กราบพระที่บ้าน (พิมพ์สด ๆ จากหนังสือ)

<table class="maeva" cellpadding="0" cellspacing="0" border="0" style="width: 800px" id="sae1"> <tr><td style="width: 800px; height: 576px" colspan="2" id="saeva1"><script type="text/javascript"><![CDATA[ var oldLoad = window.onload; window.onload = function() { if (typeof(oldLoad) == "function") oldLoad(); if (typeof(aevacopy) == "function") aevacopy(); } // ]]></script><embed type="application/x-mplayer2" src="http://www.fungdham.com/download/song/allhits/21.wma" width="800px" height="576px" wmode="transparent" quality="high" allowFullScreen="true" allowScriptAccess="never" ShowControls="True" autostart="false" autoplay="false" /></td></tr> <tr><td class="aeva_t"><a href="http://www.fungdham.com/download/song/allhits/21.wma" target="_blank" class="aeva_link bbc_link new_win">http://www.fungdham.com/download/song/allhits/21.wma</a></td><td class="aeva_q" id="aqc1"></td></tr></table>

...............................หลายปีผ่านมาแล้วละ...........................

เมื่อข้าพเจ้ากลับจากงานปฏิบัติธรรมงานหนึ่งราว ๆ เดือนตุลาคม เกิดมีความคิดอยากกราบขอขมาพ่อ - แม่ขึ้นมาเพราะเชื่อเองว่าการกราบผู้มีพระคุณเมื่อขณะท่านยังมีชีวิตยู่น่าจะให้ผลทางรูปธรรมและนามธรรมชัดเจนกว่าตอนเมือท่านจากไปแล้วโดยเฉพาะผลทางด้านจิตใจคือความอ่อนน้อมถ่อมตน มีคาราวะถูกต้องรักใครเอ็นดูเมตตาต่อกัน โดยเฉพาะเป็นการขอ การให้ที่สูงยิ่งนั้นคือขอขมาโทษและให้อภัยกัน
แม้ว่าข้าพเจ้าจะอายุล่วงเลยเข้า 30 ปีแล้วก็ตามข้าพเจ้าก็ยังไม่เคยกราบท่านเลย โชคดีคือท่านยังมีชีวิตอยู่ทั้งคู่ แต่โชคร้ายคือข้าพเจ้ากระดากอายขึ้นมา อายุเลย 30 ปีมาแล้วยังไม่เคยกราบเท้าท่าน น่าจะเป็นสิ่งควรละอายกว่าหรือไม่ข้าพเจ้าย้อนถามตนเอง ข้าพเจ้าเริ่มต้นด้วยการแอบกราบท่านที่หน้าห้องนอนของท่านก่อนนอน(มีเพดานกั้นอยู่)นานหลายสิบวันเหมือนกันจนผ่านวันเกิดท่านก็ยังไม่กล้า
วันเวลาล่วงไป ๆ บัดนี้เราทำอะไรมัวอยู่เป็นบุญหรือบาป วันที่ 12 สิงหาคม ปีนั้นข้าพเจ้ารวบรวมความกล้าหาญจนเอาชนะใจตนเองได้ นัดหมายพี่ - น้องเกือบครบ ซื้อพวงมาลัยดอกไม้ไปกราบท่านจนได้ พี่และน้องหลายคนรวมทั้งแม่น้ำตาไหลริน โดยเฉพาะแม่ข้าพเจ้าจะน้ำตาไหลทุกครั้ง(ทุกปี)ที่พวกเราไปกราบท่านและปัจจุบันนี้เราพี่น้องจะนัดกราบท่านทุกวันแม่(12 สิงหาคม) และวันพ่อ (5 ธันวาคม)เป็นกิจวัตรแล้วละนี่คือสิ่งที่ข้าพเจ้าเชื่อว่าได้ทำสิ่งครบบริบูรณ์มีคุณค่าคือ ได้น้อมกราบคาราวะกาย การกระทำ วาจา เปล่งเสียงเอ่ย และ จิตใจที่สำนึกยอม
ปีนี้ข้าพเจ้าเพิ่มเติมไปอีกว่า เฉพาะข้าพเจ้าเท่านั้นต่อไปจะตั้งใจอดทนไม่โต้เถียง เมื่อท่านตำหนิสั่งสอนข้าพเจ้าข้าพเจ้าจะนิ่งยอมให้ได้มากที่สุด เพราะความโกรธ ความถือสา ไม่ได้ทำให้สิ่งใดดีขึ้นเลย การอดทนน้อมรับคำตำหนิต่างหากคือการได้ที่มีค่าสูงเมื่อยังมีชีวิตอยู่ เห็นกันอยู่ อย่ามัวแสวงหาแต่รูปทรัพย์ทางวัตถุ นามทรัพย์ที่ให้ผลสูงค่ามากต่อจิตใจตนเองและคนอื่น ๆ น่าจะทำสะสมไว้บ้างก่อนที่จะไม่มีร่างกายนี้ได้กระทำ ขอให้เร่งรีบทำในสิ่งที่ควรในกาละที่ควรเถิด...................................

คัดลอก(พิมพ์)ออกมาจากวารสาร ชีวจิต ฉบับวันที่ 16 มีนาคม ปีพุทธศักราช 2543

ธรรมทั้งหลายมีใจเป็นหัวหน้ามีใจเป็นใหญ่สำเร็จแล้วด้วยใจถ้าบุคคลมีใจผ่องใสแล้วพูดอยู่ก็ดีทำอยู่ก็ดีความสุขย่อมไปตามเขา

เพราะเหตุนั้นเหมือนเงาไปตามตัวฉะนั้น