วิวัฒนาการของซองจดหมาย

ด้านหน้าซองจดหมายที่ส่งทางไปรษณีย์ในสหรัฐอเมริกา เมื่อปี พ.ศ.๒๔๔๙ พร้อมแสตมป์และที่อยู่

ด้านหลังซองจดหมายด้านบน แสดงตราประทับไปรษณีย์รับเพิ่มเติม

วิวัฒนาการของซองจดหมาย

ซองจดหมายเป็นบรรจุภัณฑ์ทั่วไป มักทำจากวัสดุแบนบาง ออกแบบมาเพื่อใส่สิ่งของ เช่น จดหมายหรือการ์ด

ซองจดหมายแบบดั้งเดิมทำจากแผ่นกระดาษที่ตัดเป็นรูปทรง ๓ แบบ ได้แก่ รูปสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูน รูปไม้กางเขนแขนสั้น หรือรูปว่าว รูปทรงเหล่านี้ทำให้สามารถสร้างโครงสร้างซองจดหมายได้โดยการพับกระดาษด้านข้างรอบพื้นที่สี่เหลี่ยมผืนผ้าตรงกลาง ด้วยวิธีนี้ ซองจดหมายที่หุ้มด้วยกระดาษสี่เหลี่ยมผืนผ้าจะถูกสร้างขึ้นโดยมีแถบกระดาษสี่แถบอยู่ด้านหลัง

ลำดับการพับที่ปิดฝาซองสุดท้ายไว้ที่ด้านสั้นนั้นเรียกกันในการผลิตซองจดหมายเชิงพาณิชย์ว่ากระเป๋า ซึ่งเป็นรูปแบบที่มักใช้ในการบรรจุเมล็ดพันธุ์จำนวนเล็กน้อย แม้ว่าโดยหลักการแล้ว ฝาซองสามารถยึดให้เข้าที่ได้โดยยึดฝาซองด้านบนสุดไว้ที่จุดเดียว (เช่น ด้วยการปิดผนึกด้วยขี้ผึ้ง) โดยทั่วไปแล้ว ฝาซองจะแปะหรือทากาวเข้าด้วยกันที่ส่วนที่ทับซ้อนกัน ฝาซองมักใช้ในการปิดและส่งจดหมายผ่านระบบไปรษณีย์แบบชำระเงินล่วงหน้า

ซองจดหมายแบบมีหน้าต่างจะมีรูเจาะไว้ที่ด้านหน้าเพื่อให้มองเห็นกระดาษด้านในได้ โดยทั่วไปจะจัดวางให้สามารถมองเห็นที่อยู่ผู้รับที่พิมพ์ไว้บนจดหมายได้ ทำให้ไม่ต้องพิมพ์ที่อยู่ซ้ำซ้อนบนซองจดหมายเอง โดยปกติแล้วหน้าต่างจะถูกคลุมด้วยฟิล์มใสหรือโปร่งแสงเพื่อปกป้องจดหมายด้านใน ซึ่งออกแบบโดย อเมริคัส เอฟ. คัลลาฮาน (Americus F. Callahan) เมื่อปี ๑๙๐๑ และจดสิทธิบัตรในปีถัดมา

ในบางกรณี การขาดแคลนวัสดุหรือความจำเป็นในการประหยัดทำให้ซองจดหมายไม่มีฟิล์มคลุมหน้าต่าง กระบวนการสร้างสรรค์อย่างหนึ่งซึ่งคิดค้นขึ้นในยุโรปเมื่อประมาณปี ๑๙๐๕ เกี่ยวข้องกับการใช้น้ำมันร้อนเพื่อทำให้บริเวณของซองจดหมายที่จะปรากฏที่อยู่เปียกชื้น พื้นที่ที่ผ่านวิธีการให้มีความโปร่งแสงเพียงพอที่จะทำให้สามารถอ่านที่อยู่ได้ เมื่อปี ๒๐๐๙ ยังไม่มีมาตรฐานสากลสำหรับซองจดหมายแบบมีหน้าต่าง แต่บางประเทศ เช่น เยอรมนีและสหราชอาณาจักร มีมาตรฐานระดับชาติ

