาแล้วซินะ
จริงๆ แล้วธรรมชาติก็สอนให้เรารู้จักปรัชญาการใช้ชีวิตได้เหมือนกัน
ไม่จำเป็นเสมอไปที่เราจะรับรู้ปรัชญา จากสิ่งมีชีวิตที่สามรถพูดเป็นเพียงอย่างเดียว

ต้นไม้ก็เหมือนชีวิตของคนเรานั้นล่ะ แย่งกันเจริญ แย่งกันเติบโต
มีทั้งก้านที่รู้ตัว และ ทั้งก้านที่ไม่รู้ตัว ชะตาตัวเอง
แต่จุดหมายของน้องใหม่ก็คือยอดสูงสุดของปลายต้นไม้
แต่บางก้านไม่สามารถทานแรงลมได้
ก็พัดล่วงหล่นลงมาก่อนที่ตัวเองจะถึงวัยเหมาะสมก็มี
แต่ในระหว่างที่น้องๆ กิ่งใหม่ๆ กำลังดีใจกับสิ่งที่ท้าทายกับตัวเอง
ก้านด้านล่างได้แต่พยายมแข็งขืนแรงลมนิ่งๆ
น้องใหม่หลงอยู่ในวังวนของความหลงระเริงเริงรื่นอยู่บนยอดสูงสุด
แต่หารู้ไม่ว่าในที่สุดตัวน้องใหม่ๆ ก็จะมาแทนที่ก้านด้านล่าง อีกเสมอ
ส่วนด้านล่างก็จะล่วงหล่นลงมาปกป้องหน้าดินให้โค่นต้นใหญ่มั่นคงแข็งแรง
เมื่อถึงเวลาอันสมควรก็จะย่อยสะลายเป็นปุ๋ยดินบำรุงกำลังให้ลำต้นกิ่งก้านสาขาต่อไป

"คนเราเหมือนต้นไม้
บางคนอยากอยู่ที่สูง แต่ไม่รู้ตัวว่าตัวเราอยู่ได้แค่ไหน
พอถึงยอดก็ตกลงมา เพราะโดนลมพัดจนทนไม่ไหว
เมื่อลมพัดผ่านส่วนที่อยู่ยอดสุดจะอ่อนตัวเสมอ
บางครั้งทานแรงลมไม่ไหวก็ร่วง
ถ้าก้านไหนอ่อนน้อมไปตามลมก็รอด"

บางคนคิดว่าการอยู่ที่สูงสุดคือสิ่งที่ยิ่งใหญ่
แต่หารู้ไม่ว่าสุดท้ายตัวเองก็ต้องลงมาอยู่ข้างล่าง
เพื่อรอดูคนรุ่นใหม่ขึ้นมาแทนที่ตนเอง

เหมือนเพลงๆหนึ่ง.."ยิ่งสูง..ยิ่งหนาว"
ยิ่งเราคิดที่จะอยู่ที่สูงเท่าไร โอกาสที่เราจะร่วงลงมามีมาก
และโอกาสที่เราจะเจ็บกว่าต้นล่างๆก็มีมาก
คนที่อยู่แบบล่างๆอาจมีความสุข ความสบายในการดำรงชีวิตมากกว่าด้วยซ้ำ

เกิดเป็นคน เราต้องรู้ว่าเราทำได้แค่ไหน ความสุขที่แท้จริงนั้น..คืออะไร?
ต้องการแค่ไหน ดิ้นรนอย่างไรถึงไม่เจ็บตัว
รู้ว่าเราเกิดมาเพื่ออะไร ต้องการได้แค่ไหน
ฉันว่าถ้าคนเราทำได้ชีวิตทั้งชีวิตก็สุขสบายได้
สุขแบบไม่ต้องร่ำรวย ไม่ต้องอดอยาก ก็พอเพียงแล้วล่ะ

ด้วยเราต่างมีภาระหน้าที่ที่ต้องจัดการตามภาระกิจให้ลุล่วง
เป็นช่วงเวลาที่ห่างหาย เป็นช่วงเวลาที่เฝ้ามองทิศทางกลับบ้านเสมอ

หากฉันจะเป็นสนต้องลม
ใบสนย่อมประสานเสียงเชิงบวก
ไม่คิดว่าก็แค่สนลู่ลม...ยังมิล้มครืน...สักหน่อย!
ลองมองทุกสรรพสิ่งในด้านบวกอยู่เสมอ
แล้วคุณจะมีความสุขมากขึ้น มากขึ้น วันละหน่อย ในทุกๆ วันนะ...

เพื่อน ๆ...มองภาพ...สนลู่ลม หรือต้นไม้ที่โดนลมพัด จะอธิบายตัวเองคงจะเข้าใจมากกว่าขม..
ที่ไม่อาจหาคำบรรยายให้ใครๆได้....เพราะฉันมันคนขวางโลกงั้ย...
(http://upopzone.sumoza.com/wp-content/uploads/2009/03/15m_helmet_in_f4_02.jpg)

(http://www.amulet.in.th/forums/images/2998.jpg)

... หากครั้งหนึ่งในชีวิต...คุณ
เคยได้รับผ้าเช้ดหน้าจากใครสักคน...ที่คุณรู้จัก ...
โดยที่ใครคนนั้นยื่นให้คุณด้วยความเมตตา
และเห็นใจเข้าใจในความรู้สึกของคุณในขณะนั้น...

คุณจงภูมิใจเถอะว่าคุณเป็นคนดี...
มีคนรักคุณ...มีคนเอาใจใส่คุณ...
เพราะ การที่ใครสักคนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าของเขา
และหยิบเอาผ้าเช็ดหน้าที่แสนสะอาดผืนนั้นออกมาจากกระเป๋าของเขา...
พร้อมทั้งยื่นให้ใครอีกคนหนึ่งไว้ซับน้ำตานั้น...
คนเช่นนี้ก็หาได้ยากเต็มทีในสังคมปัจจุบัน...
 
เพราะผ้าเช็ดหน้านั้นถือเป็นของใช้ส่วนตัว...
และเจ้าของผ้าเช็ดหน้าส่วนใหญ่ ก่อนที่จะเลือกซื้อผ้าเช็ดหน้าสักผืนได้...
ก็ต้องเลือกสรรมาแล้วเป็นอย่างดี..เช่นนี้แล้ว...

หากคุณไม่ใช่คนโชคดีแล้วไซร้...
คุณจะคิดว่าคุณคือบุคคลโชคร้ายเช่นนั้นหรือ...?

...หากคุณมีความคิดเช่นนี้....
ก็แสดงให้เห็นว่าคุณเป็นบุคคลที่ไม่เคารพนับถือตัวคุณเอง...
และจะให้ผู้อื่นนับถือคุณได้อย่างไร...?
เพราะตัวคุณเองก็ยังมีแต่ความคิดที่คอยแต่จะซ้ำเติมตัวเองด้วยความปวดร้าว...
มีประโยชน์อะไรที่จะตอกย้ำความเศร้าอยู่ร่ำไป...
มองดูสิ่งรอบข้างในด้านบวกแล้วชีวิตคุณจะมีคุณค่า...
เพราะคนบางคนในโลกนี้.... ไม่เคยมีโอกาสจะได้รับผ้าซับน้ำตาจากใครเลย
แม้แต่สักครั้งเดียว...ในช่วงชีวิตของเขา...

(http://img220.imageshack.us/img220/8196/23663748kz4.png)

ชีวิตยังคงผ่านพ้นไปวันแล้ววันเล่า
เป็นบทเรียนทางธรรมะที่สุขใจ
พร้อมกับแบบฝึกหัดทดสอบแห่งชีวิตนิรันดร์
ยังคงถูกแต่งแต้มจากปลายปากกา
น้ำหมึกบ่มความทุกข์ น้ำตาแห่งความสุข ปะปนกันไป

เมื่อวาระสุดท้ายของชีวิตย่างกรายเข้ามาถึง
เมื่อลมหายใจสุดท้ายถูกขับออกจากร่างกาย
แบบฝึกหัดแห่งชีวิตนิรันดร์ข้อสุดท้ายคงจะเสร็จสมบูรณ์สักที
คำตอบทุกข้อที่เลือกไป และคะแนนจากคำตอบทั้งหลาย

หากชีวิตหลังความตาย
ยังมีดินแดนแห่งชีวิตนิรันดร์รอเราอยู่จริง
สิ่งเหล่านี้ก็คงจะเป็นแบบทดสอบ
เพื่อคัดเลือกประชากรเข้าสู่ดินแดนอันสงบสุขเช่นนั้นกระมัง?

(http://kumily.googlepages.com/Lions.JPG)

(http://startgraphics.ru/uploads/posts/1256757598_IBqQbrPQIi.jpg)

ชีวิตนี้..อย่าคิดเยอะ...ก็สุขใจ

ฉันเป็นคนแปลกๆ ที่เข้ากับใครๆ ยากจริงๆ หรือ?

ตอนเเล็กๆ ก็เล่นกับใครๆ ไม่ได้นาน เพราะไม่เคยอ่อนข้อให้ใคร

ทำไม?..ต้องให้ของๆ เราด้วย...ของๆ เค้าเราไม่อยากขอแบ่งเลย

ทำไม?..ต้องยอมให้คนอื่นบ้าง...เวลากระโดดหนังยาง

ทำไม?..ต้องโดนตีกับเค้าด้วย..ในเมื่อเราไม่ได้ทำ  ฯลฯ

แม้แต่กับคนในบ้าน...ก็ไม่เคยลงให้ใคร ทั้งนั้น
อยู่คนเดียว เล่นคนเดียว ดีกว่า
นั้นคือเหตุให้ปัจจุบันเราถึงชอบอยู่คนเดียวหรือ?

โตมาฉันก็มีเพื่อนมากมาย...แต่ก็แค่ในโรงเรียนนะ
ฉันจะไม่ไปบ้านใคร และก็ไม่เคยชวนมาบ้านฉัน
ทำรายงานก็ที่โรงเรียน หรือหอสมุดก็จะไป
แต่ถ้าไปทำบ้านเพื่อนฉันจะรีบบอกเลย..พ่อฉันไม่อนุญาติ...
(แต่ฉันไม่เคยกับพ่อเลยสักครั้ง)

แล้วเพื่อนจะมาบ้านฉันก็จะไม่มีใครมาอยู่ดี
ฉันจะบอกเลย..พ่อไม่อนุญาติ..
บ้านฉันคับแคบมีแต่ส้มเต็มบ้าน...รกไปหมด
(ทั้งที่..มีที่มากมายเพราะเป็นสวนส้ม..)
เพราะ..ฉันไม่ชอบรับแขกมั้ง?....

"เพื่อนเหรอ?..มีซิ...แบบซี้ๆ นะ ๕ คน"
คบกันตั้งแต่เรียนเด็กเล็กมาด้วยกัน..จนจบมหาลัยฯ
มันก็ไม่เคยได้ขึ้นบ้านฉันเลย..
อย่างมากก็แค่จอดเรือคุยกันท่าน้ำเท่านั้น
ฉันก็ไม่เคยขึ้นบ้านมันเช่นกัน...
ทั้งที่พ่อมันก็เรียกให้ขึ้นบ้าน...จนเค้าเลิกเรียกแล้ว

ช่วงทำงานก็กินเที่ยวกับเพื่อน ๕ คนนี้แหละ....หรือไม่ก็ไปคนเดียว
ถ้าอยากไปคนเดียวก็จะบอกตรงๆ ว่าอยากไปคนเดียวไม่ต้อง..ตาม
นึกอยากไปไหนก็ไป ไม่เคย..บอก..ปรึกษา..หรือ..หาคนไปด้วย

จนมีครอบครัว.....ก็เลือกเอง
รู้เห็นทุกอย่าง..ที่เค้าเป็น..แต่โดยรวมก็ดี
๒๐ กว่าปีแล้ว...เค้าเคยไม่วุ่นวายกับชีวิตส่วนตัวของฉัน
อยากไปไหนก็ไป .. แต่ก็บอกให้รู้ว่าอยู่ไหน(ถ้าถามนะ)
(ฉันคงไม่ชอบครัวครอบ...มั่ง)

"ถามว่ารักมั้ย?..."
ไม่รู้ซิ...เพราะลำพังตัวเองยังไม่ใส่ใจเลย...

"...อยู่ไหนเหรอ?.....ทำอะไรอยู่ล่ะ..."
ก็รู้สึกดีนะ..ที่มีคนโทรหาบ้าง...

ไม่วุ่นวาย..ซักไซ้รเยอะแยะ...
มีอะไรด่วนก็โทรมาบอก..แค่นี้ก็พอ

ทานข้าวด้วยกัน..นับครั้งได้เลยนะ...
พอๆ กับการอยู่ร่วมบ้าน

กับลูกๆ ..ก็บอก..
"ต้องอ่อนน้อมถ่อมตน..และต้องมีจิตใตที่แข็มแข็ง..
มันสามารถปกป้องเราจากกิเลส...และหายนะ

"เป็นอย่างที่ลูกอยากเป็น ที่ไม่ผิดศีลธรรรมนะ"
ลูกๆ ไม่เคยมีปัญหา....

เรียนจบมีงานทำทั้ง ๒ หนุ่ม
หนึ่งสาวก็พึ่งจบ....ขอเที่ยวหน่อย(ก่อนทำงานตุลานี้...ที่ชิคาโก)

"เค้ามีคนอื่น?...หรือเปล่า"
จะไปสนทำไม..ล่ะ
ในเมื่อเราเอง..ก็ยังไม่อยากใครๆ มาวุ่นวายกับเราเลย

กับคำสัญญา...ที่ให้กัน
"เมื่อไร ที่ใครเจอความสุขที่ดีกว่า...จะบอกกัน
..เรายังเป็นเพื่อนกัน..นะ"

"เราสามารถสุขใจ....ตามใจปราถนา...ในกรอบของศีลธรรม"

โดย..แม่บ้านต่างแดน...

