[ สุขใจ ดอท คอม บ้านหลังเล็กอันแสนอบอุ่น ] ธรรมะ พุทธประวัติ ฟังธรรม ดูหนัง ฟังเพลง เกมส์ เบาสมอง ดูดวง สุขภาพ สารพันความรู้

[ โดย อ.ฐิตา บอร์ดเก่า ]



ครั้งหนึ่ง มีผู้สื่อข่าวฝรั่ง ได้มาติดตามถ่ายทำชีวิตประจำวันของดาไลลามะ เพื่อทำสารคดี ชีวิตของท่าน


ผู้สื่อข่าวคนนี้ได้มองเห็นว่าทุกที่ ที่ดาไลลามะเดินผ่านไป จะมีชาวธิเบตที่แสนจะยากจน จะนำของมาให้ดาไลลามะ และท่านก็รับเอาไว้


ผู้สื่อข่าวฝรั่ง รู้สึกว่าบางอย่างมันผิดปรกติ!! ทำไมคนที่ยากจนต้องเอาสิ่งของที่เรียกว่า" ดีที่สุดที่เขามี" มาให้คนที่รวยกว่า ก็คือ ดาไลลามะ กันละ?


เขาสงสัย และไม่ค่อยพอใจแต่ไม่พูดอะไร จนกระทั่งมาถึงบ้านหลังหนึ่ง มีหญิงชรา แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าขาดวิ่น เก่าและสกปรก ได้นำกระโปรงตัวหนึ่งที่เธอเย็บและปักอย่างสวยงาม ออกมามอบให้ ดาไลลามะ!!


และนั้นคือจุดสิ้นสุดของความอดทน!! เขาหันไปต่อว่าดาไลลามะว่า


"คุณไปรับของจากคนที่แสนจะยากจน และอดอยากมากกว่าคุณได้ไง มันไม่ถูกต้อง !!” "แล้วคุณจะเอากระโปรงตัวนี้ไปทำอะไร คุณเป็นผู้ชาย คุณใส่มันไม่ได้ซะด้วยซ้ำไป!!"


ดาไลลามะตอบแบบใจเย็นว่า "คุณ! ที่ผมรับสิ่งของจากคนจนเหล่านี้ไม่ได้เพื่อตัวผมเองหรอกนะ แต่ผมรับเพื่อ "ความสุขของคนเหล่านั้น" มันเป็นความสุขใจที่เกิดจากการที่เขาได้ทำบุญ!! ได้ให้!! ถ้าไม่มีคนรับ "ความสุขจากการให้"จะเกิดขึ้นได้อย่างไร!!"


ผู้สื่อข่าวเริ่มจะเข้าใจ ในสิ่งที่คนตะวันตกอย่างเขาไม่เข้าใจ!! และสิ่งของที่ดาไลลามะ รับจากหมู่บ้านนี้ก็ จะถูกแจกจ่ายให้อีกหมู่บ้านหนึ่ง.. กระโปรงตัวนั้นก็เช่นกัน ท่านได้ไปให้กับหญิงชาวบ้านผู้ยากจนอีกหมู่บ้านหนึ่ง..


สรุปว่าทุกคนมีความสุข!! คนในหมู่บ้านนี้ที่ให้ท่านก็มีความสุข!! คนอีกหมู่บ้านหนึ่งที่รับของจากท่าน ก็มีความสุข!! ความสุขเกิดกับทั้ง2หมู่บ้าน โดยมีดาไลลามะเป็นคนกลาง....

(http://www.dhammajak.net/gallery/albums/userpics/%B7%E8%D2%B9%B7%D0%E4%C5%20%C5%D2%C1%D0.jpg)

" ททมาโน ปิโย โหติ "
" ผู้ให้ ย่อมเป็นที่รัก "


ขอบคุณที่มาข้อมูลจาก... น้อง เรน....ค่ะ
 :D