ประวัติของ "แปรงสีฟัน"

แปรงสีฟันขนม้า
เชื่อกันว่าโปเลียนโบนาปาร์ต (Napoleon Bonaparte; ๑๕ สิงหาคม ค.ศ.๑๗๖๙ - ๕ พฤษภาคม ค.ศ.๑๘๒๑) เป็นผู้ใช้

ประวัติของ "แปรงสีฟัน"

แปรงสีฟัน เป็นอุปกรณ์ที่ใช้ทำความสะอาดฟัน ลักษณะเป็นด้ามให้จับและปลายข้างหนึ่งมีขนแปรง เพื่อใช้คู่กับยาสีฟันเพื่อขัดถูฟัน

แปรงสีฟันชนิดพิเศษใช้ทำความสะอาดฟัน เหงือก และลิ้น แปรงสีฟันมีขนแปรงแน่นเป็นกระจุก ซึ่งสามารถบีบยาสีฟันไว้ด้านบนได้ โดยติดไว้บนด้ามจับเพื่อให้ทำความสะอาดบริเวณที่เข้าถึงยากในช่องปากได้สะดวก ควรใช้ร่วมกับสิ่งของสำหรับทำความสะอาดระหว่างฟันที่ขนแปรงของแปรงสีฟันเข้าไม่ถึง เช่น ไหมขัดฟัน เทป แปรงซอกฟัน หรือไม้จิ้มฟัน

แปรงสีฟันมีขนแปรงหลายแบบ หลายขนาด และหลายรูปทรง ทันตแพทย์ส่วนใหญ่แนะนำให้ใช้แปรงสีฟันขนนุ่ม เนื่องจากแปรงสีฟันขนแข็งอาจทำลายเคลือบฟันและระคายเคืองเหงือกไ

เนื่องจากส่วนผสมทั่วไปที่มีประสิทธิภาพหลายอย่างในยาสีฟันเป็นอันตรายหากกลืนเข้าไปในปริมาณมาก จึงควรคายยาสีฟันทิ้ง การแปรงฟันส่วนใหญ่มักจะทำที่อ่างล้างหน้าในห้องครัวหรือห้องน้ำ หลังจากนั้นอาจล้างแปรงออกเพื่อขจัดเศษอาหารที่เหลืออยู่ จากนั้นจึงทำให้แห้งเพื่อลดสภาวะที่เหมาะสมต่อการเจริญเติบโตของแบคทีเรีย (และหากเป็นแปรงสีฟันไม้ เชื้อราก็อาจเกิดขึ้นได้เช่นกัน)

ประวัติ
แปรงสีฟันเกิดขึ้นครั้งแรกประมาณ ๓,๐๐๐-๓,๕๐๐ ปีก่อนคริสตกาล โดยชาวบาบิโลนและชาวอียิปต์นำกิ่งไม้มาตีส่วนปลายให้แตกเป็นแล้วใช้ส่วนปลายมาขัดถูกับฟันเพื่อทำความสะอาดโดยมีการพบสิ่งของที่เกี่ยวข้องในสุสานของชาวอียิปต์โบราณ

ก่อนจะมีการประดิษฐ์แปรงสีฟัน มีการใช้มาตรการสุขอนามัยช่องปากหลากหลายวิธี ซึ่งได้รับการยืนยันจากการขุดค้นซึ่งพบกิ่งไม้ ขนนก กระดูกสัตว์ และขนเม่น

แปรงสีฟันเป็นไม้เคี้ยวซึ่งเป็นไม้ที่มีปลายหลุดลุ่ยซึ่งใช้แปรงฟัน ส่วนปลายอีกด้านใช้เป็นไม้จิ้มฟัน ไม้เคี้ยวที่เก่าแก่ที่สุดถูกค้นพบในสุเมเรียนทางตอนใต้ของเมโสโปเตเมียเมื่อ ๓,๕๐๐ ปีก่อนคริสตกาล หลุมฝังศพของอียิปต์ซึ่งมีอายุย้อนไปถึง ๓,๐๐๐ ปีก่อนคริสตกาล และมีการกล่าวถึงในบันทึกของจีนซึ่งมีอายุย้อนไปถึง ๑,๖๐๐ ปีก่อนคริสตกาล