(http://wallpapers.worldnokia.ru/uploads/posts/2009-05/1243158223_13.gif5.gif)

(http://big5.wallcoo.com/paint/Donald%20Zolan_Early_Childhood_01/s/painting_children_childhood_kjb_DonaldZolan_64JustDucky_sms_300x300.jpg)

จำได้มั้ย... ตอนเรายังเป็นเด็ก...

ไม่ ว่ามองอะไร เราจะรู้สึกว่ามันใหญ่โต.. -
คนตัวใหญ่ บ้านหลังใหญ่ รถคันใหญ่ๆ
ปลาหรือนกตัวเล็กๆ ก็ดูใหญ่กว่าที่เราเห็นตอนนี้

แต่ ตอนนี้ พอเราโตแล้ว ทั้งๆ ที่อะไรๆ ดูเล็กลงสำหรับเรา
ห้องนอน.. ขนาดตู้เสื้อผ้า.. อ่างล้างหน้า..
แม้แต่กระทะ ก็เล็กลงเหมาะมือ ไม่ใหญ่ ไม่หนักเกินไปเหมือนตอนเด็กอีกแล้ว

โลกความเป็นจริง กลับทำให้รู้สึกหดหู่..
รู้สึกว่าเราตัวเล็กลงได้ซะยิ่งกว่าความรู้สึกของคนที่ตัวยังเล็กๆ ที่ยังเป็นเด็กอยู่ซะอีก
เพราะภาระที่มากขึ้น... เหรอ?
หรือว่าเพราะเรารู้จักกับคนที่ชื่อว่า "โลกแห่งความเป็นจริง" มากขึ้น

เด็กๆ มักจะตื่นเต้น กับการได้ทำความรู้จักกับโลกนี้มากขึ้น ทีละเล็กทีละน้อย
ค่อยๆ จดจำ-ทำความคุ้นเคย กับ "โลกที่กว้างใหญ่รอให้ค้นหา"
กรวด หิน ดิน ทราย ธารน้ำ สายลม
รวมถึง ความฝันในวันที่ฉันเป็นผู้ใหญ่

ใครคิดถึงห้วงเวลา ความรู้สึกแบบนั้น วันในวัยเด็ก อย่างที่พายเป็นอยู่บ้างมั้ยคะ...

ใครคิดเหมือนกันว่า ความรู้สึกที่สดใสแบบนั้น มันค่อยๆ หายไปตอนไหนกันแน่...

เคยแอบมองตอนเด็กๆ เล่นกับตัวเองมั้ยคะ.. (เวลาเค้านั่งเล่นอะไรอยู่คนเดียวหน่ะค่ะ)
แล้วลองพยายามทายใจหนูน้อยคนนั้นดูสิว่า... เค้ากำลังจินตนาการอะไรอยู่
อาจจะได้ความรู้สึกตอนที่เรายังไม่สนิทกับ "โลกแห่งความเป็นจริง" กลับมาก็ได้นะ

ฉันว่า.. มหาวิทยาลัยเค้าน่าจะวิจัย-บรรจุ หลักสูตรวิชา การเก็บพื้นที่เล็กๆ แบบเด็กๆ ไว้กับตัว..
วิธีหยิบห้วงเวลาที่สดใสของเราออกจากลิ้นชักใจมาใช้ประโยชน์
เมื่อไหร่ก็ตามที่ต้องรับมือกับ "คนบางคน" ที่อาศัยอยู่ใน "โลกแห่งความเป็นจริง"

เพราะจริงๆ แล้ว "โลก" ไม่ได้ผิดอะไร..
แต่ "คน" ต่างหากที่โหดร้าย

แต่สุดท้าย.. "สดใสไว้นะคะ"

: Ref. Boy-Trai Bhumiratna's song ::
edit @ 2007/05/06 03:36:48

(http://rlv.zcache.com/almost_home_card-p137478049548334228q6k5_400.jpg)

(http://farm2.static.flickr.com/1277/566481294_c383f6e251.jpg)

ในสวนดอกไม้สีขาว..ที่ฉันชอบ
สวยงามและหอมหวน....ตลอดกาล
ทุกทุกกลีบดอกไม้ ล้วนแต่มีเรื่องราวเขียนอยู่
แต่ทว่ามีเพียงฉันที่มองเห็น มีเพียงฉันที่เข้าใจ
และก็มีเพียงฉัน ที่ยังทนปวดร้าวอยู่คนเดียว...เสมอ

วันหนึ่งฉันจะนอนตายอยู่ใต้ต้นไม้ความทรงจำ
ภายใต้สายลมสดชื่นและกลิ่นหอมของดอกไม้สีขาวๆ
ทิ้งความปวดร้าวไว้ที่ตรงนั้น ปล่อยให้มันผุพังและเปื่อยสลาย
เพื่อที่จะนำพาไปเพียงแต่ดวงวิญญาณ ..ที่หลงลืมทุกสิ่งอย่าง....

(http://1.bp.blogspot.com/_hkDOuRw3AGE/SIfCrvF18EI/AAAAAAAAAis/ArttINCzMgM/s400/hada.jpg)

ฉันแค่อยากได้ดอกไม้สักช่อ..
ฉันวาดฝันในขณะที่ฉันยืน
ฉันวาดฝันในขณะที่ฉันนั่ง
ฉันวาดฝันในขณะที่ฉันก้าวเดิน
ฉันหลับตา..วาดฝัน..
ถึงรอยยิ้มและความหวังจะยังงดงามอย่างที่เธอเคยเป็นหรือเปล่า..

บางขณะที่ฉันนิ่งเงียบภายใต้ความเดียวดายนั้น
หากฉันกู่ร้องเรียกหาสิ่งที่ขาดหายไป

การตอบรับที่เลือนราง..
ร่องรอยแห่งความหวังที่ค่อยๆเลือนหาย
คงไม่ต่างกับรอยยิ้มในขณะที่ฉันเหนื่อยหน่ายเต็มที
(http://j7.tagstat.com/image04/0/c1f5/00I1051wc7R.jpg)
เสียงเพรียกแห่งความเหงาถามฉันในห้วงเวลาไม่เคยหยุดนิ่ง
ท่วงทำนองที่เชื่องช้า..เนิ่นนาน

ฉันรู้สึกได้ถึงความอับเฉาไร้ชีวิตชีวา
ความแปลกแยกแตกต่างของความเข้าใจ
แววตาที่เคยลุกโชนกลับขุ่นมัว
ฉันแลเห็นความจริงที่ว่าความว่างเปล่าเดียวดายนั้น

กำลังบอกอะไรสักอย่างที่ยากจะเข้าใจ
อีกนัยหนึ่งฉันยินดีที่ให้กาลเวลาที่กำลังทับถมฉันให้แน่นิ่ง

ฉันจะไม่เหลืออะไรสักอย่างในการดำรงอยู่
ฉันจะเงียบไปกับกาลเวลาที่ผันผ่าน
ฉันจะไม่เรียกร้องอะไรอีกแล้ว

(http://www.jucoolimages.com/images/flowers/flowers_64.gif)

มุมใดมุมหนึ่งของชีวิตที่กำลังเดินทางภายใต้ความเงียบ
ความเหงาจะโอบกอดฉัน..

แล้วในวันหนึ่งเสียงเพลงแห่งสายลมจะผ่านไป
รอยยิ้มนั้นจะยังคงมีให้เห็น..บ้างในยามที่ฉันต้องการ

ในวันที่ใบไม้ร่วงโรยใบสุดท้าย
แล้วทุกอย่างจะค่อยๆเลือนหายไปกับกาลเวลา

ในขณะนี้..
ฉันจะหวังอะไรในขณะที่ฉันยืน..
ฉันจะหวังอะไรในขณะที่ฉันนั่ง..
ฉันจะหวังอะไรในขณะที่ฉันก้าวเดิน..
ฉันหลับตา..  วาดฝัน..
ฉันแค่..อยากได้ดอกไม้สักช่อ..
ซึ่งอาจเป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันควรจะได้รับ..
จากคนที่ฉันเฝ้ารอ..

(http://recursos.fotocajon.com/enchulatupagina/img003/cg4SwUIj38zT.gif)

ขอบคุณ..หนุ่มใต้ใจดี..

บ ท เ พ ล ง เ พ ล ง เ ก่ า จ ะ ดั ง ขึ้ น ม า อี ก ค รั้ ง
ร่องรอยความหลังจะปรากฏตัวตน
ขณะเดียวกันอาจต้องมีคน
เผลอหยอกล้อกับความช้ำหม่นปนน้ำตา

ดั่ ง ท้ อ ง ท ะ เ ล . . ค ลื่ น ที่ ยั ง เ ห่ ไ ม่ เ ค ย ส ง บ
หากความทรงจำไม่เคยถูกลบ..สิ่งที่ได้ผ่านได้พบจะทำให้รู้สึกรู้สา
มีคนปวดร้าวมีคนเสียใจ..เหมือนท้องทะเลที่ร้องไห้เสมอมา
ไม่มีใครจะรู้หรอก..

น า น แ ค่ ไ ห น ก ว่ า ท ะ เ ล จ ะ ห ลั บ ไ ห ล

แ ต่ หั ว ใ จ นี้ ค ง ห ยุ ด พั ก สั ก ค ร า . .

เ สี ย ง ธ ร ร ม กั ง ว า น . . ป ล่ อ ย ว า ง เ สี ย ที

(http://www.o2blog.com/upload/winddream13/upload-TyYpL23.jpg)

(http://img0.liveinternet.ru/images/attach/c/0//51/914/51914682_35115880_70.gif)

สายน้ำสายเดียวกัน

คนบางคนสามารถว่ายข้ามไปได้อย่างไม่ยากเย็นนัก...
แต่หลายคนไม่อาจข้ามไปถึงอีกปลายฝั่งน้ำ
ถนนสายเดียวกันคนบางคนใช้เวลาก้าวข้ามเพียงชั่วครู่...
แต่หลายคนต้องเปลี่ยนไปใช้สะพานลอยหรือทางม้าลายแทน

อุปสรรค เรื่องเดียวกันคนบางคนหยุดชะงักเพียงช่วงหนึ่งความวิตกกังวลแล้วตั้งสติ
ฝ่าฟันจนข้ามพ้นไปได้... แต่หลายคนยังคงลังเลแม้ว่าเวลาจะผ่านไปเนิ่นนานเกือบค่อนชีวิต
ความ ผิดพลาดหรือการสูญเสียในเรื่องเดียวกันคนบางคนไม่ต้องใช้เวลาที่จะยอมรับ...
แต่คนหลายคนใช้เวลาตลอดชีวิตเพื่อปฏิเสธที่จะยอมรับมัน

ความสุข... อาจจะเป็นสิ่งเดียวที่ใช้เวลาน้อยที่สุด
เพื่อตัดสินใจไขว่คว้ามาครอบครอง และน้อยคนนักที่จะปฏิเสธที่จะยอมรับ
ชีวิตไม่มีอะไรยาก.. .  หากเราไม่อคติต่อสรรพสิ่งรอบกาย

หากไม่กลัวที่จะเผชิญ...
ก็จักเห็นสะพานสายรุ้งสายเดียวกันมาทอดรอ... .
เพื่อให้เราก้าวข้ามไปพร้อมๆ กัน

(http://www.winbookclub.com/boardimage/q_12190.jpg)

เมื่อใดที่เหงาใจ...        
สิ่งที่จะทำได้ คือ การทำตัวให้เหงามากขึ้นอีก
เพราะ . . จะได้เรียนรู้ถึงความอดทน              
เรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกับความเหงา
  
ความเหงา . . ช่างเป็นเพื่อนที่ซื่อสัตย์เสียเหลือเกิน              
ความเหงาจะมาทุกครั้ง ยามที่ไม่มีใคร            
และความเหงาก็จะจากไป เมื่อเรามีรอยยิ้ม
            
บางครั้งความเหงามันก็อยู่ใกล้กับเรามาก        
ถึงแม้จะอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย แต่ก็ยังเหงา      
ความเหงาอยู่ใกล้หัวใจแค่เส้นบางๆ กั้นอยู่        
แต่มันไม่ตายหรอก หากจะอยู่กับความเหงา
              
แต่เมื่อไรที่ปล่อยให้ความเหงากัดกินหัวใจคุณ..จนชาชิน  
วันนั้นแหละ
ความเหงามันจะพรากจิตวิญญาณจากตัวไปด้วย
              
หลายคนกลัวความเหงามาเยือน        
ความจริงความเหงา อาจทำให้เราสงบขึ้น  
และบางทีการอยู่ข้างๆ ความเหงา ก็ไม่น่ากลัวหรอก..หากคุณมีสติ
              
..ลองอยู่คนเดียวกับความเหงาดูสิ    
แล้วมันอาจทำให้เข้าใจอะไรบนโลกในนี้ได้มากขึ้น..นะจ๊ะ!!

