นวนิยาย

นวนิยาย มาจากคำภาษาอังกฤษว่า novel ซึ่งแปลจากภาษาอิตาลีว่า novella พจนานุกรมศัพท์วรรณกรรมไทย ฉบับราชบัณฑิตยสถานอธิบายว่า นวนิยายเป็นบันเทิงคดีร้อยแก้ว ขนาดยาว ซึ่งนำเสนอเหตุการณ์ สถานการณ์ สถานที่และตัวละครที่มีพฤติกรรมและเผชิญกับเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่ผู้เขียนสามารถโน้มน้าวให้ผู้อ่านคล้อยตามว่า เป็นประสบการณ์ชีวิตที่เกิดขึ้นจริงได้

นวนิยายปรากฏขึ้นในประเทศไทยเป็นครั้งแรก โดยการแปลนวนิยายจากภาษาต่างประเทศเป็นภาษาไทย เรื่องแรกคือ เรื่อง “ความพยาบาท” แปลโดย “แม่วัน” (พระยาสุรินทรราชา) ได้รับความสนใจจากผู้อ่านมาก ทำให้ผู้ที่มีความรู้ภาษาต่างประเทศแปลนวนิยายเรื่องอื่น ๆ อีกในเวลาต่อมา และทำให้เกิดนวนิยายไทยเรื่องแรกคือ “ความไม่พยาบาท” ของหลวงวิลาสปริวัตร

ในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว นวนิยายไทยและนวนิยายแปลได้รับความนิยมมาก ทั้งนี้ เพราะมีวารสารและหนังสือพิมพ์เป็นจำนวนมากที่เป็นแหล่งพิมพ์นวนิยายเหล่านี้ นักเขียนนวนิยายในยุคต้น ๆ ของไทย ได้แก่ พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว หลวงวิจิตรวาทการ น.ม.ส. เสถียรโกเศศ

นวนิยายไทยยุคแรก ๆ นิยมเรื่องแนวรักโศก เช่นเรื่อง “ผิดถนน” ของนายชิต บุรทัต ซึ่งใช้นามปากกาว่า แมวคราว นวอาชญนิยาย เช่น นิทานทองอิน พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว โดยทรงใช้นามปากกา “นายแก้ว – นายขวัญ”

ทั้งนวนิยายไทยและนวนิยายแปลได้รับความนิยมควบคู่กันไป ตั้งแต่ พ.ศ. ๒๔๖๘ เป็นต้นมา นวนิยายไทยได้รับความนิยมสูงกว่านวนิยายแปล นักประพันธ์ในสมัยนี้ส่วนมากเป็นนักประพันธ์อาชีพ เช่น ดอกไม่สด (ม.ล.บุปผา นิมมานเหมินท์) มาลัย ชูพินิจ

ที่มา : คอลัมน์ "องค์ความรู้ภาษาไทย" โดย ราชบัณฑิตยสถาน น. ๒๓ นสพ.เดลินิวส์ ฉบับวันอังคารที่ ๒๖ มิถุนายน พ.ศ. ๒๕๕๕.