เมื่อความกลัววิ่งเข้ามาหา

http://img363.imageshack.us/img363/508/06hmr496kd0.jpg

เมื่อสมองขาดการรับรู้ทางโสตประสาทตาภาพความช้าอาจจะบังเกิดขึ้น เราได้มีเวลาใคร่ครวญมากขึ้นมีเวลาที่ได้กลับมาอยู่กับการรับรู้ในทางอื่นบ้าง ไม่ว่าจะเป็นการรู้สึกผ่านลมหายใจ

สัมผัสทางกายก็ดีล้วนแล้วแต่เป็นการเรียกสติให้กับมามีความรู้เนื้อรู้ตัว เป็นปัญญาที่ไม่ต้องพยายามคิด ในชีวิตประจำวันเราต้องเผชิญกับความไม่รู้มากมายอยู่แล้ว เมื่อเราเกิดความกลัวหรือความไม่รู้มันได้กลับกลายเป็นเหมือนการส่งรูปแบบพลังงานที่ต้องการคำตอบที่เหมือนตัวต่อเลโก้ที่ต้องรูปทรงที่เข้ารูปเข้ารอยกันพอดีๆพลังตรงนี้แหละที่เราได้ส่งออกไปในเวิ้งอากาศอยู่สม่ำเสมอ อันนี้พอจะเป็นเหตุผลได้ไหมว่ามนุษย์หาใช่ต้องการดำรงอยู่ในความกลัวเสมอไป

เพียงแต่ความเข้าใจในการตระหนักรู้การรู้เท่าทันมิอาจจะบังเกิดขึ้นได้ในขณะที่เรากิจวัตรชีวิตประจำวัน แล้วเราก็ปลดปล่อยรูปแบบพลังแบบนี้ไปอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัวเลย มันเป็นความอัตโนมัติที่เร่งรีบเรามองเพียงสิ่งที่กระทบเข้ามาในโสตประสาทภายนอกกันอย่างลวกๆ โดยลืมใส่ใจกับการรับรู้ด้วยจิตใจของเรามานานแสนนานรึเปล่า

สิ่งเหล่านี้แหละที่เป็นเหมือนการโยนก้อนหินถามทาง และการคลำทางไปหาไฟฉายเพื่อจะนำมาส่องทางที่อยู่ข้างหน้าของเราให้สว่างขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง พลังงานอาจจะสูญเสียไปโดยใช่เหตุรึเปล่า เรายังดำรงอยู่ท่ามกลางพลังงานของธรรมชาติต้นไม้ อากาศธาตุ แต่เราจะนำพลังเหล่านี้มาใช่เพื่อให้เกิดการไหลเลื่อนในตนเองได้อย่างไร

http://www.wongnamcha.com/index.php?option=com_content&task=view&id=190&Itemid=88888926