(http://www.212cafe.com/freewebboard/user_board/fm10050/picture/00010_106.jpg)



** น้ำใจหรือน้ำตาถ้าเลือกได้**

มนุษย์
อุบัติเพิ่มหรือหลุดจากโลกหล้า
เพียงเพื่อพบ.. พึ่ง.. พราก.. จากเวลา
เพียงผ่านพรายสายน้ำตาแห่งอาดูร

ชีวิตมนุษย์
สมมุติสูงสุดจากจุดศูนย์
เลิศเลอสูงค่าน่าเทิดทูน
ใช่ตระกูลสูงส่งจากองค์อินทร์

ชีวิตมนุษย์
สมมุติสูงสุดใช่สุดสิ้น
ยากจนต้อยต่ำย่ำติดดิน
มาแบ่งบิ่นบอกค่าราคาใคร

แต่...ทว่ามนุษย์
สมมุติสูงสุดกว่าค่าไหน
ดีเลวบริสุทธิ์ใช่อื่นใด
คือค่าไซร้แห่งกรรมกระทำเอง

ดังนั้นมนุษย์
มองให้ผ่านผาดผุดสมมุติเพ่ง
เข้าให้ถึงปรมัตถ์สะบัดเพลง
แล้วบรรเลงคุณค่าราคาธรรม

ทำดีตอนเป็นเป็นได้น้ำใจ
โดยเกื้อกูลห่วงใยไร้สูงต่ำ
ทำดีตอนตายใครได้ทำ
มีแต่ลูกหลานทำด้วยน้ำตา

ใช่ไหม เราเหล่ามนุษย์
อุบัติเพิ่มหรือหลุดจากโลกหล้า
เพียงเพื่อพบ.. พึ่ง..พราก.. จากเวลา
เพียงผ่านพรายสายน้ำตาแห่งอาดูร

โดย : kunyay

มิใช่ลมสายเดิม ที่เคยเริ่มแล้วห่างหาย
ภาพความหลังเกลื่อนกระจาย ล้วนสลายกับสายลม

ยะเยือกเย็นที่เป็นอยู่ นิ่งมองดูความขื่นขม
เหลือสิ่งใดไว้เชยชม สิ้นนิยมก็เลิกรา
ความเปลี่ยนแปลงคือนิรันดร์

จริงหรือฝันที่ตามหา
เสมือนเงาแห่งมายา มิอาจคว้าในรูปรอย
ลืมหรือจำไม่แตกต่าง เพียงตั้งวางแล้วปลดปล่อย
ประโยชน์ใดในรอคอย สิ่งนิดน้อยของคืนวัน

การดำเนินตามความคิดกับชีวิตซึ่งผิดผัน
และสายลมก็เช่นกัน บ้างยาวสั้นไม่แน่นอน

สายลมพัด ณ วันนี้
ผ่านนาทีที่เหนื่อยอ่อน
เมื่อเริ่มแล้วก็จากจร สู่เร่ร่อนมิย้อนคืน

วรรณ วริญญา

(http://wwwedu.ge.ch/co/colombieres/Sic/Thullen/05_06/704Asite/matthias/fee106.jpg)

(http://i231.photobucket.com/albums/ee34/pornpat_bucket/26145d75a8pi1.gif)

ฉันจะไม่เกลียดดอกกุหลาบทุกดอก … เพียงเพราะฉันเคยถูกหนามตำ

ฉันจะไม่เลิกฝัน … เพียงเพราะบางฝันนั้นไม่เคยเกิดขึ้น

ฉันจะไม่เลิกศรัทธา … เพียงเพราะคำอธิษฐานไม่เป็นจริง

ฉันจะไม่เลิกพยายาม … เพียงเพราะความตั้งใจไม่เป็นผล

ฉันจะไม่หมดศรัทธา … เพียงเพราะใครบางคน..เดินจากไป … เท่านั้นแน่!!

Posted by  วิฬาเถื่อน  

" เหมือนสายลมที่พยายามพัดผ่านสายฝน "          

(http://yamiejung23.webs.com/photos/To1/7.gif)

หน้าฝนย่างมาแล้ว...ที่นี้มีแต่ความโรแมนติก
สำหรับคนมี่มีความรักแต่อาจเป็นช่วงที่ใครหลายๆกำลังเศร้าใจอยู่
สายลมที่พัดมากระทบกับผิวเรา ให้รู้สึกถึงความรู้สึกในหัวใจ ทั้งหนาวทั้งเยือกเย็น
สายฝนปอยๆที่กำลังจะเป็นเม็ดฝนที่จะกระหน่ำตกลงมา
บ้างก็ทำให้คนวิ่งหลบเพราะกลัวเปียก บ้างก็เล่นน้ำฝนอย่างสนุกสนาน
แล้วความรู้สึกกับวันที่ฝนตกของฉันเป็นอย่างไรนะ..???

ในช่วงนี้ก็เริ่มมีฝนปอยๆตกมาเป็นระยะ
ทำให้อุณหภูมิที่ร้อนๆลดลงได้บ้าง
ทำให้ตอนกลางคืนมีลมเย็นๆให้รู้สึกหนาวเหน็บ
ดูดาวไม่ค่อยเห็นเพราะท้องฟ้าดูคลึ้มๆ

เสียงสายลมกลางสายฝนที่ฉันได้สัมผัสนั้น
ทำให้เราได้รับรู้ถึงความรู้สึกของคำว่า เหงาและเดียวดายมากๆๆ
การที่เราต้องยืนอยู่คนเดียวรอคอยวันเวลาที่เราวาดฝันไว้จะมาถึง
รอคอยใครสักคนที่ดูเหมือนจะไม่มีวันเจอ
แล้วน้ำตาก็ไหลรินจากดวงตาลงมาอาบใบ หน้า ขำตัวเองจัง....!!!

เราเป็นบ้าอะไรนะ ชอบหวังอะไรลมๆแล้งๆ
ชอบฝันอะไรที่ไม่มีทางเป็นจริง
ชอบคิดว่าสักวันสำหรับเรานั้นจะมาถึง
ก็ฉันไม่รู้นิว่าวันนนั้นจะมาถึงไหมและจะมาถึงเมื่อไหร่

แม้ฉันจะเป็นสายลมจะแผ่วเบา
แต่ฉันก็จะเป็นสายลมที่ไม่ย่อท้อต่อมรสุมที่รุมเร้า
เพราะสายลม..จะช่วยพัดพาฉันไปสู่ฝันที่หวังไว้

(http://t1.gstatic.com/images?q=tbn:YEvhCzRmPKyIiM:http://img231.imageshack.us/img231/2278/daydreambyhal2oo6.jpg&t=1)

เสี้ยวอารมณ์..เสี้ยวความรู้สึก

เป็นเพียง...แค่เสี้ยวของส่วนเต็ม

แค่นี้...ชีวิตก็สวยงามพอแล้ว

ยิ่งดิ้นรน...เติมเต็มส่วนที่ขาดหาย

ชีวิตเรา...ยิ่งห่างหาย

จึงพอใจเป็นเพียง..เสี้ยวเล็กๆ ในใจ

เท่านี้..ก็สุขใจ

(http://3.bp.blogspot.com/_nN31A7E782Y/SbgCkeUbBfI/AAAAAAAADX4/du_2tLZ9Das/S1600-R/zpdcgzh9.jpg)

(http://i65.photobucket.com/albums/h219/All_for_love_2006/rain2.gif)

เสียงสายลมกลางสายฝนที่ฉันได้สัมผัสนั้น
ทำให้เราได้รับรู้ถึงความรู้สึกของคำว่า เหงาและเดียวดาย
การที่ต้องยืนอยู่คนเดียวรอคอยวันเวลาที่วาดฝันไว้จะมาถึง
ก็ได้แค่ฝันและทำเพียงสิ่งที่ปัจจุบันที่มี...ที่ฉันหวังไว้
เหมือนสายลมที่พยายามพัดผ่านสายฝน ให้รู้สึกถึงความหนาวเหน็บและเดียวดาย
ที่แม้จะมีสายฝนเป็นอุปสรรคขนาดไหนก็ไปถึงสิ่งที่หวังให้ได้
แม้จะล้มลุกคลุกคลานขนาดไหนก็ต้องไป
ก็เพียงหวังว่ามันจะช่วยพยุงให้สามารถก้าวไปสู่ความหวังและความฝัน

(http://www.dhammajak.net/forums/download/file.php?id=28689)

"ความ...รัก....เอย...เจ้า...ลอยลมมาหรือ..ไร .. มาดล...จิต มาดล...ใจ เสน่ห์...หา..."

"ความรัก" เป็นคำสมมติอย่างหนึ่ง ที่หลายคนก็พยายามจะนิยาม
แท้จริงความรักมิใช่สิ่งอันใดเลย เป็นความรู้สึกดีงามที่เกิดขึ้นฤามิใช่
และมิจำเป็นว่าจักต้องเกิดขึ้นในความสัมพันธ์ระหว่างชาย-หญิง เพียงเท่านั้น

หากจะนิยามคำนี้แล้ว ความรักคงกว้างไกลไร้อาณาเขต จำกัดความหมายให้ครอบคลุมได้ยากยิ่ง
ผู้คนมัวแต่จ่อมจมกับการเพรียกหา และค้นหาความรัก ติดตามไล่ล่ามิเว้นวัน
เป็นธรรมชาติหรือว่าสิ่งแวดล้อมปรุงแต่งหล่อหลอมให้เป็นไป
สรุปมิได้จริง ๆ ฉันเห็นเรื่องรักสำคัญเช่นกัน

แต่มิใช่การเสพแต่เรื่องราวเช่นนี้
จนส่วนหยักในสมองมิสร้างสรรค์อันใด
จึงต้องมองสิ่งแวดล้อมรอบตัวที่ธรรมชาติให้มา สีสันที่มิปรุงแต่ง สิ่งที่มันเป็นของมันเช่นนั้น
อาจมีบ้างที่สิ่งเหล่านั้นต้องปรับตัวและเปลี่ยนแปลงไป ตามกาลเวลา ตามสิ่งแวดล้อม..

ฉันจึง..เลือกที่จะเสพด้วยสายตา ชื่นชมตามธรรมชาติ
ฉันจึง..เลือกที่จะเสพด้วยหู ฟังจากเสียง...จากเพลงใส ๆ
ฉันจึง..เลือกที่จะเสพแต่พอดี ที่ไว้สร้างสรรค์แต่พองาม
ฉันจึง..เลือกที่จะเขียนพรรณนา ไม่คิดกล่าววาจาบอกใครๆ

นอกจากย้ำเตือนตนเอง  "ให้เร่งปฏิบัติมากขึ้น..เท่าเอง"

(http://lh4.ggpht.com/_Xhlcxbe9Nzc/SmbKgcnwFdI/AAAAAAAAT8E/-eQQF40dBdc/s800/m7.jpg)

แม้ว่าฉันจะได้เกิดใหม่เป็นพันๆ ชาติ
ฉันอาจไม่ได้พบคนอย่างนี้อีก...
ใครบางคน..ที่ทำให้ชีวิตแสนเศร้าของฉันอบอุ่น
ใครบางคน..ที่ทำให้ฉัันสุขสบายชั่วนิรันดร์

เพื่อคนอย่างเธอ..
ไม่ว่าหัวใจฉันจะเจ็บปวดแค่ไหน..
ถึงแม้ว่าฉันจะสารภาพรักของฉัน
ตราบใดที่ฉันยังมองเธอได้อย่างนี้..ใกล้ๆ
ฉันจะละทิ้งทุกๆ อย่าง เพื่อให้ได้รักเธอ
แม้ว่าเศร้า..ฉันก็มีความสุข

เป็นครั้งแรกในชีวิตของฉัน..ที่อยากให้หัวใจเคลื่อนไหว
ฉันจะไม่ได้พบคนอย่างนี้อีก..ฉันเก็บมันไว้อย่างเงียบๆ
ในความทรงจำของฉัน..ไปนานเท่านาน

รักเดียวของฉัน..เพื่อคนอย่างเธอ
ฉันสามารถทนรับน้ำตา..ที่เจ็บปวดทั้งหมดได้
ถึงแม้ฉันไม่อาจสารภาพรักของฉัน
ตราบใดที่ฉันยังมองเห็นเธอได้อย่างนี้..จากที่ไกลๆ

ฉันจะไม่ขออะไรอีก...
ตราบเท่าที่เธอยิ้ม..ฉันก็มีความสุขแล้ว
ความรักคือการเสียสละ..โดยไม่มีข้อโต้แย้ง
แม้ว่าจะเศร้า..ฉันก็มีความสุข

กาแฟหลังเขา...

(http://lh6.ggpht.com/_Xhlcxbe9Nzc/SmbKiUKCJBI/AAAAAAAAT8Q/RghOHmZ2OkI/s800/m1.jpg)

การอยู่ท่ามกลางสิ่งที่เรียกขานว่า...
ความดี และ ความเลว ความรักใคร่ และความเกลียดชัง
หรือเปลี่ยนขาวให้เป็นดำ ทั้งหมดอยู่ที่การรู้จักเลือกจังหวะ
และโอกาสในการใช้ประโยชน์จากของสองสิ่งที่ตรงกันข้าม
ด้วยการดำรงตนเป็นอิสระเหนือของสองสิ่ง ไม่เช่นนั้นแล้ว
อาจถูกดึงดูดและผลักดันโดยของสองสิ่งนั้นเอง

การอยู่เหนือการยอมรับ และ ปฏิเสธ ย่อมบรรลุถึงความหลุดพ้น
หากสามารถเลือกใช้สรรพสิ่งที่ถูกเรียกขานว่าเป็นสิ่งที่..ดีหรือเลว..ชอบหรือชัง..
ขาวหรือดำ..ได้อย่างเหมาะสมสอดคล้องตามจังหวะแห่งกาลเทศะที่ควรจะเป็น

ข้าพเจ้าเองก็ฝึกอย่างหนักกับสภาวะเช่นนี้
เพราะก็มีจิตใจรู้ร้อนรู้หนาวเช่นกัน

(http://i116.piczo.com/view/3/1/x/q/v/h/z/7/m/0/c/9/img/i188297987_43735_3.gif)

(http://www.thairath.co.th/media/content/2009/07/09/630/18309.jpg)

ทุกย่างก้าวบนเส้นทางของชีวิตนั้นไม่จำเป็นต้องก้าวไปข้างหน้าเสมอ

เช่นดียวกับการเดินป่าบนภูสูง เดี๋ยวขึ้น เดี๋ยวลง เลี้ยวซ้าย เดินตรง ไม่อาจกำหนดอนาคตแน่นอนได้

และบางครั้งก็สะดุดรากไม้หรือเหยียบตะไคร่น้ำบนก้อนหินล้มลงอย่างไม่เป็นท่า

แดดยามบ่ายทอประกายฉายลำต้นไม้ส่องกระทบพื้นดินเป็นแสงเงาที่แสนงามพรายพร่างสว่างทึบสลับกัน

