[ สุขใจ ดอท คอม บ้านหลังเล็กอันแสนอบอุ่น ] ธรรมะ พุทธประวัติ ฟังธรรม ดูหนัง ฟังเพลง เกมส์ เบาสมอง ดูดวง สุขภาพ สารพันความรู้

มารดาเมื่อหวังผลคือบุตรย่อมนอบน้อม

เทพดา ถามถึงฤกษ์ ฤดู และปีทั้งหลาย เมื่อ

มารดาอาบแล้ว ในเพราะฤดู สัตว์เกิดในครรภ์

ย่อมก้าวลง ด้วยเหตุนั้น มารดา ท่านจึงเรียก

ว่า โทหฬินี{หญิงแพ้ท้อง}ด้วยเหตุนั้น

ท่านจึงเรียกว่า สุหทา{หญิงมีใจดี} มารดา

นั้นถนอม{ครรภ์}ปีหนึ่งหรือหย่อนปีหนึ่ง

แล้วจึงคลอด ด้วยเหตุนั้น ๆ ท่านจึงเรียกว่า

ชนยนฺตี ชเนตฺตี {ผู้ยังบุตรให้เกิด}มารดา

ปลอบโยนบุตรผู้ร้องไห้ด้วยน้ำนม ด้วยเพลง

ขับและด้วยเครื่องกกคืออวัยวะด้วยเหตุนั้น

ท่านจึงเรียกว่า{โตเสนฺตี}ผู้ยังบุตรให้ยินดีหรือ

ปลอบโยนแต่นั้นเมื่อลมและแดดแรงกล้า

มารดาทำความหวั่นใจ คอยแลดูบุตรผู้ยังเป็นทารก

ไม่เดียงสาด้วยเหตุนั้น ท่านจึงเรียกว่า โปเสนฺตี

{ผู้เลี้ยง}ทรัพย์ของมารดาอันใดมีอยู่ และทรัพย์

ของบิดาอันใดมีอยู่มารดาย่อมคุ้มครองทรัพย์

แม้ทั้ง ๒ นั้นไว้เพื่อบุตรนั่น ด้วยหวังว่า เออก็

ทรัพย์ทั้งหมดนี้ ควรเป็นของบุตรเรา มารดา

เมื่อให้บุตรสำเหนียกว่า อย่างนี้ลูก อย่างโน้นลูก

เป็นต้น ย่อมเดือดร้อนด้วยประการฉะนี้ เมื่อ

บุตรถึงความเป็นหนุ่มแล้ว มารดารู้ว่า บุตรมัวเมา

ในภริยาของผู้อื่น ในเวลาค่ำคืน ไม่กลับมาใน

เวลาเย็น ย่อมเดือดร้อน ด้วยประการฉะนี้.

บุตรผู้อันมารดาเลี้ยงดูมาแล้ว ด้วยความลำบาก

อย่างนี้ไม่บำรุงมารดา บุตรนั้นชื่อว่าประพฤติผิดใน

มารดาย่อมเข้าถึงนรก บุตรผู้อันบิดาเลี้ยงมาแล้วด้วย

ความลำบากอย่างนี้ ไม่บำรุงบิดา บุตรนั้นชื่อว่าประ-

พฤติผิดในบิดา ย่อมเข้าถึงนรก เราได้สดับมาว่า.......................................

เพราะไม่บำรุงมารดา แม้ทรัพย์ที่เกิดแก่บุตรทั้งหลายผู้

ปรารถนาทรัพย์ย่อมฉิบหายหรือบุตรนั้นย่อมเข้าถึง

ความยากแค้นเราได้สดับมาว่าเพราะไม่บำรุงบิดา

แม้ทรัพย์ที่เกิดแก่บุตรทั้งหลายผู้ปรารถนาทรัพย์ย่อม

ฉิบหายหรือบุตรนั้นย่อมเข้าถึงความยากแค้นความ

รื่นเริง ความบันเทิงและความหัวเราะเล่นหัวกันทุก

เมื่อบัณฑิตผู้รู้แจ้งพึงได้เพราะการบำรุงมารดา ความ

รื่นเริง ความบันเทิงและความหัวเราะเล่นหัวกันทุก

เมื่อบัณฑิตผู้รู้แจ้งพึงได้เพราะการบำรุงบิดา สังคห -

วัตถุ ๔ ประการนี้ คือทาน.......................................

การให้ ๑

ปิยวาจา เจรจาคำน่ารัก ๑  

อัตถจริยา การประพฤติประโยชน์  ๑

สมานัตตตา ความเป็นผู้มีตนเสมอในธรรมทั้งหลาย

ตามสมควรในที่นั้น ๆ ๑