|
หัวข้อ: กอไผ่รุกวัด เริ่มหัวข้อโดย: Kimleng ที่ 24 กันยายน 2555 10:44:53 (http://t1.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcSlQ05nhv8EwbZCpxRPYMaUONOZGMuc2gjJGD2J0CQOlG4cu97H) กอไผ่รุกวัด ภาพ : bloggang.com เรื่องเล่า ที่พระธรรมกิตติวงศ์ (ทองดี สุรเตโช) รวบรวมเอามาเขียนไว้ในหนังสือ กิร ดังได้สดับมา ...วัดในชนบท มักไม่ค่อยมีแนวกำแพง แนวรั้วกั้นเขต แต่ชาวบ้านก็มักรู้กันว่าเขตวัดอยู่ตรงไหน เจ้าของที่ดินหลังวัดแห่งหนึ่ง เป็นแม่ม่ายผัวตายอยู่กับลูกสาว ส่วนลูกชายไปตั้งหลักปักฐานอยู่กรุงเทพ นานทีปีหนจะไปเยี่ยมบ้านสักครั้ง แม่ม่ายรายนี้เป็นคนตระหนี่ อยู่ติดกับวัด แต่ไม่เคยเข้าวัดทำบุญ ใครไปบอกบุญก็ไม่เคยรับ ต่อมาแม่ม่ายมีเรื่องพิพาทกับสมภารวัด ซึ่งเป็นคนวัยไล่เลี่ยกัน เรื่องเกิดจากในงานบวช งานศพ หรืองานบุญทั่วไป ทางวัดจะเปิดเครื่องขยายเสียงดัง เป็นสัญญาณบอกคนบ้านไกลให้รู้ว่าวัดมีงาน แม่ม่ายทนหนวกหูไม่ไหว ก็ไปขอร้องให้เลิกเปิดเครื่องขยายเสียง สมภารท่านบอกความจำเป็นแต่ก็โอนอ่อนให้ ด้วยการลดเสียงลงหน่อย แม่ม่ายยังไม่พอใจไปหาสมภารอีก คราวนี้สมภารท่านก็รับไม่ได้ บอกแม่ม่ายไปว่า ที่วัดไหนมีงานก็เปิดเสียงอย่างนี้ แม่ม่ายโกรธ ผูกใจเจ็บสมภาร ไปเอาต้นไผ่มาปลูกตลอดแนวที่ดินของตัวเอง ปิดทางเดินเข้าวัด สมภารท่านก็ใช้ขันติธรรม อดทนอดกลั้น คำน้อยก็ไม่เผลอพูดไปให้กระเทือนใจโยม เวลาผ่านไป ต้นไผ่โตขึ้นเป็นกอใหญ่ แม่ม่ายก็ขยันตัดต้นไผ่ด้านที่อยู่ในที่ดินของแกออก ปล่อยให้กอไผ่ขยายกอรุกที่วัดเข้าไปเรื่อย ๆ สมภารท่านเห็นก็ไปเจรจา แต่โยมไม่สนใจ ถือเสียว่า กอไผ่เป็นทรัพย์สินของตน กอไผ่อยู่ตรงไหน ตรงนั้นก็เป็นที่ดินของตน สมภารเป็นพระ ท่านก็ไม่อยากฟ้องร้องให้เป็นเรื่องเป็นราว ปล่อยให้สถานการณ์กอไผ่รุกที่วัดเพิ่มขึ้นทุกวัน หลายปีต่อมา แม่ม่ายก็ล้มป่วย จากแรก ๆ ที่เดินไม่ได้ ก็กลายเป็นอัมพาต อาการหนักขนาดพูดไม่ได้ นอนแซ่วอยู่บ้าน ลูกสาวพาไปหาหมอโรงพยาบาลจังหวัดรักษา ก็หาต้นเหตุโรคไม่ได้ ลูกชายพาเข้าไปรักษาในโรงพยาบาลกรุงเทพฯ อาการก็ไม่ดีขึ้น สุดท้ายก็ต้องเอาแม่กลับมานอนอยู่กับบ้าน หมอหลวงก็รักษาไม่หาย คราวนี้ลูก ๆ ก็ต้องวิ่งหายาหม้อ หมอผี หมอน้ำมนต์ ที่ไหนใครว่าเก่งว่าดี ก็พาแม่ไป หรือไม่ก็เชิญมารักษาถึงบ้าน หมดเงินทองไปมากมาย อาการก็ไม่มีเค้าทุเลาลง ข่าวโยมหลังวัดป่วย เข้าหูสมภาร ตอนแรกท่านก็ไม่ได้คิดอะไร จนกระทั่งวันหนึ่งเดินไปถึงกอไผ่ ท่านเห็นมันรุกที่วัดเข้ามามากขึ้น ก็สะดุดใจ วันหนึ่งรู้ว่าลูกชายจากกรุงเทพฯ มาเยี่ยมแม่ ก็สั่งเด็กวัดไปบอกให้มาพบ แล้วก็เล่าเรื่องกอไผ่ให้ฟัง สมภารบอกว่า “โรคของโยมแม่คุณ เป็นโรคกรรมโรคเวร” ลูกชายโยมหลังวัดตกใจ เพราะไม่เคยระแคะระคายมาก่อน กลับบ้านไปถามน้องสาว น้องก็บอกว่าไม่รู้ เป็นเรื่องของแม่ แต่สองพี่น้องก็ตกลงใจที่จะไปเจรจากับแม่ “เรื่องที่สมภารท่านว่า จริงหรือไม่” ลูกถาม แม่พูดไม่ได้ แต่ยอมรับด้วยการพยักหน้า น้ำตานองหน้า ลูกชายก็ไปหาสมภาร จัดการตัดต้นไผ่ที่ล้ำที่วัดทิ้ง แล้วจัดการกั้นแนวเขตใหม่ให้ชัดเจนว่าเป็นที่บ้าน ที่วัด เรื่องเล่าเรื่องนี้จบเหมือนปาฏิหาริย์ ไม่นาน แม่ม่ายก็หายป่วย ลุกขึ้นเดินเหินได้เหมือนปกติ เมื่อหายดีก็ชวนลูก ๆ นำดอกไม้ธูปเทียนไปกราบขอขมาสมภาร สมภารก็บอกให้ไปกราบขอขมาพระประธานในโบสถ์ ที่ท่านเชื่อว่าศักดิ์สิทธิ์ นับแต่นั้นมา แม่ม่ายเข้าวัดทำบุญ จนถึงอายุขัย ทั้งวัดกับบ้านก็อยู่ด้วยกันอย่างปกติสุข ที่มา : คอลัมน์ ชักธงรบ “กอไผ่รุกวัด” โดย กิเลน ประลองเชิง, นสพ.ไทยรัฐ น. ๓ ฉบับประจำวันอังคารที่ ๒๕ ก.ย. ๕๕ |