แม้ในที่ที่เราคิดว่าจะเต็มไปด้วยความเงียบสงัดในกลางป่าเช่นนี้

กลับระงมไปด้วยสรรพเสียง ทั้งเสียงนก เสียงต้นไม้ร่ายระบำส่ายกิ่งก้านกระซิบคุยกัน

เสียงขับกล่อมของลำธาร รวมทั้งเสียงจังหวะการเต้นของหัวใจของมนุษย์ผู้หนึ่ง

ล้วนถักผสานเข้าเป็นหนึ่งเดียว

บนถนนภายใต้ก้อนเมฆนี้ยังปรากฏท่วงทำนองธรรมชาติให้ได้ยินอยู่เสมอ

พลันความเยือกหนาวภายในได้มลายแปรเปลี่ยนเป็นความชื่นชมยินดีต่อรูปรอยเงาที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้า

ลำเนาไพรนั้นงดงามและยิ่งใหญ่เกินกว่าความลึกล้ำของภาษาจะบรรยาย

ฉันเอนกายลงนั่งริมน้ำ แหงนมองดูเรือนยอดสูงลิบลิ่ว พลางแกว่งเท้าลงแช่น้ำอยู่พักหนึ่งจนเท้าชา

และจากบนโขดหินที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่นี้ทำให้ได้เห็นภาพงามของการดำรงอยู่

ไม้ต้นหนึ่งล้มลงจนกลายเป็นสะพานข้ามธาร

จะด้วยเหตุผลกลใดก็ตามที่ทำให้ไม้ต้นนี้ล้มลงจนเกือบจะเป็นไม้ตายอยู่รอมร่อ

แต่ด้วยพลังบางอย่าง อีกเช่นกันทำให้ขอนไม้ผุแตกกิ่งก้านใหม่

ผลิงอกเงยรับแสงตะวันอย่างน่ามหัศจรรย์

จากตุ่มตาไม้ตุ่มนั้นตุ่มนี้ผุดสะพรั่งเขียวสล้าง ดูเหมือนจะไม่ยอมรับรู้

ว่า..ต้นแม่ของมันกำลังนอนทอดร่างอย่างสิ้นหวังอยู่ระหว่างก้อนหินใหญ่

หากแต่ตุ่มตาไม้น้อยรู้เพียงว่า ต้องเหยียดร่างขึ้นสู่ดวงตะวันอันอบอุ่นให้ได้

และจะไม่มีวันยอมพ่ายแก่ชะตากรรมอย่างเด็ดขาด !

(http://dl.glitter-graphics.net/pub/1832/1832371o8cmlh50ee.gif)

(http://best-image.ucoz.ru/_ph/75/581660136.gif)

อยากเขียนกลอนได้ฉ่ำเหมือนน้ำผึ้ง อ่านแล้วซึ้งซาบสุขทุกอักษร
ให้รื่นรวยรินรสทุกบทกลอน จนสะท้อนสะท้านจิตมิตรทุกคน

เพื่อผู้อ่านอ่อนไหวหัวใจหวิว ราวช่อหลิวลู่โอนคราวโดนฝน
แต่ครั้นลองรื้ออดีตออกคิดค้น มีสักหนไหมอารมณ์เคยสมจินต์

ที่เขียนแต่กลอนอวดความปวดร้าว ใช่อยากสาวใส้ตนให้คนหมิ่น
เคยเห็นแต่ความช้ำน้ำตาริน ความพังภินท์ความเศร้าและร้าวราน

กลอนบทแรกแม้จารเสียหวานฉ่ำ ไม่กี่คำมักสะท้อนเป็นกลอนหม่น
ภาษากลอนย้อนมาฟ้องห้องกมล โดยเผลอตนกรองกานท์ประจานใจ

ถ้าฉันขาดใจตายในวันนี้ ถึงไม่มีคนหมองช่วยร้องให้
ยังพอมีกลอนย้ำความอาลัย ช่วยหม่นไหม้อาวรณ์ตอนสิ้นลม

ฟ้อง..โดย เกษมสุข บุณยมาลิก

(http://dl.glitter-graphics.net/pub/1832/1832371o8cmlh50ee.gif)

(http://www.yenta4.com/cutie/upload/581/1581/4b68060a31929.jpg)

นกขมิ้นเหลืองอ่อน
นกก็ต้องบินไปเพื่อเรียนรู้โลกกว้าง
บินไปเรื่อยๆ บางทีก้บอกตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่า

บินไปไหน   ไปทำไม..
เหนื่อย....แต่ก็ไม่เคยหยุดบิน
ฉันอิจฉาเพื่อนที่มีโอกาสได้ออกไปเรียนรู้โลกกว้าง

ในขณะที่เราไม่เคยออกบินไปไหนเลย
คนเราถ้าออกไปอยู่ไกลบ้านก็จะได้ "ดวงตา" คือมองเห็นโลกกว้าง

แต่ก็จะไม่มี "ราก" คือย้ายไปเรื่อยๆ ไม่ได้หยุด
ในทางตรงกันข้าม ถ้าอยู่กับบ้านก็จะมีราก คือมีความอบอุ่น ผูกยึดกับถิ่นเกิด

แต่ก็จะไม่ได้ดวงตา ไม่ได้พบเห็นอะไรที่แตกต่างจากสังคมคุ้นเคย
ก็เหมือนกับนกขมิ้นเหลืองอ่อน ย้ายรังนอน...

บินไปเรื่อยๆ....ไร้จุดมุ่งหมายที่ชัดเจน
ทั้งที่ไม่รู้ว่าจะไปไหน แต่ก็ยังคงบินต่อไป
จนมืดค่ำ..เอหรือว่าฉันหลงทาง?

เพลงนกขมิ้นท่อนหนึ่งที่ว่า..

"ยามนี้เราหลงทาง กลางค่ำ
ยินเสียงร่ำ คำบอก เจ้าช่อไม้ดอกเอ๋ย
เจ้าดอก..ขจร..ฉันร่อนเร่พเนจร
ไม่รู้จะนอนไหนเอย..เอ๋ย.โอ้หัวอกเอย"

Posted by คืนรัง

ศรีตรัง:ต้นไม้ที่ออกดอกได้สวยมหัศจรรย์

ศรีตรังได้โรยใบลงในป่า ขณะฟ้าสีขาบเริ่มอาบแสง
เมื่อทุกอย่างได้เริ่มต้นจนเปลี่ยนแปลง วันป่าแล้งป่าจึงเหงาเฝ้าแต่รอ

สีสันป่าคือใบไม้หลายหลายสี ขณะที่คอยดอกไม้ให้ชูช่อ
คอยใบเขียวยอดอ่อนแตกซ้อนกอ ช่วยเติมต่อชีวิตใหม่ให้อีกครั้ง

วันอ้างว้างคว้างไหวใบไม้ร่วง ปลิดความห่วงโหยไห้ในหนหลัง
ซบพื้นดินรอยระแหงที่แห้งกรัง เหมือนวาดหวังแล้วร่ำลาอย่างอาลัย

ศรีตรังเป็นต้นไม้ในป่าร้อน ธรรมชาติคือช่างอ้อนและอ่อนไหว
เมื่อหนาวหน่อยก็ผลิดอกและออกใบ เปลี่ยนแปลงไปทั้งชอกช้ำก็จำยอม

ฉันเป็นต้นศรีตรังที่ยังอ่อน ถูกไฟร้อนเพราะอับจนคนถนอม
สลัดใบทับถมฉันตรมตรอม ป่าแวดล้อมคือป่าดำไกลลำน้ำ

ใบเล็กเล็กบอบบางเกลื่อนทางแล้ว สัมผัสแผ่วสายลมรื้นมาชื่นฉ่ำ
หอบความเย็นช่วงสุดท้ายชายป่าดำ กล่อมความช้ำให้สงบกับศพตน

โดย อุบล เพชรหนู

(http://fwmail.teenee.com/etc/img2/m133182.jpg)

(http://www.gifzona.com/i/small/zver/002.gif)(http://s10.rimg.info/e37ad6ab6d6a897acf8363099a528b9b.gif)

ค่ำคืนพระจันทร์พริ้มน้ำปริ่มเขื่อน เรือนแสนรักนักหนาล่องลอยเลื่อน
นั่งเท้าแขนบรรสานขานสักวา พาชนะแพ้คลื่นวารีหนุน

(http://img0.liveinternet.ru/images/attach/c/1//61/560/61560989_2838118670_1.gif)

ปลาทองร้องเพลงสุดท้ายชวนไห้ สักวาลาจากแรมร้างไกล
นาทีนี้ต่อไปไร้ที่เคยคุมขัง แต่ใจฉันมีเขาเป็นเจ้าของ

ความรักมิใช่เรื่องน่ารังเกียจ หากรู้เจียดหัวใจให้เหมาะสม
มิให้รักชักพาเผลออารมณ์ จนเกินข่มความใคร่ก่อนวัยงาม

ความรักมิใช่เหตุเทวษทุกข์ ถ้ามิชั่วชิงสุกเสียก่อนห่าม
ถ้ารู้จักพิทักษ์ไฟมิให้ลาม รักจะพาฝ่าข้ามขวากหนามร้าย

ความรักมิใช่จบที่เตียงนอน แต่จะเอื้ออาทรซ่อนความหมาย
เพียงบุปผาค่าคุณกรุ่นกำจาย ถ้ามิด่วนทำลายก่อนเวลา

ความรักมิใช่ของทดลองเลือก เบื่อก็ถอดเช่นเกือกแล้วซอกหา
ความสำส่อนใช่ทักษะเสริมชีวา ราคะใช่ราคาของชีวิต

หนุ่มเอย สาวเอย เพิ่งเคยรัก จงค่อยฟูมค่อยฟักให้ศักดิ์สิทธิ์
อย่าให้สติปัญญาเธอมืดมิด เชื่อว่ารักจักวิจิตรทุกดวงใจ

โดย ศิวกานท์ ปทุมสูติ
ภาพ..best-vikas.mylivepage.ru/.../26588?last_page=go
(http://fc06.deviantart.com/fs8/i/2005/345/d/0/The_Gift_of_the_Fairies_by_cosmosue.jpg)

สองเรานั่งอยู่เคียงข้างกัน
คุยกันเพียงผ่านความในใจ
รอบข้างเป็นเสียงของความเงียบ
แต่ในหัวใจเราต่างสือความถึงกัน
เวลาผ่านไปช่วงหนึ่งของเวลา
เราต่างไม่ได้เอ่ยปากพูดสิ่งใดออกมา
ต่างคนต่างเข้าใจว่าอีกฝ่ายอยากจะพูดถึงอะไร
เราก็ปล่อยให้ความในใจของเราทั้งสองคุยกันไป
เวลาผ่านไปอีกหนึ่งเวลา เรายังคุยกันภายในใจ
รอบข้างก็ยังเป็นเสียงของความเงียบเหมือนเดิม
จนมีคนโทรศัพท์มาถึงเธอ เธอก็ได้บอกเขาไปว่ากำลังคุยกับฉันอยู่ ยังคุยกันไม่จบ
แต่เราทั้งสองยังไม่ได้พูดออกจากปาก ทั้งที่อยู่ด้วยกันมาเกือบสามชั่วโมง
เราต่างให้เสียงในใจสื่อความถึงกันก็พอ
สักครู่มีโทรศัพท์มาอีกเธอก็ขอตัวกลับไปและได้พูดกับโทรศัพท์ว่า
เธอได้พูดกับฉันจบแล้ว เข้าใจกันแล้ว ทั้งที่เรายังไม่ได้คุยอะไรกันเลย
เพราะเราต่างเข้าใจกันโดยไม่ต้องพูดอะไรกัน
และเธอก็จากไป.........จากคนที่เข้าใจเธอดีที่สุด

โดย: botanichuman
ภาพ..best-vikas.mylivepage.ru/.../26588?last_page=go
(http://image045.mylivepage.ru/chunk45/2237139/2092/%D0%90%D0%BD%D0%B8%D0%BC%D0%B0%D1%86%D0%B8%D1%8F%20%2C%D0%9E%D0%BD%20%D0%B8%20%D0%BE%D0%BD%D0%B0%20-%20%D0%BB%D1%8E%D0%B1%D0%BE%D0%B2%D1%8C%20%D0%B8%20%D0%BE%D0%B1%D1%8A%D1%8F%D1%82%D0%B8%D1%8F.gif)

เม็ดฝนกับหลังคาสังกะสี บรรสานดนตรีที่เพราะพร่าง
บรรโลมลำนำชื่นฉ่ำวาง จังหวะหัทยางค์อันชื่นเย็น

นอนแคร่ชายคาละอองสาด ชุ่มหมาดซีกกายไม่รู้เห็น
รู้รับแต่ซับสุขกระเซ็น ดอกดินกระเด็นน่าเด็ดดอม

ไม่คิดที่จะกระเถิบหนี ล้ำลึกรู้สึกนี้เก็บถนอม
เหมือนย้อนเยาว์วัยได้อวลออม อัศจรรย์อกอ้อมธรณิน

เปาะแปะ เปาะแปะ โปรยปราย หลายครั้งหลายคราไม่เคยถวิล
มัวแต่หลบร่มบังฝนหลั่งริน ไม่ดื่มกินคีตาชลาทร

เม็ดฝนกับหลังคาสังกะสี หยาดพัชรมณีมิหยุดหย่อน
ไหนเลยจะรู้หากคู้นอน ห้องหับซับซ้อนซ่อนหัวใจ

เปาะแปะ เปาะแปะ โปรยพรำ โอ้โศลกลำนำอันยิ่งใหญ่
ขอบคุณอรุณรุ่งที่เปลี่ยวไร้ ทำให้จิตสงัดสัมผัสทิพย์

โดย ศิวกานท์ ปทุมสูติ
ภาพ..best-vikas.mylivepage.ru/.../26588?last_page=go
(http://gifdr.narod.ru/i/love/030.gif)

(http://gallery.palungjit.com/data/642/m189440.jpg)

นกในทุ่งนาเปล่าเปลี่ยวหลังเกี่ยวข้าว
ลมแล้งหนาว แดดอ่อนโอบอุ้มผืนแผ่นดิน
บ้านริมทุ่งนิ่งงันฟังเสียงนกและลม
ฉันมิกล้าย่ำไปอีกสักก้าว กลัวเจ้าบินไป
บินไปทั้งหมด ทั้งทุ่ง ทั้งแดด
ทั้งเวิ้งฝันอันใกล้สนธยา