วิธีการใช้ไม้สำหรับแปรงฟันแบบอินเดียได้รับการนำเสนอโดยพระภิกษุชาวจีน ชื่อ ยี่จิง (Yijing ; ๖๓๕–๗๑๓ CE) เมื่อเขาอธิบายกฎสำหรับพระภิกษุในหนังสือของเขา: "ทุกเช้า พระภิกษุต้องเคี้ยวไม้สำหรับแปรงฟันและขูดลิ้น และต้องทำอย่างถูกวิธี หลังจากล้างมือและปากแล้วจึงจะทำการทักทายได้ มิฉะนั้น ทั้งผู้ทักทายและผู้ถูกทักทายจะถือว่าผิด ในภาษาสันสกฤต ไม้สำหรับแปรงฟันเรียกว่า dantakastha—danta หมายถึงฟัน และ kastha หมายถึงชิ้นไม้ มีความยาวเท่ากับ ๑๒ นิ้ว ชิ้นที่สั้นที่สุดมีความยาวไม่น้อยกว่า ๘ นิ้ว ซึ่งเท่ากับขนาดนิ้วก้อย เคี้ยวปลายไม้ด้านหนึ่งให้ดีเป็นเวลานานแล้วจึงแปรงฟันด้วย

ชาวกรีกและโรมันใช้ไม้จิ้มฟันในการทำความสะอาดฟัน และมีการขุดพบกิ่งไม้ที่มีลักษณะเหมือนไม้จิ้มฟันในสุสานของราชวงศ์ฉิน ไม้เคี้ยวยังคงพบเห็นได้ทั่วไปในแอฟริกา ในชนบททางตอนใต้ของสหรัฐอเมริกา และในโลกอิสลาม การใช้ไม้เคี้ยวที่เรียกว่ามิสวากถือเป็นการกระทำที่ศักดิ์สิทธิ์และกำหนดให้ใช้ก่อนการสวดมนต์ทุกครั้ง โดยทำวันละ ๕ ครั้ง ชาวมุสลิมใช้มิสวากมาตั้งแต่ศตวรรษที่ ๗ ชาวอินเดียโบราณใช้กิ่งของต้นสะเดา สะเดาเมื่อออกดอกเต็มที่สามารถช่วยรักษาโรคได้โดยทำให้บริเวณนั้นสะอาดและฆ่าเชื้อ ในความเป็นจริง แม้กระทั่งทุกวันนี้ กิ่งสะเดาที่เรียกว่าดาตุนยังคงใช้แปรงฟันในอินเดีย แม้ว่าจะไม่ค่อยพบเห็นมากนักก็ตาม

แปรงสีฟันร่วมสมัยชิ้นแรกเกิดขึ้นในปี พ.ศ.๒๓๑๓ (ค.ศ.๑๗๗๐) โดยหนุ่มชาวอังกฤษชื่อ วิลเลียม แอดดิส (William Addis) ซึ่งเป็นนักโทษขณะนั้นได้ลองเก็บกระดูกชิ้นหนึ่งซึ่งเหลือจากอาหารเย็นของเขามาเจาะรูเล็ก ๆ เรียงเป็นแนวที่ปลายด้านหนึ่ง แล้วไปขอขนแปรงจากผู้คุมมาได้จำนวนหนึ่ง ตัดให้สั้นพอเหมาะแล้วยัดลงไปในรู ตรึงให้อยู่ด้วยกาว จึงเกิดเป็นแปรงสีฟันอันแรกของโลก พ.ศ.๒๓๒๓ (ค.ศ.๑๗๘๐) เมื่อเขาพ้นโทษออกจากคุก แอดดิสเริ่มธุรกิจผลิตแปรงสีฟัน ผลิตภัณฑ์ของเขาจนกระทั่งมีการประดิษฐ์ไนลอนขึ้นมาแทนที่และได้รับความนิยมจนถึงทุกวันนี้

แปรงดั้งเดิมทำจากต้นสะเดา

ด้ามแปรงสีฟันสมัยราชวงศ์ซ่ง (ค.ศ.๙๖๐–๑๒๗๙) ทำจากกระดูกเสือ