[ สุขใจ ดอท คอม บ้านหลังเล็กอันแสนอบอุ่น ] ธรรมะ พุทธประวัติ ฟังธรรม ดูหนัง ฟังเพลง เกมส์ เบาสมอง ดูดวง สุขภาพ สารพันความรู้

จิตที่รักษาดีแล้ว ย่อมเป็นไปเพื่อประโยชน์ยิ่งใหญ่ - จิตฺตํ รกฺขิตํ มหโต อตฺถาย สํวตฺตติ{เอกนิบาต ๒๐/๗}



สัจจะก็หมายถึงกุศลจิตซึ่งตรงต่อการทีจะอบรมเจริญกุศลเพื่อเป็นบารมียีงขึ้น

ไม่คลาดเคลื่อนจากความคิดที่เป็นไปในกุศลตั้งใจที่จะละเว้นการเบียดเบียนผู้อื่น

ด้วยวาจาที่ไม่น่าฟังเพราะรู้ว่าทำให้คนอื่นเสียใจแต่ว่าบางครั้งเวลาที่โกรธ

ก็ลืมสัจจจะนั้นเสียแล้วหรือว่าไม่ตรงต่อการที่จะเป็นผู้ที่ยับยั้งการที่จะไม่พูดวาจา

ที่ไม่น่าฟังนั้นนี่ก็แสดงให้เห็นว่าสัจจะต้องเป็นบารมีซึ่งเป็นบริวารของปัญญา  

ถ้าปราศจากปัญญาแล้วต่อให้มีความคิดมีความพยายามสักเท่าไรก็ไม่สามารถที่

จะเป็นไปได้เพราะเหตุว่ากิเลสมีกำลังมากด้วยเหตุนี้จึงต้องพากเพียรที่จะรู้ว่าสัจจะ

นั้นต้องตรงและจริงใจต่อการที่จะบำเพ็ญกุศลไม่คลาดเคลื่อนไปแต่ว่ากาละใด

ที่คลาดเคลื่อดไปกาละนั้ก็รู้ว่ายังไม่สมบูรณ์เมื่อมีปัญญาพร้อมด้วยสัมปชัญญะ

สติที่รู้ว่าขณะนั้นพลาดพลั้งก็จะเป็นปัจจัยให้สำรวมระมัดระวังต่อไปได้แต่ไม่ใช่ว่า

ไม่มีจุดหมายเสียเลยแล้วก็คิดว่าสัจจะไม่สำคัญในการที่จะรู้แจ้งอริยสัจจธรรม

ถ้าคิดอย่างนั้นก็ไม่ถูกเพราะเหตุว่าสัจจะเป็นความจริงที่ประเสริฐ

อริยสัจจเป็นความจริงที่ทำให้ผู้ประจักษ์ความจริงนั้นเป็นพระอริยบุคคลและขณะนี้

ทุกคนก็พยายามที่จะฟังและเข้าใจสัจจธรรมเรื่องอื่นก็ไม่มีประโยชน์ในชีวิตเท่ากับ

เรื่องจริงของสภาพธรรมเพราะฉะนั้นทุกตนจึงขวนขวายพากเพียรที่จะเข้าใจสภาพ

ธรรมที่ปรากฏและพยายามทุกทางที่จะบำเพ็ญกุศลอื่นๆเพื่อที่จะให้ประจักษ์แจ้ง

ลักษณะของสภาพธรรมตามที่ได้ฟังแล้วเพราะเหตุว่ารู้อยู่ว่าขณะนี้สภาพธรรม

กำลังเกิดดับ ไม่ใช่สัตว์ ไม่ใช่บุคคล ไม่ใช่ตัวตน แต่กิเลสมาก

เพราะฉะนั้น..................ต้องอาศัย{สัจจะ}เป็นบารมีหนึ่ง

ในการเจริญกุศลทุกขั้นแม้ในขั้นของทานในขั้นของศีลในขั้นของภาวนาถ้ามิฉะนั้นก็จะทำให้เป็นผู้ที่ถูกอกุศลพัดพาไป