กวี..กวิสรา
ภาพสวยๆ จาก..paintings
(http://topgif.narod.ru/i/mobile/21.gif)

(http://gifdr.narod.ru/i/prik/015.gif)

 (^^) (^^) (^^)

อาวรณ์ - มาลีฮวนน่า (http://www.youtube.com/watch?v=iDzi5WVSPdY&feature=related#)

อาวรณ์ - มาลีฮวนน่า

งานเลี้ยงเลิกลาจำลาล้าง   ไปตามเส้นทางทางของตัวเอง
คนเราต่างคนต่างมีฝัน  พันธผูกพันธ์เงื่อนไขจำเป็น
สุขเพียงชั่วคราว เมื่อได้พบกัน   เวลานั้นน้อยเหลือเกินกันเราต้องห่าง
รอคอยนั้นยั้งยืน   หลังเราบอกกล่าวคำลา  ลา ลา

ในความอบอุ่นอันลึกซึ้ง  ในห้วงคำนึงเราคิดถึงกัน
คือการจำยอมยอมลาร้าง   ไปตามเส้นทางเพื่อหวังพบกัน
พูดคุยทักทายให้กำลังใจ  ปลอบโยนและห่วงใย  คือความหวังดี
ทุกๆสิ่งที่มี  ซึ้งใจอบอุ่นใจ  อบอุ่นใจ

ในคืนเงียบเหงาที่ดาวหาย  อยู่อย่างเดียวดายเงียบเหงาวังเวง
เจ็บจนยอมแพ้แก่จุดหมาย เจอความหลากหลายสับสนตนเอง
เหม่อมองผู้หวังดี  ไม่มีเคียงข้าง  เหนื่อยล้ามองเห็นเส้นทาง  ก้าวไกลแสนไกล
อยากกลับมาที่เดิม  เสริมกำลังใหม่  เช่นอดีตที่ผ่านมา  เท่านี้ก็สุขใจ  ก็สุขใจ

(http://webboard.sanook.com/forum/?action=dlattach;topic=3133900.0;attach=827034;image)

ในซีกเมืองอันเปล่าเปลี่ยว
ผละจากความหมกมุ่น ในบทกวี เหมอผ่านม่านเมฆของค่ำคืน
บาง ภาพภวังค์หวนย้อนไปถึงวัยแห่งอดีตกาล
บท กวีหวานของความรัก บทแล้วบทเล่าที่เคยพร่ำพรรณาประโลมโลก
ปรากฏเป็นท่วงทำนอง เดิมเดิม ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในห้วงภวังค์
 
นานมากแล้ว ในห้องเล็กๆ ที่ว่างเปล่า
ภาพอักษรที่กักขังจิตวิญญาณให้กักขังตัวตนในห้องแคบแคบ
กลายเป็นบทกวี..บทแล้ว..บทเล่า พร่ำรำพันผ่านความรู้สึก
หมกมุ่นครุ่นหาในความระเหยหายแห่งชีวิต

นัยหลายบทคำ อุทิศ..แด่ความรัก และมิตรภาพ
ปรารถนาดี อัปปมาณ ในกาลเวลาที่กลืนกิน
แผ่ว บทสนทนา ระหว่างผีเสื้อ และดอกไม้หวานแว่วความรู้สึก
ดวงตาที่ซุกซ่อนอยู่ ภายในกระพริบถี่ด้วยความสงสัยโลก

บางครั้งการหลับไหล และความฝันนั้นช่างเป็นสุขยิ่ง
หากแต่ความเป็นจริงที่ ลืมตาตื่น กลับชวนคลื่นเหียนนัก
เสียงเพรียกร้องแผ่ว เบาจากซอกหลืบโลก ดังสายลมที่ผ่านลวง

"เป็นห่วงนะ"

โดย คำ ลานเทวา

(http://gifzona.com/i/masters/insomnia/005.gif)

กว่าจะรู้..โลกเปลี่ยวเหงา เศร้ารู้สึก
ในบางสิ่งลึกลึก ปรารถนา
เก็บซุกซ่อนความว้าเหว่ วันเวลา
ผ่านสายตาขื่นร้าว เหน็บหนาวนัย

อาจบางฝัน แลฟั่นเฟือน
รกภาพเปรอะเลอะเลือน การเคลื่อนไหว
ทุกข์ สุข เหงา เศร้า ไม่เข้าใจ
สับสนบางหนไป ไร้ทิศทาง

โดยคำ ลานเทวา

(http://webboard.sanook.com/forum/?action=dlattach;topic=3208878.0;attach=870901;image)

Malihuana - 11.ขอทานน้อย_SIAM (http://www.youtube.com/watch?v=7Mq41vupZCQ#)


 (:KM:) (:KM:) (:KM:)

คำ ว่ า . . " พิ เ ศ ษ "

ชีวิตคนเรามีอะไรมากมายที่ผ่านเข้ามาให้ซึมซับรับรู้
ในชีวิตคนเรามีผู้คนมากมายที่ผ่านเข้ามาให้รู้จักมักคุ้น
แต่ในผู้คนมากมายเหล่านั้น
อย่างน้อยคงต้องมีใครบางคนที่ทำให้เรารู้สึก "ไม่ธรรมดา"
ที่จะนึกถึง เรียกว่าเป็น "ความพิเศษ"
ที่เราจะยกเว้นเอาไว้จากความปกติทั่วไปของจิตใจ

ก็ในเมื่อคำว่า "พิเศษ" หมายถึง
ความจำเพาะ ความแปลกแยก ความดีงาม ความอบอุ่นในหัวใจ
กระนั้นทำไมเราไม่ปฏิบัติต่อเขาให้ตรงกับที่ใจคิด
 
ให้ "ความรู้สึกดีดี" จากจิตใจที่ดีดี
ให้ "ความอาทรถึง" จากจิตใจที่นึกถึง
ให้ "ความห่วง" จากจิตใจที่เป็นห่วง
ให้ไปเถอะ ให้ไปอย่างดีดี แต่มี "สติ"
ให้ไปเถอะ ให้ไปอย่างอบอุ่น แต่ไม่ "คุกรุ่น"
ให้ไปเลย ให้ไปเท่าไหร่ก็ได้ แต่เมื่อให้ไปแล้วต้อง "ไม่ร้อนรุ่มกลัดกลุ้ม"

และหากเมื่อใดจิตใจอาจระส่ำระสาย สะดุดกับอะไรขึ้นมาบ้าง
ก็จงหยุดพักตรึกตรอง อย่าปล่อยให้พายุอารมณ์โถมพัด "สิ่งดีดี" จนกระจัดกระจาย
เพราะ "การให้..ความหมาย" ไม่ใช่ "การตั้งความหวัง"

คนสองคนให้ความหมายซึ่งกันและกัน
แต่คนสองคน...."จะไม่ตั้งความหวังในกันและกัน"
เพราะการตั้งความหวังมักนำพาซึ่ง "การเรียกร้อง"

"ความอยากเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ" โดยที่ไม่รู้ตัว
มันร้อนนัก หนาวนัก และไม่เป็นสุข
เราต้องไม่ลืมปรับอุณหภูมิจิตใจเอาไว้ที่องศาอุ่นๆ
หากเริ่มรู้สึกตัวว่า ความร้อนเริ่มทวีขึ้น เราต้องค่อยๆ เดินออกมาสูดอากาศเย็น
หากตรงกันข้ามเราก็ต้องหลบเร้นจากความหนาวมาหาไอแดดเช่นกัน

และอย่าลืมว่า "ความพิเศษ"
ไม่ได้จำกัดว่าจะต้องเป็นพิเศษมากหรือพิเศษสุด
หรือพิเศษอย่างยิ่งในคนคนเดียว
ทั้งเราและเขาอาจจะมีคนพิเศษในวิถีชีวิตได้หลายลักษณะ
พิเศษในเรื่องนั้น พิเศษในเรื่องนี้

ในเมื่อหัวใจเป็นของเรา
เราก็ย่อมเลือกให้ความพิเศษกับใครก็ได้ที่เราจะไม่ต้องแลก
กับความทุกข์อย่างพิเศษกลับมา
 
จงให้ "ความพิเศษ" เป็นชีวิตชีวา เป็นแววตาที่แจ่มใส
เป็นความห่วงใยที่เมื่อนึกถึงทีไรก็ยิ้มได้

ไม่เด่นหนี แต่ไม่เด่นตาม
ไม่หักห้าม แต่ไม่กระโจนใส่
ไม่เป็นน้ำตาลที่หวานอ่อนไหว
แต่เป็นความอบอุ่นในหัวใจ
และเอื้ออาทร

จงเป็นความแจ่มใสในอารมณ์ของตัวเอง
เป็นความชุ่มชื่น สดใส เช่นสายน้ำ
เป็นสีสันงดงาม..เช่นมวลผกา
เป็นสีเขียวของใบไม้..ที่เย็นที่ตาและที่ใจ

ณ ที่นี้...
จะอีกนานเท่าใด ไม่ว่าคนนั้นจะอยู่ใกล้หรือต้องจากกันไกล
"ความพิเศษ" ของ "ที่พิเศษ"  นั้น
ก็จะคงอยู่ตรงนี้อย่างมีคุณค่า ณ ที่เดิมเสมอ

(http://gifdr.narod.ru/i/dr/56.gif)

(http://www.siamphotography.com/_album/2009/01/1231864309-246-133.jpg)

เดือนเพ็ญสวยเย็นเห็นอร่าม
นภาแจ่มนวลดูงาม เย็นชื่นหนอยามเมื่อลมพัดมา
แสงจันทร์นวลชวนใจข้า คิดถึงถิ่นที่จากมา
คิดถึงท้องนาบ้านเรือนที่เคยเนา
เรไรร้องดังฟังว่า เสียงที่เจ้าเฝ้าครวญหา
ลมเอยช่วยพากระซิบข้างกาย
ข้ายังคอยอยู่ไม่หน่าย มิเลือนห่างจากเคลื่อนคลาย
คิดถึงมิวายเมื่อเราจากกัน
กองไฟ สุมควายตามคอกคงยังไม่มอดดับดอก
จันทร์เอยช่วยบอกให้ลมช่วยเป่า
โหมไฟให้แรงเข้า พัดไล่ความเยือกเย็นหนาว
ให้พี่น้องเรานอนหลับอุ่นสบาย
ลมเอยช่วยเป็นสื่อให้ นำรักจากห้วงดวงใจของข้านี้ไปบอกเขานำนา
ให้เมืองไทยรู้ว่าไม่นานลูกที่จากมาจะไปซบหน้ากับอกแม่..เอย
ลมเอยช่วยเป็นสื่อให้ นำรักจากห้วงดวงใจของข้านี้ไปบอกเขานำนา
ให้เมืองไทยรู้ว่าไม่นานลูกที่จากมาจะไปซบหน้ากับอกแม่..เอย
ให้เมืองไทยรู้ว่าไม่นานลูกที่จากมาจะไปซบหน้ากับอกแม่..เอย

" คิ ด ถึ ง แ ม่ น่ ะ "

(http://www.tourthai.com/gallery/images024/moon1.jpg)

ฝรั่งร้องเพลงเดือนเพ็ญ (http://www.youtube.com/watch?v=f0ytQIIQjo4#)

เห็น อ.ขม เอาเนื้อเพลงเดือนเพ็ญมาลง

ซึ่งเป็นเพลงที่ผมมักเป่าขลุ่ยอยู่บ่อย ๆ

ชอบความอบอุ่นในเนื้อร้อง ท่วงทำนองเพลงนี้เป็นพิเศษ

เลยเอาเพลงมาลงให้บ้าง

ผมเป็นคนชอบเพลงแนวโคฟเวอร์ พอดีไปเจอวีดีโอตัวนี้มาโดยบังเอิญ

เลยเอามาลงครับ

เป็นฟรั่งที่ร้องชัด และเพราะมาก

(http://widget.sanook.com/static_content/widget/full/text_1/1973/106973/ae53b4c516155dfc8335a0da5f08d30d_1216449059.gif)

(http://image.dek-d.com/13/1236441/13966929)

                                                              ดนตรี...ธรรมชาติ...                                        
                    สามารถสร้างความสุขใจ...
                    ให้กับผู้ที่ตกอยู่ในวังวนแห่งความทุกข์ได้...

                     เชื่อหรือไม่ว่า...
                    รอยยิ้ม... และเสียงหัวเราะ...
                    สามารถเอาชนะความทุกข์...ทุกๆ อย่างของเราได้..เช่นกัน

                     ลองสังเกตดูตัวเราเองว่า...
                    เวลาที่เราตกอยู่ในภาวะแห่งความเป็นทุกข์.
                    …จิตใจของเราก็ห่อเหี่ยว... อับเฉา
                    …อารมณ์ขุ่นมัว... หดหู่... ท้อแท้
                    …พาลมองเห็นสิ่งต่างๆ รอบตัว... ไม่ถูกใจไปเสียหมด

                     แต่ในทางกลับกัน....
                    เวลาที่ความทุกข์เกิดขึ้นกับเรา..
                    ให้เราทำใจที่จะเรียนรู้มันอย่างเข้าใจ

                     เรามีหน้าที่ทำความรู้จักกับมัน
                    …ตีสนิทกับมัน
                    …และหัวเราะเยาะมัน
                    …แล้วทำความรู้สึก... สร้างรอยยิ้มให้เกิดขึ้น
                    …ในจิตใจของเรา
                    ว่า... อ๋อ... นี้หรือที่เขาเรียกเจ้าว่า... ความทุกข์...
                    มันเป็นอย่างนี้นี่เอง....

