พระเจ้า ๕๐๐ ชาติ เรื่องที่ ๑๒๐ สุนขชาดก : สุนัขกัดเชือก

พระเจ้า ๕๐๐ ชาติ เรื่องที่ ๑๒๐ สุนขชาดก
สุนัขกัดเชือก

ชายคนหนึ่งเป็นคนชอบเลี้ยงหมามาก เขาดูแลเอาใจใส่หมาเป็นอย่างดี หาอาหารให้กินวันละ ๓ มื้อ พาเดินเล่น อาบน้ำ และแปรงขนเป็นประจำ จนหมาอ้วนน่ารักขนขาวปุกปุย เขามักปล่อยให้หมาเดินอยู่บริเวณรอบๆ บ้าน ไม่ให้ออกไปคลุกคลีกับหมาตัวอื่นแถวๆ นั้น
หญิงสาวคนหนึ่งเดินผ่านมาเห็นเกิดอยากจะไปเลี้ยงไว้ ความที่มันเป็นหมาสะอาดน่ารัก จึงไปขอซื้อกับเจ้าของ เขาตกลงขายและจะจูงไปส่งถึงบ้าน เขาได้เอาเชือกผูกคอหมาเดินจูงไป พอถึงเวลาอาหารกลางวันเขาก็ผูกหมาไว้และพักกินอาหาร จากนั้นก็นอนพักเอนหลังบนศาลาริมทางแล้วก็เผลอหลับไป
ชายผู้มีจิตเมตตาผู้หนึ่งเดินผ่านมาเห็นก็รู้สึกสงสารหมาที่ถูกล่ามไว้ จึงพูดให้หมาคิดเอาตัวรอดว่า “หมาที่ไม่กัดเชือกแสดงว่าโง่มาก เป็นหมาต้องรู้จักสลัดตัวเองให้พ้นเชือก กินเชือกหนังให้อิ่ม แล้วก็วิ่งกลับบ้านเสียซิ”
หมากล่าวว่า “ข้าก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน แต่ต้องรอให้นายท่านหลับสนิทเสียก่อนจึงจะกัดเชือกหนีไป”
เมื่อคนหลับสนิท นอนกรนไม่ได้สติ หมาจึงรีบกัดเชือกจนขาดแล้วรีบหนีกลับบ้านทันที

นิทานชาดกเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
“รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี”

พุทธศาสนสุภาษิตประจำเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
อตฺตา หิ อตฺตโน นาโถ
ตนแลเป็นที่พึ่งของตน (๒๕/๓๖)

ที่มา : นิทานชาดกจากพระไตรปิฎก : พระเจ้า ๕๐๐ ชาติ ฉบับสมบูรณ์ จัดพิมพ์เผยแพร่ธรรมโดย ธรรมสภา สถาบันบันลือธรรม