ซองจดหมายแบบแอโรแกรมนั้นเป็นซองจดหมายที่ออกแบบเป็นกระดาษบาง ๆ แผ่นใหญ่ซึ่งสามารถเขียนข้อความภายในและพับเป็นซองจดหมาย โดยเมื่อพับแล้ว จดหมายจะกลายเป็นด้านในของซองจดหมาย เพื่อความปลอดภัยของเอกสาร ซองจดหมายสามารถปิดผนึกด้วยขี้ผึ้งได้ ซองจดหมายที่ปลอดภัยอีกประเภทหนึ่งคือจดหมายที่ล็อกไว้ ซึ่งทำขึ้นโดยการตัดและพับซองจดหมายในลักษณะที่ซับซ้อนเพื่อป้องกันไม่ให้จดหมายถูกเปิดออกโดยไม่ทำให้จดหมายหรือซองจดหมายได้รับความเสียหายอย่างเห็นได้ชัด

"ซองจดหมาย" ที่ใช้ในการเปิดตัวของการปฏิรูปไปรษณีย์ของอังกฤษในปี ๑๘๔๐ โดย เซอร์โรว์แลนด์ฮิลล์ และการประดิษฐ์แสตมป์ไปรษณีย์ เรียกว่า Penny Post คือ ระบบไปรษณีย์ประเภทหนึ่งจากหลายระบบ ที่ส่งจดหมายธรรมดาได้ในราคาหนึ่งเพนนี โดยคงค่าไปรษณีย์ไว้ที่หนึ่งเพนนีโดยที่น้ำหนักรวมไม่เกินครึ่งออนซ์ (๑๔ กรัม) นี่คือมรดกจากระบบการคำนวณค่าไปรษณีย์แบบเดิม ซึ่งขึ้นอยู่กับจำนวนแผ่นกระดาษที่ใช้เป็นส่วนหนึ่ง

จนกระทั่งถึงปี ๑๘๔๐ ซองจดหมายทั้งหมดทำด้วยมือ โดยแต่ละซองจะถูกตัดเป็นรูปร่างที่เหมาะสมจากแผ่นสี่เหลี่ยมผืนผ้าแต่ละแผ่น ในปีนั้น จอร์จ วิลสัน ในสหราชอาณาจักรได้จดสิทธิบัตรวิธีการผลิตซองจดหมายหลายรูปแบบในแนวขวางและลงล่างบนแผ่นกระดาษขนาดใหญ่ ส่งผลให้ปริมาณขยะโดยรวมที่เกิดขึ้นต่อซองจดหมายลดลง ในปี ๑๘๔๕ เอ็ดวิน ฮิลล์และวาร์เรน เดอ ลา รู ได้รับสิทธิบัตรสำหรับเครื่องจักรขับเคลื่อนด้วยไอน้ำซึ่งไม่เพียงแต่ตัดรูปร่างซองจดหมายเท่านั้น แต่ยังพับและพับซองจดหมายได้อีกด้วย (ยังไม่มีการคิดค้นการทากาวด้วยเครื่องจักร) ความสะดวกในการตัดแผ่นกระดาษให้ได้ตามรูปร่างทำให้การใช้ซองจดหมายที่ทำด้วยเครื่องจักรเป็นที่นิยม และความสำคัญทางเศรษฐกิจของโรงงานที่ผลิตซองจดหมายด้วยมือก็ค่อยๆ ลดน้อยลง

ภาพวาดสิทธิบัตรของซองจดหมายที่มีหน้าต่างของ อเมริคัส เอฟ. คัลลาฮาน (Americus F. Callahan)

ซองงานศพแบบญี่ปุ่นที่ใช้สำหรับมอบเงินแสดงความเสียใจ เชือกสีขาวและสีดำหมายถึงความตาย
ซองที่มีลักษณะคล้ายกันซึ่งมีเชือกสีแดงและสีเงินใช้สำหรับงานแต่งงาน