|
หัวข้อ: พุทธวจนะในธรรมบท หมวดชรา เริ่มหัวข้อโดย: Sweet Jasmine ที่ 24 ธันวาคม 2552 19:48:09 จะมัวร่าเริง สนุกสนานกันทำไม
ในเมื่อโลกกำลังลุกเป็นไฟอยู่เนืองนิตย์ พวกเธอถูกความมืดมิดปิดบังตา ไยไม่แสวงหาแสงสว่างกันเล่า จงดูร่างกายที่ว่าสวยงามนี้เถิด เต็มไปด้วยแผล สร้างขึ้นด้วยกระดูก มากด้วยโรค มากด้วยความครุ่นคิดปรารถนา หาความยั่งยืนถาวรมิได้ ร่างกายนี้แก่หง่อมแล้ว เป็นที่อาศัยของโรค แตกทำลายง่าย ร่างกายอันเน่าเหม็นนี้ จักแตกสลายพังภินท์ เพราะชีวิตสิ้นสุดลงที่ความตาย กระดูกเหล่านี้ มีสีขาวเหมือนสีนกพิราบ ไม่เป็นที่ต้องการของใคร ๆ ดุจน้ำเต้าในฤดูสารท ดูแล้วไม่น่าปรารถนายินดี หัวข้อ: Re: พุทธวจนะในธรรมบท หมวดชรา เริ่มหัวข้อโดย: Sweet Jasmine ที่ 24 ธันวาคม 2552 19:53:57 ร่างกายนี้เป็น "อัฐินคร" (เมืองกระดูก)
ฉาบด้วยเนื้อและโลหิต เป็นที่สถิตแห่ง ชรา มรณะ ความเย่อหยิ่ง และความดูถูกบุญคุณกัน ราชรถ อันวิจิตรงดงาม ยังเก่าได้ แม้ร่างกายของเรา ก็ไม่พ้นชราภาพ แต่ธรรมของสัตบุรุษหาแก่ไม่ สัตบุรุษทั้งหลาย ย่อมกล่าวสอนกันเช่นนี้แล คนโง่แก่เปล่า เหมือนโคถึก มากแต่เนื้อหนังมังสา แต่ปัญญาหาเพิ่มขึ้นไม่ เมื่อไม่พบนายช่างผู้สร้างเรือน เราได้เวียนว่ายตายเกิด ในสงสารนับชาติไม่ถ้วน การเกิดแล้วเกิดอีกเป็นทุกข์ หัวข้อ: Re: พุทธวจนะในธรรมบท หมวดชรา เริ่มหัวข้อโดย: Sweet Jasmine ที่ 24 ธันวาคม 2552 19:58:49 นายช่างเอย บัดนี้เราพบท่านแล้ว
ท่านจะสร้างเรือนไม่ได้อีก จันทัน อกไก่ เราทำลายหมดแล้ว จิตของเราบรรลุนิพพาน หมดความทะยานอยากแล้ว เมื่อยังอยู่ในวัยหนุ่มสาว ไม่ทำตัวให้ดีและไม่หาทรัพย์ไว้ พอถึงวัยแก่เฒ่า พวกเขาย่อมนั่งซบเซา เหมือนนกกะเรียนแก่ จับเจ่าอยู่ริมสระที่ไร้ปลา เมื่อยู่ในวัยหนุ่มสาว ไม่ทำตัวให้ดี และไม่หาทรัพย์ไว้ พอถึงวัยแก่เฒ่า พวกเขาย่อมนอนทุกข์ ทอดถอนใจรำพึงถึงความหลัง เหมือนธนูหัก (ใช้ยิงอะไรก็ไม่ได้) คัดลอกจากหนังสือ พระพุทธวจนะในธรรมบท |