ตัดต่อเวร

เวรที่ยืดเยื้อ เริ่มต้นจากเวรที่อภัยได้แล้วไม่อภัย !

ถ้ามีประสบการณ์ทำนองนี้นะครับ
ประมาณว่ามีเรื่องนิดเดียว
แต่รู้สึกผูกใจเจ็บเหลือเกิน อภัยกันไม่ได้
มองหน้ากันไม่ติดถาวร
กรณีแบบนี้สันนิษฐานได้ว่ามีเหตุอยู่สองแบบ

แบบแรกคือรู้จักกันไม่เท่าไหร่แต่คาดหวังมากไปหน่อย
พอผิดหวังแบบทำให้เสียความรู้สึก
ความรู้สึกที่เสียไปเลยถอนความคาดหวังไปทั้งยวง
เกิดอาการสวิงจากคาดหวังมากเป็นผิดหวังมาก
แปรความรู้สึกบวกเป็นอารมณ์ลบอย่างแรงต่อกันไปเลย

แบบที่สองมีเบื้องหลังที่ลึกลับ
อธิบายด้วยเหตุผลธรรมดาไม่ได้ด้วยวิธีใด ๆ
แค่สบตากันเหมือนมีไฟนรกประทุ
ทำให้นึกถึงคำว่าแค้นข้ามชาติขึ้นมาได้
หลังจากนั้น ไม่ว่าฝ่ายไหนจะทำอะไร
อีกฝ่ายเป็นต้องรู้สึกขัดหูขัดตา ไม่ชอบใจไปหมด

ถ้าเจอประสบการณ์แบบที่สองนะครับ
คุณอาจเจอ "เวรที่ยืดเยื้อ" ของจริงเข้าให้แล้ว
ประเภทสบตาปุ๊บเป็นศัตรูกันปั๊บนี่
ยากเหมือนกันครับที่จะหาเหตุดี ๆ มาทำให้รู้สึกเป็นมิตรกันได้
ต่างฝ่ายต่างลืมไปแล้วว่าเคยผูกใจเจ็บแค้นเรื่องใดกันมา
จึงไม่ทราบจะย้อนกลับไปอภัยกันให้ถูกเรื่อง ถูกประเด็น
เห็นแต่ว่าเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆในชาตินี้ก็เป็นชนวนให้อยากตีกันแล้ว

เมื่อเกิดเวร รีบตัดเวรเสียแต่เนิ่นๆแหละดี
เพราะเวรเป็นของสั่งสมกำลังให้พอกพูนได้
เริ่มจากเรื่องขี้หมา พัฒนาเป็นศึกชนช้างได้ทันในช่วงชีวิตเดียว

หลายคนมักบ่นว่าให้อภัยแล้ว
แต่ช่วยไม่ได้ที่ใจมันอาฆาตไม่เลิก
อันนี้ก็อาจเอาปัญญาทางพุทธเข้ามาช่วย
เห็นให้ได้ว่าโดยความรู้สึกแล้ว
เราอาจเหมือนมีสองใจสู้กันเอง
ใจหนึ่งพยายามคิดอภัย
แต่อีกใจกลับอยากผูกอาฆาตไม่เลิก

ตรงนี้ให้บอกตัวเองว่า "จิตไม่ใช่ตัวตนของเรา"
ถ้าเป็นตัวตนของเรา เราคงบังคับได้
เมื่อมองอย่างนี้บ่อยเข้า ผ่านเดือนผ่านปีจนรู้สึกเห็นจริงเห็นจัง
ก็จะเลิกโทษตัวเอง
เห็นเป็นเรื่องของจิตที่ต้องเป็นกุศลบ้าง อกุศลบ้าง
ตามธรรมดาของอนัตตา