พระเจ้า ๕๐๐ ชาติ เรื่องที่ เรื่องที่ ๔๗ สุชาติชาดก : กระทาชายผู้เฉลียวฉลาด

พระเจ้า ๕๐๐ ชาติ เรื่องที่ ๔๗ สุชาติชาดก
กระทาชายผู้เฉลียวฉลาด

ยังมีกระทาชายนายหนึ่งนามว่า สุชาติ เขาเป็นคนมีสติปัญญาเฉลียวฉลาดมากกว่าใคร อยู่มาวันหนึ่งปู่ของสุชาตได้เสียชีวิตลง และได้นำศพไปทำพิธีที่ป่าช้าแล้วนำกระดูกมาสร้างสถูปไว้เพื่อบูชา นับจากนั้นมา พ่อของสุชาตก็โศกเศร้าเสียใจมาโดยตลอด สุชาตเกิดความสงสารและไม่สบายใจที่พ่อมีอาการเช่นนั้น จึงคิดหาทางทำให้พ่อกลับมาสดใสเหมือนเดิม โดยการเที่ยวหาโคที่ตายแล้วมาผูกไว้ที่หน้าบ้าน แล้วเกี่ยวหญ้าหาน้ำมาให้มันกินมันดื่มทุกวัน แล้วก็พูดกับโคว่า “จงลุกขึ้นมากินหญ้าดื่มน้ำที่เราหามาให้เถิด” เป็นอย่างนี้ทุกวัน ชาวบ้านเดินผ่านมาเห็นก็เลยถามสุชาตว่า “สุชาต! บ้าไปแล้วรึ โคมันตายแล้วจะลุกขึ้นมากินหญ้าได้อย่างไร” สุชาตกุมารทำเป็นไม่ได้ยิน
ชาวบ้านพากันไปบอกพ่อของเขา พอพ่อของสุชาตได้ฟังชาวบ้านพูดก็หายจากอาการโศกเศร้ากลับไม่สบายใจเพราะสุชาตแทน นึกสงสารลูกตัวเอง แล้วถามว่า “สุชาต ทำไมถึงเกี่ยวหญ้าหาน้ำมาให้โคที่ตายไปแล้วกิน โคที่ตายแล้วมันลุกมากินหญ้าไม่ได้หรอก เจ้าทำอย่างนี้เหมือนคนไม่มีความคิด”
สุชาตได้ช่อง จึงตอบกลับว่า “โคยังมี หู หาง ตีนหน้า ตีนหลัง ผมจึงเข้าใจโคมันคงจะต้องลุกขึ้นมากินหญ้าได้ แต่มือเท้าศีรษะของคุณปู่ไม่มีเหลือให้เห็นเลย พ่อก็ยังร้องไห้คร่ำครวญอยู่ได้ นี่จะเรียกว่ายังมีความคิดอยู่อีกหรือ” เมื่อพ่อได้ฟังสุชาตพูดแล้วในใจก็สว่างโพลงขึ้นมาทันที เกิดความคิดว่าลูกของตนเป็นบัณฑิตแน่ๆ จึงชมลูกตัวเองว่า “พ่อบัณฑิตสุชาต บุตรที่นำความทุกข์เศร้าออกจากอกพ่อหาได้ยากแท้ พ่อรู้แล้วว่าสังขารเป็นสิ่งไม่เที่ยง แต่นี้ไปความทุกข์โศกเศร้าในอกพ่อจะไม่มีให้เจ้าเห็นอีกต่อไป

ธรรมนิทานชาดกเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
“จะร้องถึงความตายอย่างไร ก็ไม่มีวันฟื้น”

พุทธศาสนสุภาษิตประจำเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
น หิ รุณฺณํ วา โสโก วา ยา วญฺญา ปริเทวนา
น ตํ เปตานมตฺถาย เอวํ ติฏฐนฺติ ญาตโย
การร้องไห้ ความโศกเศร้า หรือการคร่ำครวญร่ำไรใดๆ
ย่อมไม่เกิดประโยชน์แก่ผู้ล่วงลับไปแล้ว ผู้ที่ตายแล้วก็คงอยู่อย่างเดิมนั่นเอง (๒๕/๘)

คัดจาก : หนังสือ พระเจ้า ๕๐๐ ชาติ ฉบับสมบูรณ์ / จัดพิมพ์เพื่อเผยแพร่พระพุทธศาสนาขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า โดย สถาบันบันลือธรรม