การอันควร

<table class="maeva" cellpadding="0" cellspacing="0" border="0" style="width: 800px" id="sae1"> <tr><td style="width: 800px; height: 576px" colspan="2" id="saeva1"><script type="text/javascript"><![CDATA[ var oldLoad = window.onload; window.onload = function() { if (typeof(oldLoad) == "function") oldLoad(); if (typeof(aevacopy) == "function") aevacopy(); } // ]]></script><embed type="application/x-mplayer2" src="http://www.fungdham.com/download/song/allhits/18.wma" width="800px" height="576px" wmode="transparent" quality="high" allowFullScreen="true" allowScriptAccess="never" ShowControls="True" autostart="false" autoplay="false" /></td></tr> <tr><td class="aeva_t"><a href="http://www.fungdham.com/download/song/allhits/18.wma" target="_blank" class="aeva_link bbc_link new_win">http://www.fungdham.com/download/song/allhits/18.wma</a></td><td class="aeva_q" id="aqc1"></td></tr></table>

เราควรพูดในกาลอันสมควร

ไม่ควรพูดในกาลอันไม่สมควร

เราจะต้องคำนึงถึงความรู้สึกของคนอื่นด้วย

เมื่อไม่ใช่กาลที่สมควรแก่การสนทนาธรรม

เราก็พูดกันในเรื่องอื่นได้ด้วยกุศลจิต

ดังนั้น

เราปฏิบัติธรรมะด้วยเช่นกัน

ในเวลาที่เราไม่ได้สนทนาธรรม

..............................ข้อความบางตอน เรื่องนาคราชชื่อเอรกปัตตะ....................

ทราบว่า ในศาสนาของพระกัสสปสัมมาสัมพุทธเจ้าในกาลก่อน

พระยานาคนั้นเป็นภิกษุหนุ่มขึ้นเรือไปในแม่น้ำคงคายึดใบตะไคร้น้ำ

กอหนึ่งเมื่อเรือแม้เเล่นไปโดยเร็วก็ไม่ปล่อยใบตะไคร้น้ำขาดไปแล้ว

ภิกษุหนุ่มนั้นไม่แสดงอาบัติด้วยคิดเสียว่านี้เป็น{โทษเพียงเล็กน้อย}

แม้ทำสมณธรรมในป่าสิ้น 2 หมื่นปีในกาลมรณภาพเป็นประดุจใบ

ตะไคร้น้ำผูกคอแม้อยากจะแสดงอาบัติ เมื่อไม่เห็นภิกษุอื่นก็เกิดความ

เดือดร้อนขึ้นว่าเรามีศีลไม่บริสุทธิ์จุติจากอัตภาพนั้นแล้วบังเกิด

เป็นพระยานาคร่างกายประมานเท่าเรือโกลนเขาได้มีชื่อว่า{เอรก

ปัตตะ}นั่นแลในขณะที่เกิดแล้วนั่นเองพระยานาคนั้นแลดูอัตภาพ

แล้วได้มีความเดือดร้อนว่าเราทำสมณธรรมตลอดกาลชื่อมีประมาณ

เท่านี้เป็นผู้บังเกิดในที่มีกบเป็นอาหารในกำเนิดแห่ง{อเหตุกสัตว์}

ก็แม้ฟังอยู่ด้วยดีอย่างนี้เป็นผู้ไม่ประมาท

ด้วยการไม่อยู่ปราศจาก{สติ}และมีปัญญาเครื่องสอดส่อง

ด้วยความเป็นผู้รู้สุภาษิตและทุภาษิตนั่นแล ย่อมได้ปัญญา

บุคคลนอกนี้ ย่อมไม่ได้ปัญญา

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท เล่ม 1 ภาค 2 ตอน 3