ท้องฟ้ากับนก

ท้องฟ้ากับนก

ฉันส่งพู่กันให้เจ้าลูกชายตัวน้อยก็ไม่รอช้า

แตะปลายพู่กันลงบนสีที่เตรียมไว้ก่อนแล้ว

พอได้ที่ก็ตวัดสีลงบนกระดาษไปมา ละเลงสีนั้นหยอดสีนี้อยู่ครู่ใหญ่

ฉัดอดใจไว้ไม่ไหวจึงถาม “วาดภาพอะไรล่ะลูก”

ลูกชายยิ้มพูดเบาเบา “วาดท้องฟ้าไงพ่อ....เสร็จแล้ว”

เขาวางพู่กัน มองดูภาพที่ตัวเองวาด

“ฉันจะบินไปในท้องฟ้า” เขาบอก

“ไปอย่างไรล่ะลูก”

“ขี่นกกระดาษไป”

ว่าแล้วเขาก็ฉวยกระดาษขาวมาพับเป็นนก

แล้วโยนนกกระดาษในมือลงบนภาพวาดท้องฟ้า

“ฉันไปก่อนนะพ่อ” สิ้นเสียง

เจ้าลูกชายตัวน้อยก็กระโดดขึ้นไปขี่บนนกกระดาษ

เข้าไปในภาพที่เขาวาดเป็นรูปท้องฟ้า

นกกระดาษพาลูกชายตัวน้อยล่องลอยอยู่บนท้องฟ้าสีประหลาด

หมุนไปทางซ้ายเลี้ยวไปทางขวา ฉันมองดูด้วยอาการตกตะลึง

ภาพท้องฟ้าที่ลูกวาดสักครู่เปลี่ยนเป็นเมฆครึ้ม แล้วมีฝนตกลงมาอย่างหนัก

นกกระดาษที่ลูกชายขี่ พอเปียกน้ำอมชุ่มหนักไม่ช้าก็ตกลงมาพร้อมลูกชาย

“ลูกระวัง !” ฉันร้องตะโกนลั่น

ร่างของลูกชายกลิ้งหลุดออกมาจากภาพวาด เนื้อตัวเปียกปอน

มาหมอบอยู่ข้างๆฉัน แล้วหันมาหัวเราะ

“เมื่อกี้นี้ แม่ทำน้ำหกโดนใครหรือเปล่า ?”

เสียงแม่ของลูกชายดังมาจากห้องชั้นบนบ้าน

“โดนภาพวาดกลายเป็นฝนไปแล้ว”

ฉันพูดทีเล่นทีจริง แล้วหันไปกอดลูกชายแน่น.......

ขอบคุณ..บ้านแม่จ้อง ตลาดใหญ่ ดอยสะเก็ด เชียงใหม่ มีนาคม ๒๕๔๔