หลวงพ่อเกษม เขมโก ไม่ใช้มุ้ง หมอน ผ้าห่ม มีแต่เสื่อปูนั่ง ใช้จีวรเป็นผ้าห่ม

หลวงพ่อเกษม เขมโก ไม่ใช้มุ้ง ไม่มีหมอนหนุนนอน ไม่มีผ้าห่ม มีแต่เสื่อปูนั่ง ใช้จีวรเป็นผ้าห่ม เป็นมุ้ง

หลวงพ่อเกษม เขมโก พำนักอยู่ในป่าช้าตลอดมา อาศัยอยู่ตามศาลาในป่าช้า ในกระท่อมหรือในเสนาสนะที่ผู้อื่นปลูกสร้างให้อยู่เท่านั้น ดำรงชีพด้วยการบิณฑบาต เจริญวิิปัสสนากัมมัฏฐานเพื่อขัดเกลากิเลสให้สิ้นไปจากจิตและมักน้อยสันโดษอยู่อย่างสงบปฏิบัติธรรมอย่างเดียว หลวงพ่อไม่ใช้มุ้งกางกันยุงกัด ไม่มีหมอนหนุนนอน ไม่มีผ้าห่มมีแต่เสื่อปูนั่ง ใช้จีวรเป็นผ้าห่ม เป็นมุ้ง สาเหตุที่หลวงพ่อไม่กางมุ้งนอน ไม่ใช้หมอน ไม่ใช้ผ้าห่ม ก็คงมาจากเรื่องนี้..

มีอยู่วันหนึ่ง ขณะที่ท่านกำลังนั่งบำเพ็ญภาวนาอยู่ในอาศรมของท่าน ณ ป่าช้าศาลาวังทาน เวลาจวนพลบค่ำ เจ้าหัวขโมยคนหนึ่งได้แฝงกายเข้ามาในความมืดสลัว มันคงตั้งใจมาเพื่อขโมยของๆ หลวงพ่อ แล้วก็เป็นความจริง มันมาเพื่อขโมยมุ้งของหลวงพ่อ ขณะที่มันกำลังใช้ความพยายามแก้และดึงเชือกสายมุ้งเพื่อให้ขาดนั้น มันไม่สามารถที่จะปฏิบัติหน้าที่ของมันให้สำเร็จโดยสะดวกดั่งใจนึก หลวงพ่อคงจะได้ยินเสียงดึงสายมุ้งของท่าน ท่านจึงปลงวิปัสสนาแล้วช่วยแก้เชือกข้างฝาที่ผูกหูมุ้งไว้ เมื่อหลวงพ่อแก้เชือกสายมุ้งเสร็จเรียบร้อย หลวงพ่อก็ยื่นมุ้งพร้อมด้วยผ้าห่ม หมอน ส่งให้เจ้าหัวขโมย พร้อมกันนั้น หลวงพ่อก็รีบโบกมือไล่ บอกให้เจ้าหัวขโมยรีบเอาข้าวของหนีไปโดยเร็ว ที่หลวงพ่อได้โบกมือไล่บอกให้ขโมยรีบหนีนั้น เพราะเกรงว่าคนอื่นจะมาพบเห็นเข้า และเกรงว่าขโมยจะได้รับเคราะห์กรรมหรือถูกประชาทัณฑ์นั่นเอง ขโมยรายนี้น้ำใจของมันช่างดำเหมือนถ่าน เห็นหลวงพ่อช่วยแก้สายมุ้งให้ มันก็ยังเอามุ้ง หมอน ผ้าห่มของหลวงพ่อไปได้ลงคอ มิใช่การขโมยเสียแล้ว จะเรียกว่ามันมาปล้นทรัพย์ของหลวงพ่อก็ประณามได้ จากเหตุการณ์ที่ผ่านมาในครั้งนั้นจนถึงปัจจุบันนี้ (พ.ศ.๒๕๓๘) หลวงพ่อจึงได้สละมุ้ง ผ้าห่ม หมอน ตราบเท่าทุกวันนี้