[ สุขใจ ดอท คอม บ้านหลังเล็กอันแสนอบอุ่น ] ธรรมะ พุทธประวัติ ฟังธรรม ดูหนัง ฟังเพลง เกมส์ เบาสมอง ดูดวง สุขภาพ สารพันความรู้

สุขใจในธรรม => ชาดก พระเจ้า 500 ชาติ => ข้อความที่เริ่มโดย: Kimleng ที่ 01 ตุลาคม 2564 16:24:17



หัวข้อ: พระเจ้า ๕๐๐ ชาติ เรื่องที่ ๖๑ มหาสุลราชชาดก : นกแขกเต้ากับต้นมะเดื่อ
เริ่มหัวข้อโดย: Kimleng ที่ 01 ตุลาคม 2564 16:24:17


(http://www.sookjaipic.com/images_upload_2/13576513404647__500_320x200_.jpg)

พระเจ้า ๕๐๐ ชาติ เรื่องที่ ๖๑ มหาสุลราชชาดก
นกแขกเต้ากับต้นมะเดื่อ

          ในป่าหิมพานต์แห่งหนึ่ง มีสัตว์ป่าน้อยใหญ่อาศัยอยู่จำนวนมาก รวมทั้งนกแขกเต้าที่อาศัยต้นมะเดื่ออยู่ริมฝั่งแม่น้ำใหญ่ ฤดูแล้งน้ำแห้งขอด ต้นไม้ใบหญ้าเหี่ยวเฉาเพราะถูกแดดแผดเผา ต้นมะเดื่อไม่ออกผล ไม่มีใบเหมือนแต่ก่อน บรรดานกแขกเต้าทั้งหลายต่างพากันบินไปหาต้นไม้ที่มีความอุดมสมบูรณ์เพื่อใช้ทำรัง แต่พญานกแขกเต้าไม่ยอมบินไปด้วย ขออยู่ที่นี่ดีกว่า พญานกแขกเต้าใช้ชีวิตสันโดษบนต้นมะเดื่อที่มีแต่หน่อ กิ่งไม้แห้งที่ไม่มีใบ มีแต่สะเก็ดของเปลือกไม้ ก็จิกกินเพียงแค่นั้น ด้วยผลแห่งบุญที่สั่งสมไว้ พระอินทร์เกิดความสงสารว่าเป็นผู้สันโดษ จึงอยากลองใจดูว่าจะดำรงชีวิตอยู่ได้หรือไม่ พระอินทร์เสกต้นมะเดื่อให้เหี่ยวแห้งเหลือแต่ตอ สภาพใกล้จะตาย มีผงไหลออกมาตามรู ลมพัด บางทีเหมือนต้นจะโค่นลงมา
          พระอินทร์เห็นแล้วจึงแปลงเป็นหงส์ทองไปเกาะที่ต้นไม้ใกล้ๆ กับต้นมะเดื่อ แล้วถามว่า “พญานก ทำไมท่านถึงทนอยู่กับซากต้นไม้ที่กำลังจะตาย ทำไมท่านไม่บินไปหาต้นใหม่ที่ยังมีลูกมะเดื่อเต็มต้น เพื่อนๆ ท่านก็พากันบินหนีไปหมดแล้ว ทำไมท่านถึงไม่ไปกับพวกเขาล่ะ”  พญานกตอบว่า “เราทิ้งไม่ได้ เราต้องรู้บุญคุณของต้นไม้ เคยให้ที่อยู่ที่กินกับเราอย่างอุดมสมบูรณ์มาตลอดชีวิตของเรา ต้นไม้นี้เป็นทั้งเพื่อนทั้งญาติของเรา เราทิ้งไปไม่ลง ไม่มีความยุติธรรมซะเลย ถ้าเราละทิ้งต้นไม้ที่เลี้ยงเรามาตลอดชีวิตเพื่อที่จะไปหาต้นใหม่”
          พญาหงส์กล่าวว่า “ท่านช่างเป็นเพื่อนที่ดีจริง เราขอนับถือท่านนะ ท่านอยากได้อะไรเราจะให้พรแก่ท่าน ๑ ข้อ”  พญานกขอว่า “จริงหรือ งั้นเราขอให้ต้นไม้ต้นนี้มีอายุยืนยาว สร้างประโยชน์ให้กับเหล่านกทั้งหลาย ให้แตกกิ่งก้านสาขามากๆ มีผลหวานดั่งน้ำผึ้งเดือนห้า”
          พญาหงส์กลายร่างเป็นพระอินทร์ประทานพรให้กับพญานกแล้วก็บินกลับวิมานไป


นิทานชาดกเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
“เพื่อนที่ดีย่อมไม่ทิ้งเพื่อนเมื่อเพื่อนมีปัญหา”

พุทธศาสนสุภาษิตประจำเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
อทฺธา เอโส สตํ ธมฺโม โย มิตฺโต มิตฺตมาปเท
น จเช ชีวิตสฺสาปิ เหตุ ธมฺมมนุสฺสรํ

การที่มิตรไม่ทอดทิ้งมิตรในยามมีทุกข์ภัยถึงชีวิต ข้อนี้เป็นธรรมของสัตบุรุษโดยแท้ (๒๘/๑๖๖)