|
หัวข้อ: ระบำ โดย นายมนตรี ตราโมท จาก สารานุกรมไทยสำหรับเยาวชน เริ่มหัวข้อโดย: หมีงงในพงหญ้า ที่ 10 กรกฎาคม 2555 12:39:01 ระบำ โดย นายมนตรี ตราโมท
(http://guru.sanook.com/picfront/main/791b13p120a.jpg) ระบำ หมายถึงการแสดงที่มุ่งหมายความสวยงาม และความบันเทิงเป็นสำคัญ ไม่มีเรื่องราว ผู้แสดงจะมีจำนวนเท่าใดก็ได้ อาจเป็นระบำเดี่ยว คือ รำคนเดียว ระบำคู่ รำ ๒ คน หรือระบำหมู่ รำหลายๆ คน ระบำหมู่สมัยโบราณก็คือระบำที่เรียกว่า "ระบำสี่บท" มักจะเป็นการจับระบำของเทวดากับนางฟ้า เรียกว่าระบำสี่บท เนื่องจากมีทำนองเพลงร้อง และบรรเลงดนตรีอยู่ ๔ เพลง คือ เพลงพระทอง เพลงเบ้าหลุด เพลงสระบุหร่ง (อ่านว่าสะหระบุหร่ง) และเพลงบหลิ่ม (อ่านว่าบะหลิ่ม) ในสมัยโบราณท่านแต่งคำร้องเป็นเพลงละบท จึงเป็น ๔ บทจริงๆ สมัยต่อมามักจะลดบทร้องให้สั้นเข้า เป็นบทละ ๒ เพลง และบางทีก็ลดเพลงลงเหลือเพียง ๒ เพลง หรือเพลงเดียวก็มี ซึ่งจะเรียกระบำสี่บทไม่ได้ แต่การรำยังคงใช้แบบของระบำสี่บทอยู่ตามเดิม ต่อมาได้มีผู้คิดระบำอื่นๆ ขึ้นอีกหลายอย่าง บางทีก็ร้องแล้วดนตรีรับเหมือนระบำสี่บท บางทีก็ร้องและคลอดนตรีไปพร้อมๆ กัน ซึ่งวิวัฒนาการไปตามสิ่งแวดล้อมและกาลสมัย เช่น ระบำย่องหงิด (หรือยู่หงิด) ระบำดาวดึงส์ ระบำกฤดาภินิหาร ระบำนพรัตน์ (http://guru.sanook.com/picfront/main/791b13p120b.jpg) ปัจจุบันนี้มีจนถึงระบำสัตว์ต่างๆ ซึ่งเป็นการรำเลียนท่าสัตว์นั้นๆ เช่น ระบำม้า ประกอบเพลงอัศวลีลา ระบำนกยูง ประกอบเพลงมยุราภิรมย์ ระบำกวาง ประกองเพลงมฤคระเริง ระบำควาย ประกอบเพลงบันเทิงกาสร ระบำช้าง ประกอบเพลงกุญชรเกษม หัวใจของการแสดงระบำก็คือ ความพร้อมเพรียง ความสวยงาม และความบันเทิง ระบำบางชนิดไม่สวยงามเลย แต่เพื่อความบันเทิง เช่น ระบำก็อย จากละครเรื่องเงาะป่า พระราชนิพนธ์ในรัชกาลที่ ๕ ผู้แสดงทาตัวด้วยสีดำ นุ่งผ้าสั้น เรียกว่า "เลาเตี๊ยะ" ถือไม้ซาง เรียกว่า "บอเลา" ที่มา: สารานุกรมไทยสำหรับเยาวชน |