                     พอเรารู้จัก... และเข้าใจมันเป็นอย่างดีแล้ว
                    ใจในส่วนของเจ้าความทุกข์... มันก็จะเห็นว่า...
                    …เราไม่เป็นทุกข์... เป็นร้อน... กับมัน
                    …ไม่หวั่นไหวกับมัน

                     ผลสุดท้าย...
                    เจ้าความทุกข์... มันก็จะละอายใจ
                    เกิดความผิดหวังในตัวทุกข์ของมันเอง...
                    …ว่ามันทำอะไรเราไม่ได้
                    …เพราะจิตใจของเราเข้มแข็ง
                    …และหัวเราะเยาะมัน
                    …เดี๋ยวมันก็หนีเราไปเอง
                    .... ไม่เชื่อลองทำดู...นะจ๊ะ

(http://noknoi.com/board_pics/PB_1_89912.jpg)

(http://ucnobegb.ucoz.ru/_fr/0/4481265.gif)

ช่วงเวลาของความเหงากำลังจะผ่านพ้นไป
ฉันเดินทางมาส่งความเศร้าด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง

นานมากแล้วที่เธอกลบตัวฝัง
อยู่ในจิตวิญญาณอันอ้างว้างยามที่ความอ่อนแอเบียดตัว เล่นงานฉันอยู่
แต่รู้ไหม ? ไม่เคยมีสักครั้งที่ฉันจะผลักไสให้เธอออกห่างไปไกลตัว

ความเหงา ความเศร้า
ฉันบอกได้เลยว่า...เธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิท
ที่ฉันพร้อมต้อนรับ และยินดีเสมอให้เธอเวียนว่าย
และผ่านเข้ามาในหัวใจได้ทุกเมื่อ ทุกเวลา
เพราะฉันให้อิสระกับหัวใจ ไม่มีพันธนาการด้วยกุญแจใด ๆ

ฉันชอบที่เธอเดินเข้ามาเติมความหนาวเหน็บให้กับชีวิตฉัน
ฉันชอบที่จะเรียนรู้สัมผัสของความเย็นชาไม่น้อยไปกว่าความอบอุ่น
.....
ฉันชอบที่จะทำความรู้จักกับรสชาติของความปวดร้าว
และสนุกกับการได้ลิ้มลองความเจ็บปวด.....
จนรู้สึกได้ว่า..ทุกหยดน้ำตา
ช่างเป็นเรื่องมหัศจรรย์ของความรู้สึกจริง ๆ

ฉันไม่มีเงื่อนไขใด ๆ
ที่จะต่อรอง..หรือจะขอร้อง
ในทุกข์..แห่งความหว้าเหว่ที่ได้รับ.....
กลับต้อง..ขอบคุณ
ความเหงา ..ความเศร้า..ที่ผ่านเข้ามา...
ทำให้ฉันได้เข้าใจว่า...กว่าจะรู้ว่าโลกนี้มีสีเทา
ก็ต้องรู้จักสีขาว และสีดำ ให้เพียงพอเสียก่อน.....

แม้จะมีเรื่องร้าย ๆ ผ่านเข้ามาในชีวิต
แต่ก็ยังมีแง่มุมดี ๆ ให้ได้เรียนรู้
ฉันไม่รู้ว่าจากนี้จะได้เจอะเจอกับเรื่องอะไรอีก
ภายใต้โลกที่ยังหมุนไปไม่หยุด.....

แต่ด้านมืด และด้านสว่าง หัวใจฉันได้สัมผัสมาแล้ว
และทุกความทรงจำที่เจ็บปวด...จะถูกลบเลือนด้วยรอยยิ้ม
ความเหงา ความเศร้า...หากไม่มีเธอฉันคงไม่มีวันนี้

...วันนี้...
ฉันสามารถ "ยิ้ม" ได้อย่างเต็มภาคภูมิ
ฉันยืนหยัดได้..ด้วยความ "เข้มแข็ง"
ดอกไม้ในชีวิตของฉันกำลังจะเบ่งบานอีกครั้ง
ท่ามกลางขวากหนามแหลมคมที่รายล้อม..แต่ฉันจะไม่หวั่นอีกต่อไป

เพราะฉัน...

"แหงนหน้ามองฟ้า...ปาดน้ำตา...ด้วยรอยยิ้ม"
(http://yuyake.exteen.com/images/blackBG/ga2.gif)

(http://img1.liveinternet.ru/images/attach/c/1//57/501/57501087_847e2bada7fc.jpg)

เออนะ..หายใจรอดมาจะครบปี..อีกแล้ว...หรือเนี้ย!

ทุกวันที่ผ่านมา..สุขดี..ทุกข์มี..แล้วมันก็ผ่านไปตามวันเวลา
ทุกวันเป็นวันที่มีคุณค่าที่สุดของชีวิต...ซึ่งเรายังหายใจอยู่..
เพราะเรายังสามารถจะทำในสิ่งที่ดี..ที่ควรจะทำได้..

หลายครั้งที่เมื่อเรามาทบทวนตัวเองแล้วพบว่า...
ในเวลาอย่างนี้ สิ่งที่เราต้องการอย่างเหลือเกินคือ...
ความเข้มแข็งที่จะฝ่าฟันหลุมดำในหัวใจไปให้ได้

สิ่งที่ขัดขวางไม่ให้เรามีจิตที่เข้มแข็ง..
และไม่ท้อแท้ที่จะทำความดีต่อ
คือความอ่อนแอในจิตใจของเรานี่เอง

"ไม่มีใครขัดขวางเราได้ นอกจากตัวเราเอง"

เราขัดขวางตนเอง..
ด้วยความคิด ด้วยอารมณ์..ด้วยความไม่กล้า
ที่จะลุกขึ้นมาสู้..กับความอ่อนแอของตนเอง

การเป็นผู้ที่มีธรรมประจำใจประจำชีวิตได้นั้น
ไม่ยาก..แต่ก็ไม่ง่ายเลย
เราจะต้องต่อสู้กับกิเลสในใจ ต่อต้านความเคยชินในหลายๆ ด้าน

แค่ปรับพฤติกรรม..
ให้สามารถลื่นไหลไปกับสภาพทางสังคมที่เป็นอยู่
โดยเฉพาะตัวเรา ให้คนอื่นเขามองเราในด้านบวกซะมั่ง!

มันก็เหมือนมิตรภาพ..นั้นแหละ...
ที่เราชอบลืม...หรือทำมันตกหล่น..หายไป
ด้วยเงื่อนไขที่เราสร้างขึ้น...มันเยอะเกินไป
ลบเงื่อนไขออกสักหน่อย เราก็จะสบายใจขึ้น
ไม่พอใจอะไร นิ่งเสีย ดีไหม???...

เราต่างมาอยู่ในช่วงเวลาที่จำกัด
เราต่างมาและต่างต้องจากไป
วันเวลาใดไม่อาจรู้ได้ รู้แต่ว่าปัจจุบันที่ยังหายใจอยู่
เตือนตนเอง..ให้คิดดี..ทำดี..

เส้นทางนี้อีกไกล..มั้ย! ...
ราตรีนี้ยังจะเห็นอีก...กี่คืน! ...
หายใจนะ..ยังหายใจ..อยู่ต่อไป ....
ไว้วันพรุ่ง..จะพาเจ้าสังขาร...ไปทำอะไรดีๆ....ต่อ..

I’m fine thank you.

(http://img0.liveinternet.ru/images/attach/c/1//57/825/57825192_Kopiya_IMG0002_.jpg)

(http://www.gifzona.ru/i/du/24.gif)

มันน่าจะถึงเวลาแล้วนะ..ที่เราจะอยู่ในห้องที่มีแต่วันนี้

.....ลองสำรวจตัวเรา ว่าเป็นปกติสม่ำเสมออยู่หรือเปล่า ?
ให้นึกเสียว่า..สิ่งที่เกิดขึ้นแล้วคือเมื่อวานนี้
มันคือ..อดีต..เป็นสิ่งที่ล่วงเลยมาแล้วและปิดฉากไปแล้ว...เก็บฉากที่มากั้นไว้เสีย.
อนาคตเพียงแต่เป็นสิ่งที่ยังมาไม่ถึงและยังไม่มีรูปร่าง

เมื่อเราท่านปฏิบัติได้เช่นนี้ เราท่านจะอยู่ในฐานะปลอดภัย - ปลอดภัยสำหรับวันนี้ !!!!!

....ปิดฉากอดีต !!!!! ให้อดีตเป็นความตายที่ถูกฝังไว้แล้ว.....
....ปิดฉากวานนี้ซึ่งท่านอาจจะผ่านมาอย่างโง่เง่าเสียให้หมด.....
.....ภารกิจวันพรุ่งนี้, รวมทั้งเมื่อวานนี้, อย่านำมาคิดรวมกัน...
....มันทำให้เกิดร่องรอยแห่งการรอคอย...(ว่ามัน..ดี/ร้าย..นะ!)

ปิดอนาคตไว้ให้หนาแน่นเช่นเดียวกับอดีต.....
.....อนาคตคือวันนี้.....ไม่มีพรุ่งนี้. จงช่วยตัวท่านเองเสียแต่วันนี้.

ความห่วงใยสำหรับอนาคตจะทำให้เกิดสภาวะ..จิตตก..
จิตใจว้าวุ่น, กระวนกระวายจากทุกข์.....ซึ่งอาจจะมี/ไม่มีก็ได้

เมื่อปิดมันเสียให้หมด, ทั้งอนาคตและอดีต,
และเตรียมที่จะเพาะนิสัยแห่งการมีชีวิตอยู่ " ที่มีแต่วันนี้ "

สำหรับพรุ่งนี้มันคืออนาคตที่ยังมาไม่ถึง....
และพรุ่งนี้เรายังสามารถสร้างความหวัง...ได้เสมอ
แต่ในวันนี้...เราต้องอยู่และกระทำทุกอย่าง-อย่างมีสติเสมอ
จะทำให้เราไม่เสียใจมากนักกับวันนี้ที่จะเป็นอดีตในพรุ่งนี้
หรือต้องมาแก้ไขในวันนี้ให้ดีขึ้นเพื่ออนาคตในวันพรุ่งนี้
เพราะเราอาจไม่มีพรุ่งนี้ให้แก้ไขก็ได้...

เพื่อความสำเร็จของคุณ
เพราะมีแต่วันนี้ เวลานี้ นาทีนี้ เท่านั้น
ที่คุณจับต้องได้....

(http://www.gifzona.ru/i/du/150.gif)

" ใจดีดีก็เหมือนกับดินดีดี ปลูกอะไรก็งอกงาม "

คนใจงาม ย่อมมีความเจริญ มีความสุขในชีวิต
หากใจแห้งแล้งนัก หว่านเมล็ดพันธุ์ความสุขลงไปเท่าไหร่
ย่อมไม่มีวันงอกเงยขึ้นมาได้
หากจะมีบ้างก็เป็นไปอย่างแคระแกร็นเต็มที

" ใจดีดีย่อมอุดมไปด้วยสิ่งดีดี
มีปุ๋ยแห่งความดี มีน้ำใจหล่อเลี้ยงชื่นฉ่ำ "

หากหมั่นรดน้ำพรวนดินด้วยความสุข
ต้นไม้แห่งชีวิตก็จะงอกเงยขึ้นมาอย่างงดงาม

(http://www.gifzona.com/i/good_day/good_day_010.gif)

หากสักวัน? เราต้องเฝ้ารอ..ใครสักคน...?

ไม่ว่าเค้าจะเป็นญาติ..เป็นมิตร..หรือคนที่เราเข้าใจเค้าที่สุด

เค้าจะรู้มั้ย? เรากำลัง..รอ.....??

แล้วคอยเป็นและให้กำลังใจเสมอ ...เสมอ

คำเหล่านี้  สู้สู้นะ..คิดถึงจัง..รักนะ..สบายดีหรือเปล่า!..กินข้าวหรือยัง?..หลับฝันดี

แล้วคุณล่ะ..อยากได้ยินคำเหล่านี้ จากคนที่รอทุกๆ วัน หรือเปล่า?....

แต่วันนี้..คิดถึง..นะค่ะ...

(http://s57.radikal.ru/i156/0902/9c/f31245b863a4.jpg)

(http://www.oknation.net/blog/home/blog_data/186/7186/images/friend.jpg)

ขอบคุณครับ

**  นาวาน้อยลอยล่องท้องนที  **

ท่ามแสงเช้ากล่อมเห่ ทะเลชีวิต
ระบายจิตเฉิดฉาย ความหมายสมัย
อบอุ่นทรวงพ่วงหวัง แห่งวารวัย
กว้าง ลึก ไกล ระหว่าง หนทางเดิน
 
บนท้องน้ำงามงด จรดขอบฟ้า
ปลอบอุราอย่าสะทก ระหกระเหิน
กลางแสงสีที่เตลิดหลงเพลิดเพลิน
ฝ่าเผชิญเรือน้อย ลอยชีวี
 
นาวาน้อย ลอยว้าเหว่ ทะเลฝัน
รุกโรมรัน แพ้พ่าย ไม่หน่ายหนี
คลี่คลายเหงา ปลอบห้วงดวงฤดี
รอวันพรุ่งอาจมี แสงใหม่มา

เสียงคลื่นฟังพริ้งเพราะเสนาะโสต
ยังลิ่วโลด พร้อมเปลี่ยนแปลงแสวงหา
หาดชีวิตงดงามผ่าน กาลเวลา
ทะเลยังทายท้า  ให้ฝ่าฟัน

อณูทิพย์  ธารทอง  

(http://www.wallcoo.com/nature/WIN7_Themepack_Bings_Best_3/images/04%20mandarin%20duck.jpg)

เพลงไม่มีวันตาย

คาราบาว (๒๐ ปีคาราบาว)



ดาว...ลอยเกลื่อนบนนภากว้าง ..มีบางอย่างเป็นความหมาย
ดาว...ยามตกสว่างแล้วหายวับไป แต่บทเพลงยังอยู่เป็นนิรันดร์

เราคือมิตรสหาย ข้ามน้ำลุยไฟมาด้วยกัน หลายปีที่สร้างสรรค์ จากจิตวิญญาณเป็นเพลงสู่สังคม

