ประวัติของการปักครอสติช (Cross-stitch)

ประวัติของการปักครอสติช

การปักครอสติช (Cross-stitch) เป็นรูปแบบหนึ่งของการปักผ้า โดยจะใช้การปักครอสติชเป็นรูปตัว X (เรียกว่าการปักครอสติช) ผู้ปักครอสติชจะนับด้ายบนผืนผ้าทอเรียบ (เช่น ผ้าลินิน) ในแต่ละทิศทางเพื่อให้การปักครอสติชมีขนาดและลักษณะที่สม่ำเสมอ การปักครอสติชรูปแบบนี้เรียกอีกอย่างว่าการปักครอสติชนับจำนวน บางครั้งการปักครอสติชจะทำกับลวดลายที่พิมพ์ลงบนผ้า เรียกว่า การปักครอสติชประทับลาย ผู้ปักครอสติชเพียงแค่ปักทับลวดลายที่พิมพ์ไว้ การปักครอสติชมักจะทำกับผ้าที่นับได้ง่ายที่เรียกว่าผ้าเอดา ซึ่งผ้าจะเป็นรูปตารางสี่เหลี่ยมที่มองเห็นได้ชัดเจนพร้อมรูสำหรับเข็มที่ปักไปที่มุมแต่ละมุม

ผ้าที่ใช้ในการปักครอสติช ได้แก่ ผ้าลินิน ผ้าเอดา และผ้าผสมที่เรียกว่า 'evenweave' เช่น ผ้าโจเบลัน ผ้าปักครอสติชทั้งหมดถือเป็น 'evenweave' ในทางเทคนิค เนื่องจากคำนี้หมายถึงผ้าถูกทอเพื่อให้แน่ใจว่ามีจำนวนเส้นด้ายเท่ากันต่อนิ้วทั้งในเส้นยืนและเส้นพุ่ง (กล่าวคือ ในแนวตั้งและแนวนอน) ผ้าถูกแบ่งประเภทตามจำนวนเส้นด้ายต่อนิ้ว (เรียกว่า 'count') ซึ่งอาจอยู่ระหว่าง ๑๑ ถึง ๔๐ count

ประวัติของการปักครอสติช
งานปักครอสติชสามารถพบได้ทั่วโลกตั้งแต่สมัยกลาง โดยทั่วไปแล้วเด็กสาวจะเรียนรู้วิธีการเย็บผ้า ปักผ้า เพื่อใช้ในครัวเรือน พิพิธภัณฑ์พื้นบ้านหลายแห่งจัดแสดงตัวอย่างเสื้อผ้าที่ตกแต่งด้วยงานปักครอสติช โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากทวีปยุโรปและเอเชีย ตัวอย่างงานปักครอสติชที่เก่าแก่ที่สุดที่ปรากฏผลิตในสหรัฐอเมริกาปัจจุบันถูกเก็บไว้ที่พิพิธภัณฑ์พิลกริมฮอลล์ (Pilgrim Hall) ในเมืองพลีมัธ รัฐแมสซาชูเซตส์ ซึ่งเป็นพิพิธภัณฑ์สาธารณะที่เก่าแก่ที่สุดในสหรัฐอเมริก ตัวอย่างนี้ทำขึ้นโดย ลอร่า สแตนดิช (Loara Standish) ลูกสาวของกัปตัน ไมลส์ สแตนดิช (Myles Standish) และผู้บุกเบิกการเย็บแบบ Leviathan ราวปี ๑๖๕๓

ตามธรรมเนียมแล้ว การปักครอสติชมักใช้เพื่อตกแต่งสิ่งของต่างๆ เช่น ผ้าปูโต๊ะ ผ้าเช็ดจาน และผ้ารองจาน (ซึ่งมีเพียงส่วนเล็กน้อยเท่านั้นที่จะถูกปัก เช่น ขอบ) แม้ว่าจะมีช่างปักครอสติชจำนวนมากที่ยังคงใช้เทคนิคการปักครอสติชในลักษณะนี้ แต่ปัจจุบัน การปักครอสติชเป็นที่นิยมมากขึ้นเรื่อยๆ ในการทำการ์ดอวยพร ปลอกหมอน หรือเป็นแผ่นรองสำหรับฝากล่อง ที่รองแก้ว และที่รองจาน

ปัจจุบัน ไหมฝ้ายเป็นด้ายปักที่นิยมใช้กันมากที่สุด เป็นด้ายที่ทำจากฝ้ายเมอร์เซอไรซ์ ประกอบด้วยเส้นใย ๖ เส้นที่บิดเข้าด้วยกันอย่างหลวมๆ และแยกออกจากกันได้ง่าย แม้ว่าจะมีผู้ผลิตรายอื่นอยู่บ้าง แต่แบรนด์ที่ใช้กันทั่วไปมากที่สุด (และเก่าแก่ที่สุด) มีสองแบรนด์คือ DMC และ Anchor ซึ่งทั้งสองแบรนด์ผลิตไหมปักมาตั้งแต่ศตวรรษที่ ๑๘๐๐

วัสดุอื่นๆ ที่ใช้ ได้แก่ ฝ้ายมุก (หรือเพิร์ล) ด้ายดอกไม้เดนมาร์ก ไหม และเรยอน นอกจากนี้ยังใช้ด้ายขนสัตว์ ด้ายโลหะ หรือด้ายแปลกใหม่อื่นๆ อีกด้วย บางครั้งใช้ทั้งงาน แต่บ่อยครั้งก็ใช้เพื่อเพิ่มลูกเล่นและตกแต่ง ไหมปักครอสติชย้อมมือจะย้อมตามชื่อที่บอกไว้ นั่นคือย้อมด้วยมือ ด้วยเหตุนี้ จึงมีสีที่แตกต่างกันตลอดทั้งเส้น บางสีอาจมีความแตกต่างกันเล็กน้อย ในขณะที่บางสีอาจมีความแตกต่างกันอย่างมาก บางสีอาจมีมากกว่าหนึ่งสีต่อเส้น

การปักครอสติชเป็นที่นิยมใช้กันอย่างแพร่หลายในการตัดเย็บเสื้อผ้าแบบดั้งเดิมของชาวปาเลสไตน์ การปักครอสติชของชาวปาเลสไตน์เรียกว่าทาทรีซ ในปี ๒๐๒๑ ทาทรีซได้รับการเพิ่มเข้าในรายชื่อมรดกทางวัฒนธรรมที่จับต้องไม่ได้ของมนุษยชาติของยูเนสโก

ตัวอย่างงานปักครอสติช โดย ซาราห์ ลิตเติ้ลตัน (Sarah Littleton) ปี พ.ศ.๒๔๑๑

ตัวอย่างงานปักครอสติช ประเทศเยอรมนี

ประวัติของการปักครอสติช (Cross-stitch)