ให้ชมให้ฟังเป็นสุข ปัดเป่าทุกข์ ดุจเพื่อนยามเหงาใจ แม้คืนวันผันผ่านไป ไม่เคยเสื่อมคลายมั่นคงในอุดมการณ์

ดาว...ลอยเกลื่อนบนนภากว้าง มีบางอย่างเป็นความหมาย
ดาว...ยามตกสว่างแล้วหายวับไป แต่บทเพลงยังอยู่เป็นนิรันดร์
เราคือมิตรสหาย ข้ามน้ำลุยไฟมาด้วยกัน ไม่เคยแม้สักวัน จะถอดใจหันหน้าหนีจากเสียงเพลง

บรรเลงร้อยรวมทักษะ ด้วยภาระที่เรายึดมั่นมิคลาย นี่คือเสียงเพลงมั่นหมาย
ตราบชีพวางวายมิอาจพรากเราจากเพลง

เราคือมิตรสหาย ข้ามน้ำลุยไฟมาด้วยกัน หลายปีที่สร้างสรรค์ จากจิตวิญญาณเป็นเพลงสู่สังคม

ให้ชมให้ฟังเป็นสุข ปัดเป่าทุกข์ ดุจเพื่อนยามเหงาใจ แม้คืนวันผันผ่านไป ไม่เคยเสื่อมคลายมั่นคงในอุดมการณ์

ดาว...ลอยเกลื่อนบนนภากว้าง มีบางอย่างเป็นความหมาย
ดาว...ยามตกสว่างแล้วหายวับไป แต่บทเพลงยังอยู่เป็นนิรันดร์

เราคือมิตรสหาย ข้ามน้ำลุยไฟมาด้วยกัน ไม่เคยแม้สักวัน จะถอดใจหัน..หน้าหนีจากเสียงเพลง

บรรเลงร้อยรวมทักษะ ด้วยภาระที่เรายึดมั่นมิคลาย นี่คือเสียงเพลงมั่นหมาย ตราบชีพวางวายมิอาจพรากเราจากเพลง

นี่คือเสียงเพลงหัวควาย......ตราบชีพวางวาย...มิอาจพรากเราจากเพลง

“นางไม้”
 
ความเยียบเย็นเร้นซ่อนกายอ่อนไหว
วาบดวงใจดูดดื่มเลือนลืมสิ้น
ท่ามกลางความเงียบงันฉันได้ยิน
เสียงแห่งนางร่ายรินเพลงจินตนา
 
ใต้ร่มเงากฤษณาปรารถนาถึง
เปิดประตูซ่านซึ้งรำพึงหา
เคลื่อนฝีเท้าแผ่วเบาใกล้เข้ามา
จะหลับตาโอบกอดเจ้ายอดรัก
 
บริสุทธิ์กว่าน้ำค้าง ณ กลางป่า
แนบนวลเนื้อกายาชายคาหลัก
ถอดวิญญาณสู่สิงเพื่อพิงพัก
ขอตวงตักพิศวาสไม่พลาดชม

พลิ้วสัมผัสกลมกลืนหยิบยื่นสิ่ง
งามแห่งหญิงชัดเจนแม้เส้นผม
หอมเสน่ห์พร่างพรายตามสายลม
ชื่นเชยอร พรพรหม นิยมยอม

เอนโอนร่างชดช้อยริ้วรอยฝน
เหนือเหตุผลค้นหานาสาหอม
กระซิบเสียงกิ่งก้านพยานล้อม
เจ้าขับกล่อมความเหงาอย่างปราณี

(วรรณ วริญญา ๒๘ สิงหา ๕๓)

(http://i245.photobucket.com/albums/gg49/macleod_album/wicca-1.jpg)

(http://www.bloggang.com/data/mam28/picture/1147591846.jpg)

นกสีขาวปีกบางตัวหนี่งใฝ่บินถึงยอดฟ้าสูง มีปุยเมฆขาวและกระแสลมเย็นเป็นแรงจูงใจ

แม้จุดหมายจะดูเลื่อนลอย ทว่าก็ดูราวกับจะคว้าจับไว้ได้ มันจึงมุ่งมั่นตั้งใจ เร่งปีกบินไป ทุกวัน ทุกวัน

ไม่ เคยหันมามอง ว่าระหว่างนั้นได้ทำให้นกตัวอื่น หรือสัตว์อื่น ๆ เดือดร้อนหรือเปล่า
มันหลงใหลอยู่ในโลกส่วนตัว ติดใจแต่กับชั่วขณะทึ่รู้สึกว่าสัมผัสไอน้ำและอากาศได้ ไม่เคยแยแสอื่นใดเลย

จน วันหนึ่ง เป็นวันที่เจ้านกแสนกระหยิ่มใจว่าตนสามารถไต่ระดับขึ้นไปได้สูงกว่า สูงยิ่งกว่า และยิ่งกว่าขึ้นไป
ไอเมฆขาวล้อมรอบกาย สายลมสดชื่นตีหน้าตึง ราวจะพยุงปีกส่งให้ร่างลอยขึ้นไปได้อีก

“วันนี้ล่ะ!” มันคิด และตั้งอกตั้งใจสยายปีกอย่างสมบูรณ์แบบที่สุดเท่าที่เคยทำมา
มันบินสูงขึ้นไป ดื่มด่ำกับชัยชนะที่เป็นดั่งรางวัลของชีวิต
ไม่ได้สนใจจะสังเกตเลยว่าอากาศรอบตัวเย็นลงจนหนาวเหน็บไปตั้งแต่เมื่อไร
ปุยเมฆกลายเป็นน้ำแข็ง ลมเย็นหรือก็ตัดปีกกรีดขน แต่มันก็ไม่นำพา เร่งมุ่งหน้าต่อไป

เมื่อรู้สึกตัวอีกครั้ง มันก็กำลังลอยละลิ่วอยู่กลางฟ้า ทว่าไม่ได้สูงขึ้น
ตรงข้าม มันกำลังตกลงมาด้วยความเร็วยิ่งกว่าเมื่อขึ้นไป มันไม่อาจกางปีกพยุงตัวได้
เพราะขนอันเงายับเยินไปสิ้นด้วยแรงอัดอากาศเสีย แล้ว
ไอน้ำเย็น ๆ ต้องโดนผิวเนื้อที่เป็นแผลแตกทั้งจากอากาศหนาว
และสายลมกรีดจนแสบไปหมด มันไม่อาจขืนแรงโน้มถ่วงได้เลย

ฉันรู้เกี่ยวกับตัวมันทั้งหมดก็เพียงเท่านี้ ไม่ปรากฎว่ามันเป็นตายร้ายดีอย่างไร
เพราะเจ้านกลับหายไปจากสายตาท่ามกลางผืน โลกอันกว้างใหญ่วุ่นวาย ไม่ทราบได้ว่ามันตกลง ณ ตรงไหน...

ฟ้า..ยังมีที่ว่างให้กางปีก
ดิน..ยังเหลือซีกฝันให้เจ้าใฝ่
ลม..ยังเก็บก่อต่อกายให้หายใจ
น้ำ..ยังเหลือเยื่อใยไหลหลั่งริน

เป็นหรืออยู่ ใคร่รู้ ผ่านเวลา
การเฝ้ารอเจ้ากลับมายังไม่สิ้น
แม้วันนี้ ไฟยังแตก แยกแผ่นดิน
ข้าฯยังอยากได้ยินเสียงของเธอ

บินสู่หนใดเล่า "เจ้านกสีขาว"
แผ่นดินร้าว ผ่าวร้อน อยู่เสมอ
ตั้งแต่เจ้า จากไกล ไม่พบเจอ
"สันติภาพ" ยังพร่าเบลอ เหลือเลือนลาง

สู่หนแห่งใดเจ้านกเอยฯ
"เรา..รอการกลับมาของนกตัวนั้น.."

ลมอีสาน

(http://xchange.teenee.com/up01/post-24840-1188811120.jpg)

ไม่ใช่เพียงแค่ดอกไม้หนึ่งดอก...

(http://krasota-gif.narod.ru/s/flowers/113.gif)

ในวันคืนอันมืดมิด
ดอกไม้ที่ฉันเดินผ่านต่างเศร้าสลด พวกมันก้มหน้าเหมือนไร้ซึ่งความหวังใด
ท่ามกลางดอกไม้เหล่านั้น ฉันได้เห็นเพียงหนึ่งดอก
ที่ยังคงพยายามเงยหน้าให้ดวงตะวัน แม้จะอ่อนแรงเต็มที
ฉันเดินเข้าไปหาดอกไม้ดอกนั้น
แล้วก้มลงเพื่อหยิบมันขึ้นมา ตั้งใจจะช่วยให้มันได้ย้ายไปอยู่ที่อื่น

แต่ดอกไม้ดอกนั้นบอกกับฉันว่า..
ไม่อยากไปไหน ถ้าหากไปแล้ว จะต้องจากกับเพื่อนๆ ดอกไม้ที่กำลังจะตายทุกดอก
ไม่อยากจะเอาตัวรอดเพียงคนเดียว
แต่อยากให้มีใครซักคนมาคอยช่วยเหลือพวกเราทุกคน ที่พยายามเงยหน้ามองพระอาทิตย์
เพื่อให้มีใครซักคนมาเห็น และช่วยเหลือดอกไม้ที่ใกล้ตายตรงนี้ทุกดอก
ไม่ใช่เพียงแค่ดอกนี้ดอกเดียวเท่านั้น

ฉันมองดอกไม้ดอกนั้น แล้วลุกขึ้น
ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องช่วยดอกไม้ดอกอื่นด้วย
แต่ฉันก็ไปตามหาน้ำ เธอบอกว่าต้องการน้ำ ฉันไปตักน้ำมาจากแม่น้ำแถวนั้น
แล้วรดน้ำใส่ดอกไม้ทุกดอก ทำแบบนั้นซ้ำไปซ้ำมา

จนกระทั่ง ดอกไม้ทุกดอกเริ่มมีชีวิต
ฉันมองเห็นความสวยงามขึ้นมาทันที
ดอกไม้ทุกดอกมีชีวิต ทุกดอกบานสะพรั่งสวยงาม
ผิดกับตอนที่ฉันมาครั้งแรก ที่กำลังใกล้ตาย ราวกับคนที่กำลังจะสิ้นความหวัง

ฉันยิ้มออกมา แล้วมองหาดอกไม้ดอกนั้น
แต่...ฉันหาไม่เจอ
ดอกไม้ดอกนั้นหายไป เพราะกลมกลืนกับดอกไม้ทุกดอก
ฉันพยายามเดินหา พยายามร้องเรียก
แต่ไม่มีดอกไม้ดอกไหนขานรับ
ดอกไม้ดอกนั้นต้องอยู่ในนี้แน่ แต่อยู่ที่ไหนกันล่ะ?

...ในที่สุด...
ฉันก็ล้มเลิกความตั้งใจ
แต่ฉันจะไม่ลืม ดอกไม้ดอกนั้นจะอยู่ในใจฉัน
ฉันจะเก็บความหวังดีทั้งหมดเอาไว้ในใจ
และผลของความหวังดีนั้น ก็ปรากฏให้ฉันได้เห็นแล้ว
ลาก่อน...ดอกไม้ผู้ไม่ทิ้งเพื่อน

(http://www.gifzona.ru/i/spas/148.gif)

เมื่อใครบางคนที่เคยอยู่ร่วมทางชีวิตแยกจากไป
ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตามที  
นั่นคือเรื่องของความเป็นไป

กับบางคนร่างกายที่แยกจากไม่อาจพรากรักไปจากใจด้วย
ยังคงฝังลึกในใจอย่างยากที่จะถ่ายถอน

เช่นนั้นจะเป็นไรไป …
เพราะเขาคนนั้นเข้ามาสู่ความรักในใจเรา
ไม่ใช่เขาขอร้องให้เรารักหรือบังคับให้เรารู้สึกพิเศษ

เมื่อมันเป็นไปด้วยใจเราเอง … ไม่ว่าเขาจะอยู่ตรงไหน
จะร่วมทางกับเราหรือไม่ ..
คุณค่าของรักนั้นก็ไม่จำเป็นต้องหมดลงไปด้วยมิใช่หรือ
ไม่แปลกอะไรที่มันจะคงอยู่กับเราอย่างมากมาย

สิ่งที่เราต้องทำไม่ใช่พยายามให้ความรักลดน้อยลงไป หรือตัดใจ
แต่คือการเข้าใจความจริงและพยายามยอมรับกับการไม่มีเขาอยู่ตรงนี้

และไม่ผิดที่เราจะมีความทรงจำที่ดีของเขาเก็บไว้
เพราะมันก็ส่วนหนึ่งที่ผ่านมาเข้ามาในชีวิตเรา

เหมือนอีกหลายเรื่องราวที่ผ่านมาและเป็นไป
เหมือนที่เราไม่อาจเก็บความสวยงามบางขณะของท้องฟ้าไว้ “ในมือ”
แต่เราก็ยังมีความงดงามนั้นไว้ “ในใจ”  ในความทรงจำ ..

ขณะที่ฟ้าก็ยังคงเปลี่ยนไปทุกขณะ … แต่เราก็ยังเฝ้ามองได้
โดยไม่ได้เจ็บปวดกับความเป็นไปนั้น

ปรากฏการณ์ของความรักก็คงไม่ต่างไปจากความเป็นไปของทุกสรรพสิ่ง
ไม่รู้ว่าจะเกิดเมื่อใด และไม่อาจกำหนดเวลาแห่งการสิ้นสุด

มีเพียงแต่ชีวิตเราเท่านั้นที่เราต้องดำเนินไปกับการพร้อมรับความเปลี่ยนแปลง
.. เช่นนั้นหรือเปล่า ...

ใกล้จะวาเลนไทน์แล้ว..รักเขา..ก็ดีกับเขามากๆ .. นะค่ะ

(http://static.desktopnexus.com/thumbnails/526272-bigthumbnail.jpg)

โอ้ความรักลอยให้เราเฝ้าคอย
ใฝ่สัมพันธ์สุดแสนเศร้าโศกศัลย์
สุดรำพันถึงวันตาย

เปรียบเทียบรักนี้
เหมือนดังอัคคีที่ร้อนรุ่ม
ลุกลามไม่รู้คลายฝังใจจำ

โอ้ความรักเอยมิรู้เปรียบเปรย
เอ่ยน้ำคำต้องแล้วแต่เวรกรรม
เป็นผู้กระทำชักนำไป

ควันหลง...วาเลนไทน์
 (:SY:) (:SY:)

(http://dl2.glitter-graphics.net/pub/1881/1881822ivvjz4pc1b.gif)

ในความสงสัยนั้นๆ
มีทั้งความจริง..เล่ห์กลของจิต
ใจหนอ...คิดหนอ...ฟุ้งซ่านหนอ...

(http://www.glittersmania.eu/albums/userpics/14605/anigifysr.gif)

(http://dl9.glitter-graphics.net/pub/1654/1654119w7zj3azyna.gif)

เดือนเพ็ญ (http://www.youtube.com/watch?v=iYo8sNLPDNM#)


อ.เนาวรัตน์ เล่นคำได้สวยมากครับ

(http://i.kapook.com/ninn/n5-0210/190210_ArtWorks_019.jpg)

หลายครั้งที่เราพยายามหาคำตอบกับของบางสิ่ง กับคนบางคน กับอะไรต่อมิอะไร

และคำตอบที่เราได้ ไม่สามารถอธิบายหรือตอบโจทย์ที่เราตั้งขึ้นในใจของเราได้เลย

เราก็ยังคงพยายามหาคำตอบ คำตอบที่ตรงกับความคิดของเรา ต้องเป็นอย่างโน้น มันต้องเป็นอย่างนั้น

บางครั้ง เราก็ได้คำตอบที่ตรงกับความคิด แต่มันก็ไม่ได้ให้เราพบความสุข

แต่กลับพบความทุกข์แสนสาหัสเพิ่มขึ้น

การอยากรู้ มิได้หมดลง

แต่กลับเป็นการอยากรู้ท่ามกลางคำถาม .. ทำไม ทำไม ทำไม

สติ สัมปชัญญะ

คือสิ่งสำคัญที่จะพาเราหลุดพ้น จากทุกข์ที่ความคิดและจิตเราสร้างขึ้น

ทำให้เราค้นพบความสุข ท่ามกลางความงดงามตามสายตาสัมผัส

โดยปราศจากความต้องการ... ล่วงรู้ทั้งปวง

การล่วงรู้นั้นคือทุกข์

อยากพบสุข ปลดความเขลา

ปล่อยวาง ... ทุกอย่างเบา

สติ สัมปชัญญะของเจ้า... นั้นสำคัญ

ดั่ง..เทียนส่องแสง

(http://i.kapook.com/ninn/n5-0210/190210_ArtWorks_016.jpg)

You're not wrong to love him.
And, it’s not also his wrong, if he doesn't love you back.
By the way, you're not wrong if you don't love him.
And not his wrong if he loves you.
Forbid heart from falling in love is hard to do.
But... It's not comparable with Forbid heart to forget love, because it's so hard to do.

คุณไม่ผิดที่ไปรักเขาคนนั้น
และเขาเองก็คงไม่ผิดที่ไม่ได้รักคุณ
ในทางตรงข้าม คุณไม่ผิดที่ไม่ได้รักเขาคนนั้น
และเขาก็ไม่ผิดที่มารักคุณเช่นกัน
การห้ามใจไม่ให้รักนั้นยากนัก
แต่คงเทียบไม่ได้กับการห้ามใจให้ลืมรักเพราะย่อมยากกว่า

ก็รู้ทั้งรู้ว่าเธอไม่จริงใจ
ไม่รู้ทำไมยังทนรักเธอเรื่อยมา
ห้ามเท่าไรไม่ฟัง ใจยังปรารถนา
หลงมนต์เล่ห์มายา เล่ห์ลมลวง
 
ก็รู้ทั้งรู้ว่าเธอนั้นไม่จริงใจ
ไม่รู้ทำไมยังทนรักเธอเรื่อยมา
ห้ามเท่าไรไม่ฟัง ใจยังปรารถนา
หลงมนต์เล่ห์มายาลมปากของเธอ

(http://www.i-mk.org/uploads/topnews_icons/font/cg_art_hentai_vol1.jpg)

(http://gotoknow.org/file/supalukbi/Resize of DSC04593.JPG)

หัวใจเหงาๆ..กับความคิดถึงบ้านมาเนิ่นนาน
เงยหน้ามองท้องฟ้ากว้าง
ฟ้ายังแจ่มสดใส..คอยแย้มยิ้มให้เรา
แสงแดดรำไร เงาเศร้าๆลอดผ่านแนวไผ่
สายลมบางเบาโอบรอบตัวฉันไว้ ..ให้คลายเหงา

คิดถึงบ้าน - พงษ์เทพ กระโดนชำนาญ (http://www.youtube.com/watch?v=eayiD0GHw_w#)

ทุกคน..ทุกคู่..ของโลกนี้
จะรักกันมากขนาดไหน..มีเวลาอยู่ด้วยกันแค่ไหน?
 
ที่สำคัญ......
เราไม่มีโอกาสรู้ด้วยซ้ำว่า...เราพกเวลากันมาคนละเท่าไหร่?
วันนี้ยังเห็น หน้ากัน ดูแลรักษากัน ไว้ให้อย่างดีที่สุด

วันหนึ่ง..จุดธูปคุยกัน เคาะโลงพูดกัน มีแค่ไม้กระดานกั้น
วันนี้...แค่ไกลกันเท่านั้น ต้องเชื่อมั่น..อย่าพยายามรังแกใจตนเองก็พอ

หากใคร?หากันเจอแล้ว..ภนอมน้ำใจกันไว้นะค่ะ

(http://webboard.sex.sanook.com/forum/?action=dlattach;topic=3332187.0;attach=973742;image)

ความเหงายังมีเลือดเนื้อกายใจเป็นเพื่อน
น้ำตายังมีแก้ม..นวล..นวล..เคียงข้าง
แล้วฉัน ... เวลานี้ ... เล่า..
หันไปทางไหน ... ไม่เห็นใคร? เลย.
ด้วย..เกี่ยวฝัน..เพียงลำพัง

(http://2.bp.blogspot.com/-RTq1gHlAeX8/TvAN6MgMuQI/AAAAAAAAAx8/QSEIvu1hHSs/s1600/27c4d7b95c164c59c4a69653b03d0170.jpg)

ชีวิตก็เหมือนดอกไม้ในทุ่งหญ้า
เมื่อมันเหี่ยวเฉาไปแล้ว...
ก็ไม่มีใครรู้หรอก..ว่ามันขึ้นอยู่ที่ไหน?
นอกจากคนที่รู้จักมันจริงๆ เท่านั้นแหละ!
ที่รู้ว่า..จะหามันเจอที่ไหน?...เวลาใด?
ที่สามารถมีความสุข..ที่ได้พบกับมัน..
ทั้งที่มีดอก..แลไม่มีดอกแล้วก็ตาม
ช่างคล้าย..บั้นปลายชีวิตมนุษย์จัง!

การะเกด.

(http://upic.me/i/on/w9371208-45.jpg) (http://upic.me/show/31464432)

(http://cdn.gotoknow.org/assets/media/files/000/121/912/original_%25E0%25B8%2597%25E0%25B8%25B8%25E0%25B9%2588%25E0%25B8%2587%25E0%25B8%2599%25E0%25B8%25B2.jpg)

ตื่นมาพบความเป็นจริง
แม้สรรพสิ่งแม้มันไม่ง่ายอย่างฝัน
แต่ก็ใช่ว่ามันทำไม่ได้
....
ขอพลังและกำลังใจอยู่กับทุกคน

This is it?? (http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=tCRbVEGHZlQ#ws)

สายลมที่พัดผ่านไป
กับลมหายใจ อารมณ์ และความรู้สึก
  ถ่ายทอดเรื่องราว ตามชะตากรรม
ที่ไม่รู้่ว่า...ผู้ใด?...ขีดเขียนไว้
ระหว่าง
โลกของสังคมภายนอกแห่งความเป็นจริง
..มีความรื่นรมย์  แลเศร้ารันทด พอๆ กัน
กับโลกส่วนตัว..ที่ใจหาคำตอบไม่ได้..
อำพรางหมกตัวอยู่ท่ามกลางสายลมแห่งกาลเวลา
ที่พัดผ่านทุกสรรพสิ่งไป อย่างไม่เคยหยุดนิ่ง

เย็นแล้วนะ..เย็นแล้ว..
กระซิบแผ่วๆ ผ่านม่านแดด..รำไร..รำำไร
ว่าแต่!...
คนดีจ๊ะ....อยู่หนไหนน๋า?
ไม่มาให้เห็นสักที...
ความคิดถึง..รออยู่นะ...รู้มั้ย.

(http://1.bp.blogspot.com/-IpOR4zynmas/TwE3CnLnEYI/AAAAAAAAAzY/UMTZtBvK1EI/s400/Beauty_Art_Gallery_7.jpg)

(:88:) (:88:) (:88:) (:88:) (:88:)

 (:LOVE:) (:LOVE:) (:LOVE:)

 (:SY:) (:SY:) (:SY:) (:SY:) (:SY:)

(http://www.oknation.net/blog/home/user_data/file_data/201209/08/541983ec6.jpg)

ลิบๆ สุดทางคดเคี้ยวสู่ภูสูง
ขุนเขาโอบกอดป่าล้อมเดียวดาย
เงาทมึน ดูเย็นเยือกจากความเขียวขจี
ภาพหมู่บ้านที่เห็นดูเลือนรางอยู่เบื้องล่าง

แสงทองอร่ามแห่งดวงตะวันฉาย
ค่อยๆ ลับหายไปในความมืด
เงียบ..สงัด..สงบ..จากโลกภายนอก
ความมืดโรยลงมาจากฟากฟ้าอย่างช้าๆ

เสียงนกป่าขับขานลำนำยามราตรี
เสียงกบเขียดเจื้อยแจ้ว ไม่ใกล้-ไม่ไกลนัก
แสงจางๆ..จากดวงเดือน..แม้ไม่กลมโต
ก็มองเหม่ออย่างเคยชิน..ยามลอยเด่นอยู่เหนือหัว

ทิวไผ่ ยอดสน ไหว ไหว ลู่ร่อเล่นลม
เมฆน้อยลอยเคลือน เดี๋ยวขาว..เดี๋ยวดำ
ความเย็นกระทบกาย..ให้ต้องลูบแขนเบาๆ
 ดอกราตรีโชยกลิ่นหอม ย้ำเตือน..ว่าดึกโข

ยามนี้ไม่พบเพื่อนผู้มาเยือนเหมือนเช่นเคยวันนี้..ไม่มี
..ด้วย..เมื่อยล้า..ง่วงเหงา..เสียเต็มทน
     หลับเถอะน่ะ..ฝันดีด้วยล่ะ..เดี๋ยวจะเช้าเสียก่อน

วันนี้..ไม่มีข่าวสารใดๆ เอื้อนเอ่ย..ให้เธอต้องหนักอก..

"ฉันเอง..ก็จะเข้านอนเช่นกัน

ดึงผ้านวมมาโอบกอดตัวเอง...กับความเหงา

กล่อมหัวใจ..ด้วยเสียงเพลง... "

(http://1.bp.blogspot.com/-SebvfibLVeg/TjYrovVRljI/AAAAAAAAAvk/vsZnzESpb_I/s400/r7_4.jpg)

ฮื่อ..ฮือ..ฮื้อ..ฮื่อ..ฮือ..ฮื้อ..

...หลับเถอะนะ..แก้วตาจงนอนหลับไหล

จะอยู่ตรงนี้..ไม่จากไปไหน

หลับตาพักวางดวงใจ..ไว้กับฉัน

เหนื่อยพอแล้ว..เจ็บพอแล้ว..

สิ่งเลวร้ายให้แล้วล่วงไปเป็นเพียงแค่ฝัน

จะกอดเธอไว้ จวบจนสิ้นแสงจันทร์

จากนี้เธอไม่มีวันเดียวดาย

จะเคียงข้างเธอทุกคืน และจะคอยสบตาเมื่อตื่น

อย่าคิดและนึกกังวล..กับสิ่งใด จะคอยกล่อมให้ฝันดี

จะไม่ยอมให้เธอฝันร้าย หลับตาพักให้สบายคนดี

ฮื่อ ฮือ ฮื้อ ..ฮื่อ ฮือ ฮื้อ

หลับเถอะนะ..เพราะฉันจะพาเธอข้ามคืนนี้

จะกอดเธอไว้ จะอยู่ที่ตรงนี้

กล่อมเธอให้นอนฝันดีตลอดคืน

. . ก ล่ อ ม เ ธ อ ใ ห้ น อ น ฝั น ดี ทุ ก คื น .

http://youtu.be/q0sIQHaF80k

ขอบคุณเพลงเพราะๆ จาก YouTube.

(http://2.bp.blogspot.com/-0Dq0DH-ZOhI/UMiE1rNPQxI/AAAAAAAABK4/Q_JPNOlv-xE/s1600/1798341hdqp26zpth.gif)

ความรัก...เปรียบดั่งสามลมที่โอบล้อมรอบตัวเรา
รับรู้ได้แต่ไม่อาจสัมผัสและกอดเก็บเอาไว้ได้
บางครั้ง...ร่มรื่น ชื่นเย็น ชุ่มฉ่ำในความรู้สึก
บางครั้ง...พริ้วไหว เยือกเย็นและเหน็บหนาว
บางครั้ง...รุนแรง เกรี้ยวกราด ดั่งพายุ ...
บางครั้ง..อ่อนโยน...พริ้วไหว...ร่มรื่น...ในคราเดียวกัน
คุณล่ะ..ยังต้องการ...การโอบกอดจากสายลม อยู่อีกมั้ย?

http://youtu.be/6rWhDwRf-QQ